Το φανερό κυνήγι του 0-0

Τέλος της σεζόν να ήταν και να σωνόντουσαν με ισοπαλία ο Ολυμπιακός και η Τσέλσι, περισσότερες επιθέσεις θα είχαν βγει. Εχω δει ματς του Αιγάλεω με τον Ιωνικό που είχαν περισσότερες φάσεις. Χωρίς, μάλιστα, τον Φίλη να αλλάζει τη φανέλα του με τον Παντελίδη, όπως έκανε νόημα ο Μακελελέ στον Σέζαρ να τις αλλάξουν στη φυσούνα μετά τη λήξη του ματς. Τέλος πάντων, πιο οφθαλμοφανής τακτική των προπονητών, πιο φανερό κυνήγι του 0-0 ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την Τσέλσι, αν υπήρχαν, θα καταντούσε παρεξηγήσιμο. Ενα ματς που δείχνει πόσο βαρετό μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο όταν ένα αποτέλεσμα βολεύει και τις δύο ομάδες.

Διότι με τον Λαμπάρντ στον πάγκο και με δύο αμυντικά χαφ ήταν από την αρχή του ματς φανερό ότι η χωρίς γκολ ισοπαλία δεν χάλαγε τον Αβραάμ Γκραντ. Ακόμα πιο φανερό ήταν ότι το ίδιο αποτέλεσμα άρεσε και στον Λεμονή. Με τρία αμυντικά χαφ και τον Κοβάσεβιτς να γυρίζει μέχρι το κέντρο για να σπάει την μπάλα πίσω, οι πιθανότητες του Ολυμπιακού να βγάλει συνδυασμό στον άξονα έξω από την περιοχή της Τσέλσι ήταν μηδαμινές. Η ιδέα από πλευράς Τσέλσι ήταν απλή. Να γυρίζει η μπάλα στο κέντρο μέχρι ναυτίας. Του Ολυμπιακού, λίγο πιο φιλόδοξη. Να κάνει κάτι μαγικό ο Γκαλέτι, ελπίζοντας ότι όταν θα το κάνει κάποιος θα βρει τον χρόνο να τρυπώσει στην περιοχή της Τσέλσι για να τον σημαδέψει με σέντρα. Δεύτερο πλάνο επίθεσης, να κάνει μπούκα ο Τοροσίδης από τη θέση του μέσα δεξιά και ο Θεός βοηθός. Από εκεί και πέρα, επιθετικά ό,τι βγει από στημένες φάσεις. Αντίθετα, αμυντικά ο Ολυμπιακός ποτέ δεν βρέθηκε με λιγότερους από επτά παίκτες πίσω από την μπάλα, ενώ η Τσέλσι έμοιαζε ευχαριστημένη να έχει τρεις παίκτες πίσω από τον Κοβάσεβιτς. Κάτι σχετικά εύκολο, μια και για να είχε λιγότερους, τα στόπερ της Τσέλσι θα έπρεπε να παίζουν στο μισό της περιοχής του Ολυμπιακού.

Υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από ένα ματς στο οποίο και οι δύο γκολκίπερ κάνουν μισή απόκρουση και το μοναδικό ενδιαφέρον είναι να περιμένεις ότι κάτι θα γίνει, μέχρι ο διαιτητής να σου στερήσει την τελευταία ελπίδα με το τελευταίο σφύριγμά του; Επίσης, εκτός από όσους δεν έχουν δει το ματς, υπάρχει περίπτωση να το έχει δει ουδέτερος τηλεθεατής και να θέλει να ξαναδεί μία από τις δύο ομάδες πριν γίνει μακαριστός; Αμφιβάλλω. Και την αμαρτία μου τη λέω. Ανάμεσα στον χθεσινό Ολυμπιακό του αξιοπρεπούς 0-0 και τον παλιότερο Ολυμπιακό τού «ρίχνουμε έξι στη Λεβερκούζεν και τρώμε επτά από τη Γιουβέντους», κατηγορηματικά προτιμώ τον δεύτερο.


