Σιδερένιες πόρτες

εδώ και δύο μέρες άρχισα το διάβασμα του «Men of tomorrow». Είναι η ιστορία των πρώτων χρόνων της γέννησης των comic. Συγγραφέας είναι ο Gerard Jones και μεγάλος δωρητής του βιβλίου ο Σπύρος Δερβενιώτης, που μπορεί να μου κατέστρεψε το διαμέρισμα στην Μπουκουβάλα, τον καιρό που έμεινε, αλλά το γούστο του στα βιβλία δεν είναι καταστροφή. Κάπου λοιπόν στην αρχή το βιβλίο αναφέρεται στην πυρκαγιά του Triangle Shirtwaist Factory το 1911 στη Νέα Υόρκη, όταν 146 μοδιστρούλες, στην πλειονότητά τους Εβραίες, βρήκαν τον θάνατο πηδώντας από τα παράθυρα για να σωθούν. Ο λόγος που τα κορίτσια δεν μπορούσαν να βγουν από το κτίριο είναι ότι τα δύο αφεντικά τους είχαν αλυσοδέσει τις πόρτες ώστε να μην κάνουν κοπάνες κατά τη διάρκεια της βάρδιάς τους. Θα πείτε τώρα: «Ρε Πανούτσο, τι μας νοιάζει για το τι γινόταν στη Νέα Υόρκη πριν από εκατό χρόνια;». Η απάντηση είναι ότι εκτός της περιγραφής για το πώς δούλευαν οι εργάτες την εποχή του 12ώρου, η αξία της αναφοράς είναι στο πόσο λίγο αλλάξαμε μέσα στα χρόνια. Και αν το 1911 η απληστία των αφεντικών κλείδωνε τις πόρτες, το 2007 τις κλειδώνει η γραφειοκρατία. Οπως στο κτίριο της ΙΘ' Εφορίας της Κυψέλης.

Είχα την «αμφίβολη» χαρά, τελευταία εργάσιμη μέρα πριν από τα Χριστούγεννα, να πάω για να πληρώσω το χρέος μου στην Εφορία. Δεν θα σταθώ στο ότι υπήρχε ένα μόνο ταμείο, αφού στην ημιαργία όλοι οι υπόλοιποι είχαν κολλήσει το ρεπό τους, ούτε στη γιορταστική ατμόσφαιρα με υπαλλήλους και φορολογούμενους να ανταλλάσσουν εορταστικές κραυγές, αλλά σε ένα άλλο γεγονός. Κάποιος βαρέθηκε να περιμένει το ασανσέρ και δοκίμασε να κατέβει από την σκάλα. Επέστρεψε αγανακτισμένος λέγοντας ότι μια σιδερένια πόρτα στη σκάλα ήταν κλειστή. Μία προϊσταμένη της Εφορίας τού είπε: «Κύριε, γιατί φωνάζετε; Σήμερα το πανεπιστήμιο δεν δουλεύει και έχουν κλειδώσει την πόρτα της σκάλας». Στη συνέχεια η εξήγηση ήταν ότι επειδή η Εφορία συστεγάζεται με μια σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όταν η σχολή δεν λειτουργεί, η πόρτα της σκάλας κλείνει. Και σε περίπτωση πυρκαγιάς; Υποθέτω ο κόσμος θα πηδάει από τα παράθυρα σαν τις Εβραίες μοδιστρούλες του Triangle Shirtwaist Factory...

Η ευθύνη του προϊσταμένου της Εφορίας, συγκριτικά με τους υπεύθυνους του πανεπιστημίου, είναι μικρή. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος -και στη θέση του με χαρά θα το είχα κάνει- είναι να φωνάξει την πυροσβεστική για να σπάσει τη σιδερένια πόρτα. Αλλά η πράξη όποιου κλείδωσε -και υποθέτω σε όλες τις πανεπιστημιακές αργίες κλειδώνει την πόρτα- είναι τεράστια και ανήκει στην κατηγορία του «καλά, σε εμάς θα τύχει να συμβεί…». Σε κάποιον όμως πάντα συμβαίνει, που πριν νόμιζε ότι δεν θα του συμβεί. Οσοι θυμούνται την πυρκαγιά του «Οσκαρ» στη Ρόδο με δεκάδες θύματα, επειδή το αφεντικό στοίβαζε μπουκάλια πριν από την πόρτα κινδύνου, ξέρουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κλείνει με κείμενα σαν το δικό μου μετά την καταστροφή... Το συγκεκριμένο όμως κείμενο γράφεται πριν από την καταστροφή. Κι επειδή η πρακτική με τις σιδερένιες πόρτες στις σκάλες είναι πάγια τακτική στις δημόσιες υπηρεσίες, το πότε θα επαναδημοσιευτεί είναι συμπτωματικό.

Aν ο Μπασινάς και ο Καραγκούνης ταλαιπωρήθηκαν από τα μικρά συμβόλαια, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος τιμωρήθηκε από το μεγάλο. Και το πώς ένα μεγάλο συμβόλαιο μπορεί να καταστρέψει την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή θα το δούμε παρακάτω.

