Eλειπε μόνο η φανέλα με το «6»

O Aρης, που θριάμβευσε χθες στην Κωνσταντινούπολη, βγαλμένος θαρρείς από τη χρυσή εποχή του Γκάλη, του Γιαννάκη και του «τουρκοφάγου» Ιωαννίδη, ήταν άραγε ο ίδιος Αρης που ταπεινώθηκε μία εβδομάδα νωρίτερα στο Μιλάνο; Ή μήπως εμφανίστηκε στη Λομβαρδία ένα κουρελιάρικο φάντασμα της σπουδαίας ομάδας που χτίστηκε φέτος στη Θεσσαλονίκη;

Από το ναδίρ στο ζενίθ μέσα σε μία εβδομάδα. Οταν εξανεμίστηκε το άγχος της πρόκρισης, ο Αρης βρήκε ξανά τον χαμένο του οίστρο, τη σιγουριά του, την αισιοδοξία, τα γαμψά του νύχια. Στην Πόλη είχε τη σφραγίδα ομάδας πολύ μεγαλύτερης απ' ό,τι μαρτυρά ο ταπεινός του προϋπολογισμός ή το μέτριο «6-6» που κουβάλησε στις αποσκευές του. Μόνο η φανέλα με το «6» έλειπε για να θυμίσει τα παλιά!

Το βραβείο του Αρη για το χθεσινό του ανδραγάθημα μπορεί να είναι το σκαρφάλωμα στην 4η θέση της τελικής βαθμολογίας του ομίλου. Για να φτάσει όμως εκεί θα πρέπει να νικήσει και τη Μακάμπι στο Αλεξάνδρειο και ταυτόχρονα να ηττηθεί η Εφές Πίλσεν από την Ουνικάχα στη Μάλαγα. Πιθανότατο σενάριο, αλλά διόλου βέβαιο.

Εάν δεν μπορέσει ο Αρης να τερματίσει πιο ψηλά από την 5η θέση, θα χτυπάει το κεφάλι του για τη χαζή ήττα από την αδύναμη Αρμάνι Τζινς αλλά και για εκείνη την αυτοχειρία του αγώνα με τη Λιέτουβος Ρίτας στη Θεσσαλονίκη. Ας μη νομίσει κανείς ότι είναι «νεκρό γράμμα» η διαφορά μεταξύ της 4ης και της 5ης θέσης εν όψει της β' φάσης. Τι λέτε, δεν θα αισθανθεί καλύτερα ο Αρης αν προσγειωθεί στον όμιλό του λ.χ. η Ρόμα αντί της Ζαλγκίρις;

Το φαντασμαγορικό χθεσινό «διπλό» έπεισε τους παίκτες του Αρη ότι η ομάδα είναι ικανή να κοιτάξει στα μάτια ομάδες αυτού του βεληνεκούς, όχι μόνο μπροστά στο δικό του κοινό, αλλά και εκτός έδρας. Αν πετύχει τέτοιο κατόρθωμα στη β' φάση, θα βάλει μεμιάς υποθήκη συμμετοχής στα πλέι οφ. Με την ένεση ποιότητας που του δίνει η παρουσία των Ουάσινγκτον, Μπόισα αλλά και με την εγρήγορση των εφεδρικών του (όπως ο πολύτιμος Σάββας Ηλιάδης), ο Αρης δείχνει ικανός να στοχεύσει ψηλά. Αρκεί να μην παρασυρθεί σε αιθεροβαμοσύνη. Κάθε βήμα πρέπει να γίνεται με τη σειρά του.

Η καταπληκτική ατμόσφαιρα στο «Αμπντί Ιπεκτσί» ήταν ένα ακόμα χαστούκι σε όσους πιστεύουν ότι στην «τουρκιά» γίνεται ζούγκλα κάθε φορά που εμφανίζεται ελληνικό διαβατήριο. Οι φίλαθλοι της Κωνσταντινούπολης γέμισαν το γήπεδο, υποστήριξαν την Εφές με όλη τη δύναμη των πνευμόνων τους, αλλά δέχθηκαν την ήττα με γενναιοψυχία και χειροκρότησαν θερμά τους Ελληνες θριαμβευτές.

Ο «υπέροχος κόσμος» φαίνεται κατά πόσο είναι τέτοιος (υπέροχος δηλαδή) όχι στη νίκη, αλλά στην αναποδιά. Οταν μάθουν οι δικοί μας, ανεξαρτήτως χρώματος, να αντιμετωπίζουν με φίλαθλο πνεύμα και στωική διάθεση την ήττα, θα αποκτήσουν το δικαίωμα να θεωρούνται ισάξιοι με τους Τούρκους. Μέχρι τότε, ο Κόσμος που μας φιλοξενεί θα είναι ο Τρίτος.