Γίνονται κι αλλού

Αν υπάρχει μια φράση που σιχαίνομαι, είναι το «αυτά συμβαίνουν μόνο στο Ελλαδιστάν». Συνήθως η φράση συνοδεύεται από μια απειροελάχιστη εισπνοή, από αυτές που παίρναμε όταν η θερμοκρασία έπεφτε κάτω από το μηδέν όλοι εμείς οι Ελληνες που ζήσαμε στη Βόρεια Ευρώπη.

Συνήθως η φράση αφορά ένα γεγονός που όμοιά του πρέπει να συμβαίνουν πέντε χιλιάδες κάθε μέρα στον κόσμο, όπως π.χ. ότι ένας οπαδός μαχαίρωσε έναν άλλον ή ότι δύο άτομα πνίγηκαν σε μια πλημμύρα. Το «αυτά συμβαίνουν μόνο στο Ελλαδιστάν» είναι μια φράση που λέγεται από κάποιον για να δείξει πόσο ανώτερος είναι από τους υπόλοιπους. Η επόμενη φράση που έρχεται και δένει φούστα-μπλούζα είναι το «γίναμε ρεζίλι σε όλο τον κόσμο», που επίσης συνοδεύεται από τα Μέσα που έπαιξαν την είδηση. «Το έδειξε και το CNN…». Η μόνη μου απάντηση είναι η εξής: «Πέστε μου μια χώρα που έχει γίνει ρεζίλι στα δικά σας μάτια από κάποια είδηση που είδατε στο CNN». Ερώτηση που ακολουθείται από σιωπή δευτερολέπτων, με ένα τελευταίο επιχείρημα: «Επειδή αυτά που γίνονται εδώ δεν γίνονται πουθενά αλλού…». Sorry, αλλά θα χαλάσω την πολυαγαπημένη σε όλους τους Ελληνες εντύπωση ότι είμαστε οι γελοίοι της οικουμένης, προσθέτοντας ότι σε ορισμένους τομείς ξεφτίλας σκίζουμε, σε άλλους όμως είμαστε μίλια καλύτεροι από τους Ευρωπαίους συνανθρώπους μας. Μπορεί στην Ελλάδα να έχουμε διεφθαρμένες δημόσιες υπηρεσίες και το λάδωμα να πηγαίνει σύννεφο, αλλά τουλάχιστον δεν πηδάμε τα πιτσιρίκια για να τα τραβάμε ταινίες, όπως γίνεται με την παιδική πορνογραφία στον Βορρά, που πάει σύννεφο. Επίσης, στον αθλητισμό μπορεί να έχουμε δημιουργήσει την Παράγκα, αλλά τα μαχαιρώματα μεταξύ οπαδών έξω από τα γήπεδα σε ένα χρόνο στην Ελλάδα είναι όσα γίνονται σε ένα Σαββατοκύριακο στο Μάντσεστερ. Πολύ σπάνια όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό προβληματίζομαι να δικαιολογήσω κάτι που συμβαίνει στην Ελλάδα. Μία από τις σπάνιες φορές παγκόσμιας ξεφτίλας ήταν η συμπεριφορά των συμπατριωτών μας στο ματς του Παγδατή στο Αυστραλιανό Οπεν.

Το σημαντικό ορισμένες φορές είναι όχι το τι γίνεται, αλλά το πού γίνεται. Το να έχεις μερικές δεκάδες να συμπεριφέρονται σαν κάφροι σε ένα γήπεδο τένις μέχρι να τους πλακώσει στις γρήγορες η αστυνομία είναι σοκαριστικό λόγω του χώρου. Ενώ σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου δεν θα γύρναγε κεφάλι, σε ένα tennis court είναι πρώτη είδηση. Οταν δε τα επεισόδια συνοδεύονται από φλάμπουρα και σημαίες που ανεμίζουν οι Ελληνάρες και Κυπριάρες, μαζί με τη δήλωση του Παγδατή «εξω οι Τούρκοι από την Κύπρο» είναι ό,τι πρέπει για διεθνή διαπόμπευση, που παρουσιάζει τους Ελληνες σαν ένα λαό εθνικιστών που δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν σε έναν πολιτισμένο χώρο.

Φυσικά, δεν ήρθε και η καταστροφή του κόσμου. Μετά τις καφρίες στο ματς του Παγδατή οι Ελληνες και θα συνεχίσουμε να μπορούμε να ταξιδεύουμε στην Ευρώπη και στα ξενοδοχεία δεν θα μας βάζουν να κοιμόμαστε στα υπόγεια. Αλλά αν θέλετε μια περίπτωση που γίναμε διεθνώς ρεζίλι και που τα ελληνικά Μέσα στην ελληνοπρέπειά τους υποβάθμισαν, είναι οι καφρίες σε ένα τουρνουά όπως το Αυστραλιανό Οπεν, που μεταδιδόταν σε όλο τον κόσμο.


