Στοχοποιεί και παίκτες

Η αθλητικογραφική καραμέλα «ο κόσμος αποτελέσματα θέλει και τα άλλα τα ξεχνάει γρήγορα» βρήκε το τέλος της στον φετινό Παναθηναϊκό. Που η ομάδα προηγείται στη βαθμολογία, αλλά οι οπαδοί την αποδοκιμάζουν. Οι λόγοι είναι δύο. Το μέτριο θέαμα και η έλλειψη δικαιοσύνης.

Το πρώτο είναι οφθαλμοφανές και βοηθείται από έναν αστάθμητο παράγοντα. Εκτός του συντηρητικού ποδοσφαίρου και του μέτριου θεάματος, η ομάδα του Παναθηναϊκού αδικείται από τον άθλιο φωτισμό του γηπέδου. Να βλέπεις κακή μπάλα, πάει στον διάολο. Να τη βλέπεις να παίζεται πάνω σε ένα βαθύ κυπαρισσί χορτάρι με φόντο μισοάδειες κερκίδες χρώματος γκρι σοσιαλιστικού, δεν αντέχεται. Νομίζω ότι εάν το νέο γήπεδο του Βοτανικού θα είναι ρεαλιστικά έτοιμο τη σεζόν 2010-11, η διοίκηση του Παναθηναϊκού θα πρέπει να σκεφτεί έναν καλλωπισμό της Λεωφόρου, που σήμερα είναι για remake του «Καλημέρα, θλίψη». Ο δεύτερος όμως και σημαντικός λόγος των αποδοκιμασιών είναι η εντύπωση της αδικίας απέναντι στον Σωτήρη Νίνη.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Σωτήρη Νίνη ότι ηγείται ενός δημοσιογραφικού στρατού που τον υπηρετεί, όπως είχε γίνει με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι ένας ακόμα παίκτης του ρόστερ του Παναθηναϊκού. Ο Νίνης πέρυσι τιμήθηκε με βραβείο του ΠΣΑΤ, ενώ πολύ πιο πρακτικά ο Παναθηναϊκός τον τίμησε βάζοντάς του ρήτρα μεταγραφής τα 15 εκατομμύρια για το εσωτερικό και τα 14 για το εξωτερικό. Επίσης, η δικαιολογία ότι ο Νίνης δεν είναι έτοιμος δεν μπορεί να σταθεί, μια και έχει εδώ και τέσσερις μήνες ξεπεράσει τον τραυματισμό του. Οπότε πάμε σε τρεις υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι ο Πεσέιρο έχει μουλαρώσει επειδή βλέπει να αναφέρει το θέμα ο Τύπος. Η δεύτερη, ότι δεν τον γουστάρει παικτικά. Η τρίτη, ότι ο Νίνης κωλοβαράει στις προπονήσεις, κάνει κακή ζωή και τα σχετικά. Η πρώτη υπόθεση, αν ισχύει, θα είναι παιδικά πεισματάκια. Η δεύτερη, αν ισχύει, είναι παράλογη και η διοίκηση κάτι πρέπει να κάνει, μια και πέρυσι τον θεωρούσε πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο. Η τρίτη είναι σοβαρή, αλλά τότε κάποιος πρέπει να την αναφέρει ευθέως από το να αφήνει να διαχέεται στην ατμόσφαιρα.

Ο λόγος για τον οποίο το θέμα πρέπει να λυθεί σύντομα είναι ότι, εκτός από το σύνθημα για τους δυσαρεστημένους οπαδούς, που κάνει τον προπονητή να μουλαρώνει, ακόμα χειρότερο είναι το ότι έμμεσα στοχοποιεί παίκτες. Δεν είναι συμπτωματικό το ότι ο Τζιόλης, ο Βύντρα και κάθε άλλος παίκτης που θεωρείται πουλέν της διοίκησης αποδοκιμάζεται εύκολα και ενίοτε άδικα. Οπως αποδείχτηκε και με τον Φερέρ, οι διοικήσεις των ομάδων μερικές φορές πρέπει να επεμβαίνουν στο έργο του προπονητή. Οχι μόνο για τον Νίνη, αλλά και για τις παράπλευρες απώλειες των αποδοκιμασιών της κερκίδας.


Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι σε κάνει να καταλαβαίνεις τι είσαι και γι' αυτόν κυρίως τον λόγο θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω όσους συμμετείχαν στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Panoutsomobile. Η εντύπωση που αποκόμισα από τα δεκάδες e-mail με προτάσεις είναι ότι οι περισσότεροι αναγνώστες με βλέπουν σαν cameo ρόλο από το «Dukes of Hazard». Στην αρχή ψηνόμουνα να αγοράσω pick up truck, με τη Μαριγώ να κάθεται στην καρότσα και μια Winchester στο πίσω τζάμι της καμπίνας. Αργότερα, όμως, ο Κάρπετ μού υπενθύμισε ότι εκτός από τις γιγάντιες ζάντες, ο «General Lee», το αμάξι των Dukes, είχε και χαλασμένες τις πόρτες, με αποτέλεσμα τα παλικάρια να μπαίνουν από τα παράθυρα. Μπροστά, λοιπόν, στον κίνδυνο να μείνω σφηνωμένος στο παράθυρο, αποφάσισα κάτι παραπλήσιο, αλλά λιγότερο επικίνδυνο. Το Panoutsomobile μάλλον θα είναι Wrangler παλιό ή κάτι americain σε ροζουλί, που θα το έβλεπε η Μπάρμπι και θα έπερδε τον Τζον-Τζον. Η εναλλακτική πρόταση έρχεται από τον Μανώλη Κωστίδη, τον συνάδελφο που είχε υμνήσει η στήλη την εποχή που εργαζόταν στο Chanell 9. Είναι το φανταστικό ινδικό muscle car Tata Nano, που σε περίπτωση που αντιπροσωπεύεται στην Ελλάδα θα παραγγείλω μια ντουζίνα, να τα σετάρω με τις τιράντες μου.

Αναφερόμενος, λοιπόν, σε συναδέλφους, δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου από την είδηση ότι το δημοφιλέστερο blog με αναφορά στον Τύπο ανήκε σε δημοσιογράφο. Υστερα από καταγγελίες για εκβιασμούς η Αστυνομία ανακάλυψε ότι ο δημοσιογράφος Ανδρέας Καψαμπέλης είναι ιδιοκτήτης του Press-gr. Τις θέσεις του Καψαμπέλη για την επιδρομή της Αστυνομίας μπορεί κάποιος να τις διαβάσει στη διεύθυνση του blog, αλλά το θέμα είναι άλλο. Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να πιστεύεις ότι η δύναμη των blogs βρίσκεται στην έκφραση των συναισθημάτων και των απόψεων του μέσου πολίτη. Οι περισσότερες γνώμες των μέσων πολιτών ανήκουν στην κατηγορία de profundis. Αυτά τα εκ βαθέων «ολοι οι πολιτικοί κλέφτες είναι…» και τα «ποτέ δεν θα γίνουμε άνθρωποι οι Ελληνες», μαζί με προσωπικά ημερολόγια του στυλ «τις προάλλες κατέβηκα στο κέντρο της Γλυφάδας. Το πιστεύετε ότι είναι αδύνατον να βρεις θέση για παρκάρισμα;». Τα blogs που τραβάνε είναι αυτά των επαγγελματιών, που είτε βγάζουν το άχτι τους εναντίον συναδέλφων είτε ρίχνουν δεξιές κι αριστερές με κείμενα που αν τα είχαν βάλει σε εφημερίδα, θα πέρναγαν τη μισή ζωή τους στην Ευελπίδων. Τώρα γιατί οι ίδιοι δημοσιογράφοι που δηλώνουν ανεξάρτητοι χρειάζονται blogs για να δημοσιεύουν τη γνώμη τους, δεν είναι δύσκολο να αναλυθεί. Είτε διότι δεν τους αφήνουν να γράψουν αυτό που ξέρουν, είτε διότι δεν μπορούν να το διασταυρώσουν, είτε διότι ξέρουν ότι ανακατεύοντας μισή αλήθεια -για να φανεί η πληροφορία μπετόν- με μισό λίβελο -για να γίνεται και η δουλειά μας- διασπείρουν φήμες στην πιάτσα, που επαναλαμβανόμενες θα πείσουν αυτούς που θέλουν να πειστούν. Η πληροφόρηση, πάντως, ανήκει σε αυτούς που έχουν τη δύναμη να την αντλήσουν. Τα υπόλοιπα είναι ονειρώξεις της εναλλακτικής αριστεράς, που ψάχνει γκρουπούσκουλα για να τα προσεταιριστεί.

