Στο απροχώρητο και... ακόμα αργότερα

Οι πρώτες φήμες για φλερτ του Ολυμπιακού με τον Παναγιώτη Γιαννάκη κυκλοφόρησαν στην πιάτσα το καλοκαίρι του 2006, όταν οι «κόκκινοι» έψαχναν τον διάδοχο του Γιόνας Καζλάουσκας. Μάθαμε τότε ότι οι Αγγελόπουλοι προχώρησαν σε επαφή με τον ομοσπονδιακό τεχνικό, ο οποίος προετοίμαζε την Εθνική για το θρίαμβο της Ιαπωνίας. «Πάνε για συμφωνία», ειπώθηκε κάποια στιγμή. Αποδείχθηκε όνειρο θερινής νυκτός, διότι πρυτάνευσε η λογική του παραλόγου, με εκφραστή το αόρατο αφεντικό, Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Γιαννάκης είναι, λέει, «βάζελος». Και άνθρωπος του Βασιλακόπουλου, ο οποίος είναι... εξίσου «βάζελος». Αλλα αντ' άλλα, της Παρασκευής το γάλα.

Αποκτήθηκε αντ' αυτού ο Πίνι Γκέρσον, προφανώς ως πιο «γαύρος» από τον Γιαννάκη. Και βάλθηκε να διαλύσει μέσα σε λίγους μήνες όσα -όχι πολλά- είχε χτίσει στη δική του θητεία ο Λιθουανός προκάτοχός του. Τα έργα και οι ημέρες του Ισραηλινού κάνουν τον μέτριο Καζλάουσκας να μοιάζει με πεφωτισμένο ηγέτη. Αν μη τι άλλο, επί των ημερών του τελευταίου ο Ολυμπιακός είχε ένα υποτυπώδες σχέδιο και το εφάρμοζε με επιμονή. Οι Ελληνες παίκτες του απέκτησαν ρόλο και παρουσίασαν σαφή βελτίωση: Βασιλόπουλος, Μπάρλος, Παπαμακάριος, Χαρίσης, Πρίντεζης, ακόμα και ο Χατζής, πάνω απ' όλους ο Σχορτσανίτης. Η ομάδα έφτασε κοντά στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, επέστρεψε στη διεκδίκηση του εν Ελλάδι τίτλου και έδειχνε να απέχει δυο-τρεις διορθωτικές κινήσεις από την «εκτόξευση».

Ο Γκέρσον διέλυσε αυτό το νεανικό και φιλόδοξο σχήμα, έφτιαξε μια καινούργια, χρυσοπληρωμένη ομάδα με τη δική του, αμφιλεγόμενη συνταγή και έφτασε στο ίδιο αποτέλεσμα.

Μετά τους πρώτους δύο-τρεις μήνες της περιόδου, οι παίκτες έπαψαν να σέβονται τον Γκέρσον και ο Ολυμπιακός έγινε... σκορποχώρι. Στις προπονήσεις κυρίαρχο θέμα ήταν πια η πιτσαρία που θα αναλάμβανε την επόμενη παραγγελία και πάντως όχι η άμυνα, ούτε τα βάρη, ούτε η κατασκοπεία του αντιπάλου. Ικανός να διαχειριστεί ισχυρές προσωπικότητες και να εισπνεύσει με ευκολία την αύρα μεγάλων αγώνων, ο Γκέρσον κουτσά-στραβά κατόρθωνε να επιβιώνει.

Η κερκίδα τον αντιμετώπισε με επιμονή, η διοίκηση τον στήριξε. Τα επιτεύγματά του με τη Μακάμπι του χρησίμευσαν ως ασπίδα. Και η παρ'ολίγον κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος απέναντι στον κατάκοπο και κορεσμένο μετά τον ευρωπαϊκό του θρίαμβο, Παναθηναϊκό, πήγε να καταργήσει τους κανόνες της λογικής. Εκείνες τις μέρες, ο Ολυμπιακός έπαθε μεγάλη ζημιά. Οι Αγγελοπουλαίοι ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους στον Γκέρσον και έριξαν άλλη μία χρονιά στα νερά του λιμανιού. Μαζί με μερικές δεκάδες εκατομμυρίων...

Ο Γκέρσον απολύθηκε όχι όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, αλλά πολύ πιο μετά. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης κληρονομεί χαλάσματα και καλείται να αντεπεξέλθει στη δυσκολότερη αποστολή της προπονητικής καριέρας του. Ουδέποτε εργάστηκε σε σύλλογο αυτού του βεληνεκούς και ουδέποτε ανέλαβε ομάδα στα μισά της περιόδου. Τα αφεντικά του Ολυμπιακού υποχρεώθηκαν να φάνε τα προπέρσινα λόγια τους και πόνταραν στο πιο δυνατό χαρτί που κυκλοφορούσε στην ελληνική αγορά. Εάν το έκαναν το 2006, η ιστορία ίσως να είχε γραφτεί με διαφορετικά χρώματα.

Ενδεχομένως ο Σχορτσανίτης να ήταν ακόμα αθλητής...