Τι θέλει ο Βγενόπουλος, τι δεν θέλει ο Τζίγκερ

Μετά την εντυπωσιακή επέμβαση Βγενόπουλου στα τεκταινόμενα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, το ταυτόχρονο χτύπημα του... κουδουνιού της οικογένειας Βαρδινογιάννη από τον «μίστερ MARFIN» και τον ξεσηκωμό που προκάλεσαν οι ενέργειες αυτές στον κόσμο των «πρασίνων», νομίζω ότι τρία αλληλένδετα θέματα χρειάζονται άμεση ανάλυση, για να μπορέσει κανείς να βγάλει ένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του «τριφυλλιού».

1. ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ ο Παναθηναϊκός της πανίσχυρης οικογένειας Βαρδινογιάννη έφτασε σε τέτοιο σημείο παρακμής, ώστε μεταξύ των οπαδών του, όχι μόνο να νομιμοποιούνται, αλλά και να αποθεώνονται προτάσεις τρίτων με στόχο τη σωτηρία του;

2. Πού το πάει ο Ανδρέας Βγενόπουλος; Τι θέλει να προσφέρει στον Παναθηναϊκό και τι να αποκομίσει; Και μέχρι πού θα πιέσει τους Βαρδινογιάννηδες για χάρη της ομάδας που λάτρεψε και υπηρέτησε η οικογένειά του, αρχής γενομένης από τον παππού του;

3. Πώς θα αντιδράσουν οι Βαρδινογιάννηδες σ' αυτή την καλομελετημένη επίθεση φιλίας, που στόχο έχει το καλό του Παναθηναϊκού, αλλά (κακά τα ψέματα...) και τους ίδιους, από έναν τέως υπάλληλό τους, ο οποίος φαίνεται να βρίσκεται σε ευθεία σύμπλευση με τους μεγαλύτερους εχθρούς τους, τους αδελφούς Γιαννακόπουλους;

Για την υποβάθμιση του Παναθηναϊκού στα ποδοσφαιρικά πράγματα της χώρας επί της ουσίας δεν στέκει ούτε η προ ετών απομάκρυνση του ιστορικού προέδρου του, Γ. Βαρδινογιάννη, ούτε ο Τζίγκερ και το περιβάλλον του, που διαδέχθηκαν τον «καπετάν Γιώργη», ούτε καν το αντίπαλο δέος, που ακούει στο όνομα Σωκράτης Κόκκαλης.

Το σημαντικότερο πλήγμα που δέχθηκε τα τελευταία 11-12 χρόνια ο Παναθηναϊκός ήταν ο θάνατος του Θ. Βαρδινογιάννη, του ανθρώπου που κατηύθυνε αφανώς την «πράσινη» ΠΑΕ, χωρίς να υποψιάζεται σχεδόν κανείς τον πραγματικό ρόλο του.

Απλώς η αλλαγή φρουράς ανάμεσα στους Γιώργο και Γιάννη Βαρδινογιάννη έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, καθώς ο τέως πρωταθλητής των ράλι και το περιβάλλον του δεν διέθεταν ούτε τη γνώση ούτε το πάθος που απαιτούνταν για να διατηρήσουν μεγάλο τον Παναθηναϊκό.

Κομβικό σημείο για την πορεία που ακολούθησαν τα πράγματα ήταν η ολοκληρωτική (δηλαδή σε αγωνιστικό, παρασκηνιακό, διοικητικό και ψυχολογικό επίπεδο) ήττα από τον Ολυμπιακό στη Ριζούπολη, καθώς, εκτός όλων των άλλων, σήμανε και το πρόωρο τέλος της τρομερής φουρνιάς Ελλήνων παικτών που διέθετε τότε ο Παναθηναϊκός.
Οι παίκτες αυτοί, που λίγο μετά οδήγησαν την Εθνική στο έπος της Πορτογαλίας, βαφτίστηκαν «λούζερ» και έφυγαν κακήν κακώς, διότι για το 3-0 της Ριζούπολης κάποιοι άλλοι έπρεπε να φταίνε και όχι η ανίκανη διοίκηση Φιλιππίδη...
Ο Παναθηναϊκός από τότε άρχισε κάθε χρόνο να αλλάζει και φυσικά να μικραίνει, με σύντομη παρένθεση το νταμπλ επί Γιτζάκ Σουμ. Ακόμα όμως κι αυτή η ομάδα, που διέκοψε το μακρύ σερί των αποτυχιών, πήγε στον κάλαθο των αχρήστων! Γιατί απλώς ο άλλοτε μεγάλος Παναθηναϊκός είχε γίνει αυτοκαταστροφικός, δέσμιος των αντιλήψεων του Τζίγκερ, οι οποίες οδήγησαν σε σύγκρουση με τον κόσμο, σε επιστροφή στη... Λεωφόρο και σε επικοινωνιακή πολιτική επιπέδου συλλογικών εντύπων.

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος θέλει τον Παναθηναϊκό! Στο «πώς» δεν φαίνεται να δίνει και πολλή σημασία. Τον θέλει μόνος του, αλλά και μαζί με τον Βαρδινογιάννη. Τον θέλει κτήμα του, αλλά και υπό πολυμετοχικό καθεστώς. Το βέβαιο είναι ότι θέλει να τον διοικήσει. Για να τον ξανακάνει μεγάλο (όπως λέει ο ίδιος) και εν ανάγκη να τον παραδώσει ξανά στα σημερινά αφεντικά του τροπαιούχο, όμως και κερδοφόρο!

