Και πρωτάθλημα και καλή μπάλα

Αντίθετα με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, που όπως δήλωσε θεωρεί τις κρίσεις για τον ΠΑΟ «τεχνητές» και «διασκεδαστικές», ο Ζοσέ Πεσέιρο θύμωσε με τις αποδοκιμασίες του κόσμου του Παναθηναϊκού την Κυριακή και είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι και μέσα στην ομάδα που δεν θέλουν αυτή να πάρει το πρωτάθλημα. Ως συμπέρασμα αυτό μου μοιάζει βαρύ. Σαφώς και στον ΠΑΟ υπάρχει μια εσωτερική αντιπολίτευση, που δεν κρύβει τον προβληματισμό της για την πορεία της ποδοσφαιρικής ομάδας, (αρκεί να θυμηθούμε τους αδερφούς Γιαννακόπουλους δίπλα στον Ανδρέα Βγενόπουλο και τα όσα δήλωσαν), όμως δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλοπροαίρετος οπαδός του ΠΑΟ που δεν θέλει τον τίτλο, όση κριτική κι αν ασκεί. Ο κόσμος που την Κυριακή αποδοκίμασε, έδειξε ότι απλώς θέλει και πρωτάθλημα και καλή μπάλα -το αυτονόητο δηλαδή.

Στάση

Αν εξαιρέσει κάποιος την προκατειλημμένη στάση εκείνων που δεν θέλουν στη διοίκηση του ΠΑΟ τον Βαρδινογιάννη και πάνε στο γήπεδο πολλές φορές για να τον αποδοκιμάσουν, εγώ στον ΠΑΟ δεν βλέπω εσωτερικούς εχθρούς: βλέπω απλώς μια σκληρή και απαιτητική εξέδρα. Οι οπαδοί του ΠΑΟ από τότε που τους θυμάμαι δίνουν δύσκολα «μπράβο», πιστεύουν ότι μόνο στο παρελθόν υπήρξαν μεγάλες ενδεκάδες και παίκτες που τίμησαν τις παραδόσεις του συλλόγου, γουστάρουν να ζουν μερικές φορές με ένα λαμπρό χθες παρά με το σήμερα που σχεδόν πάντα τους μοιάζει κατώτερο των περιστάσεων! Τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο.

Δεκαετία

Μετά το «Γουέμπλεϊ» και για σχεδόν ολόκληρη τη δεκαετία του '70 ο ΠΑΟ έζησε μια δύσκολη περίοδο, κατακτώντας ένα μόνο πρωτάθλημα σε δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Το πήρε τη σεζόν 1976-77 και έμοιαζε αρκετά με το φετινό, επειδή ο ΠΑΟ στον β' γύρο, με προπονητή τον Καζιμίρ Γκόρσκι, στηρίχθηκε βασικά στην καλή άμυνά του. Στο διάστημα αυτής της «μαύρης» δωδεκαετίας ο ΠΑΟ δεν προσπαθούσε να φτιάξει μια ομάδα, αλλά να βρει τους νέους Δομάζους, τους νέους Αντωνιάδηδες, τους νέους Ελευθεράκηδες: η εξέδρα του δεν ήθελε να καταλάβει ότι η μεγάλη εκείνη φουρνιά ήταν αναντικατάστατη. Για να σηκώσει κεφάλι ο ΠΑΟ, χρειάστηκαν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Μίμης Δομάζος ως τεχνικός διευθυντής (!) το 1984 να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν και να φτιάξουν μια ομάδα πολύ καινούργια, που με τον Γιάτσεκ Γκμοχ προπονητή άνοιξε ένα σπουδαίο κύκλο αποτελεσμάτων. Οταν η ομάδα αυτή παρήκμασε, ο απόηχος των επιτυχιών της στοίχειωσε την επόμενη. Σήμερα πολλοί μιλούν με θαυμασμό για την ομάδα του Βαζέχα, του Βάντσικ, του Μπορέλι, του Δώνη, του Αποστολάκη, του Μαραγκού, όμως η αλήθεια είναι ότι όταν αυτή η ομάδα μεσουρανούσε, αρκετοί οπαδοί του ΠΑΟ νοσταλγούσαν τον Ζάετς και τον Σαραβάκο. Τέτοια λαγνεία για το παρελθόν δεν νομίζω ότι υπάρχει σε άλλη ομάδα.

