Εχθροί και σύμμαχοι

Ολος ο αμερικανικός επαγγελματικός αθλητισμός βασίζεται στην εξουσία των commissioners. Ανθρώπων υψηλής ευφυΐας και υψηλότερης ηθικής, που απονέμουν το δίκαιο σύμφωνα με την κρίση τους και τα όποια λάθη τους είναι ανθρώπινα. Γιατί, λοιπόν, η ελληνική λίγκα δεν προχωράει σε κάτι ανάλογο; Φυσικά, όχι επειδή δεν υπάρχει ένας έντιμος και ευφυής Ελληνας, αλλά επειδή κάθε ανεξάρτητος δικαστής είναι μια απειλή για ανθρώπους που έμαθαν το αντίστροφο από αυτό που κάποτε έλεγε το ΚΚΕ. Αν για το ΚΚΕ δίκαιο ήταν το δίκιο του εργάτη, για τους μεγάλους του ποδοσφαίρου δίκαιο είναι το δίκιο του ισχυρού. Και όσο περισσότεροι άνθρωποι ανακατεύονται στην απονομή του δικαίου τόσο περισσότερο τα στοιχεία μπορούν να μπουρδουκλώνονται για να γίνεται η δουλειά των μεγάλων.

Κάποια στιγμή αρκετοί ήλπισαν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να ορθοποδήσει από μια επανάσταση των ποπολάρων. Να ξεσηκωθούν οι Κομπότηδες και οι Σπανοί και να πουν το οφθαλμοφανές: «Οσο δυνατοί και να είναι οι μεγάλοι, πρωτάθλημα δεν γίνεται με τέσσερις-πέντε ομάδες». Η προσπάθεια είχε γίνει πριν από δύο χρόνια, όταν έμπαινε στα σκαριά η κατασκευή της Σούπερ Λίγκας. Το εγχείρημα σκάλωσε σε δύο σημεία. Πρώτον, στην απουσία ηγέτη. Τον ρόλο του ηγέτη των μικρών προσπάθησε να παίξει ο Βίκτωρας Μητρόπουλος, που σίγουρα ήξερε τον χώρο του ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, τον ήξερε τόσο καλά που οι υπόλοιποι δεν ήθελαν να τον ξέρουν. Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα δεν ήταν το πρόσωπο, αλλά η νοοτροπία. Οπως οι Τούρκοι επέζησαν στην Ελλάδα με ελάχιστα στρατεύματα κατοχής μοιράζοντας αρματολίκια, οι ιδιοκτήτες των μικρών ομάδων δεν είχαν πρόβλημα να πουλήσουν τον όμοιό τους εξυπηρετώντας τον δικό τους μεγάλο, φτάνει να επιζούσαν στη μεγάλη κατηγορία. Για να σωθεί ο Λεβαδειακός εχθρός του Κομπότη ήταν ο ΟΦΗ και σύμμαχος ο Ολυμπιακός, έστω κι αν ήξερε ότι με τον πρώτο μπορούσε να μιλάει ισότιμα ενώ στον δεύτερο θα ήταν αιωνίως υποτελής.

Ο Θωμάς πριν από μια δεκαετία είχε πει το εξής: «Για να έχει κόσμο το ποδόσφαιρο οι μεγάλες ομάδες πρέπει να κερδίζουν, ώστε ο πολύς κόσμος να μένει ευχαριστημένος». Παρά τη φράση του Σπάθα «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να πηδηχτούνε», ο Θωμάς δεν έβαζε στην ίδια μοίρα το Αιγάλεω, όχι με τον Ολυμπιακό, αλλά ούτε με τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Σήμερα Παράγκα δεν υπάρχει, αλλά η νοοτροπία του Θωμά ζει. Οι μικροί φωνάζουν όταν η ομάδα τους χάνει, αδιαφορούν όταν η ομάδα τους κερδίζει και υποσυνείδητα δέχονται την εξουσία της αριστοκρατίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν θέλουν, όμως, να υπάρξει δικαιοσύνη, πρέπει να καταλάβουν ότι δυνάστης τους δεν είναι ο διπλανός φτωχομπινές, αλλά ο μεγάλος που τους πηδάει μια ζωή. Εχθρός του Λεβαδειακού δεν είναι η Καλαμαριά, αλλά ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή κάθε άλλος μεγάλος. Οσο φέρονται σαν ανθρωπάκια που πουλάνε τον όμοιό τους, όχι για να ζήσουν, αλλά για να επιζήσουν, σαν ανθρωπάκια θα τους φέρονται.


