Αφού δεν παίζουμε μπάλα, ας παίξουμε τις κουμπάρες στην επικοινωνία

Στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου όταν δεν ασχολούμαστε με τα κατορθώματα των Ελλήνων διαιτητών, θα ασχολούμαστε με δηλώσεις για τη διαιτησία ή με τις κινήσεις αυτού που -καθ’ υπερβολήν- ονομάζεται επικοινωνιακή στρατηγική των ομάδων.

Καθ’ υπερβολήν, διότι πρόκειται για αυτήν την ιδιότυπη στρατηγική του ποδαριού που συναντάμε σε όλους τους τομείς της κρατικής και επιχειρηματικής συμπεριφοράς στην Ελλάδα, που φιλοδοξεί να μας πείσει για τη σοβαρότητα πολλών από εκείνους που νομίζουν ότι ασχολούνται με την επικοινωνία. Και επειδή οι επικοινωνιολόγοι δεν μπορούν να πουλήσουν ιδέες παρά μόνον εικόνες -αφού η επικοινωνία είναι η εικόνα- πρέπει την επικοινωνιακή πολιτική των ομάδων να την κρίνουμε με βάση αυτό που βλέπουμε. Και τι είδαμε από τον ιδιοκτήτη του ΠΑΟ προχθές; Μία άστοχη προσπάθεια να απαντήσει στη συνέντευξη Τύπου της ΠΕΚ και να μεταφέρει το μπαλάκι στο δικό της γήπεδο. Γιατί, όμως, άστοχη;

Οταν πρόκειται να παρουσιάσεις δημόσια, σε συνέντευξη Τύπου, μία τόσο «πρωτοποριακή» για την ελληνική πραγματικότητα ιδέα, πρέπει να είσαι διαβασμένος, να γνωρίζεις καλά αυτό για το οποίο θα μιλήσεις, το οποίο πρέπει να έχει το «μειονέκτημα» να είναι, ως σχέδιο, μία πρόταση ολοκληρωμένη. Δεν μπορείς, όταν σε ρωτούν λεπτομέρειες για την πρόταση που παρουσιάζεις, να απαντάς ότι «αυτό δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο» ή «αυτό είναι κάτι που δεν το έχουμε αποφασίσει ακόμα». 'Η, για να είμαι δίκαιος, μπορείς, αν η επικοινωνιακή σου στρατηγική είναι του ποδαριού ή θεωρείς τόσο αμόρφωτους τους αθλητικούς συντάκτες που πιστεύεις ότι θα «στραβωθούν» από την «επαναστατική» ιδέα σου -που υποστήριξες ότι εφαρμόζεται στο εξωτερικό, αλλά δεν ξέρεις πού- και θα κάνουν τον ντόρο που θέλεις.

Η αιτιολογία για την παρουσίαση του σχεδίου ήταν ακόμα πιο γελοία από το ίδιο το σχέδιο. Επειδή έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για τη δημιουργία αυτής της εταιρείας ειδικού σκοπού, η ΠΑΕ ανακοινώνει τώρα το ημιτελές σχέδιο γιατί; «Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις». Από ποιον και τι είδους; Σε ό,τι αφορά την ημιτελή πρόταση, που θα μπορούσες να δημοσιοποιήσεις με μία ανακοίνωση Τύπου και να οργανώσεις τη συνέντευξη όταν θα είσαι έτοιμος, δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος που δεν είναι φίλος του ΠΑΟ να επενδύσει σε αυτήν την εταιρεία ειδικού σκοπού, σε αυτό το αμοιβαίο κεφάλαιο;

Ποιος θα εγγυηθεί την καλύτερη δυνατή διαχείριση του κεφαλαίου, αφού σε τέτοια εγχειρήματα τη διαφορά, εκτός από το μέγεθος του κεφαλαίου, την κάνει σχεδόν αποκλειστικά ο διαχειριστής; Με τι εμπειρία και τι αποτελέσματα; Και τι πιθανότητες κερδών στο μέλλον; Ερωτήματα που η πιο ξεκάθαρη απάντηση που μπορεί να έχουν είναι φλου.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι ο κεντρικός στόχος της συνέντευξης ήταν, όντως, να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις. Μην τυχόν θεωρήσει κάποιος ότι η πρόσκληση σε όποιον θέλει να συμμετάσχει στην εταιρεία ειδικού σκοπού δεν απευθυνόταν, πρώτα από όλους, στην ΠΕΚ.

Από την άλλη πλευρά, αυτήν του Ολυμπιακού, πολύς λόγος γίνεται για το δικαίωμα του Ολυμπιακού να υποβάλλει ένσταση για κακή συμμετοχή ποδοσφαιριστή της Καλαμαριάς στο ματς της Κυριακής. Η πλειονότητα των φίλων της ομάδας δίνει βάρος στο ηθικό μέρος της υπόθεσης την ώρα που ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ υποστήριζε ότι πάνω από όλα είναι το συμφέρον της επιχείρησης. Ενα συμφέρον που καθιστά το πρωτάθλημα και την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ επιτακτική, για οικονομικούς λόγους, ανάγκη. Τόσο που ο ιδιοκτήτης της «ερυθρόλευκης» ΠΑΕ προτρέπει τους ποδοσφαιριστές της ομάδας του να παίξουν μπάλα διότι αλλιώς -αν δεν πάρουν το πρωτάθλημα- το καλοκαίρι θα ψάχνουν για σύλλογο.