Διάβασα, λοιπόν, το κείμενο του ακαταμάχητου μαχόμενου μαχητή της λευτεριάς και disco Διονύση Ελευθεράτου για τον νόμο περί χουλιγκανισμού. Διονύση, μαζί σου. Μόνο στις φασιστικές κοινωνίες τιμωρείται ένα παλικάρι που πηγαίνει στο γήπεδο με βεγγαλικά ή φωτοβολίδες. Γιατί πού ξέρεις; Πλεούμενο είναι το γήπεδο, μπορεί να πάρει νερά και τότε τι θα κάνει το παλικάρι για να έρθουν και να το σώσουν, αν δεν έχει φωτοβολίδες; Και τι μας νοιάζει για τον Μπλιώνα, που πριν από 20 χρόνια έφαγε τη φωτοβολίδα στον λαιμό και πέθανε στο Αλκαζάρ; Επειδή δηλαδή πέτυχε μία φωτοβολίδα έναν, πρέπει να μπαγλαρώνουν όλους όσους ακολουθούν τις εντολές για μια ασφαλέστερη ναυσιπλοΐα; Το καυτό θέμα στην Ελλάδα είναι να απελευθερώσουμε την Ταϊλάνδη από τον ζυγό του Μπουμιμπόλ. Από την άλλη, πρέπει να συμφωνήσω με τη θέση του Διονύση ότι είναι προτιμότερο να πετάμε φωτοβολίδες στα γήπεδα από το να λιθοβολούμε γυναίκες που καταδικάστηκαν για μοιχεία. Ελπίζω η άποψη να εκφραστεί από κάποιον δικηγόρο που υπερασπίζεται ομάδα έπειτα από επεισόδια σε γήπεδο. «Μάλιστα, κύριοι δικαστές. Οι οπαδοί μας πράγματι μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά ποια δικαιοσύνη προτιμούμε; Της Σαουδικής Αραβίας, που σου κόβουν το χέρι όταν κλέβεις;».

Δεν θα είναι άσχημη γραμμή υπεράσπισης σε περίπτωση που ο Νικοπολίδης και Κονσεϊσάο κληθούν να απολογηθούν για το επεισόδιο στη φυσούνα. «Ασχολείστε, κύριοι δικαστές, με ένα συνηθισμένο επεισόδιο σε φυσούνες, όταν το πρόβλημα της λειψυδρίας στην Κεντρική Αφρική ταλαιπωρεί λαούς». Επίσης, συμφωνώ ότι μέχρι να λυθεί το πρόβλημα της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης Παιδείας πρέπει οι αθλητικοί δικαστές να σταματήσουν να ασχολούνται με το επεισόδιο Νικοπολίδη - Κονσεϊσάο, αλλά στην περίπτωση που είναι βόδια και δεν συγκινηθούν, το θέμα είναι ακριβώς ίδιο με το επεισόδιο Δέλλα - Ν'Ντόι, με τον Νικοπολίδη στη θέση του δεύτερου. Ενας παίκτης έχει στραβώσει με έναν άλλον στο γήπεδο και τον περιμένει στη φυσούνα για να του την πει. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Ν'Ντόι έπεσε στο έδαφος, ενώ ο Νικοπολίδης πρόλαβε να αρπαχτεί από τον σβέρκο του Κονσεϊσάο.


Για τους ψαγμένους, πάντως, δεν ήταν έκπληξη το ότι διαιτητικά το τσίρκο έγινε στο Καυταντζόγλειο. Ο Αναστάσιος Κάκος δεν είναι κακός διαιτητής, αλλά είναι κάκος. Ο τρόπος που διαιτητεύει σου δίνει την εντύπωση ότι πιστεύει πως γι' αυτόν γίνεται ο αγώνας και οι παίκτες υπάρχουν για να κάνουν φάσεις ώστε να μπορεί να αποφασίζει. Οσο για τις δηλώσεις παικτών και παραγόντων που αφορούν διαιτητές, μπορεί να μην τις πιστεύω, αλλά η σύμπτωση ότι κάθε φράση που αποδίδεται στον Κάκκο τον έχει να μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο δείχνει ότι ο άνθρωπος έχει κάνει το καλάμι Ντόλυ.