Τα πάντα επικοινωνιακά ήταν σωστά. Το ξενοδοχείο κρατήθηκε μυστικό ώστε να μην υπάρξει διαδήλωση οπαδών με συνθήματα κατά του Βαρδινογιάννη. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, βέβαια, δεν ήταν εκεί, παρ' ότι είχε προσκληθεί, δείχνοντας ότι αυτός είναι που δεν θέλει να συνεργαστεί με τους άλλους Παναθηναϊκούς. Το παραδοσιακό πρόσωπο του πολιτισμένου Παναθηναϊκού οπαδού προβλήθηκε με την αναφορά στον παππού του Βγενόπουλου, που είχε σοκαριστεί όταν άκουσε στη Λεωφόρο να φωνάζουν «Ολυμπίκ ντε κουρελέ». Το κύριο, όμως, επικοινωνιακό ατού της «Κίνησης» ήταν η φράση που συνόδευσε την παρουσίαση των υποστηρικτών της. «Ολοι μαζί έχουμε περισσότερα λεφτά από τον Αμπράμοβιτς». Το θέμα δεν είναι πόσα έχεις, αλλά τι βάζεις. Η ΑΕΚ έχει τέσσερις μετόχους, τον Νοτιά, τον Γκούμα, τον Παππά και τον Κανελλόπουλο, και ο πιο μπατίρης από τους τέσσερις στοιχίζει μισό δισεκατομμύριο ευρώ, ενώ ο πιο ματσός πάνω από δύο. Και οι τέσσερις, που πρέπει να είναι στο Τop 100 των πλουσιότερων Eλλήνων, μοιάζουν να αγοράζουν έναν «Πρωταθλητή» για να δουν αν αποδεσμεύει ο Κόκκαλης παίκτη για να τον πάρουν στην ΑΕΚ. Για το εξωτερικό ούτε να το σκεφτούμε: από την εποχή του Πέτρου Στάθη έχουν να έρθουν τόσοι δανεικοί σε μια ομάδα.

Στην πράξη πλούσιος είναι αυτός που βάζει και όχι αυτός που έχει. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον μπατίρη και τον πλούσιο είναι ότι ο πρώτος και να θέλει να βάλει, δεν έχει. Από την άλλη, οι πλούσιοι έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται τη λιγούρα του κόσμου που τους πλησιάζει, κάνοντας τη δουλειά τους χωρίς να αναγκαστούν να πληρώσουν. Πουλάνε το όνομα. Παράδειγμα. Τρεις φορές μου έχουν συστήσει τον Σωκράτη Κόκκαλη και τις τρεις το έκαναν σαν να μου άνοιγαν τις πύλες του παραδείσου. «Πρόεδρε, από εδώ ο κύριος Πανούτσος», έλεγαν και με κοίταζαν με το πλάι του ματιού σαν να έλεγαν: «Αντε, τυχεράκια. Καθάρισα και για σένα και για τα δισέγγονά σου». Τρεις φορές ο πρόεδρος έκανε ένα mid range «χο, χο, χο», με χαιρέτησε και αμφότεροι συνεχίσαμε τη ζωή μας ακριβώς όπως πρώτα. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: τι θα μπορούσε να κάνει ο Κόκκαλης που να με ενδιαφέρει; Να μου δώσει ένα εκατομμύριο από τη χαρά του; Να με βάλει να κάνω εκπομπή στο TV Magic με τον Δουκάκο; Να που πει «ευτυχώς που σας γνώρισα, διότι έψαχνα για έναν καραφλό τσάτσο»; Και τι θα μπορούσα να θέλω εγώ που δεν μπορεί να μου το δώσει ο Χελάκης; Δόξα τω Θεώ, ό,τι έχει ο Κόκκαλης έχει και ο Γιώργος. Και οι δύο έχουν ΠΑΕ, ο ένας τον Ολυμπιακό (Κόκκαλης), ο άλλος τον Παναιγιάλειο (Χελάκης), και οι δύο δεν πρέπει να ξέρουν να οδηγούν, διότι πάντα βλέπω να τους πηγαίνουν άλλοι, και οι δύο έχουν πολυτελή εξοχικά, ο ένας στη Μύκονο (Κόκκαλης) και ο άλλος στη Σελιάνα (Χελάκης), όπως και οι δύο ήταν και παραμένουν κομμουνισταί. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Χελάκης έχει μόνο κόρες και ο Κόκκαλης μόνο γιους, αλλά δεν νομίζω ότι είναι μια λεπτομέρεια που μπορεί να αφορά έναν εργαζόμενο ή ένα φιλόδοξο τσάτσο.

