...Ο,τι κορόιδευε όταν το έκαναν οι άλλοι

Οι «ιστορίες ζωής» του ποδοσφαίρου, αυτές που έχουν για αφετηρία τις αναμφισβήτητα καλές (στη θεωρία) προθέσεις και για τερματισμό το ίδιο (κακό) φινάλε, προκύπτουν για έναν, και μοναδικό, λόγο: επειδή, απλώς, μεσολαβούν τα αμφίβολα (στην πράξη) αποτελέσματα. Ενα δοκάρι-και-μέσα ή ένα δοκάρι-και-έξω μπορεί να 'ναι κριτήριο για τα πάντα. Ρήση Μπερναμπέου.

Ο Ντέμης Νικολαΐδης ζει, από χθες, με (δυσάρεστη, οπωσδήποτε, παρέα) τη βαρύτερη ήττα του στην τετραετία 2004-08. Ηττα δεν είναι το να μην κατακτήσεις το πρωτάθλημα. Ηττα δεν είναι το να σφάλλεις υπερεκτιμώντας, από παρορμητικό ενθουσιασμό, έναν επαγγελματία της μπάλας. Ούτε ότι έρχεται η στιγμή που πληρώνεις, αναπόφευκτα, το όποιο κόστος.

Η αληθινή ήττα του Νικολαΐδη είναι πως, απολύοντας μέσα σ' ένα πρωινό τον Σέρα Φερέρ δυο-τρεις μήνες πριν από το φινάλε της σεζόν, βρίσκει μπροστά του, και το «λούζεται», ότι έκανε... ακριβώς αυτό που κορόιδευε όταν το έκαναν οι (εμφορούμενοι από κάποιας μορφής αντιλήψεις παλαιοπαραγοντισμού) άλλοι. Συμβαίνει, ιδίως όταν μπαίνεις στην ψύχωση!

Ο Σέρα Φερέρ, προφανώς, γοητεύθηκε από το πρότζεκτ που του παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 2006. Αλλά, ένα καλοκαίρι αργότερα, δεν ήταν ο Ισπανός κόουτς που, με δική του επιλογή στρατηγικής, μονομιάς ακροβάτησε από τη δημιουργία «σχολής ποδοσφαίρου» στο δόγμα εδώ-και-τώρα-πρωτάθλημα at any cost.

Εάν ο προπονητής των οκτώ πόντων στο Τσάμπιονς Λιγκ (και των ήδη καταγεγραμμένων από πέρυσι, αλλά αγνοηθέντων μάλλον, κρουσμάτων «αφ' υψηλού» συμπεριφοράς) αίφνης... αποτρελάθηκε κι έχασε την μπάλα, δεν φαντάζει πιθανό ότι το έπαθε μονάχος! Οσο να 'ναι, κάτι θα συνεισέφερε σ' αυτό και το περιβάλλον.

Η δραστική αλλαγή κατεύθυνσης του αθλητικού οργανισμού. Ο καθαρός προσανατολισμός ήταν ο άκριτος, δίχως πολλή σκέψη για τη (μεθ)επόμενη μέρα, πρωταθλητισμός. Το πρωτάθλημα για το πρωτάθλημα. Οχι το πρωτάθλημα ως φυσική κατάληξη, και ανταμοιβή, μιας συγκεκριμένης αναπτυξιακής δυναμικής. Μιας συνειδητής φιλοσοφίας. Σε τέτοιες συνθήκες, το ρίσκο είναι ότι ο μπούσουλας «στρέφει» εύκολα.

Πρωταθλητισμός σημαίνει, κυρίως, βαθμοθηρία και guts. Η βαθμοθηρία προϋποθέτει προσαρμογή της τακτικής κουλτούρας στα δεδομένα μάχης, πράγμα στο οποίο ο άλλης (ξένης) νοοτροπίας Σέρα Φερέρ επιδεικνύει αδυναμία. Τα guts, όμως, είναι υπόθεση των ποδοσφαιριστών.

Η ΑΕΚ, εάν ετούτη τη στιγμή μειονεκτεί οριακά έναντι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, είναι επειδή ως ομάδα «δεν ξέρει» πώς να σώζει την ισοπαλία. Εχει ίσον αριθμό σε νίκες, και υστερεί επειδή οι ισοπαλίες των άλλων είναι δικές της ήττες. Αφελείς, οι περισσότερες, ήττες. Πάμφθηνες.

Στο Αλκαζάρ, π.χ., η ΑΕΚ δεν έπαιξε χειρότερα ούτε από τον Ολυμπιακό ούτε από τον Παναθηναϊκό. Οι άλλοι, ωστόσο, στην «κακή μέρα» έφυγαν με έναν πόντο. Η «Ενωση», με κανέναν... και βλακωδώς. Ο,τι (απονενοημένο) κι αν έκανε ο Σέρα Φερέρ, δεν είναι λόγος για την κόκκινη του Ζεράλντο ή το γκολ του Μορέτο.

Η ισοπαλία, μες στο μυαλό του Σέρα Φερέρ, είναι μισή ήττα. Ρισκάρει, σαν να χάνει κιόλας. Σύμφωνοι. Αλλά η ήττα είναι... ολόκληρη ήττα. Κάνει, λίγο λίγο, απόσταση. Ενας ιταλικής υπολογιστικής τεχνικός θα μπορούσε να το διδάξει καλύτερα από έναν ισπανικής αλεγρίας τεχνικό.

Με 41 γκολ σε 20 ματς, 12 περισσότερα από τον προπορευόμενο Παναθηναϊκό, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί ο Δώνης, μετά τον αγώνα το Σάββατο, επέμεινε στην εκτίμηση ότι «επιθετικά η ΑΕΚ είναι η πιο δύσκολη, στην αντιμετώπιση, ομάδα». Και αμυντικά, δεν προσέθεσε από τακτ, η πιο εύκολη να τρυπηθεί. Η αλεγρία είναι αδελφή της ανισορροπίας.

Από την (καταλυτική στον πρωταθλητισμό) βαθμοθηρία, στα (εξίσου καίρια) guts: η ΑΕΚ μοιάζει (στα δύσκολα) τόσο soft που την κόβεις, όπως στην παλαιά διαφήμιση, «με την καρδιά ενός μαρουλιού». Εάν η περιρρέουσα κατάσταση (με τους διαιτητές κ.λπ.) τους προσφέρει άλλοθι, πάλι το άλλοθι είναι ισχνό.

Διότι, σε ανάλογες καταστάσεις, ο Μανωλάς φέρ' ειπείν (που το είχε σπουδάσει, ενδελεχώς, το θέμα με τους διαιτητές!) εάν το 'ξερε εκ των προτέρων ότι του την έχουν στημένη, ή το 'παιρνε χαμπάρι μες στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο, ύστερα... πετούσε νύχια. Το 'κανε κόλαση. Δεν βολευόταν, να κλαίει τη μοίρα!

Δίχως το βαρίδι Σέρα Φερέρ που (τους) μιλούσε άσχημα, που δεν (τους) προστάτευε, που (τους) εκνεύριζε, που (τους) δίχαζε, που (τους) αχρήστευε, που έφτιαχνε τρελές ενδεκάδες και έκανε αλλοπρόσαλλες αλλαγές, εικάζει κανείς πως, πλέον, οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ είναι οι πιο ξαλαφρωμένοι κι απελευθερωμένοι επαγγελματίες σε ολόκληρη τη Σούπερ Λίγκα.

Το γήπεδο, μπροστά τους, είναι λαμπρόν πεδίον δόξης.