Η παραγωγή ηλιθίων

Ποιος είναι ο λόγος που κάποιοι αξιολογούν ως πρώτη είδηση τις δηλώσεις των ιεραρχών εν όψει της σημερινής εκλογής του νέου αρχιεπισκόπου -ενός γεγονότος που δεν πρόκειται να καλυτερέψει τη ζωή μου- δεν έχω καταλάβει. Οπως, επίσης, δεν έχω καταλάβει γιατί τα κατ’ επίφασιν τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων θα πρέπει να με βομβαρδίζουν με ό,τι πιο κακόγουστο, χυδαίο, κουτσομπολίστικο και αδιάφορο κυκλοφορεί. Είτε ως φήμη είτε ως πληροφορία, που έτσι, όταν μεταδίδεται με μία γελοία σοβαροφάνεια, αναβαθμίζεται σε είδηση.

Η τηλεθέαση και τα έσοδα που αυτή φέρνει είναι μία προφανής απάντηση στην απορία μου. Μία απάντηση που φανερώνει τον καθαρά εμπορευματικό χαρακτήρα των προϊόντων που επιλέγονται ως «ειδήσεις». Σκέφτομαι όμως ότι το γεγονός αυτό μπορεί να αποκαλύψει την κατεύθυνση προς την οποία κινείται η τηλε-δημοσιογραφία καθώς και τα χαρακτηριστικά που έχει πλέον αποκτήσει.

Χαρακτηριστικά μιας κουτσομπόλας της γειτονιάς που απεχθάνεται το ουσιώδες και λατρεύει το κοίταγμα από την κλειδαρότρυπα. Που διψάει για γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Που τρελαίνεται να βάζει τους άλλους να τσακώνονται ώστε να έχει υλικό για το δικό της κουτσομπολιό. Που λατρεύει τον εαυτό της και αφιερώνει χρόνο για να τον προβάλλει. Που την ενδιαφέρει το εύπεπτο και το τραγικό. Που τσακώνεται με τις άλλες «κουτσομπόλες» και πιστεύει ότι το γεγονός αυτό μας αφορά όλους. Που στήνει δικαστήρια και στον εαυτό της δίνει πάντα τον ρόλο του εισαγγελέα. Που θεωρεί την πολιτική ελκυστική μόνον όσο έχει χαρακτηριστικά reality show ή life style. Και όταν δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, φροντίζει να της τα προσδώσει. Που δεν την ενδιαφέρουν όλες οι απόψεις και απορρίπτει όλες εκείνες που θεωρεί ότι μπορεί να μας προβληματίσουν. Που κάνει όλα τα παραπάνω επειδή πουλάνε.

Η κουτσομπόλα, βλέπετε, ενδιαφέρεται για την «κονόμα». Και το προϊόν της έχει πάντα εντυπωσιακό περιτύλιγμα. Αλλά μόνον αυτό. Και όλες οι ενέργειές της μαρτυρούν την επιδίωξή της να την προσέχουν. Να είναι το σημείο αναφοράς, ακόμα και όταν δεν έχει τίποτε να πει ή να προσφέρει. 'Η μάλλον κυρίως γι’ αυτό. Αυτήν την κουτσομπόλα δεν τη φοβίζει ο horror vacui. Ο φόβος του κενού. Αντιθέτως, την τρέφει. Οπως και το κοινό της. Η παραγωγή ηλιθίων, τελικά, είναι πολύ απλή υπόθεση.

Οι νόμοι και η βία

Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλη χώρα στην Ε.Ε. της οποίας οι πολιτικοί να πιστεύουν ότι μπορούν να εξαλείψουν τη βία από τους αθλητικούς χώρους με αλλεπάλληλα νομοσχέδια. Αν μετράω καλά, ο νέος νόμος για την καταπολέμηση της βίας είναι ο πέμπτος την τελευταία οκταετία και πρώτα από όλα εκείνο που μας φανερώνει είναι η αποσπασματικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το φαινόμενο, που από καιρό σε καιρό μας αφήνει κληροδότημα και έναν νεκρό, μέσα, κοντά ή κάπως μακρύτερα από τους αγωνιστικούς χώρους. Οι πολιτικοί, ιδίως εκείνοι που περνούν από το Υφυπουργείο Αθλητισμού, έχουν καταλάβει ότι μόνο ψηφίζοντας ένα νόμο για την καταπολέμηση της βίας μπορούν να ισχυριστούν ότι παρήγαγαν έργο. Αντε και αν εξασφαλίσουν καμιά χορηγία από κάποια ΔΕΚΟ για ομάδες της εκλογικής περιφέρειάς τους. Και αυτό κάνουν. Αλλωστε, από πρωτότυπες ιδέες δεν μας έχουν συνηθίσει, με δεδομένο ότι η πρωτοτυπία δεν συχνάζει σε υπουργικά γραφεία.