Οι παίκτες-πυλώνες ν' ακουμπήσει ο ΠΑΟΚ

Μπορώ να κατανοήσω, θεωρώ, αρκετά (αν και δεν είμαι εις θέσιν να ζήσω στο πετσί μου τίποτα απ' τα... θαυμαστά της καθημερινότητας του ΠΑΟΚ που βιώνει ο Θοδωρής Ζαγοράκης με τους καλούς συνεργάτες του) σ' αυτή τη «χρήση πρώτου εξαμήνου».

Μπορώ να κατανοήσω το βασικό. Οτι, στην εκκίνηση τέτοιων πρότζεκτ, η ενέργεια διοχετεύεται κατά 98% στο οικονομικό κομμάτι και 2% στο αγωνιστικό. Είναι τόσος ο συσσωρευμένος όγκος και τέτοια τα προβλήματα, που δεν αφήνουν περιθώριο και χρόνο για οτιδήποτε άλλο.

Είναι ο λόγος που δεν θέλεις να έχεις στο κεφάλι ΚΑΙ το ποδοσφαιρικό τμήμα. Είναι, δηλαδή, ο λόγος που προσλαμβάνεις «ένα σαν τον Φερνάντο Σάντος». Κι όταν βρίσκεις την ευκαιρία, βάζεις σε καίριο ρόλο και «ένα σαν τον Ζήση Βρύζα». Για να 'σαι ήσυχος, τουλάχιστον μ' αυτό.

Αυτό που εκτιμώ ότι πρωτίστως λείπει, στο αγωνιστικό κομμάτι του ΠΑΟΚ, είναι οι παίκτες-πυλώνες. Ανατρέχοντας στην ΑΕΚ του 2004-05, οι συμπληρωματικοί παίκτες γύρω γύρω είναι γενικώς καλύτεροι (οι τωρινοί του ΠΑΟΚ) από εκείνους της «Ενωσης».

Αλλα ο ΠΑΟΚ δεν διαθέτει τους τέσσερις πυλώνες πάνω στους οποίους ακούμπησε τότε, απ' τη μία άκρη του άξονα ως την άλλη, η ΑΕΚ: Μπρούνο Αλβες, Πάουλο Ασουνσάο, Κατσουράνης, Λυμπερόπουλος. Ο Ζαγοράκης, προφανώς, υπολόγισε (το καλοκαίρι) για πυλώνες... με το συναίσθημα και με τη φιλία.

Ακούγεται οπωσδήποτε σκληρό, αλλά δεν είναι το ωφέλιμο κριτήριο. Αισθάνομαι πως το 'χει αντιληφθεί. Οι παίκτες-πυλώνες απαιτούν ψυχρή σκέψη, οργανωμένη αναζήτηση, αποτελεσματική διαπραγμάτευση. Αισθάνομαι πως το 'χει αντιληφθεί, διότι βλέπω πώς είναι αυτό που ο ΠΑΟΚ τώρα, με την ενεργοποίηση του Βρύζα στον νέο ρόλο, πράττει.

Μοιάζει η νορμάλ, μετά την μπόρα του αρχικού εξαμήνου, εξέλιξη. Ο, λίγο λίγο, εμπλουτισμός του ρόστερ. Ο Γκόραν Γκάβραντσιτς είναι τυπικός παίκτης-πυλώνας. Μου φαίνεται πολύ σημαντικό ότι, πέρα απ' την ποιότητά του, ο Σέρβος έφτασε στη Θεσσαλονίκη «με την καρδιά». Με την όρεξη, να 'χει ολόψυχη συμμετοχή σ' αυτό που «πάει να γίνει».

Στην άλλη άκρη του άξονα, και μόνη η στόχευση του Ζλάταν Μουσλίμοβιτς έχει την αξία της ορθής επιλογής. Ο Σάλμον, για την ώρα, αποδεικνύεται σέντερ φορ (καλής βασικής εκπαίδευσης, αλλά) περισσότερο χρηστικός παρά... αισθητός. Ο Βόσνιος, ένας παιδαράς που δεν μαρκάρεται εύκολα και πονά άμυνες, είναι (τόσα χρόνια, «από δω κι από κει», στην Ιταλία) άλλο. Οσοι διεθνείς τον θυμούνται απ' το φθινόπωρο στο Ολυμπιακό Στάδιο, κρατούν ως και σήμερα την ίδια (θετική) γνώμη.

Διανύοντας τον άξονα, η (προ)συμφωνία με τον Μασμανίδη είναι επίσης ιδίας κατευθύνσεως, και λογικής, κίνηση. Διάλεξαν σωστά και έξυπνα, προσπάθησαν να το κάνουν εδώ και τώρα (όπως με τον Βερόν), με τον Μασμανίδη δεν το κατάφεραν, το εξασφάλισαν για τη νέα περίοδο. Δεν πειράζει, δεν θα χάσει η βενετιά βελόνι. Ο ΠΑΟΚ, εάν κάτι δεν έχει ουσιαστικό λόγο να κάνει, ετούτο είναι να πνίγεται από βιασύνη.

Δεν διεκδικεί κάποιον απτό στόχο με όρους «ζωής ή θανάτου». Θα 'ταν πρωθύστερο, άλλωστε, όταν ακόμη δεν έχει φτιάξει την ομάδα του. Ωστε να βάλει, μετά, στόχο. Υπενθυμίζω ότι, στην τελευταία επίσημη ενημέρωση εκ μέρους της ΠΑΕ, κάποια στιγμή ψέλλισαν ότι «και για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ να κερδίσουμε θέση, δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουμε να πάρουμε μέρος».

Ο Ζαγοράκης μετά, αν δεν κάνω λάθος, το... μάζεψε («κάποιος τρόπος θα βρεθεί να παίξουμε»). Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Οτι ο ΠΑΟΚ, τώρα, περνά φάση «φτιαξίματος» της ομάδας του. Τα ΟΥΕΦΑ και τα Τσάμπιονς Λιγκ θα τεθούν, στην ώρα τους. Βασικά, όταν φτιάχνεις ομάδα, είναι η αγάπη και η στοργή του κόσμου για την ομάδα. Για τους υπάρχοντες, είτε μας πέφτουν «λίγοι» είτε όχι, ποδοσφαιριστές.

Αυτό που έλεγε κάποτε, για την ατμόσφαιρα της πρώτης εποχής («έμπαιναν μέσα ο Μπούρμπος κι ο Κρασσάς και γινόταν στην κερκίδα πανικός!»), ο Κατσουράνης. Την περασμένη Κυριακή, για το παιγνίδι με τον Παναθηναϊκό, η Τούμπα ήταν μεγαλείο. Μετά το παιγνίδι με τον Παναθηναϊκό, όχι και τόσο (μεγαλείο). Δεν είν' αγάπη και στοργή «ζήτω ο Θοδωρής» αλλά «κοπρόσκυλα οι παίκτες». Απλώς, δεν πάει έτσι...