Η μετάλλαξη του Πεσέιρο

O φετινός Παναθηναϊκός έχει το δικό του στυλ: είναι μαχητικός, δυσκατάβλητος, παίζει πάντα με δύο αμυντικά χαφ, αγωνίζεται με τέσσερις στατικούς αμυντικούς που σπανίως παίρνουν επιθετικές πρωτοβουλίες. Το κύριο χαρακτηριστικό του όμως είναι ότι δεν δέχεται ανατροπές: όταν προηγηθεί, «κλειδώνει» το ματς. Το παιχνίδι του δεν είναι θεαματικό, αλλά βασίζεται σε μια κεντρική ιδέα: είναι ένα μείγμα ιταλικού πραγματισμού («πάμε για το 1-0») και βρετανικής μεθοδικότητας (πίεση στα χαφ, μεγάλες μπαλιές, αξιοποίηση των στημένων φάσεων και χαμηλή άμυνα με μία τετράδα που δεν παίζει ποτέ τεχνικό οφσάιντ). Κάποιος καλόβουλος θα έλεγε ότι ο Πεσέιρο προσπαθεί να φέρει ένα είδος τακτικού εκμοντερνισμού σε μια ομάδα που πέρυσι χάθηκε στη σύγχυση που προκάλεσαν οι αλλαγές των προπονητών της και κάποιος κακόβουλος ότι ο Πορτογάλος διάλεξε την απλούστερη των συνταγών προσπαθώντας να μην εκτεθεί.

Απορία

Η δική μου απορία καιρό τώρα είναι τι θα έλεγε για τον φετινό ΠΑΟ ο προπονητής Πεσέιρο, αν μπορούσε να τον παρακολουθήσει να παίζει αυτού του τύπου το ποδόσφαιρο τρία χρόνια πριν, το 2005 δηλαδή, όταν ο ίδιος προπονούσε τη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας.

Βαζάκας

Αξίζει να σας πω δυο λόγια για τη Σπόρτινγκ του Πεσέιρο πριν από την ολοκλήρωση του συλλογισμού. Τη σεζόν 2004–05 η ιστορικά τρίτη στην ιεράρχηση ομάδα της Πορτογαλίας έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Το ωραίο της ιστορίας είναι πώς έφτασε: όπως πιθανότατα θα θυμάται κι ο Γιώργος Βαζάκας, που ως προπονητής του Πανιωνίου από τους Πορτογάλους δέχτηκε τέσσερα γκολ σε ένα βράδυ που η ομάδα του ήταν πολύ καλή (!), η Σπόρτινγκ έφτασε σε αυτή την επιτυχία σκοράροντας κατά ριπάς και αποκλείοντας, με όπλο την επίθεσή της, ομάδες με πολύ βαριά φανέλα.

Πορεία

Μετά το εύκολο πέρασμά της από τη φάση των ομίλων με τέρματα 9-3 και 7 βαθμούς, η Σπόρτινγκ πέταξε έξω από τη διοργάνωση ένα από τα φαβορί, τη Φέγενορντ, την οποία νίκησε δύο φορές με 2-1. Στους «8» η ομάδα του Πεσέιρο απέκλεισε επίσης με δύο νίκες τη Μίντλεσμπρο (3-2 στη Λισσαβώνα και 1-0 στο νησί) και στα προημιτελικά χρειάστηκε να βάλει τέσσερα γκολ στη Νιούκαστλ στη ρεβάνς: στον πρώτο αγώνα είχε χάσει με 1-0, στη ρεβάνς οι Αγγλοι προηγήθηκαν με τον Κίρον Ντάιερ στο 20', αλλά στο τέλος το ταμπλό έγραψε 4-1. Ομως ο αληθινός θρίαμβος ήρθε στα ημιτελικά, όταν η Σπόρτινγκ χρειάστηκε να πετύχει ένα γκολ κατά της Αλκμααρ στην παράταση για να πάρει το εισιτήριο του τελικού. Είχε κερδίσει τους Ολλανδούς με 2-1 στη Λισσαβώνα, βρέθηκε να χάνει με 3-1 στη ρεβάνς, αλλά η αποτελεσματικότητα της επίθεσής της της έδωσε στο 120' το εισιτήριο. Σκόρερ ο Μιγκέλ Γκαρσία, ένας ακραίος μπακ (!), που στο τελευταίο λεπτό του αγώνα βρέθηκε σε θέση βολής.

