Η κομματική πειθαρχία έκανε το πανό... διάσημο!

Η ιστοριούλα-ανέκδοτο, απολύτως αληθινή, είναι απ' τα χρόνια που, στο ποδόσφαιρο της χώρας, από την Α' έως τη Δ' Εθνική, «όλα τα 'σκιαζε» η Παράγκα. Ο, τότε μεταξύ των πολλών εκλεκτών του παρασυστήματος, Πανιώνιος (σε δεινή, ωστόσο, θέση) ταξιδεύει να παίξει στην (προγραμμένη, ευθύς εξαρχής, για θάνατο) Βέροια. Ο διαιτητής, αυτονόητα, 1.000% «δικός μας». Διατεταγμένη αποστολή.

Αλλ' η Βέροια, εκείνη την ημέρα, έτυχε να βάλει γκολ... που δεν ακυρώνονταν με κανένα, ούτε με το πιο εξωφρενικής επινόησης, τρικ. Ο δε Πανιώνιος, απλώς, περιέφερε ασκόπως το σαρκίο του στο γήπεδο. Ο κάπτεν του Πανιωνίου, μιλημένος, στο μεγάλο ζόρι απόειδε και πλησίασε τον ρέφερι. «Κάνα φαουλάκι, κάνα πεναλτάκι;». Ο δικός μας, όμως, δεν μάσησε. «Γιατί, ρε Αντωνάκη; Εχετε περάσει τη σέντρα... και μου διέφυγε;».

Ολοι, εννοώ, λίγο-πολύ «γνωστοί» είμαστε. Κανείς δεν βγήκε από παρθενογένεση. Επίσης, δεν είμαστε εμείς, οι Ελληνες εννοώ, που επινοήσαμε τη μόδα... παλαιοί διαιτητές να εξελίσσονται, αποστρατευόμενοι, όχι σε παρατηρητές (το πιο συνηθισμένο) ή σε «παράγοντες» της διαιτησίας, αλλά σε στελέχη των επαγγελματικών κλαμπ. Και να κάθονται, ενδεχομένως, στον πάγκο της ομάδας. Είχαν προλάβει άλλοι, οι Ισπανοί κυρίως. Στη Βιγιαρεάλ, εδώ και μερικά χρόνια, «γενικός αρχηγός» είναι ο Χουάν Ανσουατέγι Ρόκα, επιφανής «άρμπιτρο» στα '90s, επί έντεκα χρόνια διεθνής.

Ως λίγο-πολύ γνωστοί, λοιπόν, μεσοβδόμαδα στα αθλητικά παρασκήνια της «Ελευθεροτυπίας» είχα προεξοφλήσει ότι, και μόνο για το τρίγωνο Κάκος-Αγγελάκης-Μποροβήλος, το... θέαμα Αρης - Αστέρας Τρίπολης (ιδίως, μόλις μία εβδομάδα μετά το ΠΑΟΚ - Αρης) «δεν χάνεται ποτέ»! Η αληθινή δράση, ομολογώ, ξεπέρασε ακόμα και την (επιβεβαιωθείσα) εκτίμησή μου ότι έρχεται γλέντι. Ηλθε, για την ακρίβεια, απερίγραπτο κουκλοθέατρο. Ενα κράμα ανοησίας, δουλοπρέπειας έναντι των «ανώτερων», επίδειξης ενός είδους μαγκιάς έναντι των «κατώτερων», καταγέλαστα επιλεκτικής ευαισθησίας.

Μία, απ' την αρχή έως το τέλος, πρόκληση μες στα μούτρα των πραγματικών επαγγελματιών του ποδοσφαίρου. Η παραστατική έκρηξη του Πάουλο Κάμπος, ότι εδώ δεν είναι school football ή street football, αλλά (υποτίθεται) επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη χώρα στην οποία γεννήθηκαν (αυτό δεν υποτίθεται) οι πρωταθλητές Ευρώπης, άνετα μπαίνει (και ψηλά) στην ανθολογία των «στιγμών» της σεζόν. Το σπορ, να υπενθυμίσουμε εάν χρειάζεται, παίζεται (πρώτον) από τους ποδοσφαιριστές (και δεύτερον) για τον κόσμο. Οι ποδοσφαιριστές υποχρεώθηκαν να κάνουν... δύο προθερμάνσεις. Ο κόσμος, μες στο ψοφόκρυο, να περιμένει (το ίδιο και η live τηλεόραση, που πληρώνει αδρά) 50 λεπτά, μετρημένα ένα προς ένα με το ρολόι, για ν' αρχίσει ο αγώνας. Γιατί; Για ένα πανό! Και για πολύ, ως εκ των υστέρων αποκαλύπτεται, background. Σπαρταριστό background ανοικτών λογαριασμών.

Η ανοησία προκύπτει απ' την εύλογη (αμάχητη) σκέψη: το, όχι υβριστικό, πανό (κατά Γκαγκάτση και Ψυχομάνη) έγινε... διάσημο, δηλαδή επιτεύχθηκε ο στόχος του, επειδή βρέθηκαν πόδια να στυλωθούν. Πόδια που, όταν τα πανό είναι έως και για τον πρωθυπουργό ή για τη δικαιοσύνη της χώρας ή για τη Siemens ή για το dvd, δεν παρίσταται ανάγκη να στυλώνονται. Εδώ στυλώθηκαν. Ειδάλλως, με τις εφημερίδες (ένας λόγος παραπάνω) να «καίγονται» Κυριακή βράδυ για να κλείσουν εξαιτίας των καιρικών συνθηκών, το συγκεκριμένο πανό θα περνούσε εντελώς απαρατήρητο. Τώρα, έτσι, έγινε πρωτοσέλιδο!

Ο Κάκος έκανε καθαρή επίδειξη... κομματικής πειθαρχίας στις «υπέρτατες θεότητες» του ποδοσφαίρου, την ΕΠΟ και την ΚΕΔ, οι οποίες κανονικά θα έπρεπε ακόμη να τον κυνηγούν με τις κλοτσιές επειδή, απ' την εκδούλευσή του, το ξεφωνητό του πανό έλαβε διάσταση πανελλήνιας εμβέλειας! Αντί για κλοτσιές πήρε (ανακοινώθηκε χθες) 7,90 για την απόδοσή του. Με τόση... ευαισθησία, λίγο. Χάθηκε ένα οκταμισάρι; Το 7,90 είναι, λογιστικά, μονάχα μισή μονάδα πάνω απ' το 7,40 που είχε πάρει ο άλλος υπερευαίσθητος της χρονιάς, εκείνος ο αξιοθρήνητος Πολατιάν, ο οποίος μπαινόβγαινε σουλατσάροντας κατά συρροήν στο τελευταίο δεκάλεπτο-δεκαπεντάλεπτο του Ηρακλής - Ολυμπιακός πριν από ενάμιση μήνα. Μόνο επειδή ακούγονταν βρισιές για τον ίδιο. Για άλλους και για άλλα δεν πειράζει...