Η φετινή ΑΕΚ είναι αλλιώς

Η ΑΕΚ ήταν η κερδισμένη της 17ης αγωνιστικής. Νίκησε με 1-0, με το ίδιο σκορ δηλαδή που νίκησαν και οι διώκτες της, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Μόνο που ενώ τα «1-0» των «αιωνίων» δεν τους έδωσε τίποτα περισσότερο από τρεις προβλεπόμενους βαθμούς, το 1-0 της ΑΕΚ δίνει σιγουριά και ενθουσιασμό για τη συνέχεια. Κυρίως γιατί είναι η απόδειξη ότι η ΑΕΚ δεν έχει φέτος σκοπό να χαρίσει το πρωτάθλημα σε κανέναν. Μπορεί να το χάσει αν αποδειχθεί χειρότερη από κάποια από τις ομάδες που την ακολουθούν. Δεν θα το χαρίσει όμως. Ας ξαναθυμηθούμε τι έγινε τα τρία προηγούμενα χρόνια, για να γίνει αυτό κατανοητό. Τον πρώτο χρόνο της διοίκησης Νικολαΐδη η ΑΕΚ διεκδίκησε ένα πρωτάθλημα βασιζόμενη κυρίως στα στραβοπατήματα των δύο «αιωνίων». Θυμίζω ότι εκείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός είχε παίξει τα μισά ματς κεκλεισμένων των θυρών στο Καραϊσκάκη και είχε περάσει μια σεζόν απερίγραπτης φαγωμάρας στο εσωτερικό του, που όλοι είχαν διχαστεί στους καβγάδες του Ντούσαν Μπάγεβιτς με τους λατίνους σουπερ στάρ της ομάδας. Την ίδια εκείνη χρονιά ο Παναθηναϊκός μας είχε παρουσιάσει τρεις προπονητές (τον Σουμ, τον Σκάζνι και τον Μαλεζάνι) και είχε χάσει μεσούσης της περιόδου τον καλύτερο αμυντικό του, Σωτήρη Κυργιάκο. Με αντιπάλους δύο τέτοιες προβληματικές ομάδες, η ΑΕΚ έκανε πρωταθλητισμό, πετώντας τελικά τις ελπίδες της στο ματς με τον Ιωνικό στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Τη δεύτερη χρονιά του Σάντος η ΑΕΚ κέρδισε ένα σωρό ματς με γκολ μετά το 80'. Σε όποια, όμως, αυτό δεν συνέβη κολλούσε στο «Χ». Η ΑΕΚ πλήρωσε ισοπαλίες με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι, την Ξάνθη, το Αιγάλεω, τον Ηρακλή: εκεί όπου η μαχητικότητα δεν έφτανε, η νίκη δεν ερχόταν ποτέ. Πέρυσι η ΑΕΚ πλήρωσε την άγνοια του προπονητή της για το τι είναι το ελληνικό πρωτάθλημα και έμεινε πολύ νωρίς πίσω από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό. Οταν τον πλησίασε έφταναν δύο-τρία λάθος σφυρίγματα για να την οδηγήσουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Φέτος κανένα από αυτά τα συμπτώματα δεν έχει παρουσιαστεί.

Η φετινή ΑΕΚ δεν είναι μια υπερομάδα. Αρκετοί από τους παίκτες της αν έμεναν ελεύθεροι, δεν θα αποτελούσαν στόχο ούτε του Ολυμπιακού ούτε του Παναθηναϊκού. Επίσης, ο «Δον Λορένσο Σέρα Φερέρ» αν έφευγε αύριο το πρωί δεν θα άφηνε πίσω του φίλους που θα τον θυμούνταν ως τον καλύτερο προπονητή που έχει περάσει από την Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Ολα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν και πολλά. Για να κάνεις πρωταθλητισμό στην Ελλάδα δεν χρειάζεσαι 25 φαινόμενα που να απασχολούν την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ούτε είναι απαραίτητο στον πάγκο σου να υπάρχει μια ιδιοφυΐα που κάνει μαγικά. Αυτά είναι υπερβολές για τα δικά μας μέτρα. Αυτό που χρειάζεται είναι να έχεις αρκετούς παίκτες ίδιου επιπέδου, ώστε να μην υπάρχουν συγκλονιστικές μεταπτώσεις ποιότητας όταν οι βασικοί λείπουν. Και πολλή πίστη, που να σε βοηθά να ξεπερνάς τις αναποδιές. Η ΑΕΚ φέτος μοιάζει να τα έχει και τα δύο. Αυτό, τουλάχιστον, μαρτυρά η νίκη στο Περιστέρι. Πρόπερσι χωρίς τρεις βασικούς δεν θα νικούσε. Πέρυσι έπειτα από μια απόφαση σαν αυτή της τιμωρίας του Ζήκου θα είχε διαλυθεί. Φέτος είναι αλλιώς...