Κινήσεις εξαγοράς και κινήσεις δημοσιότητας

Από την προχθεσινή ανακοίνωση της «Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης», στη δημιουργία της οποίας πρωτοστάτησε ο κ. Βγενόπουλος, μέχρι του σημείου οι παίκτες του ΠΑΟ να φορούν κελεμπίες και στο προπονητικό κέντρο της Παιανίας να χτιστεί τζαμί στο οποίο θα προσεύχονται οι παίκτες αλλά και οι φίλοι της ομάδας, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη.
Το τάιμινγκ της κίνησης Βγενόπουλου είναι εξαιρετικό. Βγαίνει προς τα έξω, μαζί με το αίτημά του για την πολυμετοχικότητα –προσέξτε, όχι αγορά της ΠΑΕ–, ύστερα από μια μεγάλη ήττα από τον «αιώνιο» αντίπαλο. Μια ήττα που βγάζει τους «πράσινους» νοκ άουτ από το Κύπελλο και αποτελεί μεγάλη πληγή στο γόητρο της ομάδας. Ετσι, αυτή η ανακοίνωση της «Κίνησης» βρίσκει εύφορο έδαφος για να γίνει αποδεκτή από τους πληγωμένους φίλους των «πρασίνων», οι οποίοι για μία ακόμα φορά βλέπουν την ομάδα να βγαίνει εκτός στόχων.

Η φρασεολογία, μάλιστα, της ανακοίνωσης της «Κίνησης», ειδικά στο σημείο που απαντά στον Πέτρο Κόκκαλη, φανερώνει τη βούληση των συντακτών της να πείσουν ότι ανήκουν στον «μεγάλο πράσινο λαό», που είναι αποφασισμένος να μη χαρίσει τίποτα στον μεγάλο αντίπαλο. Για τους ακριβείς στόχους και τα σχέδια της κίνησης θα πληροφορηθούμε αναλυτικά την ερχόμενη εβδομάδα, στη συνέντευξη Τύπου που έχει προαναγγελθεί. Μέχρι τότε μπορούμε να διασκεδάσουμε με το ευχάριστο σπορ των υποθέσεων. Πριν από τις υποθέσεις ας δούμε τις βεβαιότητες.

Η πρώτη είναι ότι ο Γ. Βαρδινογιάννης δεν έχει καμία διάθεση να πουλήσει μέρος ή και ολόκληρη την ομάδα. Το εικάζω για πολλούς λόγους, αλλά σημειώνω έναν ακόμα. Οταν σε δύο χρόνια το πολύ ο ΠΑΟ θα μπει στο δικό του γήπεδο, θα αποκτήσει άλλη οικονομική δυναμική, που θα του επιτρέψει και ανάλογα μεταγραφικά –και όχι μόνο– ανοίγματα. Τότε τα έσοδα της ομάδας θα είναι πολύ μεγαλύτερα και το γεγονός αυτό θα επιβάλει μια τελείως διαφορετική στρατηγική στον εμπορικό τομέα και τις σχέσεις της ομάδας με τους φιλάθλους της.

Ο οικονομικός σχεδιασμός της ομάδας υποθέτω ότι –μέχρι την είσοδο στο νέο γήπεδο– προβλέπει μια συνετή διαχείριση με στόχο και να γίνουν συμβατά τα οικονομικά της δεδομένα με το licensing της ΟΥΕΦΑ και να διαγραφούν οι όποιες ζημίες της οικονομικής διαχείρισης του παρελθόντος. Αυτή, λοιπόν, η περίοδος είναι μια περίοδος προσαρμογής. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιος σοβαρός λόγος υπάρχει που να ωθεί τον Γ. Βαρδινογιάννη να παραχωρήσει μέρος των μετοχών του ή και ολόκληρη την ΠΑΕ, ειδικά τη στιγμή που θα αρχίσει να έχει πολύ μεγάλα έσοδα.

Η πλευρά Βγενόπουλου, η οποία προσπαθεί να βρει γέφυρες επικοινωνίας με την οικογένεια Βαρδινογιάννη, δεν θέλει την ευθεία σύγκρουση –προς το παρόν, αλλά αφήνει ανοικτό το παράθυρο για μια τέτοια επιλογή στο μέλλον– και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μιλά δημοσίως για αγορά της ΠΑΕ, αλλά για «άνοιγμα και σε άλλες δυνάμεις» με τη μορφή της πολυμετοχικότητας, που θα ενισχύσει και τα ερασιτεχνικά τμήματα της ΠΑΕ. Βέβαια, το άνοιγμα αυτό που ζητεί η πλευρά Βγενόπουλου από την ΠΑΕ είναι απορίας άξιον γιατί δεν το ζητεί τόσο καιρό και από τον πρόεδρο του Ερασιτέχνη, ο οποίος ανακάλυψε ένα σημαντικό σύμμαχο στην προσπάθεια να παρουσιαστεί ως εναλλακτική λύση.

Φαντάζομαι ότι ο Γ. Βαρδινογιάννης θα απαντήσει κάποια στιγμή ότι όποια βοήθεια θέλει να προσφέρει κάποιος είναι ευπρόσδεκτη, αλλά αν γι' αυτή τη βοήθεια το αντάλλαγμα είναι η παραχώρηση μετοχών ή αρμοδιοτήτων, δεν θα πρόκειται για βοήθεια, αλλά για συναλλαγή. Προς το παρόν ο Γ. Βαρδινογιάννης δεν δείχνει καμία διάθεση για συναλλαγές.