Αφού είναι χρέος απέναντι στην ιστορία...

Ο ιπποτισμός του αληθώς μεγάλου δεν είναι κάτι το απαιτητό. Πηγαίνει, όπως με τον ηρωισμό. Εάν «κατ' εξαίρεσιν» υπάρχει, το(ν) αναδεικνύεις, το(ν) εγκωμιάζεις, το(ν) παρασημοφορείς. Εάν όχι, δεν ζητάς τα ρέστα. Δεν στέκει ερώτηση, γιατί δεν είναι, ο άλλος, ήρωας. Ή γιατί δεν είναι μεγαλόψυχος στην αποδοχή της ήττας.

Απλώς, δεν είναι. Και τελειώνει, εδώ. Το περιβάλλον του ποδοσφαίρου, απ' τα 60s και τα 70s, έχει καταφανώς αλλάξει. Πάνω-κάτω, όσο και οι αξίες που διατρέχουν τον κοινωνικό ιστό. Τα πράγματα, στην μπάλα σήμερα, απέχουν απ' το πνεύμα που απαθανάτισε κάποτε, στους «Ηρωες της Κυριακής», ο Βασίλης Γεωργιάδης.

Το περιβάλλον ευνοεί «υλιστικές» προσεγγίσεις. Αν θέλετε, (οίκο)νομικίστικες. Σε τέτοιο περιβάλλον η συνειδητή επιλογή του Ολυμπιακού να κλέψει... νομοτύπως τους τρεις πόντους, που πήρε με το σπαθί του ο Απόλλων Καλαμαριάς, δεν θα συναντήσει βάσιμα εμπόδια σε ρεαλιστικά (αντ)επιχειρήματα.

Οχι ότι στα 60s και στα 70s δεν καταγράφονται σκάνδαλα. Ακόμη και στα 50s. Ρωτείστε όσους θυμούνται... τι έπαθε ο Εθνικός του Καρέλλα, όταν αποτόλμησε (μετά την εισβολή των σοβιετικών τανκ στη Βουδαπέστη να επωφεληθεί και) να φέρει στην Ελλάδα Ούγγρους διεθνείς-φυγάδες, φιναλίστ του Μουντιάλ '54, παίκτες-ρουμπίνια του αθλήματος.

Εκανε άλλο γκελ, το σκάνδαλο στην κοινωνία, όμως. Επειδή κυκλοφορούσε πιο πολλή αθωότητα. Και κανένας εθισμός στην ιδέα της διαφθοράς. Υπήρχε, εις την απλήν ελληνικήν, φιλότιμο. Οταν το φιλότιμο μπαίνει σε ζυγαριές, θα επινοηθούν μια σειρά αιτιάσεις. Υπέρ, εν προκειμένω, του Ολυμπιακού. Αλλά δεν θα 'ναι φιλότιμο!

Εκτιμώ, στη συγκυρία-Βάλνερ, την απόφαση του Ολυμπιακού (απ' το να 'βαζε, πλαγίως, άλλους «έχοντες έννομον συμφέρον» να καθαρίσουν τη δουλειά...) να εκτεθεί ο ίδιος ως κλαμπ, ευθέως. Φυσικά έγινε αφού πρώτα, οπωσδήποτε, έλαβε όλα τα γκαραντί ότι «δεν χάνεται», σαν πέναλτι σε άδεια εστία, η υπόθεση...

Εκτιμώντας την ευθεία στάση του Ολυμπιακού, η μοναδική (θερμή) παράκληση είναι, ει δυνατόν, να μη μας δουλεύουν! Η φράση του Πέτρου Κόκκαλη «το χρωστούσαμε στην ιστορία του συλλόγου» θα μείνει εις το διηνεκές όσο εκείνη του Σημίτη στη Βουλή (με τις ευχαριστίες στους Αμερικανούς) τον καιρό της κρίσης στα Ιμια...

