Η έντιμη αποτυχία του Ντέμη Νικολαΐδη

Ηταν ευρηματικό το σύνθημα που ακούστηκε το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ. «Οοό, εεέ, πώς την κατάντησες την ΑΕΚ, βρε κοντέ;». Δεν υπήρχε τίποτα το χυδαίο και τίποτα το παρεξηγήσιμο. Ενα μεγάλο μέρος των οργανωμένων της ΑΕΚ θεωρεί τη φετινή πορεία της ΑΕΚ κατάντια...

Μέλλον

Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στην ΑΕΚ και στο ελληνικό ποδόσφαιρο αν το καλοκαίρι του 2004 ο Ντέμης Νικολαΐδης, αντί να ψάχνει χρηματοδότες και ανθρώπους, όπως ο Γιώργος Κιντής και ο Νίκος Κούλης, ικανούς να εκμεταλλευτούν νόμους για να εξυγιάνουν την εταιρεία, άφηνε την ΑΕΚ να υποβιβαστεί στη Δ' Εθνική. Θέλω να θυμίσω ότι η ΑΕΚ τότε είχε κλείσει τη σεζόν με κάτι λιγότερο από 4.000 (!) εισιτήρια μέσο όρο, είχε συσσωρευμένα χρέη προς το Δημόσιο, την Enic και τη Netmed που ξεπερνούσαν τα 80 εκατ. ευρώ, χρωστούσε μισθούς και πριμ σε 25 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, δεν είχε πιστοποιητικό συμμετοχής για το Κύπελλο ΟΥΕΦA. Επίσης, θέλω να θυμίσω ότι δεν πλησίαζε κανένας να την αγοράσει. Ενα καλοκαίρι πριν είχαν ενδιαφερθεί για την τύχη της ο Αλεχάντρο Σκλαβενίτης και ο «βασιλιάς των ιχθυοτροφείων». Ως εταιρεία δεν είχε μέλλον. Οχι, δεν υπενθυμίζω ότι ο Νικολαΐδης την έσωσε και την εξυγίανε -δεν έχει κανένα νόημα. Απλώς υποστηρίζω ότι αν μιλάμε για κατάντια, κατάντια ήταν εκείνη και όχι η τωρινή κατάστασή της.

Επιστροφή

Κυρίως με ενδιαφέρει πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν ο Ντέμης χόρευε με την ομάδα (του) τον χορό του Ζαλόγγου και πήγαινε στη Δ' Εθνική. Επειδή ο Νικολαΐδης έλεγχε τότε την Ερασιτεχνική και δεν θα άφηνε κανένα αρπακτικό να απλώσει το χέρι του, θα ζούσε τρία χρόνια επιτυχιών. Η ομάδα θα πουλούσε 20.000 διαρκείας στη Γ' και στη Β' και θα ανέβαινε τις κατηγορίες για πλάκα. Ο εκούσιος υποβιβασμός της μπορεί να γινόταν και αιτία για να φύγει από τη μέση μια σειρά από θεσμικά «ποντίκια» που τρώνε τις σάρκες του ελληνικού ποδοσφαίρου, αφού θα πιεζόταν η πολιτεία, που τώρα αποποιείται ακόμα και τον ρόλο του ελεγκτή να καθαρίσει το σκηνικό. Πιθανότατα θα επικρατούσε ένα νέο ήθος, μια και η θυσία της ομάδας θα ήταν τεράστια. Κυρίως η ΑΕΚ δεν θα είχε κανέναν να της κοπανάει ότι σώθηκε από το κράτος, χάρη στο 44, κάθε φορά που κάποιος διαιτητής την παίζει κόντρα. Η επιστροφή της στην Α' Εθνική θα χαιρετιζόταν ως ο θρίαμβος μιας θαρραλέας διοίκησης, οι πράξεις της οποίας θα αποτελούσαν σημείο αναφοράς για τη συνέχεια.

