Το διπλό λάθος του Ντέμη στο κεφάλαιο «διαιτησία»

Πόση βαρύτητα έχουν, άραγε, οι διαμαρτυρίες για τη διαιτησία σε κάθε αγώνα; Φανταστείτε ένα κλάσμα με αριθμητή το μέγεθος της αδικίας -εάν φυσικά υφίσταται τέτοια- σε βάρος των διαμαρτυρομένων και παρονομαστή τη σοβαρότητα των δικών τους αγωνιστικών λαθών και ανεπαρκειών. Οσο μεγαλώνει ο παρονομαστής, μειώνεται η βαρύτητα της γκρίνιας.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τη σχετική αυτοτέλεια των παραμέτρων «(κακή) διαιτησία» και «(κακή) απόδοση». Η μία δεν νοείται να εξαλείφει ή να νοθεύει την όποια κρίση μας για την άλλη. Είναι όμως αδύνατον να μη δεις την αλληλεπίδρασή τους. Εάν στη διοίκηση της ΑΕΚ βλέπουν μόνο -ή κυρίως- τη μία παράμετρο, τον Φωτιάδη, σε ένα παιχνίδι στο δεκαπεντάλεπτο του οποίου το σκορ ήταν 0-2, με γεια τους με χαρά τους. Δικαίωμά τους. Αντίστοιχο δικαίωμα καθενός είναι να αναρωτηθεί: καλά, πόθεν στην ευχή πηγάζει το συμπέρασμα ότι η διαιτησία του Θεόφιλου Φωτιάδη προδίδει συνωμοσίες «κοκκινοπράσινες» ή «πρασινοκόκκινες», αλλά και την κρατική μοχθηρία εναντίον της ΑΕΚ;

Ολα αυτά τα φοβερά και τρομερά τεκμαίρονται στην απροθυμία του Φωτιάδη να σφυρίξει δύο πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων και ενός υπέρ των φιλοξενουμένων; Ο ίδιος κακός διαιτητής, στον αγώνα Ολυμπιακός - ΟΦΗ, είχε αρνηθεί τρία πέναλτι (τα δύο «καραμπινάτα») στους γηπεδούχους - το πρώτο, αν θυμάμαι καλά, όταν το σκορ ήταν 1-1. Τι πρέπει να υποθέσουμε, δηλαδή, εάν ασπαστούμε τις αναλυτικές μεθόδους του Ντέμη Νικολαΐδη; Οτι η «μυωπία» του Φωτιάδη στο Καραϊσκάκη αντανακλούσε απλά λάθη και στο ΟΑΚΑ «αντιΑΕΚτσίδικα» πάθη; Οτι τότε ήταν Θεόφιλος και τώρα έγινε Διαβολόφιλος; Οτι ο Φωτιάδης είναι άνθρωπος που «κολλάει» σε διαφορετικά κέντρα εξουσίας; Οτι το φθινόπωρο τον επηρέαζαν τμήματα του… ελληνικού κεφαλαίου που ανταγωνίζονται τον Κόκκαλη, αλλά προσφάτως τον «πλεύρισαν» μηχανισμοί του κράτους που δεν (;) έχει «δούναι και λαβείν» με τους επιχειρηματίες μετόχους της ΑΕΚ;

Υπάρχει φυσικά και άλλη «εξήγηση», ίσως περισσότερο συμβατή προς την περί διαιτησίας «κιτρινόμαυρη» ψύχωση: ο Φωτιάδης «θόλωνε τα νερά» προετοιμάζοντας μεθοδικά το ύπουλο χτύπημά του στην ΑΕΚ. Αυτή η εκδοχή, βεβαίως, αφήνει αναπάντητο ένα ερώτημα: γιατί στην ευχή αυτός ο τρισκατάρατος δολοπλόκος δεν περίμενε να φθάσει το πρωτάθλημα στην κρίσιμη καμπή του, ώστε η «μαχαιριά» του να είναι βαθύτερη, σαν καθοριστικό «κακό» σφύριγμα στο τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ που βρίσκεται «στον πόντο»; Κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι η κρίσιμη ώρα είναι τώρα, ας εξηγήσει γιατί το κρίσιμο «τώρα» συμπεριλαμβάνει την αδικημένη ΑΕΚ της 19ης αγωνιστικής αλλά όχι την ευνοημένη της 17ης (στο Περιστέρι). Πώς ακριβώς οριοθετείται αυτό το «τώρα»; Ζώδιο είναι και άλλαξε τη 18η αγωνιστική;

