Η αγωνιστική συμπεριφορά στο Τσάμπιονς Λιγκ

Η συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι σαφές ότι επέφερε πάρα πολλές αλλαγές στον τρόπο που οι παίκτες, οι προπονητές και οι φίλαθλοι αντιμετωπίζουν την πορεία και την αγωνιστική συμπεριφορά της κάθε ομάδας. Ειδικά από τον καιρό που η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης απέκτησε τα στοιχεία του show και με τη βοήθεια της τηλεόρασης έγινε ιδιαίτερα προσοδοφόρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα χρήματα που μοιράζονται οι ομάδες κάθε χρόνο είναι περισσότερα. Αρκεί να σκεφθεί κάποιος ότι πριν από τρία μόλις χρόνια η ΟΥΕΦΑ έδινε τα μισά χρήματα ως πριμ για την ισοπαλία και τη νίκη απ' όσα δίνει σήμερα. Τα πολύ μεγάλα ποσά που διοχετεύονται στη διοργάνωση είναι πολύ ισχυρό κίνητρο και για τις μεγάλες και για τις μικρότερες -σε δυναμικότητα- ομάδες της διοργάνωσης, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δύο με τρεις διαφορετικές οικονομικές ταχύτητες με τις οποίες κινούνται οι σύλλογοι. Οι άνθρωποι των ελληνικών ομάδων μπορεί να βλέπουν με δέος τα οικονομικά δεδομένα ομάδων όπως η Μίλαν, η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν, η Γιουνάιτεντ, αλλά ο μεγάλος προϋπολογισμός δεν είναι το απαραίτητο διαβατήριο για τη διάκριση. Ο Αμπράμοβιτς, έχει επενδύσει από το 2004 τα περισσότερα από κάθε άλλον στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, χωρίς να έχει καταφέρει να φτάσει ούτε καν στον τελικό, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η πλουσιότερη ομάδα της Αγγλίας και η δεύτερη πλουσιότερη ομάδα του κόσμου, έχει να δει τελικό από το 1999. Το πιο σημαντικό στοιχείο που το Τσάμπιονς Λιγκ έφερε στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα αφορά το στοιχείο του αγωνιστικού σχεδιασμού. Οι ομάδες πλέον είναι αναγκασμένες να κυνηγούν δύο στόχους. Τον πρωταρχικό, που εντοπίζεται στο εθνικό πρωτάθλημα και αφορά τη διασφάλιση της συμμετοχής στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και τον δευτερεύοντα που είναι αγωνιστικός-οικονομικός και αφορά την πορεία των ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι προπονητές, πλέον, έχουν πολύ μεγαλύτερους πονοκεφάλους διευθύνοντας τις τύχες μιας ομάδας. Είναι αναγκασμένοι να κυνηγούν τον πρωταρχικό στόχο και δευτερευόντως να αξιολογούν και να παλεύουν εκείνα τα παιχνίδια που βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές τους. Ετούτες οι επιλογές έχουν αλλάξει όλες τις επικρατούσες παλαιότερα αντιλήψεις για την προετοιμασία και την εκγύμναση μιας ομάδας. Η διάρκεια και το timing του φορμαρίσματος μιας ομάδας καθίστανται οι καθοριστικότεροι παράγοντες της επιτυχίας ή της αποτυχίας της. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις πλέον είναι πολύ περισσότερες για όλους. Αυτό το γεγονός ήταν που οδήγησε στη διεύρυνση του ρόστερ των ομάδων, μια και οι τραυματισμοί και οι τιμωρίες μπορούν να αποδυναμώσουν την ισχύ ενός συλλόγου. Οι προπονητές επιζητούν ειδικότερα παίκτες που μπορούν να παίξουν σε περισσότερες από μία θέσεις ώστε να καλύψουν ενδεχόμενες απώλειες. Θα περίμενε κανείς ότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό περιβάλλον θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε και νέα αγωνιστικά συστήματα να παρουσιάζονται στους αγωνιστικούς χώρους, πράγμα που δεν έχει συμβεί ακόμα. Εκείνο που παρατηρεί κανείς είναι ότι πολλές ομάδες, ιδίως στα εκτός έδρας παιχνίδια τους και συχνά όταν αντιμετωπίζουν ισχυρότερους αντιπάλους, χρησιμοποιούν το σύστημα 4-5-1, δηλαδή παραχωρούν χώρο, αλλά αυτό δεν δημιουργεί εκείνο το στοιχείο που είναι απαραίτητο στο επιθετικό ποδόσφαιρο. Τον κενό χώρο, αφού παρατηρείται υπερσυγκέντρωση στον χώρο του κέντρου και της μεγάλης περιοχής. Το 4-5-1 χρησιμοποιούν και προπονητές των οποίων οι επιλογές είναι περιορισμένες. Εκείνο που παρατηρεί κάποιος είναι ότι στις περισσότερες ομάδες συγκεντρώνονται αρκετοί ποδοσφαιριστές της μεσαίας γραμμής, με έμφαση στους ποδοσφαιριστές που έχουν ανασταλτικό ρόλο. Δεν γνωρίζω αν αυτό το 4-5-1 μπορεί να αλλάξει, να περιοριστεί ή να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο σύστημα, αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά ότι κανένας προπονητής δεν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει οικονομικές απώλειες υπέρ του επιθετικού ποδοσφαίρου. Και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

Για όσους δεν έχουν καταλάβει

Εχω ξαναγράψει ότι δεν είμαι blogger –παρά το γεγονός ότι με μία παρέα φίλων έχουμε δημιουργήσει μία λέσχη ανάγνωσης και ένα «κλειστό» blog, όπου ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας ή γράφουμε τα «δικά» μας κείμενα- αλλά υπάρχουν ορισμένοι blogger που τους διαβάζω πολύ συχνά. Εκτιμώ και τον τρόπο που σκέφτονται και τον τρόπο που γράφουν, ακόμα και αν διαφωνώ μαζί τους. Επειδή πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί με τα blogs που χάρη –στην ασχετοσύνη- των δελτίων των 8 μπήκαν στη ζωή μας.