Εάν δεν οδηγούμασταν σε μακάβριους συνειρμούς, είχε ενδιαφέρον να ξέραμε πώς θα έβλεπε αυτό το «χρέος» ένας Ανδριανόπουλος (που δεν του πήγαινε η καρδιά να ψηφίσει υποβιβασμό του Παναθηναϊκού για δωροδοκία!) ή ένας Γουλανδρής (που «πριμοδότησε» το Ουέμπλεϊ). Ο ιπποτισμός των αληθώς μεγάλων.

Δίχως μακάβριους συνειρμούς, επίσης είχε ενδιαφέρον να ξέραμε πώς θα πολιτευόταν ο Ολυμπιακός εάν είχε νικήσει την Κυριακή στο Καυταντζόγλειο. Θα επέμενε «για την ισονομία του πρωταθλήματος» να κάνει την ένσταση προκειμένου να ικανοποιηθεί το (εξτρά) κομμάτι του -1 πόντου; Ή θ' άφηνε την ντροπή... στον Λεβαδειακό;

Ας μη βιαστούμε ν' απαντήσουμε. Πρόπερσι, ο Ολυμπιακός επέλεξε την ακραιφνή ξεφτίλα σε πολλές συνέχειες, σαν επεισόδια σίριαλ, για να σωθεί ο Λεβαδειακός και να πέσει ο ΟΦΗ. Στο τέλος, παρά το στήσιμο ολόκληρου του μικροσύμπαντος, με κάποιον... μεταφυσικό τρόπο σώθηκε ο ΟΦΗ. Κι έμεινε, μονάχα, η (άσκοπη) ξεφτίλα.

Δύο χρόνια μετά, είπαν να το κάνουν «με τρόπο». Εγραψα εδώ, ευθύς εξαρχής, για τη λογική της αγοράς-Σίσιτς. Δεν ήταν μετεγγραφή. Μετεγγραφή (θα) ήταν, του Κζινόβεκ. Του Σίσιτς, δίχως το παιδί να φταίει σε τίποτα (ει μη μόνον, ίσως, στο έλλειμμα αυτογνωσίας), ήταν καθαρό νταραβέρι. Ευχαριστώ για τη, μέχρι κεραίας, επιβεβαίωση.

Ο (Σωκράτης) Κόκκαλης με το ένα χέρι υφαρπάζει τους πόντους και με το άλλο... κτυπά το τραπέζι. Εμφανίζεται, λέει, θυμωμένος με τους παίκτες του Ολυμπιακού. Ανευ σημασίας. Ετσι περιγραφόταν, φορτωμένος, και μετά το 1-1 με τον Παναθηναϊκό. Σε τρεις μέρες, με το 4-0, του είχαν περάσει όλα.

Επί της (όποιας) αξίας του παροδικού θυμού: Εχω ακλόνητη πεποίθηση πως, εάν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ήταν πρόεδρος της ΕΠΟ, θα είχε απολύσει τον Ρεχάγκελ, σαν Τραγάκης ή Γιακουμάτος, την (ίδια) νύχτα του 1-4 απ' την Τουρκία! Στη Βαλέτα η Εθνική θα πήγαινε με κάποιον... Κόλλια ή Αλέφαντο.

Πίσω, στην ένσταση: Το μόνο χρηστικό που θα μείνει απ' αυτό το βάσανο του Απόλλωνα Καλαμαριάς είναι να μάθουμε ποιος στον κόρακα, σε τούτο τον μοντέρνο κόσμο της τέλειας σύγχυσης, φέρει το βάρος ελέγχου της eligibility (κανονικότητας της συμμετοχής) του ποδοσφαιριστή. Κάτι είναι κι αυτό.Ως προς το -1, ο Απόλλωνας Καλαμαριάς δεν αποκλείεται να το γλιτώσει. Η Βέροια στο Κύπελλο με την Πρέβεζα, επίσης με κάποιον μεταφυσικό τρόπο, το γλίτωσε. Ποτέ δεν ξέρεις. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι... γενικώς ο Απόλλωνας Καλαμαριάς δεν τη γλιτώνει. Πού το ξέρουμε;

Ρίξτε μια ματιά ποιον διαιτητή του 'βαλαν (ένα «άλλον Φωτιάδη») για την Κυριακή στο Παγκρήτιο...