Το χάλι του Ολυμπιακού οφείλεται στο καλοκαίρι

Χθες στην Καλαμαριά το δράμα του Ολυμπιακού που εξελίσσεται εδώ και τρεις μήνες απλώς κορυφώθηκε. Θα συνέβαινε κάποτε με μαθηματική ακρίβεια. Μια του κλέφτη (στο Καραϊσκάκη, όπου ο Νικοπολίδης πιάνει το πέναλτι του Μπάρκογλου στο ματς με την Ξάνθη και ο Ολυμπιακός νικάει 2-1), δυο του κλέφτη (στο Καραϊσκάκη με τον Παναθηναϊκό, όπου ούτε ο Θεός ξέρει πώς ο Ολυμπιακός δεν έχασε το πρωτάθλημα εκείνη την Κυριακή), τρεις του κλέφτη (στο Καυταντζόγλειο, όπου ακυρώνεται το 2-2 του Ηρακλή και ο Ολυμπιακός με μία άθλια εμφάνιση παίρνει τη νίκη), τέσσερις του κλέφτη (στο Ηράκλειο με τον ΟΦΗ, όπου ο Ολυμπιακός βλέπει τον Χάρο με τα μάτια του και κερδίζει 1-0 με την ψυχή στο στόμα), πέντε του κλέφτη (με τον Αρη στο Καραϊσκάκη και το πέναλτι που δόθηκε στον Κοβάσεβιτς). Ε, περισσότερο δεν γίνεται. Εμφανίστηκαν χθες η Καλαμαριά και ο Μπάρκογλου και του έκλεισαν το σπίτι, όπως θα μπορούσαν να έχουν κάνει όλοι οι υπόλοιποι. Μετά και τη χθεσινή ήττα θα είναι για μένα τεράστια έκπληξη αν ο Ολυμπιακός πάρει το πρωτάθλημα. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι πλέον κυνηγά δύο και όχι έναν, έχοντας και το δυσκολότερο πρόγραμμα.

Τι φταίει όμως και ο Ολυμπιακός χάνει το φετινό πρωτάθλημα; Μα φυσικά όχι το χθεσινό ματς μόνο. Οσοι πιστεύουν ότι το φετινό πρωτάθλημα θα χαθεί λόγω της χθεσινής πολύ κακής εμφάνισης, προφανώς εθελοτυφλούν. Ο Ολυμπιακός έχει μαύρα χάλια σε όλο το φετινό πρωτάθλημα και οι πραγματικά καλές εμφανίσεις του μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Ολυμπιακός έχει τα χάλια του κυρίως λόγω του σχεδιασμού του περασμένου καλοκαιριού. Σχεδιασμού που τον εμπνεύστηκε και τον υπερασπίστηκε, τουλάχιστον βλακωδώς, ο Λεμονής (αυτός επέμενε περισσότερο από κάθε άλλον) και εκτέλεσε ο Ιβιτς. Ο πρώτος προπονητής στην ιστορία του ποδοσφαίρου που το ζήτησε και ο πρώτος τεχνικός διευθυντής που συμφώνησε για ρόστερ 20 παικτών σε ομάδα που ήθελε και κυνήγησε και τους τρεις στόχους της, όταν μάλιστα οι μισοί παίκτες της είναι διεθνείς. Αν ο Ολυμπιακός τα κατάφερνε σε τρεις στόχους με ρόστερ 20 παικτών, τότε δεν θα είχε συμβεί ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, αλλά ένα βιολογικό θαύμα. Αν ο Κοβάσεβιτς στα 35 έπαιζε Τετάρτη-Κυριακή επί 90 λεπτά και σκόραρε σε κάθε ματς, δεν θα ήταν ένα ποδοσφαιρικό επίτευγμα, αλλά ένα θαύμα της φύσης. Θα ανατρεπόταν σε τέτοιο βαθμό η ανθρώπινη φύση, που εδώ στη «SportDay» θα είχαμε μία μεγάλη απώλεια. Ο Σαραβάκος θα σταματούσε τη συνεργασία μαζί μας και θα ξανάρχιζε το ποδόσφαιρο. Μόνο και μόνο από το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός προσπάθησε να κερδίσει το πιο καθοριστικό ματς για τον τίτλο (τέτοιο θα ήταν το χθεσινό, αν το είχε κερδίσει) χρησιμοποιώντας ως αλλαγή τον Σίσιτς (πιο εύκολα 600 χιλιάρικα από αυτά που έβγαλε ο Κομπότης δεν έχει βγάλει κανείς, όχι στο ποδόσφαιρο, αλλά σε οποιαδήποτε δουλειά), τον Μενδρινό και τον Μήτρογλου, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί το φετινό πρωτάθλημα χάθηκε το περασμένο καλοκαίρι από τον σχεδιασμό του Λεμονή -κυρίως- και του Ιβιτς. Αν ο Μενδρινός και ο Μήτρογλου από παίκτες που πρέπει να μπαίνουν στο 3-0 για να παίρνουν ευκαιρίες και παιχνίδια στα πόδια τους γίνουν οι παίκτες που πρέπει να κρίνουν τον φετινό τίτλο, τότε απλούστατα αυτός κρίνεται, αλλά εις βάρος του Ολυμπιακού. Τόσο απλά που θα μπορούσε να το καταλάβει οποιοσδήποτε αναλάμβανε αυτή τη δουλειά. Πλην του Λεμονή και του Ιβιτς. Διότι καλό είναι όταν τους αξίζει το «μπράβο» για τις επιλογές που κάνουν για την ομάδα που φτιάχνουν να τους το δίνουμε, αλλά καλό είναι να τους αποδίδεται και το μερίδιο της ευθύνης. Και η απώλεια του τίτλου θα βαραίνει κυρίως αυτούς και τις επιλογές τους το περασμένο καλοκαίρι.