Αντιγράφω από το blog του Μαύρου Γάτου (www.mavrosgatos.blogspot.com).

«Κύριε Οργουελ, την πατήσατε. Πάρα πολύ καλά και προφητικά τα είπατε για τη "Φάρμα των Ζώων", δεν είχατε όμως υπολογίσει τη Δύναμη του Διαδικτύου. Οχι, δεν υπάρχει "Κίνημα των Μπλόγκερ", όπως δεν υπάρχει ούτε "Κίνημα των Κονδυλοφόρων", ούτε "Κίνημα των τηλεθεατών", ούτε "Κίνημα των οδηγών αυτοκινήτων". ΥΠΑΡΧΕΙ όμως ένα νέο και συναρπαστικό ΕΡΓΑΛΕΙΟ, που λέγεται Ιστολόγιο (BLOG, ΜΠΛΟΓΚ) και Ιστολογείν (BLOGGING, ΜΠΛΟΓΚΙΝΓΚ). Οπως όλα τα εργαλεία, μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήσει για το καλύτερο και για το χειρότερο. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται στο εργαλείο. Βρίσκεται σ' εκείνον που το χρησιμοποιεί. Με τα ίδια εργαλεία ζωγράφιζε ο Μποτιτσέλι, με τα ίδια και η θεία μου η Ευπραξία. Μεγάλο ταλέντο, η καλύτερη της γειτονιάς της στην Ορεστιάδα, αλλά μάλλον δεν θα μείνει στους αιώνες. ΥΠΑΡΧΕΙ και ανάμεσα στους Μπλόγκερς ένα ρεύμα από παιδιά (κάθε ηλικίας) με καθαρή και ελεύθερη σκέψη, με πνεύμα αλληλοσεβασμού, με τιμιότητα και θάρρος. Οπως υπάρχει και το αντίθετο, η υποκρισία, η υστεροβουλία, η εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, η μεταφορά στο νέο Μέσο παλιών λογαριασμών και θανάσιμου μίσους, ενίοτε αρχαιολογικής αξίας. ΥΠΑΡΧΕΙ λοιπόν και καλή και κακή χρήση του νέου μέσου-εργαλείου που λέγεται Ιστολογείν. Υπάρχει, ναι, και κατάχρηση της σχεδόν απόλυτης ελευθερίας λόγου που αυτό προσφέρει. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και η οργανωμένη και συνειδητή συκοφάντηση του μέσου: τα παλιά Μέσα από καιρό προσπαθούν να αμαυρώσουν τη συλλογική εικόνα των Ιστολόγων. Είναι φυσικό, η Κατεστημένη Εξουσία κάθε μορφής έχει κάθε λόγο να φοβάται την ανεξέλεγκτη Ελευθερία του Διαδικτύου, ενώ από τους Κρατούντες, άλλοι δεν έχουν ιδέα από Διαδίκτυο και άλλοι, πιο θαρραλέοι, έπεσαν μέσα -και κόντεψαν να πνιγούν. Ελάχιστοι κατάφεραν να επιπλεύσουν. Γιατί αντί για αφοσιωμένους αυλοκόλακες, χειροκροτητές της πεντάρας και χειραγωγήσιμα πρόβατα, βρήκαν μπροστά τους ανθρώπους που τους μιλούν σαν ίσος προς ίσον, χωρίς επιφάσεις ευγένειας, χωρίς κόμπλεξ κατωτερότητας, χωρίς φίλτρα λογοκρισίας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Ποιος πολιτικός, ποιος μεταλλαγμένος δημοσιογράφος θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα υπό αυτές τις συνθήκες; ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ λοιπόν να μπλογκάρουμε. ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ να κρατάμε κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες ανωνυμίας. ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ να είμαστε εδώ. Και θα είμαστε εδώ για πολύ καιρό». Προσυπογράφω..

Πολλά τα μέτρα

Στις αρχές της εβδομάδας ο υπουργός Ανάπτυξης, κ. Φώλιας, ανακοίνωσε 41 μέτρα για την καταπολέμηση της ακρίβειας. Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση, θέλοντας να κερδίσει μία επικοινωνιακή μάχη –αφού έτσι αντιλαμβάνεται την ακρίβεια- κατέφυγε σε έναν πληθωρισμό μέτρων, μαρτυρά πολλά πράγματα για την πολιτική της. Η ανακοίνωση τόσων μέτρων δείχνει και την αποσπασματικότητά τους αλλά και την αδυναμία της κυβέρνησης να παρέμβει ουσιαστικά στον τομέα διαμόρφωσης των ποινών. Σε καμία επιχείρηση η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει το πόσο θα πουλάει τα προϊόντα της. Εδώ δεν μπορεί να επιβάλλει στις τράπεζες την εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων, που έχουν δικαιώσει καταναλωτές οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για υπερβολικές και παράνομες χρεώσεις τραπεζικών εργασιών. Το εκνευριστικό ή γελοίο της ιστορίας αφορά τη συμπεριφορά του υπουργού Ανάπτυξης, ο οποίος όταν ρωτήθηκε γιατί είναι ακριβός ο καφές, απάντησε ότι η χώρα είναι γεμάτη καφενεία στα οποία οι Ελληνες περνάνε τη μισή τους μέρα. Ενώ στο καφενείο της κυβέρνησης ορισμένοι περνούν ολόκληρη τη μέρα,ε;