Το πράγμα ξεφεύγει επικίνδυνα από κάθε έννοια λογικής. Με τη συγκεκριμένη παρέμβασή του, το βράδυ της Κυριακής, ο Ντέμης Νικολαΐδης ζημίωσε πολλαπλώς την ομάδα του. Την ώρα που αυτή διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο, εκείνος εναποθέτει την επιτυχία στη σφαίρα του θαύματος. Την ώρα που η ομάδα χρειάζεται ηρεμία και αυτοκριτική συνάμα, εκείνος ναρκοθετεί την πρώτη, μισο-αναγγέλλοντας κάτι σαν «τέλος εποχής», και ακυρώνει τη δεύτερη φορτώνοντας τα πάντα στη διαιτησία και μάλιστα αναίτια. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: πέρα κι έξω από τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια, οι πάντες κατανοούν ότι φέτος η διαιτησία, μ' όλο το γενικό χάλι και την «ισορροπία του τρόμου» που τη διέπουν, μέχρι στιγμής συνολικά δεν έχει καταδικάσει την ΑΕΚ σε βαθμολογική υστέρηση έναντι των άλλων δύο. Σπανίως, άλλωστε, τυγχάνει να αδικεί το «συνολικό ζύγι» ομάδα, εναντίον της οποίας δεν έχει σφυριχτεί πέναλτι μέχρι και τη 19η αγωνιστική. Επαναλαμβάνω: μέχρι στιγμής.

Λέτε αυτό που κατανοεί σύμπασα η Ελλάδα, παρακολουθώντας Κυριακή προς Κυριακή την ανάλυση φάσεων του υποδεκαμέτρου, του μέτρου ή του «στρέμματος», να μην το νιώθουν οι ίδιοι οι παίκτες της ΑΕΚ; Πώς υποθέτετε ότι τους επηρεάζει όλη τούτη η «διαιτητοφοβία»; Φοβάμαι ότι εδώ επενεργεί κάτι χειρότερο από αυτό που συνήθως σκιαγραφούμε ως «εκ των προτέρων παροχή άλλοθι για ενδεχόμενη αποτυχία». Ποιο είναι αυτό; Η αμφιβολία του παίκτη για το κατά πόσο τον εμπιστεύονται. Το να ακούς κατά καιρούς τον προπονητή σου να λέει «έχω φθηνούς σαν το Ζεράλντο» και κατόπιν τον πρόεδρό σου να κάνει δηλώσεις που αποπνέουν κάτι από «νίπτω τας χείρας μου και κατόπιν πετώ τη λευκή πετσέτα», ε, δεν είναι κι ό,τι πιο τονωτικό για την αυτοπεποίθησή σου.

Ακούγεται το επιχείρημα ότι, ανεξαρτήτως του τι έχει κάνει η διαιτησία μέχρι στιγμής, ο Ντέμης θέλει να προλάβει «κτυπήματα» των άλλων. Αυτά που προετοιμάζονται -ενδεχομένως, πιθανώς ή σίγουρα- στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος. Κανείς νουνεχής δεν θα χαρακτήριζε παράλογη μια τέτοια ανησυχία: ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να μην είχε κάνει η ΠΑΕ ΑΕΚ όσα έκανε, αλλά και να είχε πράξει όσα δεν έπραξε! Εάν πιστεύεις ότι σου έχουν στήσει ενέδρα στους πέρα λόφους, δεν είναι συνετό να ξεμένεις -νωρίτερα- από σφαίρες κι από δυνάμεις, σημαδεύοντας δέντρα και ανεμόμυλους. «Λύκος στο μαντρί» φώναξε η ΑΕΚ μετά το 2-1 στη Λεωφόρο. Αναίτια. «Λύκος στο μαντρί» φώναξε ο Ζήκος μετά την ήττα στο Καραϊσκάκη. Αναίτια. «Λύκος στο μαντρί» φώναξε ο Δέλλας στην Τρίπολη. Οχι αναίτια. Μόνο που το «ποίμνιο» είχε αρχίσει ήδη να κουράζεται…

Αντιθέτως, ακόμη κι αν θα στόχευε μόνο στην αυτοπροστασία, η ΑΕΚ έπρεπε να έχει «αναστατώσει τον κόσμο» για τη διαιτησία, με κάποια αφορμή υπεράνω πάσης υποψίας. Με τόσες κακές διαιτησίες, από αφορμές άλλο τίποτε. Η διοίκηση της ΑΕΚ δεν το έκανε. Τι έλειψε; Η διορατικότητα; Οι ιδέες για το «τι δέον γενέσθαι»; Ο,τι κι αν είναι, τίποτε δεν σώζεται τώρα με αποχές από συνεδριάσεις της Σούπερ Λίγκας. Η ΠΑΕ ΑΕΚ μέμφεται τη μακαριότητα της Σούπερ Λίγκας και φωνάζει έπειτα από κάθε ήττα της ομάδας. Αποτέλεσμα: φαντάζει ενδιαφερόμενη μόνο για τα του οίκου της, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι. Το χειρότερο είναι ότι η ΑΕΚ φαντάζει πιο νοσηρή και υστερική από τους άλλους: είναι αλλόκοτο το θέαμα ενός λόχου που επειδή φοβάται ότι στο βάθος του έχουν στήσει ενέδρα πυροβολεί τις κοτρόνες στις οποίες σκοντάφτει. Δεν αξίζει τέτοια εικόνα η ΑΕΚ, κύριε Νικολαΐδη.