Θα ζήσουμε και χωρίς ΝΒΑ

Οταν το SuperSport έχασε τα τηλεοπτικά δικαιώματα του ΝΒΑ, νόμιζα ότι θα μου έλειπε... Προς στιγμήν, φλέρταρα με την ιδέα της αγοράς δορυφορικού πιάτου, για να παρακολουθώ αγώνες (ΝΒΑ, αλλά και κολεγιακούς) κάθε εβδομάδα. «Καλύτερα όχι», διέταξα τον εαυτό μου. «Αν μπλέξω έτσι άσχημα, θα χάσω τον ύπνο μου και θα κυκλοφορώ τη μέρα σαν βρυκόλακας». Αποφάσισα: Νύχτες χωρίς ΝΒΑ, για πρώτη φορά έπειτα από 3-4 χρόνια.

Μερικούς μήνες αργότερα, συνειδητοποιώ ότι δεν μου λείπει καθόλου.

Η ΕΡΤ μετέδωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο το All-Star Game και τους σαββατιάτικους διαγωνισμούς, σε τρίποντα, καρφώματα και άλλα κατορθώματα. Μολονότι η κακοκαιρία και ο κατ' οίκον αποκλεισμός μού έδιναν την πολυτέλεια να παρακολουθήσω το εορταστικό γουικέντ, δεν έκανα τον κόπο. Και δεν έφταιγε βέβαια το «ξενέρωμα» τής από στούντιο περιγραφής. Γνώριζα, άλλωστε, ότι για την κρατική τηλεόραση αθλητισμός σημαίνει πλέον τόπι, μπουρδολογία και «αμφισβητούμενες φάσεις».

Χρειάστηκε να απομακρυνθώ λίγο από τα λαμπερά φώτα, για να συνειδητοποιήσω πόσο έχει απομυθοποιηθεί το ΝΒΑ στο μυαλό μου.

Πώς συνέβη; Το πρώτο, αλλά καίριο πλήγμα ήταν όταν οι «ημίθεοι» άρχισαν να χάνουν από ομάδες... παρακατιανές σε σχέση με αυτές που οι ίδιοι συγκροτούσαν: Αργεντινή, Γιουγκοσλαβία, Πουέρτο Ρίκο, Ισπανία και τελικά... Ελλάδα. Οταν βλέπεις το ΛεΜπρον Τζέιμς να υποκλίνεται στον Νίκο Χατζηβρέττα, κλονίζεσαι.

Το κακό για τα αμερικανάκια είναι ότι εκείνος ο αγώνας στη Σαϊτάμα δεν είχε τίποτε το συμπτωματικό. Η Εθνική μας τους νίκησε με το σπαθί της, παίζοντας στο δικό τους ρυθμό. Πώς να αποθεώσεις τον («Σούπερμαν» του διαγωνισμού καρφωμάτων) Χάουαρντ όταν θυμάσαι πόσο ζοριζόταν απέναντι στον Σοφοκλή; Πού να βρεθεί δέος για τον Κρις Πολ, όταν του έχει κλέψει το διαβατήριο ο Διαμαντίδης; Γιατί να βγάλεις το καπέλο στον Ντουέιν Ουέιντ μετά τα μαθήματα μπάσκετ που του παρέδωσε ο Παπαλουκάς;

«Πήγα να δω Χοκς-Πέισερς και ήθελα να φύγω από το ημίχρονο. Οι παίκτες βαριόντουσαν τη ζωή τους», μου έλεγε φίλος που βρέθηκε τα Χριστούγεννα στην Ατλάντα. Στο κολεγιακό μπάσκετ, το ταλέντο είναι λιγότερο, αλλά ισοσκελίζεται από το περίσσιο πάθος, τη θερμή ατμόσφαιρα και την προσήλωση των αθλητών στις οδηγίες του προπονητή (ευλογία για κάθε ρέκτη του μπάσκετ αυτό το τελευταίο). Τώρα που έχουμε και τρία Ελληνόπουλα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, τιγράκια στη μηχανή ισχυρότατων ομάδων, το NCAA γίνεται μάννα, όχι εξ ουρανού, αλλά εξ Αμερικής.

Στον -έβδομο- ουρανό θα βρεθούμε αν ο Κουφός και οι Καλάθηδες μπολιάσουν με το ταλέντο τους και την Εθνική μας ομάδα...