Τι (δεν) μαθαίνουμε απ' τις «τεσσάρες»...

Οι «τεσσάρες» στο (ελληνικό) ποδόσφαιρο έχουν αυτόφωτη και αυθύπαρκτη αξία. Αποσυνδεμένη απ' την αλληλουχία των γεγονότων. Το αποδεικνύει η ζωηρή, σε βάθος χρόνου, ανάμνησή τους. Οσα θυμόμαστε απ' αυτές, είναι η καζούρα του (ενός) κόσμου στον (άλλον) κόσμο. Οσα ξεχνάμε, είναι όσα δεν μαθαίνουμε απ' τις «τεσσάρες».

Το '83, για παράδειγμα, αμέσως μετά την «τεσσάρα» επί του Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκη με το χατ τρικ του Αναστόπουλου στην παράταση, ο Ολυμπιακός στους προημιτελικούς βγαίνει νοκ άουτ με δύο ήττες (όλα τα γκολ, μέσα-έξω, ο Μαύρος) απ' την ΑΕΚ. Και, ένα χρόνο αργότερα, ο Παναθηναϊκός φτάνει (με τον Γκμοχ στον πάγκο) στο νταμπλ.

Το '86, όταν στον τελικό ο Παναθηναϊκός έκανε στον Ολυμπιακό το 4-0, η εκτίμηση ήταν ότι τον παράχωσε στον τάφο. Την επόμενη χρονιά, ο Ολυμπιακός (του) πήρε το πρωτάθλημα! Το 2001, πάλι, το 1-4 στη Λεωφόρο οδήγησε τον Ολυμπιακό έως τον τελικό. Οπου τον διέλυσε, στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο ΠΑΟΚ!

Το νταμπλ του Παναθηναϊκού το 2004, με το επιβλητικό 3-1 στη Νέα Σμύρνη, ήταν η αφετηρία της παρακμής. Της παρακμής, όχι του Ολυμπιακού. Του Παναθηναϊκού! Εάν (η παρακμή) ακούγεται βαρύ, έστω (ήταν η αφετηρία) της συνεχιζόμενης σταθερά, έως και σήμερα, καθοδικής πορείας του «Τριφυλλιού».

Τα πρωτοσέλιδα με τα μεγάλα γράμματα, η σύνδεση του ονόματος Λεμονής με τα μεγάλα σκορ του Ολυμπιακού, το πολύ πολύ να παραφουσκώσουν το «κόκκινο» εγώ (και να το κάνουν υπερεγώ) του καλού προπονητή. Δεν διακρίνω το αληθινό όφελος. Στην υπενθύμιση του 4-2 απ' τον ΠΑΟΚ του Μπάγεβιτς, απεναντίας, μπορώ να δω το ενδεχόμενο καλό.

Διότι, ναι, επί Λεμονή ήλθε το 6-2 με την Μπάγερ Λεβερκούζεν. Ηταν πρεμιέρα ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά πέμπτη αγωνιστική στο Λεβερκούζεν, ο Λεμονής δεν ήταν... καν προπονητής του Ολυμπιακού. Την ομάδα, την πήγε στη Γερμανία, αν θυμάστε, ο Γιάννης Κόλλιας.

Τι... δεν μαθαίνουμε, λοιπόν, απ' όσα συνηθίζουμε να ξεχνάμε; Οτι τα εκκεντρικά σκορ, περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο, απεικονίζουν τις συνθήκες on-the-day. Ερχονται από μία κακή (εάν είσαι εκείνος που έχει υποστεί την «τεσσάρα») ή, αντιστοίχως, μια καλή «ημέρα στη δουλειά». Ούτε ενθρονίζουν μονομιάς ούτε, ιδίως αυτό, διαλύουν.

Ο Ολυμπιακός, την Κυριακή, για κάποιο λόγο περίμενε τον Παναθηναϊκό (περίπου) σαν άμαχο πληθυσμό. Τα βρήκε μπαστούνια. Την Τετάρτη τον περίμενε σαν επικίνδυνο κακοποιό που «έρχεται να μας κλείσει το σπίτι». Ο Παναθηναϊκός, πάλι, την Κυριακή κατέβηκε στον Πειραιά για να παραβγεί στα ίσα τον μεγάλο αντίπαλό του.

Την Τετάρτη κατέβηκε για να πάρει το κεφάλι αυτού που φανταζόταν πως θα εύρισκε σαν παραζαλισμένο κοτόπουλο. Η εσφαλμένη ερμηνεία δεδομένων τη μια φορά οδηγεί στην εύστοχη, την επόμενη. Και το αντίστροφο. Δεν είναι κάτι... τρομερό. Είναι το ψωμί και το βούτυρο της καθημερινότητας του ποδοσφαίρου. Παθαίνεις, μαθαίνεις.

Ο Ολυμπιακός «έπαθε» (τη μίνιμουμ, μεταξύ μας, ζημιά από) το 1-1 της Κυριακής. Παιδεύτηκε ο Λεμονής, είναι ολοφάνερο, πολύ μ' αυτό. Και γι' αυτό. Πρίζωσε τους δικούς του, έκανε τις λογικές (μικρο)τροποποιήσεις, κατέβασε απ' την κούτρα του εκείνο το (πειστικό δημιουργικής φαντασίας) τρικ με τον Λούα Λούα στην αιχμή και τον Κοβάτσεβιτς ελαφρώς στο πλάι, πέταξε καινούργιο γάντι στον Σαριέγι, στον Γκούμα, στον Βύντρα...

Ο Παναθηναϊκός, από το ίδιο 1-1 της Κυριακής, έπαθε ό,τι είχε πάθει ο Ολυμπιακός μετά το 2-2 στο «Ριαθόρ». Πήγε «καβαλημένος» (στη Λανς) να ποδοπατήσει τη Λιλ. Ποδοπατήθηκε. Ο Λεμονής το αναγνώρισε χρόνια αργότερα. Τώρα. Μετά το 3-0 επί της Βέρντερ. Πιο σοφός.