Με το φτωχό μου το μυαλό

H ώρα της κρίσεως έφτασε. Τουλάχιστον για την ΑΕΚ. Κερδίζει το ματς και συνεχίζει να ελπίζει για το πρωτάθλημα. Χάνει ή ακόμα και έρχεται ισόπαλη και βλέπει τις πύλες της βασιλείας των ουρανών ferme. Η μοίρα όχι μιας χρονιάς, αλλά μιας ολόκληρης τετραετίας εξαρτάται από τις εμπνεύσεις του πατρός Νικολάου Κωστένογλου. Ομολογώντας λοιπόν πόσο εύκολο είναι να τζογάρεις με το μέλλον του άλλου, ορισμένες σκέψεις για το αυριανό παιχνίδι.

Το πρώτο πράγμα που είναι φυσικό να προβληματίσει τον Κωστένογλου είναι το πρέσινγκ του Παναθηναϊκού ψηλά. Γεγονός που σημαίνει ότι οι παίκτες που θα παίξουν στην άμυνα της ΑΕΚ πρέπει να έχουν υψηλά ποσοστά ψυχραιμίας, ώστε να μην πανικοβάλλονται όταν βλέπουν τον Σαλπιγγίδη, τον Ν'Ντόι και τα χαφ να τους ορμάνε. Το πρώτο μεγαλύτερο και άλυτο πρόβλημα για τον ιερέα είναι ο τερματοφύλακας. Ο Μορέτο με την μπάλα στα πόδια είναι ό,τι πλησιέστερο στον Μπιν Λάντεν σε αεροδρόμιο.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο πραγματικό, αλλά και ψυχολογικό. Τα μπακ της ΑΕΚ, γνωρίζοντας την αδυναμία του τερματοφύλακά τους να σημαδέψει σωστά με την μπάλα, θα παίρνουν περισσότερα ρίσκα κρατώντας την.
Στο κέντρο της άμυνας δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο Δέλλας, συμπεριλαμβανομένου του Αντζα, είναι ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός στον χειρισμό της μπάλας. Ο Παπασταθόπουλος δεν φτάνει σε αυτό το επίπεδο, αλλά ακόμα και όταν κάνει το λάθος λόγω χαρακτήρα και ηλικίας μπορεί και το επανορθώνει. Στα αριστερά ο Αρουαμπαρένα σπάνια κάνει φοβερά πράγματα με την μπάλα στα πόδια, αλλά ακόμα σπανιότερα κάνει γκέλες και το πρόβλημα εντοπίζεται στα δεξιά. Η διαφορά ανάμεσα στον Ενσαλίβα και τον Ράμος είναι ότι ο πρώτος γκελάρει με ένα μακάριο χαμόγελο στα χείλη ενώ ο δεύτερος με την απελπισία γάτας που την έκοψε τριαξονικό.

Ο καλύτερος χειριστής της μπάλας στα αριστερά είναι ο Πλιάτσικας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η χρησιμοποίηση του Ράμος και του Ενσαλίβα θα πρέπει να αποκλειστεί. Τα λάθη του Βραζιλιάνου τον έχουν πρόσφατα απαξιώσει, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι στην αρχή του πρωταθλήματος είχε χαιρετιστεί σαν ένα μεγάλο λαχείο που έπεσε στην ΑΕΚ. Το θέμα με τον Ράμος είναι το πόσο ψηλά παίζει και από ποιους στηρίζεται. Οταν παίζει σε ένα λογικό ύψος -γεγονός που δεν συνέβαινε στο ματς με τον Πανιώνιο- και μαζί με τον Παπασταθόπουλο και τον Ενσαλίβα που καλύπτουν και οι δύο δεξιά ο Ράμος μπορεί να προσφέρει το καλύτερο στοιχείο του, που είναι φυσικά οι προωθήσεις, έχοντας χώρο για να αναπτυχθεί.

Τη θέση του αριστερού αμυντικού χαφ παίρνει μαρς ο Ακης Ζήκος. Δεν θα χρειαστεί να βγει πολλές φορές για να καλύψει τον Αρουαμπαρένα, μπορώντας να συγκεντρωθεί έτσι στο σπεσιαλιτέ του που είναι το «σκούπισμα» της μπάλας ή των αντιπάλων μπροστά από τα στόπερ. Εάν ήμουν ιερέας, αριστερά στη γραμμή θα έβαζα τον Μαντούκα. Παίζει καλύτερα αριστερά και το πρόβλημά του, που είναι η ανυπαρξία επιστροφών για να βοηθήσει το μπακ της πλευράς του, καλύπτεται από το συντηρητικό παιχνίδι του Ζήκου και του Αρουαμπαρένα, που σπάνια προωθούνται.

