Από την κατάχρηση του ηδονοβλεψία στη χρήση του νορμάλ θεατή

Αυτό το τηλε-γλέντι με τις «αμφισβητούμενες φάσεις» και τους κριτικούς-σταρ της Κυριακής καλώς γίνεται. Και καλώς να επεκταθεί! Για αρχή, στη Β' Εθνική. Μετά, εν ευθέτω χρόνω, σε ιστορικές αναδρομές. Με εμβόλιμες εκπομπές.

Να πιάσουν, σιγά σιγά, ματς παρελθόντων ετών. Παρελθουσών δεκαετιών. Με μαρτυρίες των, ακόμη εν ζωή, πρωταγωνιστών. Εως το 8-2, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός, του 1930. Τι διάολο, μπήκαν δέκα γκολ εκείνη την ημέρα... κι ήταν όλα κανονικά;

Οσο πιο πολύ τόσο πιο καλό. Το όφελος είναι πως αργά ή γρήγορα, όταν επέλθει ο κορεσμός και συνεπώς η πλήρης αποστροφή, θα καταλήξουμε σε ό,τι «έδει δείξαι». Θα συνειδητοποιήσουμε τον παραλογισμό. Και τότε θα επέλθει η ισορροπία. Θα περάσουμε, από τη σημερινή κατάχρηση, στη λογική χρήση του όπλου-ριπλέι.

Θα επιστρέψουμε, από το να γινόμαστε ηδονοβλεψίες της «επίμαχης» στιγμής, στο να βλέπουμε κανονικό ποδόσφαιρο. Το οποίο (ο νορμάλ θεατής αντιλαμβάνεται πως) είχε, έχει, εσαεί θα έχει (και) τέτοιες φάσεις-στιγμές. Πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις, στην ανασφάλειά μου... μην το χάσω εντελώς με τον ντόρο γύρω γύρω, σκέπτομαι τι πραγματικά θα σκανδάλιζε εάν συνέβαινε σε αγώνα, π.χ., Τσάμπιονς Λιγκ.

Είναι χρήσιμο γράδο. Αποτελεσματικό, ως προς το να μην το χάσει κανείς, εργαλείο σκέψης. Ο Ολυμπιακός δέχθηκε το ίδιο γκολ μία φορά στο «Ολίμπικο» απ' τη Λάτσιο κι άλλη μία στο Καραϊσκάκη απ' τον Παναθηναϊκό. Πόσο διαφορετικά διαχειρίστηκε ως οργανισμός τα δύο ομοειδή ατυχήματα, τούτο δίνει ενδιαφέρουσα τροφή.

Τα γκολ του Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο, το ένα που δεν ήταν οφσάιντ και δεν μέτρησε με τον Ολυμπιακό ή το άλλο που ήταν οφσάιντ και επίσης δεν μέτρησε με τον Παναθηναϊκό, στο διεθνές επίπεδο θα συζητιούνταν πράγματι. Δεν θα σκανδάλιζαν όμως.

Αλλά τα σούρτα-φέρτα του Πολατιάν, ναι. Εκείνα τα καμώματα του διαιτητή στο τελευταίο δεκάλεπτο θα έφταναν, και θα περίσσευαν, για να τον εξαφανίσουν απ' τον χάρτη. Οχι λιγότερο, τα καμώματα του (νούμερο δύο στην ιεραρχία των Ελλήνων ρέφερι) Κασναφέρη στην Τούμπα. Το ξέρει και ο ίδιος, άλλωστε. Στην Ευρώπη, απλούστατα, δεν θα τον έπαιρνε να δίνει one-man-show.

Το πέναλτι-Καραγκούνη με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς ίσως διαιτητής της Serie A να το 'δινε. Της Primera θα το 'δινε οπωσδήποτε. Υπέρ της Μπάρτσα ή της Ρεάλ. Αγγλος, με τίποτα. Εκτός εάν εκείνος που βούτηξε ήταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο...

Αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ ή στο Κύπελλο UEFA, ο Καραγκούνης το γνωρίζει, αυτό το πέναλτι δεν θα το έβρισκε μάλλον πουθενά. Οχι πως πρόκειται για τον αγγελικό κόσμο. Για να βγει η δωδεκάδα των διαιτητών του Euro 2008 έπεσαν τα φοβερά και τρομερά μέσα. Καμία σχέση, διευκρινίζω, ο Μισέλ Πλατινί. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη δωδεκάδα δεν υπάρχει... Γάλλος διαιτητής.

Φαγώθηκαν να πάρει ο Μεδίνα Κανταλέχο τη θέση του Μεχούτο Γκονθάλεθ. Δεν πέρασε. Η διαφορά στις βαθμολογίες της απόδοσής τους (που, παρεμπιπτόντως, εκεί δεν δημοσιοποιούνται, όπως και πουθενά αλλού, παρά μόνον εδώ, ποτέ), αν θέλετε οι διαφορές και στη γενική εκτίμηση για την ποιότητα του ενός και του άλλου, ήταν συντριπτικές υπέρ του Μεχούτο.

Πέρασαν, ωστόσο, στους «12» άλλοι. Ο Ολλανδός Φινκ ή ο Σουηδός Φρέιντφελντ αξιοκρατικά δεν είχαν καμία θέση. Στην αληθινή ζωή, το καλοκαίρι, θα έχουν. Θα έχουν, φυσικά, το πολύ πολύ, σε ένα ή δύο παιγνίδια ομίλων. Οχι στα νοκ άουτ. Ακόμη και σε κόσμο που δεν είναι αγγελικός, δεν το 'χουν χάσει τελείως!

Το Euro 2004 υπήρξε η καλύτερα διαιτητευμένη διοργάνωση στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τέσσερα χρόνια μετά, μικροεξυπηρετήσεις γίνονται, είναι στο πρόγραμμα. Αλλά δεν θα ρισκάρουν τα κραυγαλέα αυτογκόλ. Οταν το διακύβευμα φτάσει να είναι το πιο υψηλό, θα εμπιστευθούν μονάχα την πιο υψηλή κλάση.

Η Λάτσιο, στο Καραϊσκάκη, έβαλε ένα γκολ οφσάιντ και μέτρησε. Η Εθνική, στην Πόλη, έβαλε ένα γκολ οφσάιντ και μέτρησε. Η Βιγιαρεάλ νίκησε την ΑΕΚ, στο Μαρούσι, με δύο γκολ που (αμφότερα) ήταν οφσάιντ. Και μέτρησαν. Σ' αυτά τα τελευταία, το μόνο που θυμάμαι να κάναμε live με τον Χρήστο (Σωτηρακόπουλο) ήταν ότι αναφέραμε πως ήταν οφσάιντ. Αναφέραμε, επίσης, πως ήταν τόσο (...ολίγον) οφσάιντ που δικαιολογούσαν να δοθεί το αβαντάζ της αμφιβολίας στον επιτιθέμενο.

Δεν χρησιμεύει σε κάτι να τρελαινόμαστε...