Ο ίδιος χλωμός Παναθηναϊκός

Ο χθεσινός Παναθηναϊκός θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είχε διαφορές από εκείνον που είδαμε σχεδόν σε όλα τα φετινά παιχνίδια. Το θέαμα που παρουσιάζει δεν είναι καλό και αδυνατεί να βρει λύσεις στην επίθεση. Δημιουργεί κάποιες ευκαιρίες, αλλά δεν μπορεί να τις αξιοποιήσει. Τουλάχιστον έφτασε και πάλι στη νίκη, έστω με 1-0, αλλά ας μην ξεχνάμε πως για όσο διάστημα μένει αυτό το εύθραυστο σκορ πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να ισοφαριστεί.

Η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου και κυρίως του τελευταίου ημιώρου δεν ήταν καλή. Δυστυχώς, ήταν ό,τι είδαμε απέναντι σε Καλαμαριά και Αστέρα Τρίπολης. Ηταν τόσο παθητικός ο Παναθηναϊκός, που έδωσε το δικαίωμα στον Λεβαδειακό να ελπίζει, παρ' ότι ο αντίπαλός του δεν δημιούργησε πολλές ευκαιρίες. Το καλό είναι ότι η άμυνα ήταν και πάλι το δυνατό σημείο του. Τουλάχιστον η ομάδα δεν δέχεται εύκολα γκολ. Για μένα αυτό είναι το μόνο ενθαρρυντικό στοιχείο. Το κακό είναι πως και πάλι έγιναν πολλά λάθη στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Πολλοί παίκτες έδειξαν κουρασμένοι, χωρίς να είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν όντως ήταν ή απλώς φαίνονται λόγω κακής απόδοσης.

Ομως, έστω υπό αυτές τις συνθήκες, οι «πράσινοι» δείχνουν να κρατούν την τύχη στα χέρια τους. Ακολουθεί το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Ενα ματς που θεωρώ ότι είναι το δυσκολότερο που υπάρχει μέχρι το φινάλε της σεζόν. Εάν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να φτάσει στη νίκη, τότε θα κάνει το αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ένας αγώνας αυτού του επιπέδου είναι πάντα διαφορετικός. Πιστεύω πως η ομάδα θα παρουσιάσει άλλο αγωνιστικό πρόσωπο. Θα είναι πιο δυνατή, πιο συγκεντρωμένη. Πρόκειται για ένα ντέρμπι και αυτά τα παιχνίδια δεν μοιάζουν με όλα τα υπόλοιπα του πρωταθλήματος. Σε αυτό περιμένω να δω έναν ΠΑΟ αποφασιστικό, που θα σβήσει από τη μνήμη όλα τα άσχημα ματς της περιόδου. Στο φινάλε αυτό που μένει είναι ο τίτλος και όχι το πώς παίζεις. Καλό είναι να συνδυάζονται και τα δύο, αλλά...