Η καμπάνια κατά της φοβικότητας

Ποιος προστατεύει τον ποδοσφαιριστή... από τον ποδοσφαιριστή; Ποιός σώζει τη (ζωτική) δυνατότητα του ποδοσφαιριστή ν' αγωνίζεται... από τη βιαιότητα του αντίπαλου ποδοσφαιριστή-συναδέλφου που τον βγάζει -ή απειλεί να τον βγάλει- νοκ άουτ;

Ο διαιτητής, επιτόπου; Η ομάδα των (τεσσάρων) διαιτητών; Ο παρατηρητής, εκ των υστέρων; Οι προπονητές ή οι εργοδότες, εκ των προτέρων; Η μαμά-ομοσπονδία, που εναρμονίζεται με τη FIFA... μόνον όπου και άμα θέλει; Το συνδικάτο των παικτών; Ο διοργανωτής-συνεταιρισμός; Αστεία πράγματα.

Η μοναδική απάντηση είναι ότι τον ποδοσφαιριστή τον προστατεύει, από χέρια-μαχαίρια και πόδια-τσεκούρια, το... έλεος του Θεού! Τα συμπτώματα είναι στο όριο, ή το 'χουν ξεπεράσει, της επιδημίας. Πολύ πρόχειρα, μάνι-μάνι μπορεί κανείς να θυμηθεί τον Νικολόπουλο (δύο φορές) όταν ακόμη έπαιζε, εφέτος, στον Ηρακλή.

Τον Κοβάτσεβιτς. Τον Χλωρό. Τον Γεωργιάδη, τώρα. Τον Ισα. Τον Τάσιτς. Και, νούμερο ένα (λόγω του «κατ' επανάληψιν») στη λίστα των σεσημασμένων, τον Τζεμπούρ. Επιστρέφοντας από τιμωρία, ο Τζεμπούρ τσάκισε τον Μουράβσκι και ύστερα (ατιμώρητος) σκόραρε το νικητήριο γκολ επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Μετά, εμφανώς αποπειράθηκε (πράγμα που, επίσης, τιμωρείται) να κτυπήσει τον Παπασταθόπουλο. Υστερα, «έκοψε» τον Νούνιες. Καταφανώς, έχει (χάρισμα, αλλ' έχει και) τον αμάζευτο. Είναι άκρως πιθανό, έως απολύτως βέβαιο, πως θα το κάνει πάλι. Δεν ακούγεται καθόλου τυχαίο ότι ο μοναδικός διαιτητής που τον έχει αποβάλει, ασυζητητί, είναι ο Κύρος Βασσάρας.

Καθόλου τυχαίο, για τον εξής απλό λόγο: ο Βασσάρας είναι ο μοναδικός διαιτητής που «δεν ακούει» την εγχώρια παπαρολογία. Τον Γκαγκάτση... να τρίζει τα δόντια, τους ΣουπερΛιγκάδες να μαλώνουν ή να στέλνουν επιστολές, τους τηλε-κριτικούς να ωρύονται, και άλλα τέτοια (παρεμφερή) φαιδρά.

Ο Βασσάρας (έχει το πολυτελές προνόμιο ν') ακούει μόνον όσα διαλαμβάνονται στα σεμινάρια της UEFA. Κατά χρονική (με την ελληνική επικαιρότητα του Σαββατοκύριακου) σύμπτωση, την Παρασκευή στη Λεμεσό ολοκληρώθηκε το advanced course της UEFA για τους ρέφερι κορυφής, στην τελική ευθεία εν όψει της επανέναρξης των Κυπέλλων Ευρώπης.

Τι τους είπαν; Οτι οι (δύο) αδιαπραγμάτευτες λέξεις-κλειδιά είναι ο «σεβασμός» και η «προστασία». Respect και protection. Απαίτησαν (δεν συνέστησαν, απλώς) «αυστηρή δράση». Την απαίτησαν «δίχως δισταγμό». Εβαλαν στο μικροσκόπιο-βίντεο, πρωτίστως, δεκάδες επικίνδυνα τάκλιν απ' το πρώτο ήμισυ της σεζόν.

Υπερτόνισαν την «ευθύνη του γκρουπ» (των βοηθών, του τέταρτου, για ό,τι δεν αντιλαμβάνεται ο πρώτος διαιτητής). Και δεν άφησαν κανένα εναλλακτικό περιθώριο. «Η μοναδική ποινή που νοείται, είναι η κόκκινη κάρτα». Οτιδήποτε λιγότερο, απλούστατα δεν είναι αποδεκτό.

Η τηλε-κριτική (η αλήθεια είναι, για να μην την ισοπεδώνουμε, ότι) αναδεικνύει τα περιστατικά. Κι έπειτα... χάνεται σε λαβυρίνθους και αδιέξοδα. Το είδε. Γιατί δεν το τιμώρησε; Οχι, δεν το είδε. Τότε, γιατί δεν τιμωρήθηκε; Δεν το είδε ο ένας. Οι άλλοι (τρεις) τι έκαναν; Δεν το είδε κανείς; Οχι, το είδαν αλλά δεν λειτούργησε το κουμπάκι.

Εάν οι τηλε-κριτικοί έχουν ειλικρινή επιθυμία να μείνει «ένα καλό» απ' αυτή την περίοδο της... εφήμερης δόξας τους, τότε η επιλογή-μονόδρομος είναι να συστρατευθούν σε καμπάνια κατά της φοβικότητας (για τη χρήση του βίντεο). Το ελληνικό περιβάλλον είναι, απέναντι στην αδρή αλήθεια της εικόνας, το κατεξοχήν φοβικό.

Οι «16» δεν τη θέλουν. Βουτηχτές, αγκωνοπαίχτες, δραπανηφόρα. Ασε, σου λέει, μη το βρούμε μπροστά (και εις βάρος) μας. Ο Ζιντάν, υπενθυμίζω, αποβλήθηκε σε τελικό Μουντιάλ... γι' αυτό που είδε σε ριπλέι ο τέταρτος! Ο Μπίνια, ο Καμερουνέζος της Μπενφίκα που πετσόκοψε στα δύο τον Μπράουν της Σέλτικ, έφαγε έξι ευρω-αγωνιστικές.

Και, στην έφεση, δεν του χάρισαν ούτε μία! Ο Εσιεν, με παρέμβαση Μπλάτερ, πρόπερσι (για βίαιο τάκλιν στο αγγλικό πρωτάθλημα!) έχασε τα δύο νοκ άουτ ματς Τσέλσι - Μπαρτσελόνα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο μοναδικός πόλoς, στη χώρα, που ξεπερνά τους «16» σε φοβικότητα είναι η (αρτηριοσκληρωτική) ποδοσφαιρογραφία. Ανοίγει, σου λέει, ασκός του Αιόλου. Ναι... σιγά, μη πειραχτούν «τα ιερά και τα όσια» του Φύλλου Αγώνος!

Οπότε: Ολοι καταδικάζουν, όλοι ανατριχιάζουν, όλοι συμπονούν τον (όποιον άτυχο) Καράμπελα, όλοι «κλείνουν τα μάτια» απ' το ρίγος! Μα, ο σκοπός είναι τα μάτια... να μένουν ορθάνοιχτα. Πότε περιμένουν να τ' ανοίξουν; Οταν χάσει, για κάνα εξάμηνο, ο Ολυμπιακός τον Κοβάτσεβιτς ή ο Παναθηναϊκός τον Σαλπιγγίδη;