Αυτός, αυτοί και τα μυστήρια

Εγραφα την Τετάρτη ότι ο ΠΑΟ μπορεί και στο ματς του Κυπέλλου να κλειστεί και να παίξει με αντεπιθέσεις, όπως ξέρει δηλαδή, και αναρωτιόμουν τι θα γίνει αν κάποιοι από τους παίκτες του δεν φτάσουν στο αξιοζήλευτο σημείο απόδοσης που είχαν την Κυριακή το βράδυ. Προσέθετα ότι «ο Ολυμπιακός, που έπαιξε άσχημα την Κυριακή, είχε τρεις μεγάλες ευκαιρίες και ένα δοκάρι» και ότι «η ερώτηση που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου είναι ποια ακριβώς θα είναι η παραγωγή του ΠΑΟ αν η απόδοσή των παικτών του δεν είναι σούπερ, όπως την Κυριακή». Το ματς του Κυπέλλου έδωσε μια θεαματική απάντηση: αν ο ΠΑΟ δεν είναι σούπερ, χάνει με 4-0, ειδικά αν ο Ολυμπιακός ανοίξει το σκορ και παίξει αυτός στην κόντρα.

Στο ποδόσφαιρο τα περισσότερα πράγματα είναι εξηγήσιμα. Ο Ολυμπιακός επανέλαβε το ματς με τη Βέρντερ στο Καραϊσκάκη, παίζοντας όμως σε σχέση με εκείνο το παιχνίδι στη μισή ταχύτητα. Ακόμα και τα γκολ που πέτυχε (τα δύο από τα τέσσερα, το πρώτο και το τρίτο) μοιάζουν ίδια. Το μυστήριο είναι ο ΠΑΟ. Ο ΠΑΟ έδειξε την αδυναμία του να ανοίξει μια κλειστή άμυνα, αλλά και μια χωρίς προηγούμενο τρικυμία στα μετόπισθεν, σχεδόν άνευ λόγου. Ο Ολυμπιακός σχεδόν δεν τον πίεσε: τον άφησε απλώς να αυτοκαταστραφεί μετά το γκολ του Λούα Λούα. Το μηδέν που είχε ο ΠΑΟ στην επίθεση εξηγείται, τα τέσσερα γκολ που δέχτηκε όμως όχι – ειδικά αν λάβουμε υπ' όψιν ότι σε 16 ματς πρωταθλήματος ο ΠΑΟ είχε δεχτεί μόλις 7 γκολ και είχε παίξει με τον Ολυμπιακό δύο φορές.

Μόνος

Ο ΠΑΟ είναι σταυρόλεξο με δύσκολη λύση. Από την αρχή της σεζόν σε σύγκριση με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ μου δημιουργεί την εντύπωση ότι ανταγωνίζεται κυρίως τον εαυτό του. Ο ΠΑΟ κερδίζει ή χάνει μόνος του: σπανίως στα παιχνίδια του το τι κάνουν οι αντίπαλοι έχει σημασία. Ο Ολυμπιακός την Τετάρτη τον διέσυρε χωρίς να κάνει ένα μεγάλο ματς: και στα τέσσερα γκολ υπάρχουν τεράστια δώρα. Στο πρώτο πριν από το καταπληκτικό σουτ του Λούα Λούα η μπάλα δεν βγαίνει σωστά από την περιοχή, μολονότι δύο παίκτες του ΠΑΟ παιδεύονται μόνοι τους να τη διώξουν. Στο δεύτερο κανείς αμυντικός δεν ακολουθεί τον Τοροσίδη και πάει στράφι η πρώτη επέμβαση του Γκαλίνοβιτς στο σουτ του Κονγκολέζου. Στο τρίτο ο Σαριέγκι κοιμάται ενώ ο Ντάρκο καραδοκεί, στο τέταρτο ο Πάντος κάνει τριάντα πέντε μέτρα με την μπάλα ανενόχλητος πριν πασάρει στον Νούνιες!

