Ολοι οι καλοί χωράνε

Τα προβλήματα της ΑΕΚ δεν μπορούσαν παρά να επηρεάζουν και την ιστορική ηγεσία της ομάδας. Προχθές το βράδυ, στο «MG», ένα μπαρ που στην πολιτική ιστορία του Γρηγόρη Ψαριανού έχει παίξει τόσο μεγάλο ρόλο όσο και η μπιραρία του Μονάχου για τον Αδόλφο Χίτλερ. «Είμαι συναχωμένος, γαμώ το κέρατό μου. Μπουκωμένος, γαμώτο», είπε ο ηγέτης με τον πολιτικό λόγο που όλοι έχουμε μάθει να λατρεύουμε. Τα γκρούπις πίσω του άφησαν μερικούς λυγμούς. Ο ηγέτης συνέχισε: «Και γαμώ το κέρατό μου, πρέπει να σηκωθώ και αύριο από τις εννέα και μισή για να κατέβω…». Ο ηγέτης δεν συμπλήρωσε. Ολοι είχαμε καταλάβει. Εκεί που καθημερινά παλεύει για το καλό μας, σαν τον Μπάτμαν και τον Σούπερμαν. Στη Βουλή.

Τη συζήτηση διέκοψε ο ιδιοκτήτης του κοσμικού μπαρ Γιάννης «Ο Γιάννης». «Ξέρεις με ποιον ήταν πριν από λίγες μέρες εδώ ο Γρηγόρης; Αποκλείεται να το βρεις…». Αποκλειόταν. «Με τον Μάκη Βορίδη. Είχε έρθει στο μαγαζί με τη γυναίκα του (σ.σ.: του Μάκη, όχι του Γρηγόρη) και χαιρετήθηκαν διά χειραψίας με τον Γρηγόρη. Μετά ο Γρηγόρης τού είπε ότι λέει μαλακίες, αλλ' εκτιμάει ότι πιστεύει αυτό που λέει», είπε ο Γιάννης (περισσότερο γνωστός σαν «Γιάννης»).

«Με ποιον κάθεσαι, ρε μαλάκα, δίπλα στη Βουλή;». «Με τον Κοροβέση, ρε μαλάκα». «Σου παίρνει κανένας τη θέση;». «Μόνο όταν έρθει και κάτσει για να μιλήσει με τον Κοροβέση». Η συζήτηση είχε αποκτήσει πολιτικό λόγο. «Σε αφήνουν ποτέ να μιλήσεις στη Βουλή;». «Εχω μιλήσει πέντε φορές. Δεν έχεις διαβάσει τις ομιλίες μου;». Δεν τις είχα διαβάσει. Κάποιος από τους θαυμαστές του ηγέτη με διαβεβαίωσε ότι θα μου τις στείλει με mail. Παραθέτω την πρώτη που τιτλοφορώ «Ο γέρος άνθρωπος τελειώνει δύσκολα».

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Η μόνη στήριξη που έχει δώσει η κυβέρνηση αυτή και συνεχίζει να δίνει, γιατί μάλλον αυτή είναι η δουλειά της, είναι στα ιδιωτικά συμφέροντα και σε δέκα-δεκαπέντε ομίλους συμφερόντων. Ολα τα υπόλοιπα είναι μπαρμπούτσαλα, με συγχωρείτε.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ: Τι πάει να πει αυτό;

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μπαρμπούτσαλα πάει να πει πομφόλυγες. Είναι τίποτα, είναι λόγια στον αέρα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΝΤΟΥΒΑΣ: Μα δεν ντρέπεστε λίγο; Κύριε πρόεδρε, να τον επαναφέρετε στην τάξη.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Ο χρόνος σας πέρασε, κύριε συνάδελφε.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μας ακούει ο κόσμος, ξέρει ο κόσμος.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Κύριε συνάδελφε, ο χρόνος σας πέρασε.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Εχετε μιλήσει με ανθρώπους στον δρόμο ποτέ;

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Ο χρόνος σας πέρασε, παρακαλώ τελειώστε.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Βγείτε να μιλήσετε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Παρακαλώ, τελειώστε.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Θα τελειώσω…

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Οχι θα τελειώσω. Τελειώστε τώρα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Μόνο είκοσι δευτερόλεπτα, κύριε πρόεδρε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Παρακαλώ, τελειώστε τώρα, δεν έχουμε την πολυτέλεια.