Απαίτηση

Σήμερα ο κόσμος του ΠΑΟ προβάλλει την απαίτησή του για καλύτερο θέαμα, χωρίς να συγκρίνει την ομάδα του με αυτή του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Η σύγκριση αφορά σχεδόν αποκλειστικά το παρελθόν αυτό που οι μεγαλύτεροι εξιδανικευμένα θυμούνται και οι μικρότεροι εξιδανικευμένα έμαθαν. Με τις μνήμες και τις δοξασίες είναι αδύνατο να αναμετρηθείς: μην ξεχνάτε ότι ζούμε και σε μια χώρα που μας μεγαλώνει, μαθαίνοντάς μας να πιπιλίζουμε εθνικούς μύθους, τους οποίους συχνά-πυκνά μπερδεύουμε με την ιστορία.

Δουλειά

Ο Πεσέιρο πρέπει να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του -είναι ανησυχητικό ότι ασχολείται με την εξέδρα: αν θέλει να ασχοληθεί με τις αποδοκιμασίες, ας τις χρησιμοποιήσει για να δώσει στην ομάδα του ένα έξτρα κίνητρο. Καμιά φορά οι αποδοκιμασίες δημιουργούν και χαρακτήρα. Πέρυσι π.χ. ο Ολυμπιακός κατέκτησε ένα πρωτάθλημα κόντρα στην εξέδρα του, που σε πολλά ματς τον αποδοκίμαζε (επικό ένα ματς εναντίον του Αιγάλεω, όταν εν μέσω αποδοκιμασιών οι παίκτες έκαναν το 0-2, 3-2) και το 2005 είχε κερδίσει ένα άλλο, μολονότι μια σημαντική μερίδα του γηπέδου έκραζε τον προπονητή της ομάδας από τη δεύτερη κιόλας αγωνιστική. Οι αποδοκιμασίες δεν είναι κάτι καινούργιο: σε ουκ ολίγες περιπτώσεις δημιουργούν και κλίμα αγωνιστικής συσπείρωσης, φτάνει να ξέρεις να το φτιάξεις.

Ψυχραιμία

Η διοίκηση του ΠΑΟ είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει αυτή την αντιξοότητα με ψυχραιμία: δεν αλλάζει ο κόσμος του ΠΑΟ, αυτός είναι! Ομολογώ ότι σε όλο αυτό το μπάχαλο δεν βλέπω κάτι διασκεδαστικό όπως ο Τζίγκερ π.χ., αλλά δεν βλέπω και λόγους υστερίας ή απογοήτευσης. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να παίζει ο Θοδωρής Μανίκας, πριν αρχίσουν τα ματς στη Λεωφόρο, αμέσως μετά τον ύμνο του ΠΑΟ, το «σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…».

Στοργή

Είναι άλλωστε γνωστό πώς θα τελειώσει η ιστορία. Αν ο ΠΑΟ κατακτήσει το πρωτάθλημα, τα όσα η ομάδα του Πεσέιρο έκανε φέτος στο μυαλό των οπαδών του ΠΑΟ που σήμερα διαμαρτύρονται θα φαίνονται εξαιρετικά. Θα μιλάνε όλοι για μια ομάδα με γρανιτένια άμυνα, θα θυμούνται ότι ο τίτλος ήρθε σχεδόν ανέλπιστα όταν ο ΠΑΟ γιόρτασε τα γενέθλια των 100 χρόνων, δεν θα ξεχάσουν ότι πρωταγωνιστές της επιτυχίας ήταν μεγάλοι παίκτες όπως ο Καραγκούνης, ο Σαλπιγγίδης, ο Μάτος, ο Ιβανσιτς. Θα τα λένε όλα αυτά με στοργή και υπερηφάνεια, όπως πάντα κάνουν οι Παναθηναϊκοί. Φτάνει στο μεταξύ να έχουν έρθει τίποτα νεότεροι για να έχουν και κάποιον να κράζουν...