Ο Βγενόπουλος διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να ηγηθεί ή έστω να βοηθήσει εμφανώς τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, αυτό το τελευταίο μπορεί να το κάνει και από σπόντα, μια και η πίεση που ασκεί τώρα στον Τζίγκερ και πολύ περισσότερο εκείνη που ίσως σκέπτεται να ασκήσει στη συνέχεια ενδέχεται να υποχρεώσει τον πρόεδρο της ΠΑΕ σε αλλαγή τακτικής, που θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα.

Ο Βγενόπουλος είναι ακόμα του Παναθηναϊκού. Εκτός από τον παππού του (μέγας παράγων σε επίπεδο ΕΠΣΑ αλλά και ΕΠΟ) και τον πατέρα του (τερματοφύλακας του ΠΑΟ), ο ίδιος ήταν για πολλά χρόνια πρωταθλητής στην οπλομαχία με τα χρώματα του συλλόγου και στις αρχές της δεκαετίας του '80 υπεύθυνος Τύπου και δημόσιων σχέσεων της ΠΑΕ. Εκτός από... πράσινο αίμα, όμως, σήμερα διαθέτει και κεφάλαια. Αραβικά βέβαια, αλλά τόσα πολλά ώστε, σύμφωνα με τις... καλές γλώσσες, να μην μπορούν να μετρηθούν! Απλώς βάζουν τα «τούβλα» πάνω σε τεράστιες ζυγαριές και λένε: τόσα κιλά πετροδόλαρα, τόσα κιλά ευρώ των 500...

Δεν υπάρχει θέμα. Ο Βγενόπουλος τον λατρεύει τον Παναθηναϊκό, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν τον θέλει μόνο γι' αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λέει ψέματα όταν δηλώνει πως δεν τον βλέπει ως επιχείρηση. Απλώς με το ενδιαφέρον του για τον Παναθηναϊκό ο τέως οπλομάχος δείχνει ότι έχει μακρόπνοα και όχι ευκαιριακά επιχειρηματικά σχέδια στην Ελλάδα.
Για τους Βαρδινογιάννηδες ο Παναθηναϊκός δείχνει να είναι ό,τι το Κόσοβο για τους Σέρβους. Σημείο αναφοράς, terra nostra που θα την υπερασπιστούν απέναντι σε οποιονδήποτε επαναστάτη ή εισβολέα κυρίως από εγωισμό. Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, δεν πωλείται. Αυτό μοιάζει να είναι βέβαιο.

Και οι δύο παραπάνω λόγοι που δεν πωλείται ο Παναθηναϊκός είναι το καθεστώς της Παιανίας και το μεγάλο ντιλ που προωθούν οι Βαρδινογιάννηδες για το δικό τους γήπεδο στον Βοτανικό. Ομως ο Παναθηναϊκός δεν πάει καλά, γεγονός που έχει προκαλέσει εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στους οπαδούς του και τον Τζίγκερ, με τον τελευταίο να ακούει όλο και μεγαλύτερες αποδοκιμασίες και βρισιές.

Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, κάτω από τις παραπάνω συνθήκες είναι το εξής: ωραία, δεν πωλείται ο Παναθηναϊκός από τους Βαρδινογιάννηδες, αλλά ποια ικανοποίηση τους προσφέρει όταν γίνεται η αιτία να αμφισβητούνται και να έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το δημόσιο αίσθημα;

Ο κόσμος θέλει τον Παναθηναϊκό μεγάλο διότι έτσι τον είχε συνηθίσει. Και έχει δίκιο! Ο Τζίγκερ φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται την ιδιαιτερότητα της επιχείρησης Παναθηναϊκός, ούτε και το δικαιολογημένο της λαϊκής απαίτησης. Προφανώς θέλει να κάνει πράγματα με τον δικό του τρόπο, ακολουθώντας τεχνοκρατικά σχέδια και όχι τον παλμό της «πράσινης» καρδιάς, που, φυσικά, δεν διαθέτει. Και εδώ, νομίζω, βρίσκεται το πρόβλημα. Γιατί χωρίς τρέλα για την ομάδα τελικά τίποτα δεν γίνεται...

Εκείνο, λοιπόν, που νομίζω ότι θα προκύψει ως απάντηση στην πίεση Βγενόπουλου, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, είναι μια αναγκαστική αύξηση της ετήσιας επένδυσης που κάνει η οικογένεια Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό. Που όμως κι αυτή ενδεχομένως να μην αποδειχθεί αποτελεσματική, καθώς εκτός από το χρήμα, το ποδόσφαιρο απαιτεί και σωστές επιλογές, που τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό σπανίζουν...

Ο Βγενόπουλος, λοιπόν, ως άλλος Αννίβας, προ των (πράσινων) πυλών! Απέναντι σε τείχη που θεωρητικά δεν πέφτουν. Διαθέτει, άραγε, κάποιο μυστικό υπερόπλο που θα αλλάξει την κατάσταση ή απλώς επιδιώκει μιας μακράς διάρκειας πολιορκία και ό,τι ήθελε προκύψει;