Ο σκούφος του... μάγειρα ταιριάζει στον Γκέρσον!

Νομίζω ότι τώρα που η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, με 6 ήττες στην Ευρώπη και άλλες δύο στο πρωτάθλημα, κινδυνεύει πια άμεσα να χάσει όλους τους στόχους της στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, επιβάλλεται να μιλήσει κανείς έξω απ’ τα δόντια.

Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, στον Πειραιά, πρώτα απ' όλα, είναι κακό και ανυπόφορο για τον μεγάλο αυτόν σύλλογο και τους πολυάριθμους οπαδούς του και, κατόπιν, είναι φοβερά επιζήμιο για το ελληνικό μπάσκετ και ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό.

Διότι, εδώ και τρία χρόνια, από τότε δηλαδή που το κουμάντο ανέλαβαν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, δεν έχουμε να κάνουμε με έναν Ολυμπιακό παρατημένο στην τύχη του, όπως πρώτα, αλλά με έναν Ολυμπιακό ο οποίος διαθέτει παθιασμένη διοίκηση, πολλά λεφτά και φιλοδοξία υψηλών διακρίσεων, η οποία όμως για κάποιους λόγους μένει ανεκπλήρωτη.

Αν θυμάμαι καλά, ήμουν ο μόνος δημοσιογράφος που αμέσως μετά την απομάκρυνση του Κασλάουσκας και την πρόσληψη του πολυδιαφημισμένου Γκέρσον είχα χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου, εξηγώντας ότι ο Ισραηλινός προπονητής δεν ήταν ο κατάλληλος για να φτιάξει τον μεγάλο Ολυμπιακό που ονειρευόταν η διοίκησή του, επειδή, πολύ απλά, ειδικευόταν στη διαχείριση έτοιμων ομάδων, με μεγάλα ονόματα και ανάλογο μπάτζετ, και όχι σε προσπάθειες που θα θεμελιώνονταν πάνω σε ισχυρές βάσεις και θα είχαν μια σταθερή και μακρόπνοη προοπτική.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις πλείστες όσες παρόμοιες παρεμβάσεις που έκανα από τότε μέχρι σήμερα, μου δίνει το δικαίωμα να υπερηφανεύομαι ότι δεν μιλάω κατόπιν εορτής, ούτε εκ του ασφαλούς. Γιατί το ρίσκο να βγάλει κανείς με το «καλημέρα» άχρηστο έναν προπονητή με τόσους τίτλους και τέτοιο όνομα αντιλαμβάνεστε ότι ήταν πολύ μεγάλο. Πόσω μάλλον που ο προπονητής αυτός δεν ήλθε να πιάσει δουλειά στον Πανελλήνιο ή το Μαρούσι, αλλά στον Ολυμπιακό!

Ο μεγάλος σύλλογος του Πειραιά, λοιπόν, πάει απ’ το κακό στο χειρότερο διότι, ουσιαστικά, δεν έχει προπονητή. Δηλαδή, δεν διαθέτει τον άνθρωπο εκείνο που θα έβαζε αρχές στη λειτουργία των παικτών, κανόνες στη λειτουργία της ομάδας και θα δημιουργούσε έτσι μια προοπτική με βάση την οποία ο Ολυμπιακός σε λίγο καιρό θα διέθετε μια πραγματικά μεγάλη ομάδα.

Αν θέλετε, αυτή η έλλειψη προοπτικής είναι το ουσιώδες πρόβλημα και όχι οι πρόσφατες ήττες από τον ΠΑΟΚ και τη Ζαλγκίρις ή, πιο πριν, από την Πρόκομ και την Ολίμπια Λιουμπλιάνας. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός δεν απογοητεύει μόνο επειδή χάνει, αλλά και γιατί ακολουθεί μια λογική που δεν οδηγεί πουθενά. Με άλλα λόγια, σπαταλάει τον χρόνο του και τα λεφτά του, χωρίς να αποκομίζει τίποτα το ουσιαστικό.

Θα πει ίσως κανείς ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι δίνει χρόνο συμμετοχής σε παίκτες όπως ο Βασιλόπουλος, ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ο Μαυροκεφαλίδης, ο Τεόντοσιτς, που αύριο θα είναι πολύ καλύτεροι απ' ό,τι σήμερα, γεγονός που θα λειτουργήσει ευεργετικά για την ομάδα. Μόνο που αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί τη μισή αλήθεια, γιατί, πολύ απλά, οι παραπάνω παίκτες μπορεί να παίζουν ή και να διακρίνονται, αλλά επί της ουσίας δεν μπαίνουν στα καλούπια εκείνα που θα οδηγούσαν σε μια ουσιαστική εξέλιξη τόσο τους ίδιους όσο και ολόκληρη την ομάδα.