Μιζέρια

Διαπίστωσα ότι η κοινή ανακοίνωση της ΑΕΚ με τον Ηρακλή ανησύχησε κυρίως ένα σκληρό πυρήνα οπαδών της «Ενωσης», που ενημερώνονται κυρίως από οπαδικά έντυπα: δεν μιλάω για τους οργανωμένους -αυτοί καταλαβαίνουν. Αποδοκίμασαν την πράξη κυρίως εκείνοι που αντιλαμβάνονται την ομάδα ως ένα είδος φονταμενταλιστικής θρησκείας: στην παραδοχή της διοίκησης ότι ο Κάκος έκανε μια κακή διαιτησία, που επηρέασε την εξέλιξη του ματς, είδαν να γκρεμίζεται ένας κόσμος, ο κόσμος τους. Τέτοιοι οπαδοί υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Μεγαλώνουν μαθαίνοντας να μισούν τον αντίπαλο, ζουν πιστεύοντας ότι όλοι οι άλλοι ανήκουν σε μια σκοτεινή αίρεση που σκοπό έχει την εξαφάνιση της ομάδας τους, έχουν στο μυαλό τους την ψευδαίσθηση μιας υποτιθέμενης ανωτερότητας, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους με παραμύθια. Κυρίως, κάνουν φασαρία.

Ολοι αυτοί είναι ένα μεγάλο εμπόδιο, γιατί η μεγάλη ελπίδα τους είναι να μην αλλάξει ποτέ τίποτα. Στην πραγματικότητα είναι συμπτώματα της εποχής μας: τρέφονται από τη βία και τις εντάσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτοπροσδιορίζονται από τη μιζέρια του. Ολοι αυτοί θα ήθελαν η ΑΕΚ (ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης κ.λπ.) να πλακώνεται με δημοσιογράφους, να έχει τηλεοπτικά κανάλια από τα οποία να βγαίνουν και να φωνάζουν απειλώντας τον κόσμο, να μην έχει γενικώς φίλους. Ολοι αυτοί θα ήθελαν μια ομάδα για να εκτονώνουν τη μιζέρια τους: ελάχιστα τους ενδιαφέρουν το ποδόσφαιρο και η πρόοδός του.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βολικές αντιλήψεις -για τις ομάδες είναι ένα βολικό κοινό. Τρέχουν πίσω από τον Μεσσία πρόεδρο, μιλάνε μια εύκολη γλώσσα, σπανίως έχουν απαιτήσεις και η μόνη επιδίωξή τους είναι να παρακολουθούν ένα πρωτάθλημα εχθρών στα δικά τους φτωχά μέτρα. Και δεν καταλαβαίνουν, εν προκειμένω, πως όσο αναπαράγονται στο πρωτάθλημα κουτές και αδικαιολόγητες εντάσεις, η ΑΕΚ δεν έχει καμία πιθανότητα να το κατακτήσει, γιατί είναι δεδομένο πως όσοι την ένταση εμπορεύονται κάποια στιγμή θα την κονιορτοποιήσουν.

Το πρωτάθλημα των καιρών μας δεν προήλθε από παρθενογένεση: παίζεται χρόνια τώρα μ' ένα δεδομένο τρόπο. Αν δεν αλλάξει ο τρόπος, δεν θα αλλάξουν και τα δεδομένα του. Το 'λεγε παλιά ο Ντέμης και ελπίζω να το πιστεύει ακόμα: να μεγαλώσουμε τη λίμνη…

Mister Radio

Η «Γάτα» έγραψε χθες ότι ο Γιώργος Λούβαρης ανέλαβε τη διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθμού Flash 96.0: άλλοι όταν δεν έχουν τι να κάνουν, ακούνε ένα ραδιόφωνο για να περνάνε την ώρα τους και ο «Λου» πήρε έναν ολόκληρο σταθμό δικό του! Μόλις αυτό έγινε γνωστό, κυκλοφόρησε ως συνέχεια της είδησης ότι ο νέος Flash θα στελεχωθεί μελλοντικά από φίλους του αντιπροέδρου του Ολυμπιακού -πράγμα απολύτως λογικό. Η πρώτη κρούση έγινε στον Μάνο Μαυροκουκουλάκη, στον οποίο προτάθηκε να αναλάβει την πρωινή ζώνη και να μιλάει με τον Κώστα Καίσαρη π.χ. για ζητήματα που άπτονται των ενδιαφερόντων του όπως η ΟΥΕΦΑ, ο «Τέο», η αριστοκρατία, το dirty sex κ.λπ. Μολονότι η εκπομπή θα έσπαγε τα ταμεία, ο Μίστερ αρνήθηκε: τον τελευταίο καιρό δεν τα 'χει καλά με τον Καίσαρη…