Το παρακαλετό είναι ξινό

Οι κανόνες λειτουργικότητας αυτού του μοναδικού μορφώματος που λέγεται Εθνική Ελλάδος δεν υπήρξαν ποτέ, στα χρόνια του Ρεχάγκελ, οι συνηθισμένοι. Οι συμβατικοί. Το πράγμα, πάντοτε, ήταν sui generis. Κατέστρεφε κάθε παραδεκτή λογική!

Εάν μπορούμε να πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό για να γίνει μία, ενίοτε αναγκαστική, αλλαγή ποδοσφαιριστή στη ροή του ματς, δεν είναι παράξενο ότι πνιγήκαμε... αύτανδροι, και το κάναμε σίριαλ, με την κλήση (σαν την «καυτή πατάτα» του έθνους!) του Στολτίδη.

Τι πιο νορμάλ, αφού η περίπτωση ήταν ιδιάζουσα, από το να είχε προηγηθεί ένα «ανθρώπινο» ραντεβού στοιχειώδους συνεννόησης μεταξύ επαγγελματιών; Να το προκαλούσε ο Γερμανός, να περιέγραφε στον ποδοσφαιριστή τη σκέψη του, να άκουγε τι σκέπτεται ο ποδοσφαιριστής, να κατέληγαν. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αυτά... αλλού!

Εμείς, εδώ, το κάνουμε the greek way. Χρόνια το συντηρούσαμε, ταλαιπωρηθήκαμε, κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση και το βάλαμε στο αρχείο, και μια ωραία Παρασκευή ο Ρεχάγκελ στέλνει το μπιλιέτο και (του) λέει «τη Δευτέρα στο αεροδρόμιο»!

Εντελώς άλλη διαχείριση, από το παράδειγμα της «πρώτης εποχής» του ομοσπονδιακού προπονητή. Οταν ήθελε, με όλη την καρδιά, να φέρει πίσω (στην Εθνική) τον Ντέμη Νικολαΐδη, το είπε. Το έδειξε, τετ α τετ. Χρησιμοποίησε τα πιο κολακευτικά λόγια. Το πάλεψε, με την πειθώ. Το έκανε.

Το σίριαλ, όλ' αυτά τα χρόνια, το ξεκινήσαμε οι δημοσιογράφοι. Τζίφος. Μετά, το πήρε επάνω του ο (χωριανός του Στολτίδη) Τοπαλίδης. Τζίφος, επίσης. Υστερα, ανέλαβε ο Γκαγκάτσης. Ο Ρεχάγκελ έβραζε στην πίεση των «υποδείξεων», κάποτε (παραμονές του 1-4 από την Τουρκία) έφτασε στα όριά του, άντεξε.

Τελείωσε. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε. Το μπιλιέτο της Παρασκευής δεν εστάλη επειδή ο Ρεχάγκελ άλλαξε, στ' αλήθεια, γνώμη για τα χαρακτηριστικά του παίκτη. Εστάλη, επειδή ο κόουτς ήθελε (κάνοντας μια «ανώδυνη» παραχώρηση) να απαλλαγεί από το μπίρι μπίρι που αναζωπυρώθηκε «επί τη ευκαιρία» του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ!

Κάπως σαν: με ζαλίσατε, άντε να τον καλέσω, να δούμε τι θα καταλάβατε. Για 70 ετών άνθρωπο, υποτίθεται υπεύθυνο και έμπειρο, απερισκεψία. Το παρακαλετό, ως γνωστόν, είναι ξινό. Δεν έχει γλύκα και χάρη. Ο Στολτίδης, προ πολλού ξενερωμένος και «παραιτημένος», φυσιολογικά δεν γλυκάθηκε. Αντιλήφθηκε την πραγματικότητα. Ξίνισε.

Τα υπόλοιπα είναι η (αναμενόμενη) ιστορία μεταξύ Παρασκευής και Δευτέρας. Ενα κουκλοθέατρο διαβουλεύσεων που, εάν ευθύς εξαρχής είχαν ακολουθηθεί τα νορμάλ, θα περίττευε. Αλλά, το σημειώσαμε από την αρχή, τα νορμάλ δεν μας πηγαίνουν.

Ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Στολτίδη το καλοκαίρι του 2003. Προ Ρεχάγκελ. Τον παρέλαβε... ήδη διεθνή. Εξι, αν δεν απατώμαι, φορές (επί Δανιήλ). Στο σίριαλ, που για αρκετά χρόνια δεν ήταν σίριαλ Στολτίδη αλλά (ακριβέστερα) σίριαλ-πακέτο Στολτίδη+Ζήκου, η στάση των «κόκκινων» υπήρξε γενικώς διακριτική.

Δεν αποθάρρυναν τα πιεστικά σχόλια του Τύπου υπέρ της κλήσης του Στολτίδη, κατά καιρούς προέκυπταν επώνυμες τοποθετήσεις ότι ο Στολτίδης αξίζει την ευκαιρία κι αδικείται που δεν του τη δίνουν, αλλά συγχρόνως (κατά τους ίδιους αυτούς καιρούς) του τράβηξαν και μια... μείωση αποδοχών!

Αυτές τις μέρες ο Ολυμπιακός, που στο μεταξύ επανόρθωσε την αμοιβή, ενθάρρυνε τον Στολτίδη να ταξιδέψει στην Κύπρο. Αγνωσται αι βουλαί. Ηταν, απλώς, για τον κίνδυνο τιμωρίας; Ηταν, επειδή διείδαν προοπτική (να είναι, ο ποδοσφαιριστής, στους «23» του Euro) και προσέβλεπαν στην, καθόλου αμελητέα, αποζημίωση του κλαμπ;

Υπενθυμίζουμε ότι με το καινούργιο status, οι σύλλογοι να εισπράττουν καλά χρήματα (4.000 ευρώ το κεφάλι για κάθε ημέρα «απασχόλησης» ποδοσφαιριστή τους σε Εθνική που συμμετέχει σε μεγάλη διοργάνωση), μόλις ετούτο γίνει ευρέως συνείδηση... θα βάζουν μέσον για να 'χουν όσο γίνεται περισσότερους (ενεργούς) διεθνείς!

Στη Λευκωσία, εν τέλει, ήταν παρόντες 29 διεθνείς... αλλά συζητήσαμε πιο πολύ για τον έναν απόντα. Είναι, κι αυτό, μέρος του ιδιάζοντος greek way. Αφού μας πήρε που μας πήρε το ποτάμι (και συμπίπτει να εξελίσσεται κουβέντα, που κάνει και ευχάριστη κολοκυθιά, ποιος να είναι ο τρίτος τερματοφύλακας της Εθνικής το καλοκαίρι στην Αυστρία), να συζητήσουμε για ακόμα έναν... απόντα!

Η θέση είναι, ρεαλιστικά, διακοσμητική-τιμητική. Το 2004 ήταν ο Κατεργιαννάκης. Αυτό του εξασφάλισε να έχει, από την Πορτογαλία, τις καλύτερες... inside φωτογραφίες. Για τα φιλικά του διημέρου, χθες και προχθές, κλήθηκαν τέσσερις γκολκίπερ. Μήπως, αφού πρόκειται για επιλογή-ανταμοιβή, στην επόμενη ευκαιρία θα άξιζε μια ματιά (μόνο και μόνο για τα guts που επιδεικνύει στο πρωτάθλημα) ένας πέμπτος; Λέγεται Τζόρβας.