Δέσμιος

Ο Νικολαΐδης έχει ως πρόεδρος της ΑΕΚ ένα μεγάλο πρόβλημα -κι αυτό αποδείχτηκε και στην περίπτωση του Φερέρ: είναι δέσμιος των συναισθηματισμών του (όσο και αν παιδεύεται να τους κρύβει) και δεν είναι κυνικός. Ολες οι αποφάσεις του, από τότε που ανέλαβε την ΑΕΚ, έχουν ως παρονομαστή το «καλό» -όπως το αντιλαμβάνεται. «Καλή τη πίστει» κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τους υπόλοιπους για τη δημιουργία της Σούπερ Λίγκας, αποδεχόμενος όρους που τορπίλιζαν εξαρχής το εγχείρημα. Τον ενδιέφερε πάντοτε στο γήπεδο να υπάρχουν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες. Συνεργάστηκε με την Αστυνομία για την εξάλειψη της βίας. Εκανε μια σοβαρή πολιτική πώλησης διαρκείας εισιτηρίων, κινητοποιώντας τον κόσμο της «Ενωσης», στον οποίο μίλησε με ειλικρίνεια. Εφερε πίσω στην ΑΕΚ φίλους του, ποντάροντας στο ότι θα παίξουν και γι' αυτόν και για τη φανέλα. Στελέχωσε την ΠΑΕ με καθαρούς ανθρώπους και ΑΕΚτσήδες. Κρατήθηκε πολλές φορές από το να κάνει καταγγελίες, σκεπτόμενος το image της ομάδας, διάλεξε τον Σάντος και τον Ιβιτς ποντάροντας κυρίως στη θετική σχέση που είχε μαζί τους, στήριξε έναν προπονητή με μεγάλο βιογραφικό όπως ο Φερέρ, γιατί πιστεύει στις αγωνιστικές αξίες και νόμιζε ότι ένας καλύτερος από τους ανταγωνιστές του τεχνικός μπορεί να του κάνει τη διαφορά. Ολα αυτά, αν και μοιάζουν σωστά, για το δικό μας ποδόσφαιρο μόνο τέτοια δεν είναι.

Συνταγή

Ο Νικολαΐδης κινδυνεύει αύριο να φύγει ως αποτυχημένος γιατί δεν ακολούθησε τη συνταγή που κερδίζει. Ο ελληνικός δρόμος προς την επιτυχία επιβάλλει άλλα. Να ψάχνεις άκρες με το σύστημα ΕΠΟ και αντί για παίκτες (έστω ελεύθερους) να ψάχνεις διαιτητές (έστω εξαρτημένους). Αντί να στηρίζεις τον Σάντος ή τον Φερέρ, να αλλάζεις προπονητές σαν τα πουκάμισα, ειδικά άμα βλέπεις ότι δεν έχουν ψύχωση. Αντί να κάνεις εκκλησία το γήπεδο, να φτιάχνεις στρατούς από οπαδούς και να σφυράς κλέφτικα όταν μαχαιρώνονται στη Λαυρίου. Να κάνεις το γήπεδο κόλαση στα ντέρμπι, να κυκλοφορείς με μπράβους, να χρηματοδοτείς εφημερίδες, να τραβάς πιστόλια, να κάνεις αγωγές σε δημοσιογράφους για να σε τρέμουν, να δανείζεσαι και να χρεώνεις την ομάδα, να απαιτείς συμβόλαια από την ΕΡΤ, κρατικές χορηγίες και γήπεδα πληρωμένα από το κράτος. Αυτός είναι ο δρόμος.

Πρόβλημα

Το πενταετές συμβόλαιο του Φερέρ ήταν λάθος. Ηταν λάθος ότι η ΑΕΚ δεν απέκτησε στις μεταγραφές του Δεκεμβρίου δύο αμυντικούς. Ηταν λάθος η φυγή του Τσιρίλο και του Σορεντίνο. Μπορώ επίσης να δεχτώ ότι ήταν λάθος η δημόσια τοποθέτηση του Ντέμη μετά το ματς με τον Πανιώνιο. Θέλετε να πούμε ότι είναι λάθος όλα; Είναι. Ομως, προτιμώ έναν αποτυχημένο Ντέμη από τους πετυχημένους που έχουν πουλήσει, υπό τους ήχους των χειροκροτημάτων των μουγγών λειτουργών του Τύπου, το ποδόσφαιρό μας στον διάβολο. Για την ψυχή τους ποσώς μ' ενδιαφέρει. Πρόβλημά τους…

Κουράγιο...

