Τα (σπάνια) ταξίδια της Τσέλσι την Ελλάδα

Λες κι έχουν περάσει αιώνες… Η Τσέλσι αγωνίστηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά δύο ημέρες πριν πεθάνει ο Τζίμι Χέντριξ. Η δεύτερη επίσκεψή της έγινε όταν η Νάνα Μούσχουρη γεύτηκε (και διεθνή) επιτυχία με το «Over and Over». Στις δύο επισκέψεις της η Τσέλσι έφυγε άκρως ικανοποιημένη από τα αποτελέσματα των αγώνων -με Αρη και Ρεάλ. Ας ελπίσουμε ότι η τρίτη -απόψε- θα είναι «φαρμακερή». Ζητάμε πολλά; Ωραία, ας ελπίσουμε ότι δεν θα αποδειχθεί πολύ φαρμακερή για τον Ολυμπιακό…

Τελευταία φορά που η λονδρέζικη ομάδα αγωνίστηκε επί ελληνικού εδάφους ήταν -σύμπτωση- στο Καραϊσκάκη. Τον Μάιο του 1971. Κατά τις ημέρες εκείνες στην Ευρώπη οι ειδήμονες ανησυχούσαν μην τυχόν «θυμώσει» η φύση: όχι, δεν περίμεναν -ανοιξιάτικα- «ακραία καιρικά φαινόμενα», απλώς έχασαν για κάμποσες ημέρες τον ύπνο τους επειδή είχε «ξυπνήσει» για τα καλά το ηφαίστειο Στρόμπολι, βορείως της Σικελίας. Στην ετήσια έκθεσή του το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανέφερε για την ελληνική χούντα πως πρόθεσή της ήταν «η αποκατάσταση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, συντόμως»! Ο γνωστός πολεοδόμος Απόστολος Δοξιάδης διατύπωνε μια πρόταση, απότοκη δυσοίωνων –και προφητικών– προβλέψεων: να μεταφερθούν οι διοικητικές υπηρεσίες στο Τατόι, διαφορετικά –προειδοποιούσε– σε λίγες δεκαετίες η Αθήνα επρόκειτο να μετατραπεί σε αβίωτη «τερατούπολη».

Ολα αυτά τις πρώτες ημέρες του Μαΐου του 1971. Στις 19 του μήνα στο Καραϊσκάκη θα διεξαγόταν ο τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Τσέλσι - Ρεάλ Μαδρίτης. Στα στέκια των οπαδών του Παναθηναϊκού μόνιμη επωδός ήταν η εξής: «Μάγκες, να φωνάξουμε υπέρ της Τσέλσι. Θα μας το ανταποδώσουν στον τελικό του Γουέμπλεϊ, στις 2 Ιουνίου. Θα υποστηρίζουν εμάς, όχι τον Αγιαξ». Απλή εικασία. Αντιθέτως, απτό ήταν το κέρδος που είχε αποκομίσει ο Παναθηναϊκός νωρίτερα, πορευόμενος προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χάρη στον προπονητή του. Χάρη στο τεράστιο προσωπικό κύρος του Φέρεντς Πούσκας, αλλά και την ιδέα του να «εκβιάσει»… διακριτικά την ΟΥΕΦΑ αξιοποιώντας τον τελικό του Καραϊσκάκη!

Τι είχε συμβεί; Η ΟΥΕΦΑ επρόκειτο να τιμωρήσει τον Μίμη Δομάζο. Ο «στρατηγός» του Παναθηναϊκού θα έχανε το δικαίωμα συμμετοχής σε έναν τουλάχιστον αγώνα -κι αυτό θα ήταν επαχθές για την ομάδα. Ο Πούσκας αξίωσε από τη διοίκηση του «τριφυλλιού» να στείλει στην Ελβετία εκπροσώπους. Να ζητήσουν από την ΟΥΕΦΑ επιείκεια στο θέμα Δομάζου. Με τη… διπλωματική αποστολή, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Γιώργος Δέδες, ταξίδεψε κι ο ίδιος ο Πούσκας. Ο Μαγυάρος παρέμενε εκτός του γραφείου των «διαπραγματεύσεων», τρώγοντας πασατέμπο. Σε λίγη ώρα οι άνθρωποι του ΠΑΟ εξήλθαν θλιμμένοι. Η ΟΥΕΦΑ ήταν ανένδοτη. Τότε ο Πούσκας μπήκε στον... λάκκο των λεόντων. Βγήκε ύστερα από λίγη ώρα χαμογελαστός. «Πάμε να φύγουμε, Μίμης παίζει κανονικά», είπε. Οι υπόλοιποι έμειναν άναυδοι! Πώς τα κατάφερε ο παμπόνηρος Φέρεντς; Απλούστατα, είπε στον γενικό γραμματέα της ΟΥΕΦΑ: «Εντάξει, τιμωρήστε τον παίκτη μας. Να ξέρετε όμως ότι οι Ελληνες φίλαθλοι θα εξαγριωθούν και δεν θα πατήσει άνθρωπος στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων…». Το κόλπο τελεσφόρησε.

Στο κατάμεστο Καραϊσκάκη η Τσέλσι προηγήθηκε με γκολ του Οσγκουντ στο 55', αλλά ισοφάρισε ο Θόκο στην εκπνοή του αγώνα. Οι κανονισμοί της εποχής επέβαλαν νέο παιχνίδι, δύο ημέρες αργότερα. Τσέλσι - Ρεάλ, 21η Μαΐου 1971. Οι Λονδρέζοι πήραν προβάδισμα δύο τερμάτων -στο 32' ο Ντέμσι, στο 39' o Οσγκουντ. Η Ρεάλ απλώς μείωσε με τον Φλάιτας (75'). Η Τσέλσι κατέκτησε το τρόπαιο, αλλά και τις συμπάθειες κάμποσων Ελλήνων φιλάθλων.

Οδεύοντας προς τον τελικό του Φαλήρου, η Τσέλσι είχε κάνει μία «στάση» στη Θεσσαλονίκη. Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1970 αντιμετώπισε τον Αρη. Ακρατος ενθουσιασμός στου Χαριλάου όταν άνοιξε το σκορ ο Αλεξιάδης (50'). Ο αγώνας έληξε με σκορ 1-1. Αποτέλεσμα τιμητικό, όχι όμως κι ελπιδοφόρο. Στο Λονδίνο ο Αρης ηττήθηκε 5-1. Στο 82', όταν σκόραρε ο Αλεξιάδης, οι οπαδοί της Τσέλσι άρχισαν να φωνάζουν «Αρες, Αρες…». Να ήταν άραγε εκδήλωση ειρωνείας ή ιπποτική αναγνώριση των φιλότιμων προσπαθειών του αδύνατου απέναντι στον ισχυρό; Οι περισσότεροι Ελληνες φίλαθλοι έκλιναν προς τη δεύτερη εκδοχή…