Πριν από 12 χρόνια το σύνθημα στο ΟΑΚΑ ήταν διαφορετικό. «Κλάψε, κλάψε», τραγουδούσαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού στον Παναγιώτη Γιαννάκη, ενώ από τα μεγάφωνα του ΣΕΦ στα time outs ο εκφωνητής καλούσε «τον γηραιό κύριο που έχασε τη μασέλα του στο παρκέ να περάσει από τη γραμματεία για να την παραλάβει». Αυτά τα πολιτισμένα συνέβαιναν όταν ο Ολυμπιακός νικούσε με 73-38 τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ και ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν στην πλευρά των κακών. Προχθές το σύνθημα ήταν εντελώς διαφορετικό. «Κάνε την ομάδα πρώτη, Παναγιώτη, Παναγιώτη». Εχει αλλάξει σε κάτι ο Γιαννάκης; Οχι, εκτός του ότι αποφάσισε να δουλέψει για τον Ολυμπιακό.

Τόσο μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά τη γνώμη των οπαδών. Καταλαβαίνω αυτούς τους αθλητές που κάποια στιγμή τα παίρνουν στο γήπεδο επειδή κάποιος τους έβρισε τη μάνα, όμως αυτό δεν έχει να κάνει με τη σοβαρότητα του ανθρώπου που το έκανε, αλλά με την κακία που διακρίνεται στους οπαδούς. Πριν από λίγο καιρό κάτι είχα γράψει για τα χρέη του ΠΑΟΚ, κάποιος είχε δώσει το mail σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και άρχισε να βρέχει υβριστικά μηνύματα. Ανάμεσα σε άλλα υπήρχε και ένα που αναφερόταν στη μάνα μου. «Ρε Πανούτσο, τη μάνα σου τη γλεντούσαμε στην Τούμπα». Το μόνο που είχα απαντήσει ήταν «την κυρα-Λένη;». Και μόνο η ιδέα της κυρα-Λένης, που είχε γεννηθεί κάπου στο 1915, να κάνει γκρουπ σεξ με τη «Θύρα 4» ήταν τόσο σουρεαλιστική, που μου ήταν αδύνατον να εκνευριστώ.

Οπως μου είναι αδύνατον να πάρω στα σοβαρά τις ηθικολογικές τοποθετήσεις των οπαδών, αλλά και των παραγόντων. Περιλαμβανομένου, φυσικά, του Σωκράτη Κόκκαλη. Οπως πολύ άνετα είχε πει πριν από δύο σεζόν ότι οι αγώνες πρέπει να κρίνονται στο γήπεδο και τώρα ο Πέτρος λέει ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός στον νόμο, το ίδιο άνετα έπειτα από δύο χρόνια θα μπορεί να ξαναπεί ότι οι αγώνες πρέπει να κρίνονται στο γήπεδο και ο Πέτρος να συμφωνεί. Το μόνο που με θλίβει είναι ότι, εκτός από τις οπαδικές, και οι αντικειμενικές εφημερίδες δίνουν βήμα σε τέτοιες δηλώσεις της δεκάρας. Οχι ότι δεν πρέπει να τις δημοσιεύουν, αλλά να τις προβάλλουν όπως πρέπει. Κάτω από τα νέα για το πρόγραμμα αποθεραπείας του Ντομί.

Και μην πει κάποιος ότι μια δήλωση του προέδρου του Ολυμπιακού δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το πρόσωπο και οι πράξεις του δίνουν σοβαρότητα σε ένα αξίωμα και όχι το αξίωμα στο πρόσωπο. Και για όσους έχουν αμφιβολία δεν έχω παρά να υπενθυμίσω την περίπτωση του Χρήστου Σαρτζετάκη, που έκανε την προεδρία της δημοκρατίας ανέκδοτο.

Για το ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού είναι ανακόλουθη δεν χωράει αμφιβολία. Το ότι η Καλαμαριά έκανε την πατάτα χρησιμοποιώντας έναν παίκτη για τον οποίο υπήρξε πρόβλημα είναι επίσης βέβαιο. Η λογική του «αμάν, αμάν, την κάτσαμε τη βάρκα» φαίνεται και από την ανακοίνωση της Καλαμαριάς για την υπόθεση Βάλνερ, που συνεχίζει να υπάρχει στο site της ομάδας. Ιδιαίτερα στο απόσπασμα που αναφέρει ότι «παίρνοντας ταυτόχρονα επίσημες οδηγίες και κατευθύνσεις από FIFA, UEFA και ΕΠΟ προχωρήσαμε στην ολοκλήρωση της απόκτησής του». Επίσημα σημαίνει πάντα γραπτά ή σε συνεδρίαση που κρατιούνται πρακτικά. Αν η Καλαμαριά παρουσιάσει επίσημο χαρτί της FIFA ή της UEFA (την ΕΠΟ την κρατάω απέξω, διότι τίποτα δεν θα με εκπλήξει) που να λέει ότι ο Βάλνερ μπορούσε να παίξει, υπόσχομαι να σφουγγαρίσω το σπίτι του Ηλία Δαμήλου παρουσία φωτογράφου. Αν, όμως, όχι και η Καλαμαριά τιμωρηθεί, μπορεί ο πρόεδρος να εξηγήσει τι έγινε στη συγκεκριμένη υπόθεση και την πάτησε; Για να το απλοποιήσω, μπορεί να πει ποιος τον διαβεβαίωσε προφορικά ότι ο παίκτης δεν έχει πρόβλημα συμμετοχής και είχε τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιήσει άφοβα;