Πού έχει δίκιο και πού όχι ο Ντέμης

Είδα με προσοχή όλες τις φάσεις. Ακουσα με μεγαλύτερη τον Νικολαΐδη. Αν και αρνούμαι συνειδητά να ασχοληθώ με τη διαιτησία, θα γράψω τα εξής. Το πέναλτι στον Ριβάλντο στο 17' μπορεί να μην το δουν μόνο διαιτητής και επόπτης που είναι στημένοι ή έχουν σοβαρό πρόβλημα όρασης. Τόσο σοβαρό που να μην μπορούν να οδηγήσουν ή να χρειάζονται σκύλο για να περάσουν τη διασταύρωση.

Οταν αυτό συμβαίνει το ίδιο απόγευμα που ο Γκούμας σπρώχνει δύο φορές αντίπαλο και επειδή δεν έπεσε του ρίχνει και μία για να τον αποτελειώσει και ο διαιτητής που τον βλέπει του βγάζει κίτρινη κάρτα αντί για κόκκινη -που δεν θα επιτρέψει στον αρχηγό Γκούμα όχι μόνο να παίξει στα υπόλοιπα 85 λεπτά, αλλά θα του στερήσει τη συμμετοχή και στα επόμενα τρία-τέσσερα καθοριστικά ματς του πρωταθλήματος-, τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι. Οταν συμπληρωματικά βλέπεις την αγκωνιά του Κοβάσεβιτς στο Καυταντζόγλειο -η οποία επίσης πρέπει να τιμωρηθεί με κόκκινη και να του στερήσει τη συμμετοχή σε δύο-τρία ματς πρωταθλήματος- και διαιτητής και βοηθός την αγνοούν, τότε αρχίζεις και δίνεις έναν πόντο στο ξέσπασμα-παράπονο του Ντέμη. Η ΑΕΚ χθες μπορεί να μην αδικήθηκε απλώς. Μπορεί να συνέβη και κάτι περισσότερο. Και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που γράφω κάτι τέτοιο χωρίς να έχω ενδείξεις, εκτός από τα ματάκια μου. Σιχαίνομαι όλους αυτούς που υφαίνουν σενάρια συνωμοσίας. Δίνω, όμως, αυτόν τον πόντο στον Νικολαΐδη.

Του αφαιρώ και ορισμένους, διότι τον άκουσα με προσοχή. Με την ίδια λογική που απορώ και υποπτεύομαι τον Φωτιάδη, απορώ και για τον Φερέρ, τον οποίο ο Ντέμης χθες εμφανώς θέλησε να καλύψει. Μόνο στημένος προπονητής, λοιπόν, μπορεί να παίξει έτσι το ματς της χρονιάς. Ο Ράμος στο 9' κάνει λάθος κάτω από τη μεσαία γραμμή και προς την εστία του Πανιωνίου. Ο Τζεμπούρ του κλέβει την μπάλα, διανύει το μισό γήπεδο, δεν βρίσκει κανέναν αντίπαλο, παρά μόνο συμπαίκτες που τον ακολουθούν. Ετσι, γίνεται το 1-0. Η εικόνα της ΑΕΚ στο χθεσινό ματς είναι εικόνα ομάδας που από το πρώτο λεπτό παίζει κάτω από τη σέντρα, διότι (σου δίνει την εντύπωση ότι) προσπαθεί να ανατρέψει σκορ τύπου 4-0 ή 5-0. Δεν γράφω -προφανώς- ότι ο Φερέρ είναι στημένος, γράφω ότι είναι για μία ακόμα φορά υπεύθυνος για την αποτυχία της ομάδας του.

