Δέκα ημέρες αργότερα...

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου, Ντέμης οργισμένος. Τρίτη 12 Φεβρουαρίου, Φερέρ απολυμένος. Δέκα ημέρες μεσολάβησαν. Δεν συγκλόνισαν βεβαίως τον κόσμο, κλόνισαν όμως συθέμελα δύο «πυλώνες» της «πολιτικής ΑΕΚ»: τον επικοινωνιακό και τον ουσιαστικό -στρατηγικό (ως προς τη δόμηση της ομάδας). Ηχεί καταστροφικό; Καθόλου. Η αναθεώρηση των έως τώρα «θεσφάτων» καθίσταται, πλέον, επιβεβλημένη -κι αυτό ίσως αποδειχθεί ευεργετικό.

Το βράδυ της Κυριακής 3 Φεβρουαρίου ο Ντέμης Νικολαΐδης τράβηξε μέχρι το λαζοπούλειο «μη περαιτέρω» την τετριμμένη γραμμή, την οποία θα μπορούσε -σχηματικά- να σκιαγραφήσει η φράση «φταίει η διαιτησία, το κράτος και οι άλλοι -όχι το ξερό μας το κεφάλι». Ο γράφων έχει εξηγήσει για ποιους λόγους θεώρησε ότι η συγκεκριμένη κίνηση Νικολαΐδη ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να υποστεί η ΑΕΚ στον απόηχο της ήττας από τον Πανιώνιο. Τώρα οφείλουμε να επισημάνουμε μία ακόμα παρενέργεια. «Προσωποπαγή», αυτή: οι «νωπές» δηλώσεις του προέδρου της ΠΑΕ έγιναν «λεζάντα», υπογράμμιση της αποτυχίας του «πειράματος Φερέρ». Προσωπική επιλογή ήταν το «πείραμα», προσωπική είναι και η αποτυχία. Τώρα όμως -κακά τα ψέματα- είναι εντονότερα «χρωματισμένη»…

Με άλλα λόγια: εάν δεν είχαν προηγηθεί οι πολυσυζητημένες εκείνες δηλώσεις του Ντέμη Νικολαΐδη, η εκδίωξη του Φερέρ θα φάνταζε ως προϊόν ώριμης, νηφάλιας σκέψης. Ως απότοκη εκτιμήσεων και διαπιστώσεων, βασισμένων στην εικόνα της ομάδας μήνα προς μήνα. Δεν είναι δα τραγωδία να ποντάρει κανείς σε ένα μοντέλο (εν προκειμένω αυτό του «γενικού δερβέναγα Φερέρ»), το οποίο τελικώς «φρακάρει». Αυτά συμβαίνουν. Πώς κρίνεται όμως ο πρόεδρος που διατείνεται ότι η ομάδα του «με την απόδοσή της έπρεπε να είναι μπροστά 6-7 βαθμούς» (!), που θλίβεται στη σκέψη πως ο κόσμος θα ασχοληθεί με τον προπονητή κι όχι με τη διαιτησία Φωτιάδη και ο οποίος κατόπιν όλης τούτης της αξιολόγησης αιτίων κι υπαιτίων… απολύει τον προπονητή;

Παρακολουθώντας τον αγώνα στη Λάρισα αντελήφθη, άραγε, το αφεντικό της ΑΕΚ πώς ακριβώς είχαν τα πράγματα; Εάν η έμπρακτη τούτη μεταστροφή είχε συντελεστεί ένα μήνα νωρίτερα, τότε θα μπορούσαμε -ενστερνιζόμενοι είτε το χιούμορ των Πέτρου Κόκκαλη και Τραϊανού Δέλλα είτε το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα του νυν τεχνικού της ΑΕΚ- να αποδώσουμε στην εορτή των Φώτων το φαινόμενο. Τώρα, δυστυχώς, δεν επιβιώνει καν αυτή η «εξήγηση». Η διακήρυξη της «3ης του Φλεβάρη» (πως το κατεστημένο την ομάδα σαμποτάρει…) δεν ήταν παρά μια τυπική επιχείρηση «επικοινωνιακού αντιπερισπασμού», παλαιάς κοπής μάλιστα. Η 12η Φεβρουαρίου απλώς το επιβεβαίωσε.

Το ουσιώδες ερώτημα είναι, βεβαίως, άλλο: το «εγχείρημα Φερέρ» απέτυχε λόγω ακαταλληλότητας του συγκεκριμένου προσώπου ή επειδή δεν ενδείκνυται εν γένει (στην ΑΕΚ ή το ελληνικό ποδόσφαιρο) ο «θεσμός» του προπονητή–απόλυτου μονάρχη; Ερώτημα γενικότερου ενδιαφέροντος. Ερώτημα που δεν επιδέχεται αβασάνιστες απαντήσεις. Στην ΑΕΚ βεβαίως τώρα προέχουν άλλα -λιγότερο «στρατηγικά», περισσότερο πιεστικά. Η ομάδα δεν έχει τεθεί εκτός μάχης στο πρωτάθλημα. Δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να προσθέσει στο οπλοστάσιό της στη μετα-Φερέρ εποχή, σίγουρα όμως από κάτι οφείλει να απαλλαγεί: από ηττοπαθή και παραλυτικά σύνδρομα τύπου «3ης Φλεβάρη». Στον αγώνα με τη Χετάφε ο Ζήκος ωρυόταν για ένα οφθαλμοφανές φάουλ. Δεν τολμώ να φανταστώ πώς θα παίζει η ομάδα, εάν οι παίκτες της αρχίσουν να φοβούνται ότι η συνωμοσία κράτους – «κοκκινοπράσινου μετώπου» τους υπονομεύει ακόμα και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ…