Το κεντρικό ζήτημα είναι η ατομική εκπαίδευση

Απ' την εκκίνηση της σεζόν, αρχές του περασμένου φθινοπώρου, η πολυτέλεια της Β' Εθνικής έβγαζε μάτι. Ο Πετρόπουλος κι ο Τζαβέλλας «δεν ήταν», με κανένα νορμάλ κριτήριο, για να παίζουν σ' αυτή την κατηγορία. Η ανωμαλία δεν γινόταν παρά να διορθωθεί. Διορθώθηκε κατά σύμπτωσιν... την ίδια μέρα: χθες.

Μετά την πώληση Σπυρόπουλου και τη ματαίωση της «ανταλλαγής» Δάρλα, η ματιά στο τοπίο για το ποιος μπορεί να 'ναι ο επόμενος οδήγησε τον Πανιώνιο στη σχεδόν αυτόματη επιλογή. Ο Τζαβέλλας, 20 ετών, έχει πολλά ενδιαφέροντα (για να τα προσπερνά, αδιάφορος, κανείς) χαρακτηριστικά.

Δεν έχει την έκρηξη και την τεχνική του Σπυρόπουλου, φυσικά. Δεν έχει καν την ταχύτητα, αλλά συγχρόνως δεν έχει και την... ευπάθεια του Δάρλα. Είναι, όμως, «πιο αμυντικός» κι απ' τους γεννημένους αμυντικούς! Ενα κτηνάκι, σε δύναμη. Αληθινό ταυρί. Δεν θα χάσει ποτέ σε σώμα με σώμα μονομαχία. Στην προπόνηση, σύντομα θα το συνειδητοποιήσουν οι νέοι συμπαίκτες του, φοβάσαι και να τον πλησιάσεις!

Ενα βαρύ σκαρί, βγαλμένο απ' τις «ειδικές συνθήκες» αντοχής των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων. Της Δ' Εθνικής, για την ακρίβεια. Στην οποία, έως πριν από ενάμιση χρόνο, έπαιζε. Και... έχανε τον χρόνο του. Ανταγωνιστικός στο κεφάλι, με καλό άλμα και με όγκο. Ακόμη πιο ανταγωνιστικός, στο αριστερό πόδι.

Εχει τη σέντρα, έχει το σουτ, στέκεται και ως (αριστερός) στόπερ σε άμυνα τριών σέντερ μπακ, ξέρει ν' αλλάζει το παιγνίδι, έχει τα σούπερ κτυπήματα με την μπάλα στημένη. Στις Ελπίδες είναι αυτονόητα ενδεκαδάτος. Διόλου τυχαία, για τον Νιόπλια είναι ο εντολοδόχος-εκτελεστής των φάουλ και των κόρνερ.

Στον Πανιώνιο πέφτει σε αξιόπιστο εκπαιδευτή-προπονητή. Γιατί, κακά τα ψέματα, πάντοτε για τέτοια παιδιά το κεντρικό ζήτημα δεν είναι τα προσόντα. Αυτά υπάρχουν. Το καίριο, αυτό που κάνει τη διαφορά και την καριέρα, είναι η εκπαίδευση. Η επιμονή (του κόουτς) στη δουλειά «επάνω στο» άτομο. Στην ατομική, ώστε να προκύψει και η συνολική, βελτίωση.

Ο Πετρόπουλος δεν είναι κάτι διαφορετικό. Εχει προσόντα. Την επαφή με την μπάλα και με τα δίχτυα, το timing και την αίσθηση στην κεφαλιά, το αριστερό πόδι. Πάλι με το κριτήριο «Νιόπλιας» και μόνον ότι ο Πετρόπουλος στις Ελπίδες προτιμάται μπροστά απ' τον Μήτρογλου, ετούτο κάτι μαρτυρά. Με την «υποσημείωση», ωστόσο, ότι ο Μήτρογλου είναι δύο χρόνια νεότερος. Και, σ' αυτές τις ηλικίες ρόλο παίζει... έως και ο ένας μήνας, ή οι δύο.

Του Πετρόπουλου του λείπει η εκπαίδευση στα βασικά της κίνησης του σέντερ φορ. Να μην κουτουλάει στον σέντερ μπακ, να του παίρνει την εσωτερική, να μη βγαίνει εύκολα οφσάιντ. Είναι όμως, ήδη, 22 χρόνων. Θεωρητικά, θα έπρεπε να τα έχει διδαχθεί και να 'ναι, όλο αυτό το πακέτο, κτήμα του. Διότι διάβηκε μεγάλη πόρτα.

Ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος. Μόνο με τα προσόντα, δίχως την κατεργασία της εκπαίδευσης, αυτή τη στιγμή (πίσω από Σαλπιγγίδη, Ν'Ντόι, Ελντερ Ποστίγκα, Παπαδόπουλο, Μάντζιο) ο Πετρόπουλος δεν είναι καλύτερος... ούτε απ' τον Τσίγκα!

Ο Παναθηναϊκός ξόδεψε κοντά μισό εκατομμύριο για να τον κάνει «περιουσιακό στοιχείο» του, οπωσδήποτε όχι θαμπωμένος απ' το τρέχον status. Αυτό δεν αρκεί. Το έπραξαν, και καλώς, με την προφανή βλέψη στη δυνητική εξέλιξη του Πετρόπουλου. Για να γίνει η δυνητική πραγματική, οφείλουν τη μέγιστη προσοχή στο πού (εάν) θα τον δανείσουν.

Κάτι λιγότερο από «ομάδα Σούπερ Λίγκας» δεν θα έβγαζε κανένα ουσιαστικό νόημα. Οπως, να μην πηγαίνουμε μακριά, δεν βγαίνει κανένα νόημα γιατί ο Παναθηναϊκός έστειλε τον Σιόντη, τον αρχηγό των Ελληνόπουλων του '87, να παίξει στη Β' Εθνική (Κέρκυρα).

Επίσης, δεν βγαίνει κανένα πειστικό νόημα γιατί ο ίδιος ο Σιόντης δέχθηκε να πάει να παίζει στη Β' Εθνική. Ωρες ώρες είναι να κτυπά κανείς το κεφάλι στον τοίχο με το πώς έχουν δει, καταφανώς ανώριμα, μερικά παλικάρια την προοπτική της καριέρας τους...