Περιμένουμε λοιπόν τον Νεράντζη στο «MG» -που έχουμε την πολυτέλεια- και εμείς δεν είμαστε γύφτοι. Θα τον αφήσουμε να μιλάει όσο θέλει.


Λίγο πριν ο Γάλλος διαιτητής σφυρίξει τη λήξη, η σκηνή ήταν deja vu. Μερικές χιλιάδες οργανωμένοι ΑΕΚτσήδες να βρίζουν τον Ντέμη και κάποιες χιλιάδες ανοργάνωτοι να τους αποκαλούν μαλάκες. Πριν από μια δεκαετία μερικές χιλιάδες έβριζαν τον Μπάγεβιτς και μερικές άλλες λούφαζαν λέγοντας στον διπλανό τους: «Πάντως, ο Σέρβος μάς είχε κάνει ομάδα». Στο στυλ του νοικοκυρίστικου «τουλάχιστον έχουμε την ησυχία μας», που έλεγαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Επειδή δεν πιστεύω στα βουντού και τα σύμβολα, επειδή νομίζω ότι η κατάρα της ΑΕΚ είναι το σύμβολό της, ο θυρεός του βασιλείου της Νικαίας που το ένα του κεφάλι κοιτάζει στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή, μερικές σκέψεις για τον βίο και πολιτεία της ομάδας του Ντέμη Νικολαΐδη, που πρόσφατα περνάει δύσκολες στιγμές.

Εκτός αν κάποιος πει ότι προτιμούσε η ΑΕΚ να πέσει στη Δ' Εθνική, δεν πρέπει να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να αμφισβητεί ότι η ομάδα του Ντέμη Νικολαΐδη, την εποχή που όλοι είχαν λακίσει, κράτησε την ομάδα στη μεγάλη κατηγορία. Σίγουρα δεν το είχε αμφισβητήσει η «Original 21», που τον πρώτο χρόνο της διοίκησης τη στήριξε με χέρια και με πόδια. Επίσης, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ομάδα του Ντέμη Νικολαΐδη εκπολίτισε την εξέδρα. Ενα γεγονός που εκτίμησε ο κόσμος της ΑΕΚ, δημιουργώντας ρεκόρ προσέλευσης στο ΟΑΚΑ την πρώτη σεζόν. Οπως και κανένας δεν είχε φέρει αντίρρηση στο αρχικό σχέδιο για τη νέα ΑΕΚ, για μια νεανική ομάδα με ψυχικό δέσιμο παικτών και κερκίδας. Σε αυτό όμως το σημείο τελειώνουν οι αδιαμφισβήτητες αλήθειες.

Ξεκινώντας με την πλευρά των οργανωμένων. Η πρώτη σύγκρουση με τον Ντέμη Νικολαΐδη δεν έγινε ούτε για την ομάδα, ούτε για το γήπεδο ούτε για το «δόσιμο» των δύο οργανωμένων μετά τα επεισόδια στο Περιστέρι. Η σύγκρουση έγινε για τα μπλοκ των εισιτηρίων των οργανωμένων. Η «Original», που είχε στηρίξει τον Νικολαΐδη πριν πάρει την ΠΑΕ και είχε κερδίσει τις εκλογές στην Ερασιτεχνική, ένιωσε προδομένη από τη συμπεριφορά. Αλλά το αν η «Original» έπαιρνε ή δεν έπαιρνε φτηνά εισιτήρια αφορούσε τον σύνδεσμο και τα μέλη του και όχι ολόκληρη την ΑΕΚ. Αλλά και η πλευρά της διοίκησης δεν πήγαινε πίσω σε επιπολαιότητα.