Ο Ολυμπιακός του Γκέρσον παίζει ένα μπάσκετ που ως σύλληψη και φιλοσοφία είναι λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος. Κατ' αρχάς, γιατί η λέξη «άμυνα» με την έννοια της σοβαρής και διαρκούς προσπάθειας είναι άγνωστη για τον προπονητή του και κατ' επέκταση για ολόκληρη την ομάδα. Κατόπιν, γιατί οι επιθετικές συνεργασίες βασίζονται κατά κύριο λόγο στο ένστικτο και τη στιγμιαία έμπνευση των παικτών και όχι πάνω σε καλοδουλεμένα συστήματα και αυτοματισμούς και, τέλος, γιατί, ενώ το ζητούμενο είναι ο γρήγορος ρυθμός και τα μεγάλα σκορ, η δημιουργία δεν λειτουργεί αποτελεσματικά, η μπάλα αντί να κυκλοφορεί κυλάει σε χέρια παικτών που δεν μπορούν να παίξουν χωρίς αυτήν και εν τέλει η ομάδα μπερδεύει το «γρήγορα» με το «βιαστικά», που αποτελεί πραγματική καταστροφή.

Με βάση όλα τα παραπάνω, ο Ολυμπιακός αδυνατεί να έχει ισορροπία στην απόδοσή του όχι μόνο από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά ούτε από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο του ίδιου αγώνα. Κι αυτό είναι πολύ φυσικό, από τη στιγμή που δεν διαθέτει σταθερές στον τρόπο που παίζει, ούτε έχει την ικανότητα να οδηγεί τον αντίπαλο εκεί που θέλει αυτός.

Η μεγαλύτερη εξουσία πάνω στα παρκέ του μπάσκετ είναι η άμυνα. Μ' αυτήν ελέγχεις τον ρυθμό, μ' αυτήν βγάζεις τον αντίπαλο έξω από τα νερά του, μ' αυτήν καθορίζεις πόσους πόντους θα φας και, τέλος, με αυτήν μπορείς να κερδίσεις ακόμα και στη χειρότερή σου μέρα!

Παρ' όλα αυτά, πιο συνηθισμένος τρόπος άμυνας για τον Ολυμπιακό του Γκέρσον είναι η «ζώνη», με την οποία δίνει όλες τις πρωτοβουλίες στον αντίπαλο και αυτός από την πλευρά του απλώς προσεύχεται! Αν δεν μπουν τα σουτ, έχει καλώς. Αν μπουν, τότε κλάφ' τα, Χαράλαμπε...

Ο Ολυμπιακός αποτελεί ένα συνδυασμό παικτών με μεγάλα (επιθετικά κυρίως) προσόντα και με αγωνιστική φιλοσοφία που βασίζεται στα πρότυπα των περασμένων δεκαετιών. Το γεγονός αυτό εμπεριέχει τεράστιους κινδύνους τόσο για τους αντιπάλους του όσο και για τον ίδιο, διότι ενώ στις καλές του μέρες «σκοτώνει», στις κακές του, που είναι μάλλον περισσότερες, μπορεί να χάσει από οποιαδήποτε ομάδα.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς ότι μιλάμε για μια εντελώς απρόβλεπτη ομάδα, η οποία σε μάκρος πολλών αγώνων σίγουρα θα βγει χαμένη, αλλά αντίθετα μπορεί να πετύχει στόχους που εξαρτώνται από το αποτέλεσμα της μιας βραδιάς.

Πράγμα που σημαίνει ότι αν ο Ολυμπιακός φθάσει (για παράδειγμα...) στον τελικό του φάιναλ φορ, μπορεί να κερδίσει τον τίτλο, αλλά το πραγματικά ζητούμενο είναι πώς θα φθάσει μέχρις εκεί.

Είναι κρίμα με τόσους καλούς παίκτες και το τρίτο μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ευρώπη οι «ερυθρόλευκοι» να μην μπορούν να ελπίζουν σε κάτι περισσότερο από κάποιες εξάρσεις που ενδεχομένως θα διασκεδάσουν τις εντυπώσεις ή θα καλλιεργήσουν ένα κλίμα ψευτοενθουσιασμού, το οποίο ενδέχεται να οδηγήσει στην επανάληψη των ίδιων λαθών.

Αυτό έγινε πέρυσι στην τελική σειρά των πλέι οφ με τον Παναθηναϊκό, αυτό πληρώνει τώρα και αυτό θα πληρώσει και του χρόνου ο Ολυμπιακός, αν ο Γκέρσον δεν πάει από εκεί που ήλθε. Δεν θα είναι τραγικό για τον εγωισμό αυτών που τον διοικούν, αν αναγνωρίσουν ότι με τον Ισραηλινό έκαναν λάθος. Αντίθετα, θα είναι τραγικό για τον ίδιο τον Ολυμπιακό αν ο Γκέρσον παραμείνει και χαθεί κι άλλος πολύτιμος χρόνος.

ΥΓ.: Πέρυσι, στον πέμπτο τελικό, ο Γκέρσον εμφανίστηκε στον πάγκο μ' ένα καλάμι με το οποίο κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει. Σκεφθείτε, όμως, τι έχει να γίνει αν φέτος φορέσει (λέμε τώρα...) τον σκούφο και την ποδιά του μάγειρα! Γιατί από έναν τέτοιο τύπο, που νομίζει ότι το μπάσκετ είναι εφευρήματα και σόου, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...