Aλλο ο εφοπλιστής κι άλλο ο καραβοκύρης

Με έχει συγκλονίσει και συγχρόνως εντυπωσιάσει πραγματικά, φίλε αναγνώστη, όλη αυτή η ιστορία του Βγενόπουλου. Εχει κάτι το παλιομοδίτικο, κάτι το ρομαντικό, που με εξιτάρει. Κάτι το πολύ Παναθηναϊκό –γιατί να το κρύψω; Την παρακολουθώ ανελλιπώς και φροντίζω να μη χάνω κεφάλαιο. Απορώ, μάλιστα, πώς δεν την πήρε χαμπάρι ο ANT1, να τη γυρίσει σε σίριαλ, να ξεπεράσει σε ρεκόρ τηλεθέασης ακόμα και το «Καλημέρα Ζωή», που τόσο, μα τόσο μου λείπει.

Το στόρι έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δαφνοστεφανώνουν μια τηλεοπτική επιτυχία. Ενας παλιός αθλητής του Παναθηναϊκού στην ξιφασκία, ανίκανος να νικήσει τον έρωτά του, που μέρα με τη μέρα μέσα του μετατρέπεται σε εμμονή, αντί να καλέσει τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Παναθηναϊκός σε μονομαχία, όπως η ικανότητά του στο ξίφος θα του επέτρεπε, επιχειρεί να μονομαχήσει μαζί του αποδεχόμενος τα δικά του όπλα. Και όλα αυτά για μια ιδέα: τον Παναθηναϊκό. Το μόνο που απομένει, φίλε αναγνώστη, είναι να βρεθούν τίποτα ερωτικές επιστολές του Βγενόπουλου προς την ΠΑΕ και τότε θα έχουμε να κάνουμε με την τέλεια ρομαντική ιστορία στα χρόνια των zeros.

Με βρίσκεις υπερβολικό, αγαπητέ αναγνώστη; Τότε διάβασε την επόμενη φράση και πες μου ειλικρινά, δεν σου μοιάζει να έχει βγει από έργο του Φώσκολου;

«Προσπάθησα να επικοινωνήσω την Παρασκευή με τον Γιάννη (Βαρδινογιάννη), αλλά δεν μου γύρισε το τηλέφωνο, γιατί μάλλον ήταν πικραμένος από την κίνησή μας. Θα ήθελα να του μιλήσω και θα ήταν χρήσιμο να ήταν εδώ. Θα ήταν ωραίο να βρισκόταν και εκείνος μαζί μας. Γιάννη, θεωρείς ότι σε πίκρανα, αλλά με πίκρανες κι εσύ...».

Σε αυτό το σημείο πέφτει μουσική…

Θέλετε κι άλλο; «Την Παρασκευή προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά δεν τον έβρισκα. Δεν νομίζω ότι είναι αρνητικός σ' αυτό το ενδεχόμενο, αλλά θέλει να το δει με τον δικό του τρόπο, με τους δικούς του χρόνους. Ετσι όπως έγιναν τα πράγματα, έπρεπε να γίνει κάτι ακαριαία».

Αν έλεγε «… έπρεπε να γίνει κάτι ακαριαία, Γιάγκο», δεν θα ήταν 100% Φώσκολος;

Ο Θόδωρος, ο οδηγός μου, που όπως είχα γράψει την προηγούμενη φορά ανήκει στην «ΠΑΚ» («Παναθηναϊκή Αυτόνομη Κολεκτίβα»), ήθελε πάση θυσία να παρακολουθήσει από κοντά τη μυστική συνέντευξη Τύπου του Βγενόπουλου. Η θεία μου ψάχνει θέση στον Λαζόπουλο και ο Θόδωρος στον Βγενόπουλο –πού έχω μπλέξει; Ενας φίλος μου μεγαλοδημοσιογράφος (απλός ρουφιάνος, που δεν έχει ακόμα προλάβει να γίνει αλήτης, μια και δεν δραστηριοποιείται στον χώρο των DVD) μου εκμυστηρεύτηκε με το αζημίωτο τον χώρο και τον χρόνο της συνέντευξης. Κι έτσι ο Θόδωρος πήγε.

Καταφέρνοντας, λοιπόν, να ξεφύγει από την ασφυκτική επιτήρηση των security, ο Θόδωρος κατάφερε να εισέλθει τη μυστική ώρα στο ξενοδοχείο «Πεντελικόν» μεταμφιεσμένος σε δημοσιογράφο. Δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά. Εβγαλε το τζιν πουκάμισο έξω από το παντελόνι, έβαλε ένα τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη του, ρώτησε αν έχει να φάμε τίποτα και έκανε ότι μιλάει συνέχεια στο κινητό τηλέφωνο. Ετσι, τον άφησαν να περάσει στην αίθουσα.

