Οι εκατομμύρια καρδιές είναι εύφλεκτο υλικό

O κύριος Βγενόπουλος, το αντιλαμβάνεται και μικρό παιδί, επέλεξε και επένδυσε στη στιγμή. Το επόμενο πρωινό του 4-0, όταν οι πληγωμένες «εκατομμύρια πράσινες καρδιές» ήταν ευάλωτες να δώσουν βάση, για να πιαστούν από κάπου και ν' αναθαρρήσουν, ακόμη κι εκείνοι οι σεΐχηδες (για τον Αρη, θυμάστε;) να εμφανίζονταν! Σύμφωνοι, υπερβολή. Αλλά είκοσι χρόνια πίσω, θυμίζουμε, οι πληγωμένες εκατομμύρια κόκκινες καρδιές άκριτα ετοίμασαν μεσσιανική υποδοχή στον κύριο Κοσκωτά. Αμα πληγώνονται μάζες...

Το να εκμεταλλεύεσαι αγρίως τη στιγμή, δεν ξέρω από αδίστακτη επιχειρηματικότητα, απλώς εικάζω ότι ενδεχομένως είναι καίριο συστατικό επιτυχίας στα (άλλης φύσεως) deals. Χθες, προφανώς ο κύριος Βγενόπουλος συνειδητοποίησε ότι, στο sui generis εύθραυστο πεδίο-ποδόσφαιρο, το να παίζεις μπάλα με το λεπτό και ευμετάβλητο συναίσθημα του κόσμου είναι άκρως επικίνδυνο. Εύφλεκτο υλικό. Μπορεί να γίνει, εκτός από πρακτικά ενοχλητικό για τη «δημόσια τάξη» στην Πλατεία Συντάγματος, κυρίως ανεξέλεγκτο.

Αναδιπλώθηκε, λοιπόν, ο μνηστήρας προτού καν χρειαστεί να εκδηλώσουν την οπωσδήποτε αναμενόμενη αντίδρασή τους (στην «επιθετική» δράση του) οι καπεταναίοι που πάντοτε, γιατί έτσι είν' αυτά τα πράγματα στη ζωή και δεν αλλάζουν στον αιώνα τον άπαντα, θα τον βλέπουν... σαν μούτσο. Αποτέλεσμα: Πρώτα πύρωσε τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, τώρα τους κόβει «πάνω στο καλύτερο», εν ευθέτω χρόνω θα τους ξανάψει εκ νέου. Εφτιαξε την «ιδανική ενδεκάδα», έχασε το γήπεδο, αναθεωρεί το σύστημα.

Η «ενδεκάδα, εάν και όποτε ανακοινωθεί, για αρχή θ' αντιμετωπίσει την παγωμάρα της απορίας. Ποιοι, ακριβώς, είν' αυτοί. Δεν (θα) τους ξέρει το ευρύ κοινό. Μικρό πρόβλημα. Ξεπερνιέται. Δίνεις τα βιογραφικά τους. Το πολύ-πολύ, και τις φωτογραφίες τους. Υστερα, περιμένεις να δεις (και να κρίνεις από το) αν τους αρέσει η λεζάντα. 'Η αν επιθυμούν, ενώ είναι πρόθυμοι να συνεισφέρουν, συγχρόνως να σταθούν πίσω. Αυτό το «κριτήριο υγείας», αποδεδειγμένα, είναι αμάχητο.

Μεγαλύτερο πρόβλημα αναδεικνύεται η καραμπινάτη παλινωδία. Αγγίζει το να είναι ανευθυνότητα. Η προχειρότητα: Μας συγχωρείτε, θα τα πούμε μιαν άλλη φορά και, τότε, θα καλέσουμε στη συνέντευξη Τύπου «μόνον τα ΜΜΕ». Με τις συνεντεύξεις Τύπου είναι αυτονόητο, δεν χρειάζεται διευκρίνιση και δεν συμβαίνει... κατ' εξαίρεσιν, ότι καλούνται «μόνον τα ΜΜΕ». Οπου καλούνται και άλλοι, Πάνθηρες ή Φορείς ή Θυραεφτάδες ή Οριτζινάλια ή λαμπεροί επώνυμοι οποιασδήποτε ιδιότητας ή και μη συγκεκριμένης ιδιότητας, δεν είναι συνέντευξη Τύπου. Είναι σόου. Είναι κλάκα. Είναι λαϊκό πανηγύρι. Είναι σουαρέ ντε γκαλά. Πάντως, συνέντευξη Τύπου δεν είναι.

Η παλινωδία δεν (θα έπρεπε να) εκπλήσσει. Μεταξύ της συνέντευξης στο «Παναθηναϊκό Τριφύλλι» και της ανακοίνωσης της περασμένης Πέμπτης, από Δεκέμβριο σε Ιανουάριο, το ίδιο ήταν. Παλινωδία. Τα δύο κείμενα ταυτίζονται ως προς την (επίσης πιασάρικη στις εκατομμύρια πράσινες καρδιές) αντι-κοκκαλική ρητορική, αλλά απέχουν όσο η μέρα απ' τη νύχτα και στην εκτίμηση του κυρίου Βγενόπουλου για το πώς «τρέχει» τον Παναθηναϊκό ο Τζίγκερ και, ιδίως αυτό, ως προς τις δικές του προθέσεις. Βγαινόπουλος, Μπαινόπουλος, ξανά προς στιγμήν Βγαινόπουλος, και βλέπουμε πότε πάλι Μπαινόπουλος.

Μία, δύο, στην τρίτη (που λένε) καίγεσαι. Το φιλόδοξο εγχείρημα αντιμετωπίζει (από τους αδέξιους χειρισμούς της γέννας) ήδη τον κίνδυνο, προτού καν δει το φως του κόσμου κι αρχίσει να μεγαλώνει, να φθίνει προς το άδοξο fade out.