Πρώτον, αλλάζοντας το σχέδιο της δημιουργίας νεανικής ομάδας μετά τον δεύτερο χρόνο, χωρίς να έχει το μπάτζετ να αγοράσει έμπειρους παίκτες. Η λύση δινόταν με την ανακήρυξη μετριοτήτων σε ημίθεους. Από τον Μάλμπασα και τον Παουτάσο, μέχρι τον Τσάνκο και τον Καπετάνο, από την ΑΕΚ παρέλασε ένας ζωολογικός κήπος και σε συνδυασμό με «πανέξυπνες κινήσεις» που αποσπούσαν φανταστικά ταλέντα του ποδοσφαίρου κάτω από τη μύτη του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, μαζί με «λαχεία», «κελεπούρια» και πολεμικά αεροπλάνα διαφόρων τύπων, που ο μόνος λόγος που δεν είχαν πάει στη Γιουβέντους ήταν ότι είχαν τσακωθεί με τον ηλίθιο προπονητή της πρώην ομάδας τους. Κάποιος έχει δικαίωμα να πει «και για όσες υπερβολές γράφτηκαν έχει ευθύνη η διοίκηση του Νικολαΐδη;». Αμεσα όχι. Αλλά έμμεσα, σε ένα γενικό τραλαλά, που γήπεδα ανακοινώνονταν στην Κάντζα, μέχρι να αποκαλυφθεί ότι τα οικόπεδα ήταν πουλημένα, φοβερά ομολογιακά δάνεια κλείνονταν στο ιρλανδικό χρηματιστήριο, μέχρι να ακυρωθούν σε μία βούλα στο τέλος της σελίδας και ταξίδια γίνονταν στην Ολλανδία και το Λονδίνο, επειδή η διοίκηση δεν είχε αποφασίσει αν το νέο παλάτι της ΑΕΚ έπρεπε να μοιάζει με το «Arena» ή με το «Emirates», το γραπτό ερχόταν και έδενε στον λόγο.

Το θέμα όμως δεν είναι τι έγινε, αλλά τι μπορεί να γίνει από εδώ και εμπρός. Κατ' αρχάς στο θέμα των μετόχων. Το αρχικό πολυμετοχικό σχέδιο έχει πάει εδώ και καιρό περίπατο. Πίσω του όμως άφησε δυσκινησία, γιατί υπάρχουν μέτοχοι που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να βάλουν λεφτά και φρενάρουν τις εξελίξεις. Από τους μεγαλομέτοχους ο Νοτιάς και ο Τάκης Κανελλόπουλος, σε σύγκριση με τον Γκούμα και τον Θανόπουλο, δεν βρίσκονται στην ίδια οικονομική λίγκα. Για τον Παππά, που βρίσκεται στη λίγκα των οικονομικά ισχυρών, λέγεται ότι δεν έχει τη διάθεση να επενδύσει. Γεγονός που δεν ισχύει για τον Πόλυ Χατζηιωάννου, που είναι προσθήκη στο αρχικό σχήμα. Η λογική λοιπόν εξέλιξη είναι η δημιουργία ενός τριμελούς μετοχικού σχήματος αποτελούμενο από τους Κανελλόπουλο, Νοτιά και Χατζηιωάννου, που θα έχει μεγαλύτερη ευελιξία από το σημερινό.

