Με την ελαφρότητα του χαβαλέ

Μπορεί ν' ανατρέξει κανείς σε οποιονδήποτε ευρω-αποκλεισμό του Παναθηναϊκού, στο νωπό ή στο απώτερο παρελθόν. Αισθάνομαι ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί, στα κιτάπια της «πράσινης» ιστορίας, να έχει υπάρξει πιο τσάμπα νοκ άουτ απ' το χθεσινό. Τόσο sudden death όσο αυτό. Σαν να (τους) έφυγε, μες απ' τα χέρια, βαλσαμωμένο πουλί...

Σε 180 λεπτά ένα γκολ (να το δεχθείς) είναι «στο πρόγραμμα». Δεν έγινε (εκ των υστέρων κρίνοντας, μακάρι να γινόταν) στη Γλασκώβη, έγινε στο γήπεδο... που δεν έπρεπε. Εδώ. Ο,τι απέτρεψε εκεί ο Γκαλίνοβιτς, το πλήρωσαν (σε διπλή τιμή!) στην Αθήνα. Το σημειώσαμε απ' την επόμενη, κιόλας, ημέρα. Εκείνο το 0-0 ήταν «κακή» ισοπαλία.

Οποιο κι αν ήταν το τσαφ του Μόρις, όσο μεγάλο κι αν (είδε ο καλός Μπάρι Φέργκιουσον πως) έχασκε το κενό στο πλάι απ' όπου ήλθε η παράλληλη σέντρα-θάνατος, γεγονός παραμένει πως στα ίδια (180) λεπτά ένα γκολ (να το βάλεις) είναι πολύ λίγο. Ιδίως σε ματς πλήρους, τουλάχιστον κατά τα δύο τρίτα, ελέγχου...

Οι Σκωτσέζοι, ως ποδόσφαιρο, φυσικά έχουν άλλη (απ' την ημετέρα) παράδοση. Εχουν παίξει, τα κλαμπ τους, σε όλων των διεθνών θεσμών τους τελικούς. Ανέκαθεν ωστόσο, για κάποιον λόγο που ποτέ δεν τον κατάλαβα... αλλ' όσο μας πήγαινε καλά το σερί ούτε μ' ένοιαζε να τον καταλάβω, «τους έχουμε». Εστω, τους είχαμε.

Μάνι-μάνι θυμάμαι τα σκαλπ της Χιμπέρνιαν και της Χαρτς στα χέρια της ΑΕΚ, τις χοντρές ζημιές της Ρέιντζερς από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, το 3-0 επί της Αμπερντίν στη Λεωφόρο, τη μυθική πρόκριση του Ολυμπιακού εναντίον της Σέλτικ του Τζοκ Στιν (με Νταλγκλίς, Μακ Νιλ, Λένοξ, Μακ Γκρέιν).

Στην άλλη πλευρά, το μόνο που θυμάμαι είναι τον ΠΑΟΚ του Μπλαχίν, Αύγουστο μήνα, να γονατίζει στο «Αϊμπροξ», με τον Ντάφι Μαχαιρίδη να παίρνει κόκκινη κάρτα... στο 8'. Α, έχω διαβάσει και για μια (άδοξη) αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Ντανφέρμλιν πριν από 40 χρόνια!

Τώρα, το κοντρόλ του Παναθηναϊκού στα πράγματα, κυρίως στο α' ημίχρονο, άγγιζε το να είναι «κατά κράτος». Κι όταν ο Γιάννης Γκούμας έβαλε (...α λα Ντρογκμπά) το, πιο ξεκαρδιστικό για τους άλλους, γκολ της ζωής του, η φάση έμοιαζε ειρωνεία. Ειρωνεία, για τους προπονητές.

Πόσο χρόνο και φαιά ουσία ξοδεύουν, να λύσουν (πριν από το ματς) σπαζοκεφαλιές. Ο Ιβανσιτς, αντί του Σιμάο. Ο Ελντερ Ποστίγκα, και όχι ο Ν'Ντόι, δίπλα στον Σαλπιγγίδη. Ο Μπόιντ, βασικός. Ο Μακ Κάλοκ, έξω. Ωσπου έρχεται ο «Ελληνας Χάιλαντερ», πειρασμός να επανεμφανιστούν οι Σκωτσέζοι εν καιρώ στην Ελλάδα με καμιά πρόταση πέντε εκατομμυρίων λιρών, και τα διαλύει όλα! Ποιος... Κυργιάκος;

Εξ ιδίων κρίνοντας: Παρακολούθησα το α' μέρος, με την προσοχή του επαγγελματία. Ηταν τέτοια η κυριαρχία του Παναθηναϊκού, ώστε παρασύρθηκα να παρακολουθήσω το β' μέρος με την ελαφρότητα του... χαβαλέ που άρμοζε στην τεχνική ποιότητα των φιλοξενούμενων! Κατέληξα να ψάχνω, αμήχανος, πώς τα «αγόρια του Βορρά» έκλεψαν την πρόκριση.

Τα αλλότρια: Εάν η ελληνική ομάδα έπαθε, καθώς ο χρόνος κυλούσε, το ίδιο πράγμα (να παρασυρθεί απ' την παντελή έλλειψη της αίσθησης κινδύνου), είμαι εις θέσιν, όχι να το δικαιολογήσω, να το κατανοήσω. Φίλοι που πέρασαν τη βραδιά τους στην Αλεξάνδρας μου είπαν μετά, στο τηλέφωνο, ότι και μες στο γήπεδο το ίδιο ήταν.

«Αφού λέγαμε μεταξύ μας ότι, και οι έντεκα του Παναθηναϊκού να φύγουν στ' αποδυτήρια, αυτοί πάλι δεν ισοφαρίζουν... ποτέ!» η (ληθαργική, ως εκ τούτου) εξέδρα αφυπνίστηκε, μονάχα όταν αφυπνίστηκε και η ομάδα, μετά το 1-1 δηλαδή.

Ως τότε, ήταν «Γιάννης Γκούμας οέ, οέ, οέ» (κι ο Γκούμας ν' ανταποδίδει χειροκροτώντας...), μετά «Γιώργος Καραγκούνης οέ, οέ, οέ», οπωσδήποτε «ο Θρύλος κι ο Πειραιάς», όλο το ρεπερτόριο η-ώρα-να-περνά. Υστερα, ήταν αργά. Ζόρικο χάπι να το καταπιεί κανείς...