Φορ από διάθεση για προσφορά και λόγω της διάθεσης της κερκίδας να τον στηρίξει, τη θέση παίρνει ο Ισμαέλ Μπλάνκο... Κορυφή φυσικά παίζει… Οποιος σκέφτηκε ο Ριβάλντο, δίκιο είχε, αλλά νομίζω ότι κορυφή στο 4-5-1 του ιερέα πρέπει να παίξει ο Λυμπερόπουλος. Οχι μόνο επειδή είναι ο πιο τσαμπουκαλεμένος φορ του ελληνικού ποδοσφαίρου, που αν ο διαιτητής δεν του σφυρίζει επιθετικά φάουλ μπορεί να τρελάνει τους αντιπάλους στόπερ, αλλά επειδή έχει μία από τις καλύτερες πάσες με γυρισμένη την πλάτη προς το τέρμα. Τον Ριβάλντο θα τον έβαζα όχι στη δεξιά γραμμή, αλλά σχεδόν στην ίδια ευθεία με τον Ενσαλίβα με την εντολή να μη γυρίζει πίσω περιμένοντας να ανοίγουν τρύπες στα ανεβάσματα του Ράμος.

Στον Παναθηναϊκό οι στόχοι είναι πιο σεμνοί και η ενδεκάδα πιο εύκολη. Η ισοπαλία δεν πρέπει να χαλάει τον Πεσέιρο, η τακτική «τους πνίγουμε στην πρώτη πάσα» είναι δεδομένη και ορισμένες θέσεις στην ενδεκάδα είναι αγκαζέ. Ο Γκούμας, για παράδειγμα, που κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, είναι πιο δύσκολο να χάσει τη θέση του από ό,τι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης την ΠΑΕ. Ο Μόρις είναι πάντα επίφοβος να γκελάρει, αλλά η κλάση του είναι τόσο μεγάλη που ακόμα και οι γκέλες του έχουν στυλ. Αριστερά οποιοσδήποτε εκτός του Σπυρόπουλου θα είναι ακατανόητη επιλογή. Από ευλυγισία ο Σπυρόπουλος παίζει καλύτερα τον Ράμος από οποιονδήποτε άλλον, κι αν δεν παίξει ο Ράμος, μπορεί να προωθείται καλύτερα από κάθε άλλο μπακ του Παναθηναϊκού. Αριστερά στην άμυνα υπάρχει ένα ερώτημα. Αν ήμουν Πεσέιρο θα προτιμούσα τον Νίλσον από τον Βύντρα. Οχι λόγω προσόντων -νομίζω ότι ο Βύντρα έχει περισσότερα- αλλά από άποψη ψυχραιμίας. Αντίθετα με τον Νίλσον, που ακόμα και όταν κάνει λάθος ελάχιστα επηρεάζεται, ο Βύντρα εξαρτά το παιχνίδι του από την ψυχολογία.

Στα κεντρικά χαφ δίπλα στον Μάτος νομίζω ότι έχει θέση ο Τζιόλης. Χωρίς την αίσθηση ότι στην κερκίδα υπάρχει μια αγέλη που ζητεί το τομάρι του, ο Τζιόλης είναι λογικό να θέλει να επιστρέψει στη Λεωφόρο με ένα καλό ματς στο παλμαρέ του. Στα αριστερά των χαφ τη θέση παίρνει, αν είναι καλά, ο ποιοτικότερος παίκτης του Παναθηναϊκού, ο Αντρέας Ιβανσιτς, και στα δεξιά η θέση ανήκει στον Καραγκούνη. Οσο για τους επιθετικούς, ο Σαλπιγγίδης είναι από τους ελάχιστους κυνηγούς που μπορούν να πιέζουν αλλά και να βρίσκουν δυνάμεις για να μπορούν να κάνουν αντεπιθέσεις. Παρ' ότι είναι παρατεταμένα ντεφορμέ, νομίζω ότι τη θέση δίπλα του θα έπρεπε να πάρει ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, που πρεσάρει πολύ καλύτερα από τον Ν'Ντόι. Εκτός αν ο Πεσέιρο αποφασίσει να γίνει τολμηρός. Αποφασίσει ότι έφτασε η στιγμή του Μανούτσο που ως επιθετικός δεν έχει την ανάγκη που έχουν τα χαφ να ξέρει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού, εκτός του ότι Παπασταθόπουλος και Δέλλας θα προβληματιστούν, αντιμετωπίζοντας έναν παίκτη με κινήσεις που θα τους είναι άγνωστες.

Επίσης πρέπει να προσθέσω ότι αν υπάρξουν πρωτοτυπίες νομίζω ότι θα είναι στην επίθεση, που τα προπονητικά λάθη περνούν περισσότερο απαρατήρητα από όσο στην άμυνα. Ας πούμε Καλόν ή Μανού στην επίθεση της ΑΕΚ και Μανούτσο ή Ποστίγκα στην επίθεση του Παναθηναϊκού. Εχετε δοκιμάσει να παίξετε σκάκι εναντίον του εαυτού σας; Κάτι τέτοιο μου θύμισε το σημερινό κείμενο. Σκάκι εναντίον του εαυτού σου, που το λογικό αποτέλεσμα είναι η ισοπαλία. Παρ' ότι η ισοπαλία κάνει την ΑΕΚ απώτατο αουτσάιντερ, βλέπω το «Χ» να καρφώνεται στο κέντρο του γηπέδου σαν τον σταυρό στον Γολγοθά.