Οταν δεν κάνεις ούτε τα βασικά

Tις τελευταίες μέρες στην Γκάνα διεξάγεται το Κόπα Αφρικα. Στη μακρινή αφρικανική χώρα δεν υπάρχει σκάουτερ κάποιας ελληνικής ομάδας να παρακολουθήσει τους αγώνες και να τσεκάρει κάποιους παίκτες. Το... έγκλημα είναι διπλό, αν σκεφτεί κανείς ότι ήδη σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές αγωνίζονται ως κοινοτικοί και σύντομα κάτι ανάλογο θα ισχύει και στην Ελλάδα (μάλιστα, λεγόταν ότι ήταν πιθανό να ισχύσει άμεσα), πιθανότατα από την επόμενη σεζόν.

Οι ελληνικές ομάδες θα έπρεπε να ήταν οι πρώτες που κλείνουν θέσεις στις κερκίδες των γηπέδων για τους σκάουτέρ τους για να παρακολουθούν αυτά τα ματς. Το παράδειγμα του Μανούτσο, ο οποίος στα 24 του έκλεισε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είναι το πλέον χαρακτηριστικό ότι στην Αφρική, ακόμα και σε ηλικίες φτασμένες, υπάρχουν παίκτες που δεν τους έχει ανακαλύψει η προηγμένη Ευρώπη. Και αναφέρω το παράδειγμα του Μανούτσο, διότι πολλοί είναι της άποψης ότι στο Κόπα Αφρικα παίζουν οι φτασμένοι και ήδη ακριβοί παίκτες και είναι πλέον απλησίαστο αυτό το επίπεδο για τις ελληνικές ομάδες. Τώρα το κατά πόσο είναι φτασμένο και απλησίαστο για τα δεδομένα της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού το δεξί μπακ της Ναμίμπια ή ο στόπερ της Γουινέα, επιτρέψτε μου να έχω τις επιφυλάξεις μου.

Θυμάμαι, μάλιστα, που ο Βερμιούλεν, μιλώντας γι' αυτό το ζήτημα, έλεγε ότι ακόμα μεγαλύτερη αξία από το να δεις το Κόπα Αφρικα είναι να φτιάξεις μία σχολή σε μία παραδοσιακή ποδοσφαιρική χώρα της Αφρικής (π.χ. Καμερούν, Νιγηρία, Ακτή Ελεφαντοστού, Σενεγάλη, κ.ά.) και να βγάλεις εσύ ταλέντα. Ασφαλώς αυτό είναι το ιδανικό, αλλά για να φτάσεις στο ιδανικό πρέπει να ξεκινήσεις από τα βασικά. Να βλέπεις τουλάχιστον τα ματς του Κόπα Αφρικα.