Aκροβατώντας στο χείλος του βαράθρου

Τα έφερε έτσι η τύχη, ώστε να με βρει η κλήρωση του προολυμπιακού τουρνουά στην πόλη όπου η λέξη «προολυμπιακό» επέστρεψε (ύστερα από 15 χρόνια) στη ζωή μας. Τη Μαδρίτη τη θυμάμαι σχεδόν καλοκαιρινή, μάλλον μελαγχολική και γεμάτη με αφίσες του Γκασόλ, του Γκαρμπαχόσα, του Καλδερόν. «Το να είσαι Ισπανός δεν αποτελεί δικαιολογία», ήταν το παράξενο σύνθημα με το οποίο στόλισαν την εκστρατεία της εθνικής τους ομάδας.

Αποδείχθηκε τελείως άστοχο και άκυρο. Η ισπανική φανέλα έγινε άλλοθι για κάθε λογής θεατρινισμούς. Δεν θυμάμαι χειρότερη συμπεριφορά μεγάλης ομάδας από αυτή των πρωταθλητών Κόσμου στον ημιτελικό με την Ελλάδα, ούτε πιο μονόπλευρη διαιτησία σε αγώνα τέτοιας σημασίας. Επειδή όμως η γκρίνια είναι το εθνικό σπορ των Ισπανών, οι εφημερίδες της επόμενης ημέρας έδωσαν ρεσιτάλ μίρλας και ανοησίας: «Νικήσαμε τους Ελληνες και τους διαιτητές».

Οι Ρώσοι έστειλαν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και αποθεώθηκαν από τους ουδέτερους. Σε εμάς, όμως, έμεινε η πίκρα της μεγάλης χαμένης ευκαιρίας. Η νίκη σε εκείνον τον ημιτελικό ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια των διεθνών μας. Λίγο ακόμα και θα τους έριχναν στο καναβάτσο τους Ισπανούς θεατρίνους.

Αλλά ας μείνουμε προσγειωμένοι. Η αλήθεια που προκύπτει από τα dvd του Ευρωμπάσκετ δεν μας επιτρέπει να μιλάμε για αδικία, ούτε για κακοτυχία.

Η Εθνική μας έφτασε τότε πολύ πιο κοντά στον γκρεμό απ' ό,τι στην κορυφή. Το θαύμα εκείνων των ημερών δεν ήταν η νίκη της Ισπανίας επί της Ελλάδα, αλλά η αλησμόνητη «γαλανόλευκη» ανατροπή στον προημιτελικό με τη Σλοβενία. Σύμφωνοι, η ομάδα έδειξε χαρακτήρα πρωταθλήτριας και καρδιά χιλίων λεόντων.

Αλλά η απόσταση που τη χώριζε από την καταστροφή ήταν μικρότερη κι από τη διάμετρο των καλαθιών του «Παλάθιο ντες Ντεπόρτες». Ενα σουτ αν έχανε ο Παπαλουκάς, ένα ριμπάουντ παραπάνω αν μας άρπαζε ο Σμόντις, ένα ανάποδο φάουλ αν σφύριζαν οι διαιτητές, ο αγώνας θα είχε χαθεί και η Εθνική μας θα προσγειωνόταν ανώμαλα στον Ομιλο των θέσεων 5-8, όπου θα μοιραζόταν τρία εισιτήρια για το προολυμπιακό τουρνουά.

Με την απογοήτευση που θα συνόδευε πια κάθε της βήμα, ίσως να έμενε όγδοη, οπότε θα έχανε το αεροπλάνο για το Πεκίνο, μαζί και δύο χρόνια από τη ζωή της. Θα έδινε ραντεβού με το αποκαρδιωμένο κοινό της για το καλοκαίρι του 2009, όπου θα υποχρεωνόταν να παίξει προκριματικούς για να περάσει στο επόμενο Ευρωμπάσκετ. Τρέχα γύρευε με ποιους παίκτες, τρέχα γύρευε με ποιον προπονητή, τρέχα γύρευε με ποιο χορηγό, τρέχα γύρευε με πόσο κόσμο στο πλευρό της.

Ας αντικρίσουμε λοιπόν την πραγματικότητα κατάματα. Οσο άδικη κι αν ήταν η ήττα από την Ισπανία στον ημιτελικό, θα πρέπει να λέμε «πάλι καλά» που φτάσαμε έως εκεί, ακροβατώντας στο χείλος του βαράθρου. Για τη συγκεκριμένη ομάδα, στη συγκεκριμένη συγκυρία, ο πιο σημαντικός αγώνας της διοργάνωσης ήταν ο προημιτελικός. Η τέταρτη θέση τσούζει λίγο, αλλά όχι τόσο όσο η όγδοη.