Διάβαζες το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού και αν ήσουν δημότης Αθήνας, σου ερχόταν να βγεις στους δρόμους για να πανηγυρίσεις την επιτυχία του Νικήτα Κακλαμάνη. Διάβαζες το ρεπορτάζ της Ματίνας Παπαδέα για τη διαμαρτυρία της Επιτροπής Πολιτών για τη Διάσωση του Ελαιώνα και έβλεπες με τα ματάκια σου τους Αθηναίους, καταχρεωμένους, να κυκλοφορούν με γλάστρες στο κεφάλι για να έχουν λίγο πράσινο. Διάβαζες τη χθεσινή «SportDay» για το θέμα της ανέγερσης του γηπέδου του Παναθηναϊκού και ξεκίναγες με στέρεο κεφάλι και στο τέλος είχε γίνει νιανιά. Για να το κάνω νιανιότερο, μερικές πρόσθετες σκέψεις.

Με το φτωχό μου το μυαλό λέω εγώ: αυτή η επιτροπή για τον Ελαιώνα με ποια λογική λειτουργεί; Αν είναι οικολογική, δεν μπορώ να την καταλάβω. Διότι ανάμεσα στα όμορφα και τα ηθικοπλαστικά αυτό που περισσότερο από κάθε άλλο προβάλλεται είναι η οικονομική ζημία του Δήμου Αθηναίων από τη σύμβαση με την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ας πούμε, λοιπόν, ότι η σύμβαση δεν πηγαίνει ως έχει για υπογραφή. Πηγαίνει με όρους που συμφέρουν περισσότερο τον δήμο. Τι θα κάνει τότε η επιτροπή; Θα σταματήσει να αντιτίθεται στην οικοδόμηση γηπέδου στον Ελαιώνα; Μάλλον όχι. Οπότε η συγκέντρωση των αντιρρήσεων στο οικονομικό μάλλον γίνεται για να ευαισθητοποιηθεί ο πολίτης ότι θα πονέσει η τσέπη του.

Η επιτροπή για τον Ελαιώνα, όμως, μήπως θα μπορούσε να πει πόσο στοιχίζει η συντήρηση ενός μητροπολιτικού πάρκου ανά στρέμμα; Εδώ ο κωδικός είναι το «μητροπολιτικού», που σημαίνει ότι πρέπει να διατηρείται και να φυλάσσεται με βαριά αστική χρήση. Δεν ξέρω ακριβείς αριθμούς, αλλά από μια συζήτηση για τη μετατροπή του Ελληνικού σε μητροπολιτικό πάρκο το κόστος ήταν απαγορευτικό. Διότι έτσι όπως συνήθως παρουσιάζεται το «κάντε το πάρκο», ακούγεται σαν να φυτεύεις γλαδιόλες και σεγκόβιες και μετά να αράζεις και να τις βλέπεις να φυτρώνουν.

Από πλευράς Παναθηναϊκού, πρέπει να πω πως η συνεχής υπενθύμιση ότι η νέα σύμβαση για τη χρηματοδότηση από πλευράς ΠΑΕ θα είναι πιο αποδοτική για τον Δήμο Αθηναίων από ό,τι η παλαιότερη μόνο γέλιο μπορεί να βγάλει. Διότι την αναθεώρηση της σύμβασης δεν τη ζήτησε ο Δήμος Αθηναίων, που τότε θα είχε λογική το επιχείρημα, αλλά ο Γιάννης Βαρδινογιάννης. Καλούμεθα, λοιπόν, να πιστέψουμε ότι ένα πρωί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης σκέφτηκε πως μπορεί να πληρώσει περισσότερα στον δήμο και έκανε την πρόταση για την αναθεωρημένη σύμβαση. Επιτέλους, ένας επιχειρηματίας που ζητάει άλλη σύμβαση ώστε να μπορεί να πληρώνει περισσότερα.

Από πλευράς δήμου, είναι αλήθεια ότι δεν διακινδυνεύει αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση του έργου. Από την άλλη, το να λέει ότι θα έχει «ένα τεράστιο περιουσιακό στοιχείο» είναι αμφίβολο. Ο δήμος θα έχει στην κυριότητά του ένα εκμισθωμένο γήπεδο για 49 χρόνια. Στη διάρκεια της εκμίσθωσης ο δήμος θα εισπράττει μίνιμουμ 50 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, δηλαδή το νοίκι που πλήρωνε η ΠΑΕ ΑΕΚ για το σπίτι που έμενε ο Λορένσο Σέρα Φερέρ συν 30%. Υστερα, όμως, από 49 χρόνια «το τεράστιο περιουσιακό στοιχείο» δεν θα έρθει στην κυριότητα του δήμου; Να το κάνει τι; Να το ενοικιάσει σε άλλη ομάδα; Εκτός του ότι ύστερα από 49 χρόνια το γήπεδο του Παναθηναϊκού θα είναι παρωχημένης κατασκευής, μόνο αν η ΑΕΚ δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν θα κάνει γήπεδο στη Φιλαδέλφεια ή στην Αμυγδαλέζα θα υπάρχει ενδιαφερόμενη ομάδα. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω και το επιχείρημα του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου στο χθεσινό φύλλο. Αν ο Νικήτας Κακλαμάνης τώρα πανηγυρίζει επειδή ο δήμος δεν θα επιβαρυνθεί, δεν θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τους δημότες για την προηγούμενη σύμβαση, με την οποία ο δήμος θα επιβαρυνόταν;