Στη Λάρισα δεν μπορούν να διαφωτίσουν την υπόθεση. Οπως είπε παράγοντας της ομάδας, ο παίκτης δοκιμάστηκε, απορρίφθηκε και φυσικά δεν υπήρξε έρευνα για το status του. Ο παράγοντας έκλεισε τη συζήτηση. «Πάντως και εμείς θα μπορούσαμε να την είχαμε πατήσει». Τώρα, ακόμα και αν η Λάρισα ήξερε το πρόβλημα, αλλά δεν θέλει να μπλεχτεί στην ιστορία, το γεγονός είναι μικρή παρηγοριά για την Καλαμαριά. Παρηγοριά που γίνεται ακόμα μικρότερη από το γεγονός ότι όταν τον πήρε υπήρξαν δημοσιεύματα που αμφέβαλαν για τη δυνατότητα του Βάλνερ να αγωνιστεί τη φετινή σεζόν.

Η στρατηγική, πάντως, της Καλαμαριάς να βάλει τους παίκτες να βγάλουν ανακοίνωση, που ανάμεσα στα άλλα αναφέρει ότι ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται τους βαθμούς για να πάρει το πρωτάθλημα, δεν νομίζω ότι πρόκειται να βγάλει κάτι. Αν απευθύνεται στους παίκτες του Ολυμπιακού, δεν μπορώ να καταλάβω τι περιμένουν να γίνει. Να πάει ο Τζόρτζεβιτς στον Κόκκαλη και να του πει «πρόεδρε, δώσε στα παιδιά τους τρεις βαθμούς. Εμείς δεν τους χρειαζόμαστε για να πάρουμε το πρωτάθλημα»; Αν απευθύνεται στον πρόεδρο του Ολυμπιακού, εκεί είναι που τα πιάσανε τα λεφτά τους. Εδώ, όταν η Ν.Δ. βγήκε στην εξουσία, ο Κόκκαλης είχε ζητήσει από τον Κακαουνάκη και τον Αναστασιάδη, που ήταν συνεργάτες του για χρόνια, να κάνουν μεταμεσονύκτια εκπομπή στον Flash για να τους αναγκάσει σε παραίτηση. Τώρα θα συγκινηθεί από τις ικεσίες του Κελπέκη και του Γαλανόπουλου; Παρ' ότι μου θύμισαν τους στίχους από το «Jolene» της Dolly Parton, νομίζω ότι είναι κομμάτι δύσκολο.

Η εκδίκαση της υπόθεσης Βάλνερ πιθανότατα δεν θα τελειώσει σύντομα. Πρώτον, διότι όλα τα ελληνικά δικαστήρια προτιμούν να πάρει το βάρος της απόφασης κάποιο άλλο όργανο, παρά τα ίδια. Χθες το βράδυ στη Σούπερ Λίγκα υπήρχε η αίσθηση ότι θα ζητηθεί γνωμοδότηση της ΕΠΟ για το κατά πόσο ο Βάλνερ μπορούσε να παίξει. Επίσης, η υπεράσπιση της Καλαμαριάς στεκόταν στο ότι στις διατάξεις περί αντικανονικής συμμετοχής του ΚΑΠ δεν περιλαμβάνεται η περίπτωση του Αυστριακού. Το συμπέρασμα είναι ότι τελικά η ΕΠΟ θα πρέπει να πάρει την απόφαση, άρα και το βάρος, είτε να κατηγορηθεί ότι αβαντάρει τον Ολυμπιακό αν ο Απόλλων καταδικασθεί είτε να προκαλέσει την οργή του Ολυμπιακού αν αθωωθεί.


Δεν θυμάμαι ποιος Ρωμαίος αυτοκράτορας είχε πει ότι αν μπορούσε, θα εκτελούσε όλους τους δικηγόρους. Δύο χιλιάδες χρόνια πριν ήταν σαφές ότι το επάγγελμα του δικηγόρου αφορούσε το συμφέρον του πελάτη του και όχι την απονομή της δικαιοσύνης. Οσοι, λοιπόν, προσπαθείτε να βγάλετε άκρη στην υπόθεση Βάλνερ πρέπει να λαμβάνετε υπ' όψιν ότι το δίκαιο δεν παίζει κανένα ρόλο. Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι η σχέση του Σωκράτη Κόκκαλη με την ποδοσφαιρική ηθική είναι όση η δική μου με την τσατσάρα.