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος έχει την τιμή να είναι ο μοναδικός, μαζί με τον Κατσουράνη, παίκτης που η διοίκηση του Ολυμπιακού δημόσια ανέφερε ότι ήταν λάθος που δεν τον έχει αποκτήσει. Οι λόγοι ήταν εμφανείς. Ο Παπαδόπουλος μαζί με τον Νίκο Λυμπερόπουλο είναι τα δύο πιο τσαμπουκαλεμένα φορ στην Ελλάδα, με τον Παπαδόπουλο να υπερέχει στον τομέα της ταχύτητας. Η αξία του Παπαδόπουλου ήταν αναμφισβήτητη, με δύο όμως αρχικά μειονεκτήματα. Οτι ήταν πασίγνωστο ότι πιτσιρικάς ήταν Ολυμπιακός και πως από τους καλύτερους φίλους του ήταν ο Αντώνης Νικοπολίδης. Δύο «μειονεκτήματα» που δεν θα έπαιζαν κανένα ρόλο, αν στον Παναθηναϊκό οι τσάτσοι δεν τάιζαν τον κόσμο μίσος.

Εδώ και 30 χρόνια κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν ασχολείται σοβαρά με το τι ομάδα ήταν κάποιος παίκτης όταν ήταν παιδί. Ακόμα και αν ο παίκτης όταν είναι πιτσιρικάς είναι φανατικός μιας ομάδας, αν πάει στην αντίπαλό της είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει μέσα σε μήνες. Εκτός του Γουχού Γεωργιάδη, που σε όποια ομάδα και αν πήγε παρέμεινε ΠΑΟΚ, παίκτες που να διατήρησαν τα παιδικά τους οπαδικά αισθήματα είναι ελάχιστοι. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος σίγουρα δεν είναι ένας από αυτούς... Οποιος αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να δει την επανάληψη του γκολ που πετυχαίνει πέρυσι στο Καραϊσκάκη και τον τρόπο που το πανηγυρίζει.

Το δεύτερο αμάρτημα του Δημήτρη Παπαδόπουλου είναι η φιλία του με τον Νικοπολίδη. Η οποία ξεκίνησε από την εποχή που αγωνίζονταν στον Παναθηναϊκό. Αντίθετα με τον Γιάννη Γκούμα, που ακολούθησε την αρεστή προς τη διοίκηση «γραμμή» να κόψει κάθε σχέση με τον Νικοπολίδη, ο Παπαδόπουλος συνέχισε να είναι φίλος του. Μάλιστα, μια οικογενειακή έξοδός τους στον Κουρκούλη είχε οδηγήσει σε επίπληξη από τον Αποστολάκη. Τώρα, στο γιατί ένας παίκτης που έχει κερδίσει πέναλτι με τον Ολυμπιακό και έχει σκοράρει εναντίον του καλύτερου του φίλου πρέπει να παίζει ακούγοντας ψιθύρους η αιτία πρέπει να αναζητηθεί σε μια σταλινική νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Οπου ακόμα και οι προσωπικές σχέσεις πρέπει να εγκρίνονται από το διοικητικό κράτος και παρακράτος.

Αγωνιστικά το γεγονός που κατέστρεψε τον Δημήτρη Παπαδόπουλο ήταν το δεύτερο αυξημένων αποδοχών συμβόλαιό του. Οταν πριν από ενάμιση χρόνο ο Δημήτρης Παπαδόπουλος διαπραγματεύθηκε το συμβόλαιό του, η προσφορά του Παναθηναϊκού ήταν πεντακόσιες χιλιάδες ετησίως, που με τα μπόνους μπορούσαν να φτάσουν τις εξακόσιες. Αρχικά ο Παπαδόπουλος ήθελε οκτακόσιες. Υστερα από διαπραγματεύσεις, που ο Παναθηναϊκός είχε ανεβάσει την προσφορά του στις εξακόσιες χιλιάδες, η συμφωνία έκλεισε στα επτά κατοστάρικα. Το καταστροφικό δεν ήταν η διαπραγμάτευση, αλλά ο χρόνος που χρειάστηκε και τα δημοσιεύματα που τη συνόδευσαν, που είχαν κοινό παρονομαστή «Σιγά τον παίκτη και τα τρόπαια που έχει φέρει για να θέλει τόσα φράγκα». Με τα δημοσιεύματα ο παίκτης είχε απαξιωθεί σαν παίκτης της σειράς, που παίρνει περισσότερα από όσα αξίζει. Ο φιλότιμος Παπαδόπουλος αποφάσισε να αποδείξει ότι αξίζει κάθε ευρώ που παίρνει. Ακολουθώντας τη χειρότερη δυνατή μέθοδο. Την επίδειξη του φιλότιμου προς την κερκίδα.

Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται τον Παπαδόπουλο την εποχή της επιστροφής του από την Αγγλία, αλλά εκείνη την εποχή ο «Παπ» ήταν ένας ευκίνητος παίκτης περιοχής με ειδικότητα να παίρνει την μπάλα έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής, να μπουκάρει και να δίνει ασίστ ή να σκοράρει. Επειδή ένα τέτοιο παιχνίδι απαιτεί ανάλογους συμπαίκτες και επειδή μετά την αποχώρηση του Μιχάλη Κωνσταντίνου ο Παναθηναϊκός δεν έχει βαρύ παίκτη περιοχής να σπάει την μπάλα και να ανοίγει διαδρόμους, ο Παπαδόπουλος ανακάλυψε μια νέα θέση. Τη θέση του αμυντικού επιθετικού, που κυνηγάει κάθε αντίπαλο μπακ που έχει την μπάλα στα πόδια. Η νέα θέση είχε ένα πλεονέκτημα. Δεν χρειαζόταν συμπαίκτη για να διακριθείς. Είτε η ομάδα πάει καλά είτε όχι, μπακ υπάρχουν πάντα για να τα κυνηγάς. Είχε όμως ένα μειονέκτημα. Διοχετεύοντας τις δυνάμεις στο πρεσάρισμα, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος δεν είχε το καθαρό μυαλό και τις δυνάμεις, για να φτιάχνει επιθετικές φάσεις. Πριν από λίγο καιρό, όταν είχαμε τον Τσιάρτα καλεσμένο στο «Αρχίζει το ματς», είχε πει ότι όταν ο Μπάγεβιτς τον ρωτούσε αν θα μαρκάρει, απαντούσε «ναι» και έκανε ό,τι ήθελε. Αυτό όμως που έκανε ήταν αρκετό για να τον κάνει τον παίκτη που ξέρουμε. Ο Τσιάρτας είχε προσθέσει ότι ο επιθετικός δεν πρέπει να κουράζεται για να έχει καθαρό κεφάλι. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος τα έκανε όλα από την ανάποδη για να αποδείξει ότι αξίζει το συμβόλαιο που διαπραγματεύθηκε. Και για 100 χιλιάρικα κινδυνεύουμε να μη μάθουμε ποτέ τι παίκτης θα μπορούσε να γίνει...

Το επεισόδιο Παπαδόπουλου – Πεσέιρο δείχνει πόσο έχει προχωρήσει το κλίμα της υποψίας που αναπτύχθηκε στον Παναθηναϊκό. Ενιαίοι και διαιρετοί, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έβριζαν τον Δημήτρη Παπαδόπουλο για τη μέτρια φετινή του απόδοση και κυρίως για το πέναλτι που έχασε με τον Ολυμπιακό. Στη γενική γκρίνια είχε βοηθήσει και ο Τύπος. Ο οποίος έφτασε στο σημείο να αναφερθεί στις διακοπές του Παπαδόπουλου με τον Νικοπολίδη, που χτυπώντας πέναλτι ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού έμαθε πώς τα χτυπάει. Ακολούθησε η έλλειψη οξυδέρκειας στον πάγκο. Ο Πεσέιρο σίγουρα δεν έβαλε τον Παπαδόπουλο να ζεσταίνεται κάτω από τη θύρα 10 για να τον ξεχέζουν. Πιθανότατα δεν καταλάβαινε τα συνθήματα, αλλά, διάολε... Με τον Εργοτέλη έπαιζε ο Παναθηναϊκός. Δεν βρισκόταν ένας χριστιανός στον πάγκο να πει του Πεσέιρο να ζεστάνει τον Παπαδόπουλο κάπου αλλού; Το τελευταίο που αφορά τώρα τον Παπαδόπουλο. Πριν από μία εβδομάδα ο Πεσέιρο τον κάλυπτε δημόσια για το πέναλτι που έχασε στο Καραϊσκάκη. Οσο εκτός εαυτού και να ήταν από το βρίσιμο που άκουσε, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ο ίδιος άνθρωπος που τον στήριξε σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα τον έριχνε βορά στις διαθέσεις της κερκίδας; Και αν δεν το κατάλαβε εκείνη τη στιγμή, χθες, που είχε ηρεμήσει, δεν το κατάλαβε να ζητήσει μια συγγνώμη; Οταν έχεις άδικο, δεν είναι ντροπή.

Oπως πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για το ότι είδα κόκκινη στη φάση της αποβολής του Κνολ. Στην τηλεοπτική μετάδοση μοιάζει να έχει πετάξει ένα δεξί κροσέ που πιάνει τον Πουρσανίδη στο σαγόνι. Στο κανάλι όμως και στην επανάληψη της φάσης η γροθιά δεν πιάνει τον «Πούρσα». Οπότε, γιατί βγαίνει η κίτρινη; Για κάποιο μαλλιοτράβηγμα που είδε ο Γερμανάκος; Δεν προκύπτει. Τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που να σηκώνει δύο κάρτες, εκ των οποίων η μία να είναι κόκκινη. Επίσης, αν η κόκκινη στον Κνολ δεν αφορά γροθιά, από τι πέφτει στο έδαφος ο Πουρσανίδης πυροβολημένος; Και αν είναι θέατρο, γιατί δεν του δείχνει τότε κολλητή δεύτερη κίτρινη; Δεν ξέρω αν ο Γερμανάκος απέβαλε τον Κνολ για να μην παίξει με τον Παναθηναϊκό, αλλά ό,τι και να λέει για την αποβολή μοιάζει με πρόχειρη δικαιολογία...