Εφτασε δε, φίλε αναγνώστη, μέχρι του σημείου να θέσει ερώτηση στον υποψήφιο αγοραστή. Μη με ρωτήσεις με ποια ιδιότητα και πώς τη δικαιολόγησε. Εδώ ολόκληρος Βίκτωρας Μητρόπουλος δεν επικαλέστηκε την Παναθηναϊκή του ιδιότητα, αλλά αυτή του εκδότη, για να θέσει ερώτημα στον Βγενόπουλο, ο Θόδωρος δεν θα έβρισκε μία;

Δεν ξέρω τι τον ρώτησε, ούτε τι του απάντησε. Ομως επέστρεψε στο σπίτι συγκινημένος. Από όλη την πολύκροτη συνέντευξη το μόνο που του έμεινε ήταν ότι ο Βγενόπουλος του θύμισε τα νιάτα του, με το αλήστου μνήμης σύνθημα της «Θύρας 13» σε έναν αγώνα με τον Ολυμπιακό. Τότε που όλοι μαζί, αμούστακα παιδιά, φώναζαν: «Ρουλέ λε ρουλέ, λε Ολυμπίκ ντε κουρελέ, Ολυμπίκ ντε κουρελέ»! Συμφώνησε, μάλιστα, ότι αυτά είναι συνθήματα και τέτοια πρέπει να φωνάζουν ακόμα και στις μέρες μας οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Αυτό μένει μόνο να δω, φίλε αναγνώστη, στο ελληνικό ποδόσφαιρο και μετά θα αποσυρθώ και θα ασχολούμαι με τα εργόχειρα. Από τη μία κερκίδα οι αντίπαλοι οπαδοί να βρίζουν σπίτια, πατεράδες, μανάδες, αδερφές και οικογένειες και από την άλλη οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να απαντούν «ρουλέ λε ρουλέ, λε Ολυμπίκ ντε κουρελέ»!

Πάντως, άθελά του ίσως, ο Βγενόπουλος έδωσε τον τίτλο σε όποιον θέλει να γράψει ένα βιβλίο με θέμα τη μεταστροφή της εξέδρας από τη δεκαετία του '60 μέχρι τις μέρες μας. Ο τίτλος είναι «Από τους Ρουλαλάδες στους Λουλάδες»…

Θέλω να πω και κάτι άλλο για τη συνέντευξη Τύπου του Βγενόπουλου. Επειδή κάποια παλιόπαιδα ειρωνεύτηκαν τη διαδικασία (κάποιος είπε ότι η συνέντευξη θύμιζε το «εδώ παπάς, εκεί παπάς», αφού ορίστηκε, αναβλήθηκε και τελικά έγινε), πρέπει να σας πω ότι όποιος λέει τέτοιες κουταμάρες είναι ανενημέρωτος. Στην πραγματικότητα η συνέντευξη του Βγενόπουλου που ήταν προγραμματισμένη για χθες αναβλήθηκε. Αυτή που έγινε χθες ήταν των εικονιζόμενων αδερφών Γιαννακόπουλων, στην οποία υπήρχε και κατιτίς από «Βγενό»…

Οταν θα γίνει η πραγματική συνέντευξη, τότε και μόνο θα τα μάθουμε όλα. Χθες μάθαμε ότι οι Γιαννακόπουλοι θέλουν την ΠΑΕ. Είδηση είναι αυτό; Καλά, «Πράσινη» δεν διαβάζει κανένας; Τζάμπα πλακώνεται η εφημερίδα με τον Γκόντζο;

Στις σουρεαλιστικές ειδήσεις της ημέρας (που πάντοτε αφθονούν), θέλω να επισημάνω ότι ο Νίκος Λυράκης φυγάδεψε, λέει, έναν Τούρκο ποδοσφαιριστή που πήρε η Λάρισα από την πίσω πόρτα του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος» για να μην τον συναντήσει ο μοναδικός δημοσιογράφος που πήγε να τον υποδεχτεί. Είναι προφανές ότι δεν ήθελε να τον πληγώσει. Θα έβλεπε ο άνθρωπος ότι πήγε μόνο ένας, θα έμπαινε στο αεροπλάνο και θα γυρνούσε πίσω…

Στην ίδια κατηγορία ειδήσεων τοποθετώ και την αποκάλυψη του «Φωτός» ότι ο Κόκκαλης είδε, λέει, τον Τάσο Πάντο να κάθεται μαζί με τον Ραούλ Μπράβο και τον Νούνιες και τον ρώτησε αν έμαθε ισπανικά. Και τι είναι ο Πάντος, ρε πρόεδρε; Η Λινγκουαφόν;