Ο τραυματισμός του Ρονάλντο στο σχεδόν αδιάφορο ματς Μίλαν - Λιβόρνο έχει κάτι το τραγικό. Δυστυχώς ο πληθωρισμός των λέξεων της παγκόσμιας αθλητικογραφίας είναι τέτοιος, που εν προκειμένω ο χαρακτηρισμός «δυστυχία» κινδυνεύει να μην αποτυπώσει το βάρος του δράματος. Κι όμως, αυτό που ζει ο «Ρόνι» είναι ένα δυστύχημα, μια φρικαλέα παρέμβαση της τύχης στην ίδια τη ζωή, μια βιωματική τραγωδία όπου δεν υπάρχει μίμηση πράξεως, αλλά μόνο η φρίκη του αλύτρωτου. Κανείς από μηχανής θεός δεν θα σώσει τον Βραζιλιάνο: η δυστυχία του ξεπερνά ακόμα και τις θείες δυνάμεις. Ο δυστυχισμένος Ρονάλντο προκαλεί μόνο απόγνωση.
Είναι ο τέταρτος τραυματισμός του και η πρόβλεψη μιλά για οκτώ τουλάχιστον μήνες υποχρεωτικής απουσίας. Θα ήθελα πραγματικά μια πρόβλεψη-αποτίμηση από κάποιον που, κοιτώντας προς τα πίσω, θα μπορούσε να οραματιστεί (δηλαδή να προβλέψει) τι θα ήταν ο Ρονάλντο χωρίς αυτούς τους τραυματισμούς: ίσως εκεί βρίσκεται το μυστικό της κακοδαιμονίας του. Σε κάθε τραγωδία υπάρχει μια «ύβρις», όμως αδυνατώ να καταλάβω ποια είναι αυτή που διέπραξε ο Ρονάλντο. Ποτέ του δεν υπήρξε ιδανικός, ποτέ του αλαζόνας, ποτέ του πρώτος: μόνο μονίμως θύμα. Να είναι, άραγε, αυτός ο ρόλος του στο δράμα της τραγωδίας του; Αδυνατώ να φανταστώ ότι υπάρχει μοίρα τόσο σκληρή που να απονέμει ρόλους για τους οποίους δεν υπάρχουν διεκδικητές. Δύο φορές ήταν ήδη πολλές, τέσσερις γίνονται ασήκωτες.

Δεν ξέρω αν θα ξανασηκωθεί ο Βραζιλιάνος από το κρεβάτι του πόνου. Ο πρώτος τραυματισμός τον υποχρέωσε να φρενάρει το ένστικτό του, ο δεύτερος του στοίχισε σε ταχύτητα, ο τρίτος του έφερε μια φυσική φοβία. Ο τέταρτος μπορεί να τον γεμίσει οργή και ίσως γι' αυτό να γίνονται όλα. Ο Ρονάλντο που χαμογελάει, που με τα περιττά κιλά του απαιτεί και κερδίζει προσοχή και χειροκροτήματα είναι μια ανορθογραφία στον κόσμο των εξοργισμένων ανθρώπων του ποδοσφαίρου που μπερδεύουν την επιτυχία με την επιβολή και την ικανότητα με την επικράτηση. Ο Ρονάλντο δοκιμάζεται περισσότερο ως άνθρωπος παρά ως ποδοσφαιριστής. Οποιος τον αγαπάει περιμένει ότι σε οκτώ μήνες θα γυρίσει με το ίδιο χαμόγελο -ίσως και με κάποια κιλά παραπάνω για να ζήσει την ευτυχία της επιστροφής του. Κουράγιο και μη μας αφήνεις. Εχουμε ανάγκη από όνειρα...

Χωρίς σχόλιο

Χθες έπρεπε να εκδικαστεί στην Ευελπίδων η αγωγή που έχει καταθέσει εναντίον του παλιού ποδοσφαιριστή και πρώην σκάουτερ του ΟΦΗ Σήφη Κορωνάκη ο Σπύρος Λιβαθηνός. Θυμίζω ότι ο Κορωνάκης σε δηλώσεις του είχε υποστηρίξει πριν από δύο χρόνια ότι ο Λιβαθηνός είχε λόγο για τα διοικητικά του ΟΦΗ και αυτή η τοποθέτησή του προκάλεσε την οργή και του πρώην ποδοσφαιριστή του ΠΑΟ και του προέδρου του ΟΦΗ, Φανούρη Βατσινά, που επίσης τον μήνυσε. Η εκδίκαση της υπόθεσης πήρε αναβολή, όμως η είδηση είναι ότι ως μάρτυρας εναντίον του Κορωνάκη εμφανίστηκε ο Γιώργος Κουτσουπιάς, ο άνθρωπος που λεγόταν ότι έφυγε από την ομάδα της Κρήτης επειδή σκόραρε εναντίον του ΠΑΟ! Θέλει και σχόλιο η είδηση;