Επίσης, τα λεφτά, όπως γνωρίζουν όλοι οι φίλοι των 10 c.c., έχουν νόημα μόνο όταν κάποιος πουλάει κάτι. Πώς το λέει στο «Dreadlock Holiday»; «It was a present from me, mother», λέει ο τυπάς όταν ο μαύρος του ζητάει την ασημένια αλυσίδα του. Τι να πει ο Τζίγκερ για τον Παναθηναϊκό; «It was a present from me, father»; Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος για οικονομική σχέση του Βγενόπουλου με την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Να πουλήσουν μετοχές είναι αδύνατον, διότι δεν τους αφήνει ο κρητικός εγωισμός τους. Θα είναι σαν να πουλάνε τα χωράφια τους δείχνοντας ότι βρίσκονται σε ανάγκη. Να δέχονται συνεισφορές της «Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης» είναι ακόμα πιο απίθανο, διότι θα μοιάζουν σαν ζητιάνοι που δέχονται ελεημοσύνες. Αλλον τρόπο εμπλοκής της «ΠΕΚ» στην ΠΑΕ εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να σκεφτώ, οπότε το ενδιαφέρον θα παραμείνει κατά πάσα πιθανότητα θεωρητικό. Οχι, βέβαια, ότι επειδή θα παραμείνει θεωρητικό θα είναι και αρνητικό για την «ΠΕΚ».

Στις σχέσεις λένε ότι η μόνη ανίκητη γυναίκα που μπορεί να καταστρέψει μια σχέση ήταν εκείνη με την οποία ήταν παντρεμένος ο άνδρας, αλλά πέθανε. Το να παλεύεις με μια νεκρή, που αφού δεν κάνει τίποτα αποκλείεται να κάνει λάθος, είναι μάταιο. Οπως είναι μάταιο η οικογένεια Βαρδινογιάννη να πολεμήσει το φάντασμα της «ΠΕΚ». Ο,τι και να κάνει, στη φαντασία των οπαδών η «ΠΕΚ» θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα.

Τα μέλη της «ΠΕΚ» που παρουσίασε ο Ανδρέας Βγενόπουλος προέρχονται ως επί το πλείστον από τον χώρο της ναυτιλίας και των μεγαλομετόχων της MIG. Επειδή οι περισσότεροι ασχολούνται με τη ναυτιλία, στην οποία το άνοιγμα της κινεζικής αγοράς έφερε τρομακτικά κέρδη από ρευστό, είναι φορτωμένοι. Επίσης, ορισμένοι είναι γνωστοί και από το πάθος τους με το ποδόσφαιρο, όπως ο Θόδωρος Βενιάμης, που είναι τρελαμένος Παναθηναϊκός, ενώ ο αδελφός του φόλα ΑΕΚτσής.

Επειδή οι ηγέτες προσδιορίζουν το ύφος του κινήματος, οι πρώτες εντυπώσεις από τον Ανδρέα Βγενόπουλο ήταν ότι πρόκειται για «εκλεπτυσμένο λαϊκιστή». Δηλαδή είναι ένας άνθρωπος που δεν θα πλακωθεί στα «Πανάθα, αούρντα, αζαντάουα», αλλά με στυλ θα φροντίσει να πει αυτό που θέλει να ακούσει ο κόσμος. Οτι θα βάλουν 30 εκατομμύρια για μεταγραφές, χωρίς όμως να το ξεφτιλίζει, στο στυλ «με τα λεφτά μου και την κυρά μου» και ρίχνοντας στην ουρά μια ανάμνηση από την παιδική του ηλικία, όταν ο παππούς ήταν πρόεδρος. Χωρίς να γινόμαστε λαϊκοί και να προσθέτουμε «την ίδια εποχή που οι άλλοι κυνηγάγανε γίδια στην Επισκοπή…».

Το κλίμα «δώστε πίσω την Πανάθα στα παιδιά του Μπόκολα» έβγαινε πηγαίο στη συνέντευξη Τύπου της «ΠΕΚ». Στις πέντε λέξεις η μία ήταν στα αγγλικά. Ακόμα και η τηλεοπτική κάλυψη ήταν επαγγελματικού επιπέδου. Με δύο παραφωνίες στο στυλάτο gathering. Πρώτη, των αδελφών Γιαννακόπουλων στο πάνελ. Καλοί και δημοφιλείς οι Γιαννακόπουλοι, αλλά λίγο φθαρμένοι ύστερα από τόσα χρόνια αντιπολίτευσης κατά των Βαρδινογιάννηδων. Επικοινωνιακά καλύτερα θα ήταν να είχαν κάτσει πρώτη σειρά, για να φανεί ότι το πάνελ αποτελείτο μόνο από άφθαρτα πρόσωπα. Αλλά το πρόβλημα ήταν με ποιον θα έπρεπε να κάτσουν στην πρώτη σειρά.


Η δεύτερη παραφωνία ήταν ότι στην πρώτη σειρά στη συνέντευξη Τύπου καθόταν ο Βίκτωρας Μητρόπουλος. Δεν ξέρω αν καθόταν με την ιδιότητα του παλιού παίκτη του Παναθηναϊκού, με κάποια άλλη θεσμική ιδιότητα ή βρήκε καρέκλα και κάθισε. Ορισμένες φορές η εικόνα είναι το μήνυμα. Να μιλάς για την ανάγκη του πόλεμου κατά της Παράγκας και να έχεις πρώτη σειρά τον Βίκτωρα, είναι σαν να ξεκινάς αγώνα κατά του εξωσυζυγικού σεξ με πρώτο καλεσμένο τον αδελφό του Πασχάλη.