Η διαχείριση της νίκης είναι δυσκολότερη απ’ όσο φαίνεται

Είναι αρκετά δύσκολο να γράφεις διάφορες σοφίες για το ποδόσφαιρο με αφορμή ένα παιχνίδι, όταν ένα νέο παιδί έχασε τη ζωή του με αιτία ή και αφορμή αυτό το παιχνίδι κι ένα άλλο κινδύνευσε σοβαρά. Αν όντως το παιχνίδι ήταν η αιτία και η αφορμή και δεν συνέτρεχε άλλος λόγος. Φυσικά δεν φταίει το παιχνίδι γι’ αυτό, αλλά εκείνοι που το ιδεολογικοποιούν και το εμπορεύονται ως αλήθεια ζωής. Εκείνοι που στερούμενοι αρκετά πράγματα -μεταξύ άλλων και την κοινή λογική- θεωρούν ότι η ομάδα που υποστηρίζουν είναι πάνω από όλα. Εκείνοι που θεωρούν ότι η οπαδική δέσμευση είναι ιερό καθήκον και αρέσκονται να ζουν σε ένα σύμπαν που οι νίκες και οι ήττες καθορίζουν διαθέσεις και συμπεριφορές. Εκείνοι που νιώθουν άνετα μέσα στη φυλακή του οπαδικού σύμπαντος της μοναδικής αλήθειας, την οποία χωρίς ενδοιασμούς εμπορεύονται. Εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς είναι η ανθρώπινη ζωή και πόσο αξίζει. Ενα ελάττωμα -ανάμεσα σε πολλά άλλα- του φανατικού.

Το έχω γράψει γιατί το πιστεύω. Αυτοί που ανάγουν το ποδόσφαιρο σε ζήτημα ζωής ή θανάτου και πουλάνε αυτή τη φονική καραμέλα είναι απλώς ηλίθιοι και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επικίνδυνοι. Αν όχι και ηθικοί αυτουργοί όταν συμβαίνουν τέτοια τραγικά γεγονότα. Το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα παιχνίδι. Και ανάλογη είναι η σπουδαιότητα με την οποία πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Τίποτε περισσότερο. Σε σχέση με το προχθεσινό παιχνίδι, όλα όσα αφορούν το τεχνικό μέρος έχουν αναλυθεί διεξοδικά. Επιβεβαιώθηκε και η εκτίμηση ότι οι δύο ομάδες δεν ήταν δυνατόν να εμφανίσουν την εικόνα που μας παρουσίασαν την Κυριακή. Το αποτέλεσμα της Κυριακής, όμως, οι δύο ομάδες το διαχειρίστηκαν τελείως διαφορετικά.

Ο Ολυμπιακός διαχειρίστηκε την ισοπαλία σαν ήττα. Τόσο στο βαθμολογικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο γοήτρου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η ομάδα και οι άνθρωποί της προετοιμάστηκαν με σοβαρότητα για να πάρουν τη ρεβάνς. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, τα κατάφεραν. Θέλω εδώ να παρατηρήσω και κάτι ακόμα. Ο Ολυμπιακός, που παράγει λίγες επιθετικές ευκαιρίες, έχει το υψηλότερο ποσοστό αξιοποίησής τους από κάθε άλλη ομάδα στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, οι «πράσινοι» αντιμετώπισαν το αποτέλεσμα της Κυριακής σαν μία μεγαλοπρεπή νίκη. Σαν μία νίκη που θα στοίχειωνε τις αναμνήσεις των φίλων του Ολυμπιακού. Στον ΠΑΟ, η θέλησή τους να ξεπεράσουν τον μεγάλο αντίπαλό τους έχει θολώσει τόσο πολύ τη ματιά τους που πίστεψαν ότι με την εμφάνιση της Κυριακής -μία απλή ισοπαλία- είχαν εξασφαλίσει ένα άνετο βράδυ στο «Γ. Καραϊσκάκης». Παρασύρθηκαν από την κακή βραδιά που είχαν οι «ερυθρόλευκοι» την Κυριακή και πίστεψαν ότι η ανωτερότητά τους ήταν δεδομένη. Στο ποδόσφαιρο, όμως, τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο.

Πόσω μάλλον όταν, ως ομάδα, δεν έχεις ούτε τη συνοχή ούτε τον χαρακτήρα που έχει μια μεγάλη ομάδα και δεν μπορείς να διαχειριστείς με σοφία τα ατυχή ή τα επιτυχή αποτελέσματά σου. Η προχθεσινή ήττα, μία βαριά ήττα, θα βαρύνει ακόμα περισσότερο στην πλάτη των «πρασίνων», που προσπαθούν να κερδίσουν έναν τίτλο για να ξανακερδίσουν την αυτοπεποίθηση που έχουν ανάγκη ώστε να σταθούν απέναντι στον μεγάλο αντίπαλό τους, την πλάτη του οποίου βλέπουν τα τελευταία χρόνια. Ομως, η δυσκολία αυτής της προσπάθειας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από την ανωριμότητα της διοίκησης και της τεχνικής ηγεσίας να διαχειριστούν τόσο τις -λίγες και μικρές- επιτυχίες όσο και τις αποτυχίες.

Περί των κλεπσιόνε του κράτους

Ολημερίς και ολονυχτίς με συλλαμβάνω να με αναρωτάω τον εαφτό μου άμα είναι καλύτερα να είσε έκσω ή μέσα. Και συνεχάω και την αναρώτηση καθόσον δεν αντιλήπτομαι γιατίς εμείς ήμαστε μέσα για την ιποχρεωτική μετεκπαίδεφση και κάποιοι άλλοινοί που κλέβουνε μέχρις και τις δικές τους τσέπες, κόβουνε βόλτες με τα κάμπρια και ρουφάνε εκσπρέσους στα Κολωνάκια. Είμαι νομίζον ότι το ζήτημα είναι στην κλεπσά. Υπάρχουσιν καλές κλεπσές και κακές κλεπσές.

Καλές κλεπσές να πούμε είναι οι βούτες που κάνει το κράτος ασυστόλος και ουδείς είναι διαμαρτυρόμενος και επουδενί και άμα είναι μιλόν και διαμαρτυρόμενος τον τρόει η μαρμάγκα και τόνε ταράζουν στους ελένχους οι εφορίες. Που χου, ας πούμε για παραδειγματισμόν με τους διάφορους γραματής και φαρισέους στα ιππουργεία που κάνουνε τα κουμάντα των κρατικών λεφτών και τα μοιράζοντε μετακσί τους ή τα μοιράζοντε με κάτι λεφτάδες που η κυβέρνηση τους κάνει πλάτες, όμους, κρεβάτι και τα συναφή. Μάλιστα, άμα το κράτος τυχένει να σου χροστάει δεν δίνμει τόκον αλλά άμα του χροστάς εσύ σε γδέρνει και το παρόν συκγεκριμένον κόλπον είνε πατέντα του κράτους που έχει το κολπιράιτ της κομπίνας και δεν τηνε παραχωράει εις τον απλόν κοσμάκην.

Και όλες οι κλεπσές του κράτους και των ιππουργέον, που τους υπολύπτεται ο πρωθυπουργός, για να πάρετε χαμπάρι πόσο του κόβει και του πρωθυπουργέα να διαλέγει τους συνεργαζόμενούς του. Για άλλα του κόβει, δεν λέω, γιαφτό τα σπρόχνει όλα τα κρατικά μαγαζιά στους μεγάλους λεφτάδες. Τώρα, βέβαια, δεν το αποκλείω ποσός ο πρωθυπουργέας να τα σπρόχνει στους λεφτάδες για να πιάσει πόστα για τον χειμώνα, διότι την ανθίζεται πως άμα συνεχάει έτσι θα επέλθει μάβρον βαρύ εις τας ερχόμενας εκλογάς και σου λέει «να έχω τις γνωριμίες τώρα μήπως χρειαστώ μία βου δουλειάν άβριο γιατί θα μεγαλώσουνε τα δίδυμα και θα θέλουνε όλο βόλτες στα Τζάμπο και τα φροντηστήρια, γιατί άμα περιμένουμε από τη Νατάσα να πιάσει το τζόκερ, θα πάμε μαρς».

Κσαναγυρνάω στις καλές κλεπσές του κράτους και όλοι είστε γνωρίζοντες ότι τα ταμεία που δίνουνε τις πεινοσυντάκσεις δεν έχουνε λέει ούτε τρύπα στην τσέπη για να δώκουνε και αναρωτιέσε πώς είναι συνβένον αφτόν, αλλά αποκαλύφτετε ότι το κράτος χρωστάει στα ταμεία μία Ολυμπιάδαν λεφτά και δεν ιδρώνει κανένα αφτί και κανένας κώλος και άμα ήτανε ένας ανθρωπάκος να είνε χρωστών καμιά χιλιάδα εβρά στην εφορίαν τον πάνε πίπα κώλο εκδρομήν μέχρι το Κσυλόκαστρον και είνε και στιγματιζούμενος σε Τειρεσίες και στερούμενος μπλοκ επιταγώνε και έτσι είναι πεθένον επιχειρηματικός. Απακς όμως και πας ένας εβρισκόμενος εις ανάκγην είναι βουτήκσας ένα πιονήρι με μπιθρή από αμάκσι νεόδμητον, πηγαίνει βουρ για υποχρεωτική μετεκπέδεφσιν. Ετσι τα πέρνο στην κράνα.