Η συγγνώμη της οργής

Σε ορισμένες περιπτώσεις, όσο δυνατά κι αν φωνάξεις «συγγνώμη», δύσκολα πείθεις. Και τι μπορείς να κάνεις παραπάνω; Να εξομολογηθείς ή να κάνεις μετάνοιες για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου; Να υποβληθείς σε τεστ… σκοπιμότητας για ένα μαρκάρισμα που έστειλε τον αντίπαλο «αδιάβαστο» στο σπίτι του για το υπόλοιπο του πρωταθλήματος, ώστε να αποδείξεις ότι δεν υπήρχε πρόθεση;

Σίγουρα, πάντως, δεν θα πρέπει να επικαλεστείς τα 18 χρόνια της επαγγελματικής σου καριέρας για να δικαιολογήσεις μια στιγμή που θόλωσες και αντέδρασες αντιαθλητικά. Το ότι τον συνοδεύουν 18 χρόνια άσπιλης και αμόλυντης καριέρας, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εξωραΐσουμε την εικόνα του τραυματισμού, την κραυγή του Καράμπελα, τον σοβαρό τραυματισμό ενός συναδέλφου που ουσιαστικά δεν αντιμετωπίστηκε ως συνάδελφος.

Αν ο Γεωργιάδης είχε τιμωρηθεί από τον Σταυρίδη, όπως όφειλε να κάνει ο διαιτητής από την Κατερίνη, ίσως να περίσσευε η «συγγνώμη» του στον Καράμπελα. Ο Σταυρίδης ήταν τελικά αυτός που έδωσε μεγαλύτερες διαστάσεις σε μια φάση που από μόνη της προκαλεί απέχθεια για τη σκληρότητα του ποδοσφαίρου και μας αναγκάζει –τουλάχιστον προς στιγμήν- να «σβήσουμε» από τη μνήμη μας τη μακρόχρονη πορεία του Γιώργου Γεωργιάδη.

Εχουμε, όμως, το δικαίωμα να καταδικάσουμε τον Γεωργιάδη για σκόπιμο αντιαθλητικό κτύπημα ή θα πρέπει να αφαιρέσουμε το «σκόπιμο»;

Κι αν μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, ποιον θα πρέπει να καταδικάσουμε ως βασικό υπεύθυνο;

- Τον διαιτητή που δεν τιμώρησε τον Γεωργιάδη και έκλεισε τα μάτια (δεν μπορεί να μην το είδε) σε μια κραυγαλέα περίπτωση «κόκκινης κάρτας»;

- Τον Γεωργιάδη που αντέδρασε αντιαθλητικά, ασχέτως αν υπάρχει ή όχι πρόθεση στο μαρκάρισμά του;

- Και τους δύο;

- Ή, τέλος, κανέναν από τους δύο;

Σε τελική ανάλυση, το τελευταίο επιλέχθηκε, μια και κανείς δεν τιμώρησε και κανείς δεν τιμωρήθηκε.

Στον Καράμπελα, άραγε, η «συγγνώμη» μέτρησε ή την άκουσε από αγγαρεία έχοντας εμπεδώσει πλέον ότι «όλα είναι μέσα στο παιχνίδι» και θα υπάρχουν κι οι άτυχες στιγμές στην καριέρα του;