Ο Νικολαΐδης με έπεισε, λοιπόν, για το απολύτως δικαιολογημένο παράπονό του, δεν με έπεισε όμως ότι οι δηλώσεις του είχαν αποκλειστικό στόχο να δημοσιοποιήσει το παράπονό του. Είχαν στόχο να καλύψουν και τη δική του επιλογή να εμπιστευτεί τον Φερέρ με κλειστά μάτια. Είχαν στόχο να κλείσει τα μάτια του κόσμου της ΑΕΚ, που, όπως βλέπει την κατάφωρη αδικία στη φάση του πέναλτι, βλέπει και την ανοησία του προπονητή. Βλέπει και την αδυναμία των παικτών να αντέξουν το βάρος του πρωταθλητισμού. Τι έφταιξε, δηλαδή, μέχρι να κάνει το έγκλημα ο Φωτιάδης και η ΑΕΚ στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς έχανε με κάτω τα χέρια 2-0 στο 15'; Η προδιάθεση του Φωτιάδη;

Επίσης, με ενόχλησε που ο Νικολαΐδης θυμήθηκε χθες το «εμείς βάζουμε λεφτά, πάρα πολλά λεφτά, και δυστυχώς δεν κάνουμε δουλειές με το κράτος». Το «βάζουμε λεφτά» είναι αληθές έως ένα σημείο. Η ΑΕΚ βάζει λεφτά, αλλά πολύ λιγότερα από αυτά που βάζει ο Ολυμπιακός και λιγότερα από αυτά που βάζει ο Παναθηναϊκός. Βεβαίως, βάζει λιγότερα διότι από τον Ολυμπιακό εισπράττει και λιγότερα. Σωστά. Το «βάζουμε λεφτά», όμως, είναι φθηνός λαϊκισμός, με τον οποίο προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι εκτός από τον προπονητή δεν πρέπει να τα βάλει και με τη διοίκηση. Δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι η ΑΕΚ στη μεταγραφική περίοδο που μόλις τελείωσε πήρε ένα δανεικό και έναν ελεύθερο για έξι μήνες και ο Ολυμπιακός έδωσε 10 εκατ. ευρώ μόνο στις ομάδες για τους τρεις παίκτες που πήρε. Το «βάζω λεφτά», λοιπόν, δεν χρειαζόταν να το ακούσουμε χθες.

Το «δεν κάνουμε δουλειές με το Δημόσιο», όπως θα ξέρει και ο ίδιος καλύτερα από εμένα, αφορά τον εαυτό του και όχι όλους τους μετόχους που βάζουν τα λεφτά τους στην ΑΕΚ. Τέλος, το να επικαλείσαι συνεχώς την ανύπαρκτη πολιτεία και το ανύπαρκτο κράτος καλό θα είναι να το αποφεύγεις, ιδιαίτερα όταν οφείλεις την υπάρξη της ομάδας σου σε αυτό το ανύπαρκτο κράτος και τα... απίθανα παράθυρα των νόμων του, που νομότυπα μεν, χωρίς όμως κανέναν ηθικό φραγμό, σου επιτρέπουν να κλέψεις λεφτά ανθρώπων και να μπεις στο άρθρο 44.

Τέλος πάντων, τον πρόεδρο Νικολαΐδη τον έχω ακούσει κι άλλες φορές να μιλά για τη διαιτησία. Τον πρόεδρο Νικολαΐδη τον έχω ακούσει πολλές φορές να μιλά για το παρασκήνιο, την ΕΠΟ, το κράτος και τη Σούπερ Λίγκα, η δημιουργία της οποίας ήταν και δική του ιδέα. Ελπίζω ότι μία, έστω μία φορά, για να φύγει και το μαράζι των ΑΕΚτσήδων, θα τον ακούσω να λέει «δεν ξέρω τι έκανε σήμερα ο προπονητής μας» ή «δεν ξέρω γιατί οι παίκτες μας παίζουν τόσο χάλια». Μία μόνο φορά θα μου φτάσει για να ισοσκελίσει τις περίπου 100 που τον έχω ακούσει ως πρόεδρο και ποδοσφαιριστή να μιλά για τη διαιτησία και το παρασκήνιο.