Παίκτες

Εκείνη η ομάδα έπαιζε 4-4-2, αλλά με 6 τουλάχιστον παίκτες που πατούσαν περιοχή. Εκτός από τον Λίεντσον, έναν από τους πιο αδικημένους φορ του σύγχρονου ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, δίχτυα έβλεπαν και ο συμπαίκτης του στην επίθεση Μάνουελ Σαπίντο, ο οργανωτής Φάμπιο Ρόζεμπακ, οι ακραίοι χαφ Ντάβιντ και Ροτζέριο, οι αμυντικοί χαφ (;) Μπέτο και Μουτίνιο και ο παντός καιρού Ούγκο Βιάνα, ανερχόμενο αστέρι τότε? ακόμα κι ο λίμπερο Αντερσον Πόλγκα στις κατεβασιές του ήταν κίνδυνος-θάνατος! Τι δεν είχε εκείνη η ομάδα; Τρόπους να κρατήσει το σκορ. Αυτός ήταν ο λόγος που στον τελικό έχασε από τη ΤΣΣΚΑ με 3-1 μέσα στη Λισσαβώνα, μολονότι είχε προηγηθεί! Αυτή η αγωνιστική αδυναμία της στέρησε τελικά και το πρωτάθλημα Πορτογαλίας. Το έχασε από την Πόρτο, γιατί έκανε δύο νίκες λιγότερες. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι σε έξι ματς η ομάδα του Πεσέιρο δεν κατάφερε να κρατήσει το υπέρ της σκορ: δύο φορές να το είχε κάνει θα ήταν πρωταθλήτρια.

Αυτοκριτική

Σας διηγούμαι την ιστορία διότι έχω το εξής δίλημμα: ή στα δύο χρόνια της εξαφάνισής του από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ο Πεσέιρο έκανε (αναλογιζόμενος εκείνη τη χρονιά) σκληρή αυτοκριτική κι άλλαξε μεθόδους, νοοτροπία και τρόπους προσέγγισης ενός ματς και μιας σεζόν γενικότερα ή στο βάθος του μυαλού του είναι κάποια στιγμή να παρουσιάσει έναν επιθετικό ΠΑΟ, αλλά αφού προηγουμένως του έχει μάθει αυτό που δεν ήξερε η Σπόρτινγκ, δηλαδή πώς να κλειδώνει παιχνίδια στα οποία προηγείται. Αν συμβαίνει το πρώτο, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε μέχρι το τέλος της σεζόν τον ίδιο πάντα Παναθηναϊκό με την προβλέψιμη συμπεριφορά του –αν όχι, από το αποψινό ήδη ματς περιμένω κάποιες αλλαγές, όχι σε παίκτες, αλλά σε τρόπους και νοοτροπία.

Μπαλιές

Οι Ρέιντζερς θα καλύψουν τα μετόπισθεν και θα παίξουν με μεγάλες μπαλιές για τον Κουζέν ή τον εξαιρετικά κοντρολαρισμένο Νάτσο Νόβο. Οι Σκωτσέζοι θα κάνουν ό,τι οι πιο πολλές ελληνικές ομάδες κάνουν όταν αντιμετωπίζουν τον ΠΑΟ στο πρωτάθλημα. Η διαφορά είναι ότι έχουν καλύτερους παίκτες από τον Εργοτέλη, τη Βέροια και την Καλαμαριά και δεν χρειάζονται πολλές ευκαιρίες για να σκοράρουν. Ο ΠΑΟ ο φετινός αν δεχτεί ένα γκολ, δύσκολα θα προκριθεί. Η Σπόρτινγκ Λισσαβώνας του Πεσέιρο τέτοιους φόβους δεν είχε: και δύο να έβαζε ο αντίπαλος, οι περισσότερες πιθανότητες ήταν να φύγει από το «Αλβαλάδε» ηττημένος. Για να δούμε τι θα δούμε…

Αγγλοφιλία

Με αφορμή το ειρωνικό κομμάτι του περασμένου Σαββάτου και τον παραλληλισμό αγγλικού και ελληνικού πρωταθλήματος, ο φίλος αναγνώστης Δημήτρης (φόρτσα Γιάννενα) Τσιορλίδας μού έστειλε ένα link στο οποίο μπορείτε να δείτε την είσοδο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Μάντσεστερ Σίτι στο «Ολντ Τράφορντ» και τη στάση των οπαδών των φιλοξενουμένων τη στιγμή της τήρησης του ενός λεπτού σιγής. Μπορείτε να το δείτε στο http://www.mediafire.com/?6i11mjgmbtx.

