Η μοναξιά του σχοινοβάτη-πορτιέρο...

Δεν ξέρω αν το ποδόσφαιρο είναι εν γένει δίκαιο σπορ, συχνά όμως αποδεικνύεται αμείλικτη -στα όρια της αδικίας- η ποδοσφαιρική κουλτούρα. Ομοίως και η «κόρη της», η συλλογική μνήμη. Ειδικά με τους τερματοφύλακες.

Η ΑΕΚ μάλλον θα νικούσε χθες ακόμα και αν δεν άνοιγε στο σκορ στην εκπνοή του πρώτου μέρους. Ουδείς μπορεί, όμως, να αμφισβητήσει πόσο καταλυτική ήταν η επίτευξη του πρώτου τέρματος. Ελάχιστοι θα θυμούνται έπειτα από λίγες ημέρες ότι το γκολ αυτό το «προετοίμασε» ο τερματοφύλακας Μορέτο, ενεργώντας ως ταχύ play maker. Εικάζω ότι αυτό θα συνέβαινε ακόμα και αν η ΑΕΚ χθες νικούσε 1-0, μόνο. Αντιθέτως, την γκάφα του ίδιου τερματοφύλακα στην Τρίπολη θα τη θυμούνται οι πάντες, για πολύ. Το λάθος εκείνο ήταν όντως χονδροειδές. Περισσότερο χονδροειδείς όμως ήσαν οι αφορισμοί του τύπου «τέτοιο γκολ δεν το δέχεται τερματοφύλακας». Κι όμως, πανομοιότυπο σφάλμα χρεώθηκε κάποτε ο Β. Κωνσταντίνου, ένας από τους πλέον αξιόπιστους τερματοφύλακες που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Γκάφες ολκής διαφόρων «ειδών» θυμόμαστε από τον Μπαρτέζ, τον Φαν ντε Σάαρ, τον Ντίντα, τον Σίμαν (και μάλιστα σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης), τον Καν (σε τελικό Μουντιάλ) κ.λπ. κ.λπ.

Ο Φερνάντες έχει σώσει πολλές φορές έως τώρα την εστία του ΠΑΟΚ και πιθανότατα θα το κάνει και στο μέλλον. Φοβάμαι όμως ότι θα χρειαστεί να «συνωστισθούν» πολλές τέτοιες στιγμές, μαζί, στη ζυγαριά της συλλογικής μνήμης για να ισοσταθμίσουν το χθεσινό του λάθος. Την «πάσα» στον Ιβανσιτς. Οσοι οπαδοί του ΠΑΟΚ έχουν ηλικία άνω των 45 ετών σίγουρα θα θυμούνται έναν τερματοφύλακα με σημαντικότατη προσφορά, στη μεγάλη ομάδα των 70s. Τον Στέφα. Ε, λοιπόν, την επομένη του θανάτου του Λες Σάνον, όταν επικοινώνησα με αρκετούς ΠΑΟΚτσήδες παλιόφιλους, έκπληκτος διαπίστωσα ότι τίποτε δεν είχε παραμείνει στη μνήμη τους χαραγμένο βαθύτερα από μια λάθος τοποθέτηση του Στέφα, στον τελικό Κυπέλλου του 1973, που έδωσε την ευκαιρία στον Αγγελή να πετύχει το νικητήριο γκολ του Ολυμπιακού! Αδικο, διάβολε...