Το επόμενο βήμα είναι ο επαναπροσδιορισμός του πλάνου. Στη θεωρία η ΑΕΚ έχει παραμείνει στο σχέδιο της νεανικής ομάδας. Στην πράξη ο μόνος νέος βασικός της φετινής ομάδας είναι ο Παπασταθόπουλος. Η ομάδα των μετόχων της ΑΕΚ θα πρέπει να ζητήσει για μια ακόμα φορά την εμπιστοσύνη των οπαδών, υποσχόμενη ότι θα δημιουργήσει νεανικό σύνολο. Πράγμα δύσκολο, αφού αν μια φορά έχεις γίνει ασυνεπής, την επόμενη ο άλλος δύσκολα πείθεται. Εκτός αν οι μέτοχοι της ομάδας προχωρήσουν στη δημιουργία «τεθωρακισμένου», που θα αντικαταστήσει το σημερινό «ποδήλατο». Μια τράμπα όμως που στοιχίζει.

Το επόμενο πρόβλημα έχει και πάλι σχέση με το χρήμα. Γήπεδα έχουν φτιαχτεί επάνω σε άμμο, χώμα και τσιμέντο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα καλό υπόβαθρο για να στρωθεί το χορτάρι. Στην ΑΕΚ κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουν ότι όποιο και αν είναι το υπέδαφος των Θρακομακεδόνων, αν πληρώσουν τα λεφτά που χρειάζονται μπορούν να φτιάξουν μια χαρά αγωνιστικό χώρο προπονητηρίου. Αν το προπονητήριο της ΑΕΚ είχε μπει μπροστά, άντε στον διάολο να το δεχόσουν. Να μην έχει όμως ακόμα κλειστεί ο χώρος και τέσσερις εφοπλιστές και ένας τσιμεντάς να μη βάζουν τα μερικά κατοστάρικα που χρειάζονται για να φτιαχτεί, μοιάζει με κάποιον που θέλει να αλλάξει διαμέρισμα, ακόμα δεν έχει βρει καινούργιο και δεν σκουπίζει επειδή κάποτε θα φύγει.

Αυτά όμως που χρειάζεται περισσότερο από όλα η ΑΕΚ είναι τη συνέπεια και την αυτοσυγκράτηση στα λόγια. Το να λες ότι μια μέρα θα έχεις το γραφείο ανοιχτό για να σε επισκέπτεται ο κόσμος είναι ωραίο τη στιγμή που το λες, αλλά πολύ βαρετό όταν το κάνεις. Το να κηρύττεις τον πόλεμο στους διαπλεκόμενους που ποτέ δεν θα σε αφήσουν να πάρεις πρωτάθλημα και μια βδομάδα αργότερα να απολύεις τον προπονητή σου (σ.σ.: γιατί; Για να πάρεις τη δεύτερη θέση; Αφού πρωτάθλημα δεν θα σε αφήσουν να πάρεις) είναι σόλικο. Ποτέ δεν έχεις δεύτερη φορά για να κάνεις πρώτη εντύπωση. Η ευκαιρία της πρώτης εντύπωσης χάθηκε για τη διοίκηση της ΑΕΚ. Αλλά ο Κύριος συγχωρεί τους αμαρτωλούς και τους δίνει δεύτερη ευκαιρία. Η ομάδα Νικολαΐδη –με τη βοήθεια του πάτερ Κωστένογλου– μπορεί να προσπαθήσει το δεύτερο.


Οσο για τους αντιπάλους του Νικολαΐδη, τους οργανωμένους, να πω ότι την τελευταία χρονιά στο γήπεδο του Ακράτητου, όταν η ΑΕΚ κατέρρεε με την προσωρινή διοίκηση Γρανίτσα, τραγουδούσαν «Μόνη ξανά δεν θα σε αφήσω», αλλά ήταν δεν ήταν τρεις χιλιάδες. Εντάξει, η χρονιά ήταν κακή, το γήπεδο μακριά, αλλά αριθμητικά οι οργανωμένοι δεν παίζουν τόσο μεγάλο όσο θέλουν ρόλο. Και η συνεισφορά τους στα ματς εκτός έδρας ματς είναι συζητήσιμη. Εκτός αν οι μεγάλες στιγμές της τετραετίας ήταν η Λιβαδειά, οι φωτοβολίδες στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και η κρουαζιέρα με το «Ιεράπετρα».