Μου γράφει ο φίλος αναγνώστης: «Είναι περιττό να πω πως προσωπικά δάκρυσα απο συγκίνηση (ίσως επειδή είμαι αγγλοθρεμμένος). Είναι τέτοιες στιγμές που με κάνουν να υποστηρίζω ακόμα και για πάντα το αγγλικό ποδόσφαιρο. Και το γέλιο είναι πως κάποιοι είχαν διατυπώσει ανησυχίες μήπως οι οπαδοί της Σίτι δεν κρατήσουν το ενός λεπτού σιγής για τα θέματα της μεγάλης αντιπάλου τους...

Αυτά μόνο στην Αγγλία θα τα δεις. Σκέφτομαι αντίστοιχο σκηνικό σε ΠΑΟ - ΟΣΦΠ για τα θύματα της θύρας 7 για παράδειγμα…

Σου έχω ξαναπεί πως γελάω με σχόλια που ακούω κατα καιρούς απο Ελληνάρες που ζούν ή σπουδάζουν στην Αγγλία και δεν έχουν πατήσει ποτέ τους σε αγγλικό γήπεδο (ή στην καλύτερη έχουν πάει όταν έπαιζε μια ελληνική ομάδα). Αν δεν μπείς στο "πετσί" της ντόπιας κουλτούρας, δεν μπορείς να κρίνεις. Είναι αυτό που έγραφε ο Πάνου πριν από λίγο καιρό για την αφομοίωση των οικονομικών μεταναστών στην Ελλάδα. Εγώ 6 χρόνια εκεί έζησα την κουλτούρα και στο γήπεδο και στην παμπ μετά. Δεν υπάρχει καμιά σύγκριση και καμιά αναγωγή στα ελληνικά πράγματα. Και δεν θα υπάρξει ποτέ.

Αναμφισβήτητα η αθρόα εισροή ξένων έχει αλλοιώσει αγωνιστικά το ποδόσφαιρο. Ετσι είχαμε το "ελληνικό" φαινόμενο η αγαπημένη μου Αρσεναλ να μη χτυπά έναν αγώνα FA CUP και να τρώει 4 (και λίγα ήταν) από τη Γιουνάιτεντ. Ο Βενγκέρ άφησε βασικούς έξω, αλλά και αυτοί που παίξανε δεν πήγαν ούτε μία φορά πρώτοι στην μπάλα εν όψει Μίλαν. Οπως ακριβώς ο ΟΣΦΠ με τον Εργοτέλη! Αδιανόητα πράγματα για μένα, που μεγάλωσα με την 1-0 Arsenal του Γκρέαμ. Σιγά μην κρατούσαν δυνάμεις ο Ανταμς, ο Ο'Λίρι, ο Μέρσον, ο Ράιτ και τα άλλα παιδιά! Μιλάμε, η ομάδα έφτασε από το απόλυτο ματς γιόμας και δύναμης στο απόλυτο τεχνικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι από τον τελικό της Κοπεγχάγης, που πήρε χωρίς ούτε έναν μη Βρετανό, με ένα Βρετανό στη 18άδα!».

Δέκα χρόνια και βάλε

Το είπε ο Θοδωρής Ζαγοράκης στη Σαλονίκη τη Δευτέρα σε παρέα φίλων του. «Είναι καλύτερο για τον ΠΑΟΚ να νικήσει την Τρίτη το βράδυ ο Ολυμπιακός την Τσέλσι. Σας το λέω εγώ, που ξέρω από ψυχολογία ποδοσφαιριστών. Είναι προτιμότερο να κερδίσουν, γιατί θα 'ρθουν το Σάββατο στην Τούμπα πιο χαλαροί και σχεδόν άδειοι. Θα έχουν δώσει τα πάντα εναντίον της Τσέλσι για να τα καταφέρουν».

Μετέφερα τη δήλωση σε εξωδιοικητικό παράγοντα του Ολυμπιακού και αυτός απάντησε το εξής: «Μπορεί ο "Ζαγόρ" να γνωρίζει από ψυχολογία ποδοσφαιριστών, αλλά δεν γνωρίζει από ψυχολογία ποδοσφαιριστών Ολυμπιακού. Ετσι και ο Ολυμπιακός πάρει την Τσέλσι, στην Τούμπα θα κάνει πασαρέλα, όπως δέκα και βάλε χρόνια τώρα».