Η ζωή στον πλανήτη Εθνική προ και μετά Euro

Το διήμερο στη Λευκωσία επικύρωσε ότι η Εθνική έχει κάνει κτήμα της, ριζωμένο βαθιά μες στην εδραιωμένη μενταλιτέ, αυτό το κάτι που... δεν έβλαψε ποτέ κανένα. Το συνήθειο της νίκης. Το winning habit. Το διαθέτει. Πλέον, μπορεί και να το αναδίδει. Ακριβέστερα, να το μεταδίδει. Σε μας, που τη βλέπουμε.

Επειτα από μία ώρα παιχνιδιού εναντίον της Φινλανδίας, η σκέψη «πάλι κάτι θα γίνει και κάπως θα νικήσουμε» άγγιζε το να είναι βεβαιότητα. Ακλόνητη πεποίθηση. Προτού τη διατυπώσουμε καλά καλά, 0-1, Λίτμανεν. Προτού προλάβουμε να σκεφτούμε ότι καμιά φορά συμβαίνουν και εξαιρέσεις, η πεποίθηση είχε δικαιωθεί. Τάκα τάκα, 2-1.

Το χούι, οι διεθνείς το απέκτησαν φυσικά, και το ξέρουν, με τον Ρεχάγκελ. Σε βάθος χρόνου: 77 ματς, 42 νίκες. Εθίστηκαν, πια, να το υπερασπίζονται. Δείχνουν πρωτοφανή ανικανότητα... να ηττηθούν, το βλέπει κανείς ευδιάκριτο στα μάτια τους, ακόμη κι όταν όλα είναι «για να χάσουν».

Ηδη, στη σεζόν, η καταμέτρηση βγάζει έξι (δύο τον Οκτώβριο, δύο τον Νοέμβριο, δύο τώρα) συνεχόμενες νίκες. Δίνει, οπωσδήποτε, αέρα... ανελέητης αυτοπεποίθησης. Ο αέρας ωφελεί, για να μη πανικοβάλλεσαι. Ισοφαρίζει, στα καλά καθούμενα, η Βοσνία/Ερζεγοβίνη στο Μαρούσι. Βάζεις δύο. Προηγείται η Ουγγαρία, στη Βουδαπέστη. Βάζεις δύο.

Προηγείται η Φινλανδία, στην Κύπρο. Βάζεις δύο, σε πέντε λεπτά μέσα. Δεν τα χάνουν, σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Επιπλέον, σε βάζουν ν' αναρωτιέσαι πόσες (απ' τις άλλες 52 ευρωπαϊκές εθνικές) ομάδες μπορούν να τους κάνουν να τα χάσουν. Μετριοπαθώς, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ο αέρας γίνεται επικίνδυνος, εάν μετεξελίσσεται σε διάθεση... ολαρία. Δεν μοιάζει να προκύπτει. Ολα συνηγορούν στην εκτίμηση ότι, τον Ιούνιο στο Ζάλτσμπουργκ, πάμε για τρία παιχνίδια «στη λεπτομέρεια». Ενα να κερδίσεις, ένα να μη χάσεις, πιθανότατα αρκεί. Πλήρης, η ομάδα δεν έχει κάτι να φοβηθεί.

Προ Κύπρου, οι «ογδονταπεντάρηδες» ήταν το πιο πολύ που είχε ανοίξει, ο Ρεχάγκελ, τον κύκλο. Λαγός, Τζιώλης, Σαμαράς, Τοροσίδης. Μετά Κύπρο, το όριο έπεσε σε ογδονταεξάρη (Χριστοδουλόπουλος), σε ογδονταεφτάρη (Μάκος), έως και σε ογδονταοχτάρη (Παπασταθόπουλος).

Είναι ολοφάνερο πως θα 'χουν ρόλο να παίξουν, με σημείο ουσιαστικής εκκίνησης τα προκριματικά του Μουντιάλ 2010 τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Ο πιο Βενιαμίν απ' τους Βενιαμίν, μάλιστα, δεν αποκλείεται να ζήσει και το Ζάλτσμπουργκ. Να 'χει μπει, μέσα για μέσα, στο κλίμα πριν από τον Σεπτέμβριο. Παίζεται.

Αυτή την εποχή, και όσο θα κυλούν οι εβδομάδες τόσο πιο πολύ, ένα αγαπημένο παιχνίδι των ποδοσφαιριστών είναι να «παίζουν» το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα... με τον νου. Ευχάριστη απασχόληση! Ενας, πρόσφατα, μου έκανε τη χαρά να το παίξουμε παρέα. Περάσαμε, λοιπόν, τον όμιλο. Και φτάσαμε στα προημιτελικά.

«Ιταλία», λέω. «Μηδέν - μηδέν και πέναλτι», λέει. «Δεν μας συμφέρει γιατί έχουν Μπουφόν», λέω. «Εμείς έχουμε Νικοπολίδη», λέει. Θα φυσάει την μπάλα και θα τη βγάζει έξω. Πέντε πέναλτι θα κτυπήσουν, πέντε άουτ θα έχουν! Πέρα απ' τα παιχνίδια με τον νου, στην αληθινή ζωή ο Νικοπολίδης είναι καταλύτης αυτοπεποίθησης.

Η Κύπρος άναψε, στον Ρεχάγκελ, ένα πρώτο φωτάκι ότι ο πλανήτης Ελλάδα (θα) έχει ζωή και μετά το Euro 2008. Επάνω στον Σεϊταρίδη, τον Κυργιάκο, τον Κατσουράνη, τον Αμανατίδη, τον Χαριστέα μπορεί να χτιστεί ό,τι παλαιότερα βασίστηκε στον Δέλλα, στον Ζαγοράκη, στον Τσάρτα, στον Βρύζα, στον Νικολαΐδη.

Αλλά στη θέση του Ρεχάγκελ θα σκεφτόμουν (και δεν τον αδικώ αν, κιόλας, σκέφτεται) τη ζωή μετά τον Νικοπολίδη. Εφόσον, δε, η ζωή μετά τον Νικοπολίδη συμπέσει να είναι και ζωή μετά τον Δέλλα ή (και) τον Λυμπερόπουλο, θα το σκεφτόμουν... δύο φορές.