Παράξενα

Η δυσκολία απέναντι στην κλειστή άμυνα του Ολυμπιακού εξηγείται από τα προηγούμενα, όμως ο ΠΑΟ χάνει το ματς όταν μοιάζει πιο ισορροπημένος στη μεσαία γραμμή με το πέρασμα του Δημούτσου! Ο ΠΑΟ τέτοια ήττα δεν είχε ξανακάνει, αλλά και οι προηγούμενές του έχουν αρκετά παράξενα. Εχασε στην Τρίπολη από τον Αστέρα και στη Νέα Σμύρνη από τον Πανιώνιο επειδή πέταξε ένα ολόκληρο ημίχρονο μέχρι να καταλάβει με τι αντίπαλο παίζει. Ηττήθηκε στις καθυστερήσεις από την Ατλέτικο Μαδρίτης, ενώ τότε έπρεπε να τρώει σίδερα. Δεν νίκησε την Ξάνθη διότι μυστηριωδώς φρέναρε έπειτα από ένα εκρηκτικό πρώτο δεκάλεπτο, που δημιούργησε τρεις μεγάλες ευκαιρίες για γκολ. Νίκησε την Καλαμαριά με ένα συζητήσιμο πέναλτι στις καθυστερήσεις του αγώνα και έχοντας προηγουμένως παγώσει τον κόσμο του στις εξέδρες: η κακή απόδοσή του δεν οφειλόταν στην ικανότητα της Καλαμαριάς στο κατενάτσιο, αλλά στο ότι ο προπονητής του θεώρησε ότι έπρεπε ειδικά σε αυτό ματς ξαφνικά να δώσει φανέλα βασικού στον Εκι Γκονζάλες, αγνοώντας τον πολύ φορμαρισμένο Ιβανσιτς. Ο ΠΑΟ αθροίζει συνεχώς μυστήρια.

Κλειστά

Θέλετε κι άλλα; Υποτίθεται ότι η ομάδα του Πεσέιρο έχει πρόβλημα απέναντι στις κλειστές άμυνες, όμως η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, που θέλησαν στη Λεωφόρο να περιμένουν τον ΠΑΟ ταμπουρωμένοι στα μετόπισθεν, ηττήθηκαν σχετικά εύκολα! Το ίδιο και η Αμπερντίν και η Λοκομοτίβ στο UEFA, για να μη θυμηθώ την Αρτμέντια! Στο Καραϊσκάκη την Κυριακή οι απουσίες του Μάτος, του Μόρις και του Ρομέρο δεν φάνηκαν σχεδόν καθόλου: δεκαπέντε μέρες πριν, παρακολουθώντας τον ΠΑΟ στο «Κλ. Βικελίδης», πίστευες ότι είναι μάλλον αδύνατον να σταθεί σοβαρά χωρίς τους συγκεκριμένους παίκτες! Την Κυριακή είχε επτά διακριθέντες, την Τετάρτη το βράδυ εννέα παίκτες που στο δεύτερο ημίχρονο έμοιαζαν χαμένοι στο γήπεδο. Λες και κάποιος γύρισε τον διακόπτη...

Αρρωστος

Το μεγαλύτερο μυστήριο είναι η διαχείριση του χθεσινού ματς. Προσπαθώ καλοπροαίρετα να καταλάβω γιατί έπρεπε να αλλάξει η ομάδα που πήρε το «Χ» την Κυριακή. Ο Νίλσον ήταν άρρωστος, αλλά ο Καραγκούνης, που έπαιξε αλλαγή, μάλλον μπορούσε να ξεκινήσει. Ο Ν'Ντόι ως ελεύθερος επιθετικός είχε κάνει σπουδαία πράγματα, άρα ποιος ο λόγος να καθηλωθεί στα χαφ για ένα εικοσάλεπτο; Και με ποια λογική πήρε φανέλα βασικού ο Παπαδόπουλος μετά το χαμένο πέναλτι; Καταλαβαίνω το ροτέισον. Βοήθησε τον Πεσέιρο να βελτιώσει παίκτες. Ομως όταν αποτελεί αυτοσκοπό είναι λάθος.

Δικαίωση

Η μόνη εξήγηση είναι ότι και τον καλό Πορτογάλο κόουτς τον έχει κολλήσει μία από τις μεγάλες ασθένειες του ΠΑΟ: η αρρώστια της δικαίωσης! Στον ΠΑΟ δεν παίρνουν μέρος στο πρωτάθλημα για να το κατακτήσουν ή για να ικανοποιήσουν τον κόσμο ή για να βελτιώσουν την ομάδα: παίζουν για να δικαιωθούν. Για να φανεί ότι ο Βέλιτς είναι μεγάλος μάγκας, για να αποδειχθεί ότι οι παίκτες που έφυγαν ήταν κατιμάδες και αυτοί που ήρθαν τρομερές επιλογές, για να καταδειχθεί πόσο δίκιο έχει η ΠΑΕ και πόσο άδικο ο Φορέας, για να κλείσουν τα στόματα όσων δημοσιογράφων τόλμησαν να πουν ότι η ομάδα μπορεί να έχει το «χ» πρόβλημα. Αυτά απασχολούν την καθημερινότητα του ΠΑΟ – πολύ φοβάμαι ότι ο Πεσέιρο έψαξε την Τετάρτη λίγη δικαίωση και ο ίδιος. Τα υπερβολικά ρίσκα του και η ακατανόητη διαχείριση (η είσοδος του Καραγκούνη και του Ποστίγκα στο 3-0 π.χ.) μαρτυρούν ότι είδε το ματς ως ευκαιρία για να αποδείξει το απόλυτο μιας ιδέας: απορώ ειλικρινά γιατί. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να διεκδικήσει μια πρόκριση.