Ενα, όμως, σημείο της σύμβασης στο οποίο δεν δίνεται η πρέπουσα προσοχή είναι το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Το οποίο δεν θα πέσει πριν ολοκληρωθούν οι εγκαταστάσεις του Ερασιτέχνη στο γήπεδο του Βοτανικού. Ποιος ο λόγος; Λειτουργούν τμήματα ερασιτεχνικών αθλημάτων στη Λεωφόρο; Και αν κάποια λειτουργούν, δεν μπορούν να φιλοξενηθούν κάπου στα δύο χρόνια μέχρι να γίνει το νέο γήπεδο; Αν, όμως, οι Γιαννακόπουλοι δεν πιστεύουν τον Κακλαμάνη ότι θα γίνει γήπεδο, γιατί ο ίδιος πρέπει να τους πιστεύει ότι θα το δώσουν; Και κυρίως γιατί πιστεύει ότι θα κρατηθούν οι όροι της παραχώρησης; Διότι αν είναι να το δώσουν, αλλά να ζητήσουν να υπάρχει κατασκευή κυλικείου για το Μουσείο του Παναθηναϊκού, που θα είναι υπαίθριο, μέσα στο πράσινο και στο κέντρο της Αθήνας, το περίμενε αξίζει τον κόπο. Φυσικά, ένα κυλικείο που να αξίζει τον κόπο. Κάτι μεγαλύτερο από το κυλικείο στο οποίο έμενε ο αξέχαστος Βασίλης Μαγγίνας.

Επίσης, δύο παρατηρήσεις για τη στρατηγική που ακολούθησε ο Νικήτας Κακλαμάνης στην ψηφοφορία του δήμου. Το να ζητήσει ονομαστική ψηφοφορία λέγοντας ότι οι πολίτες της Αθήνας πρέπει να πληροφορηθούν ποιοι είναι υπέρ της «διπλής ανάπλασης» είναι υποκριτικό. Στην πραγματικότητα, με την ανοιχτή ψηφοφορία προσπάθησε να τρομοκρατήσει όσους φοβούνται ότι θα χάσουν ψήφους των οπαδών του Παναθηναϊκού. Συγχαρητήρια, λοιπόν, στους οκτώ που είχαν το πολιτικό σθένος και μειοψήφησαν με τον κίνδυνο να χάσουν ψήφους. Οσο για το «διπλή» πριν από το «ανάπλαση» είναι σαν το «δίδυμα» με το «δύο χρόνια διαφορά». Και αν υπάρχει αντίρρηση, ας ξεκίναγε ο Κακλαμάνης να κάνει τη διπλή ανάπλαση από τη Λεωφόρο. Με το που το έλεγε, ο Θανάσης θα τον κούναγε από τα πέτα σαν διαιτητή του μπάσκετ.


Ρεαλιστικά, στην υπόθεση του Ελαιώνα υπάρχουν δύο πιθανότητες. Είτε γίνεται γήπεδο με τα «Mall» και τα συμπαρομαρτούντα στον Ελαιώνα είτε μένει ως έχει. Το να γίνει σκέτο «Mall» είναι αδύνατον, μια και δεν θα υπάρχει η δικαιολογία της κρατικής κατασκευής των έργων πρόσβασης και των υποδομών. Είναι πολύ εύκολο το κράτος να πει «για τον Παναθηναϊκό», αλλά κομμάτι δύσκολο να πει «για τον Βωβό». Και κάτι τελευταίο. Βωβοί και Βαρδινογιάννηδες μπορούν να πιέσουν την κρατική μηχανή να λειτουργήσει. Ετσι και είναι να γίνει πάρκο, με την πολιτική δύναμη που έχουν τα κοτσύφια και οι θάμνοι σε 50 χρόνια ακόμα χωματερή θα είναι.