Φόρουμ

Ο ΠΑΟ δεν έχει εχθρούς, έχει αντιπάλους. Είναι ποδοσφαιρική ομάδα και όχι ιδεολογικό φόρουμ. Ελπίζω να μην τρελαθεί κι ο Πεσέιρο…

Καθήκον

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν του πεταματού διότι δεν νίκησε τον ΠΑΟ και δεν έγινε υπερομάδα επειδή τον νίκησε 4-0. Ο Ολυμπιακός έχει έναν προπονητή που ξέρει να διαχειρίζεται τα στραβά αποτελέσματα – καμιά φορά πάνω σε αυτά χτίζει και την τύχη του. Ο Λεμονής γνωρίζει ότι ο Ολυμπιακός είναι προτιμότερο να αντιδρά παρά να ακολουθεί εντολές. Οταν έχει προηγηθεί ένα κακό ματς, χτίζει πάνω στην αντίδραση που αυτό επιβάλλει το επόμενο. Το ενδιαφέρον στην ιστορία είναι πως αυτό το πετυχαίνει και με τους ξένους παίκτες. Χθες άκουσα τον Ζεβλάκοφ να απαντάει στον Γιάννη Γκούμα και τις κυριακάτικες δηλώσεις του: απίστευτα πράγματα! Η μόνη εξήγηση είναι ότι το διοικητικό και επικοινωνιακό σύστημα του Ολυμπιακού λειτουργεί ως προς αυτό εξαιρετικά: ο Ολυμπιακός αγοράζει παίκτες και τους κάνει οπαδούς του Ολυμπιακού – καθόλου άσχημα...

Τα τελευταία χρόνια όλοι οι μεγάλοι έχουν νίκες στα ντέρμπι – πάντα θα έχουν. Ο ΠΑΟ πέρυσι νίκησε τον Ολυμπιακό δύο φορές. Η διαφορά είναι το είδος της νίκης, το πώς φτάνεις σε αυτή. Ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟ έχει το 1-4 στη Λεωφόρο, το 2-0 με δέκα παίκτες στον τελικό του Κυπέλλου, το 3-0 της Ριζούπολης, το χθεσινό 4-0. Σε όλα αυτά τα ματς το κοινό χαρακτηριστικό είναι το πάθος των παικτών: πρόκειται για νίκες καθήκοντος! Ο Λεμονής, ως Ολυμπιακός πρώτα και ως καλός προπονητής έπειτα, το καθήκον το ξέρει. Απ' τη στιγμή που το ξέρει, μπορεί να το εξηγήσει και στον Λούα Λούα, τον Κοβάσεβιτς, τον Σίσιτς, τον Σέζαρ, τον Ζεβλάκοφ: οι άλλοι δεν έχουν έτσι κι αλλιώς πολλά να μάθουν. Λένε κάποιοι πως οι νίκες αυτές δείχνουν τη διαφορά υλικού: διαφωνώ. Δηλώνουν απλώς τη διαφορά στην προσέγγιση του αγώνα, την ικανότητα να βρίσκεις κίνητρα, τη γνώση της ιδιαίτερης αξίας των συγκεκριμένων ματς. Το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός δεν είναι ένα ντέρμπι: είναι μια ζωή ολόκληρη.

Επί της ουσίας τώρα, το λάθος θα ήταν να υπερτιμηθεί το αποτέλεσμα. Το ότι ο Ολυμπιακός έχει ένα αποδοτικό παιχνίδι το έχω γράψει από το ντέρμπι της Λεωφόρου – η «τεσσάρα» με ξάφνιασε, αλλά δεν με εξέπληξε. Με εκπλήσσει η μεταγραφική στασιμότητα. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ή να πάρει παίκτες ή να φτιάξει παίκτες. Και να μην ξεχνάει ποτέ ότι μόνο καλύπτοντας κενά και βελτιώνοντας το παιχνίδι γίνεσαι καλύτερος…