«Κονιάγκι» και ξερό ψωμί!

Συνέβη τον Ιανουάριο του 1978: «Μεθυσμένος τερματοφύλακας αποβάλλεται από το γήπεδο στο Νταρ Ες Σαλάμ, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα του πρωταθλήματος της Τανζανίας, όταν ο διαιτητής που παρατήρησε την ασυνήθιστη συμπεριφορά τού παίκτη ανακαλύπτει κρυμμένο πίσω από το δοκάρι ένα μπουκάλι "Κονιάγκι" (είδος τζιν)».

Ετσι καταγράφεται το γλαφυρό περιστατικό στο Ιστορικό Λεύκωμα της εφημερίδας «Καθημερινή». Φιγουράρει -και καλά κάνει- ανάμεσα σε πολιτικές κι επιστημονικές ειδήσεις των ημερών εκείνων, προφανώς επειδή αντανακλά μια ανάλαφρη, κωμική πλευρά της ζωής. Ωραία, τώρα που γελάσαμε με την παλιά νοοτροπία της αλάνας και το… ευχαριστηθήκαμε, ας αναρωτηθούμε: τριάντα χρόνια (ακριβώς) αργότερα, όχι στον Τρίτο αλλά στον ανεπτυγμένο κόσμο του ανθηρού επαγγελματισμού, ποια είναι τα ανάλογα «εκτός προγράμματος»; Ποια είναι τα «τραβηγμένα», τα οποία θα αντιδιαστείλουμε στον τερματοφύλακα που αντίκρισε κόκκινη κάρτα, γιατί είχε προηγουμένως κοκκινίσει η μύτη του από το ποτό;

Δεν θα δεις, φυσικά, παίκτες να κάνουν «οχτάρια» στο γήπεδο επειδή κατανάλωσαν αλκοόλ. Θα καταμετρήσεις, όμως, στην τελευταία επταετία οκτώ ανθρώπους που σωριάστηκαν στο τερέν και πέθαναν -αμέσως ή λίγο αργότερα. Είτε επειδή κάτι -πολύ χειρότερο του «Κονιάγκι»- κατανάλωναν για να υπομείνει ο οργανισμός τους το διαρκές «ξεζούμισμα» είτε επειδή απλώς δεν άντεξαν: είπαμε, έχεις δικαίωμα να «φύγεις» νομίμως φθαρμένος ή ντοπαρισμένος. Σκεφθείτε κατά μέσο όρο περίπου ένας τέτοιος θάνατος ετησίως! Ιδέα μου είναι ή όντως χάνονται, πλέον, περισσότερες ζωές διεθνώς στη διαρκή μάχη των ποδοσφαιριστών με τα όριά τους, παρά στους πολέμους των χούλιγκαν;

Ολα αυτά με μακάβριο «βαρόμετρο» μόνο τα κρούσματα ανθρώπινων καταρρεύσεων κατά τη διάρκεια αγώνων. Φαντάσου, λέει, να προσμετρήσεις και τις άλλες -σχετικές με αναβολικά- αποκαλύψεις, πολλές εκ των οποίων αφορούν τους θανάτους παλιών παικτών. Τις έρευνες που καταδεικνύουν, λ.χ, «υπερβολική συχνότητα θανάτων από καρκίνο, λευχαιμία και μια σπάνια ασθένεια του νευρικού συστήματος στους ποδοσφαιριστές των κορυφαίων ιταλικών ομάδων» (από το άρθρο του Χρ. Χαραλαμπόπουλου με τίτλο «Για το ποδόσφαιρο που σκοτώνει», «SportDay» 10ής Ιανουαρίου). Προσέξατε πόσο λιγότερο από τον χαμό -ας πούμε- του Φοέ συζητήθηκε η πρόσφατη απώλεια του αρχηγού της Μάδεργουελ; Τι μαρτυρά αυτό, αν όχι τη σταδιακή εξοικείωσή μας με την ιδέα τέτοιων «παράπλευρων απωλειών»;

Ναι, σήμερα κανένας ποδοσφαιριστής δεν θα αγωνιζόταν με μυαλό θολωμένο από ποτό. Μπορεί, όμως, να του θολώνουν λίγο λίγο το μυαλό, να του σμπαραλιάζουν τα νεύρα και να του μαυρίζουν την ψυχή τα καθημερινά «ή ταν ή επί τας» που επιβάλλει η ολοκληρωτική μετατροπή του παιχνιδιού σε επιχείρηση. «Δεν κερδίζουμε επειδή έχουμε αξία, έχουμε αξία επειδή κερδίζουμε». Αυτή τη μελαγχολική διαπίστωση έκανε κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Ισχύει πλήρως και στο ποδόσφαιρο. Η συνακόλουθη πίεση γίνεται «πρωταθλήτρια», πατώντας ενίοτε πάνω σε τσακισμένα νεύρα (Λοκό, Ντάισλερ), ή σε εξασθενημένα κορμιά που πρέπει πάση θυσία να παραστήσουν τα «μάχιμα», ένεκα συμβατικών υποχρεώσεων (Ρονάλντο, τελικός Μουντιάλ 1998). Μακάρι να έφταιγε κάτι «φευγαλέο» -με προσωρινή επίδραση- σαν το αλκοόλ, για ξυλοδαρμούς όπως αυτός που έγινε προσφάτως στα αποδυτήρια της Λα Κορούνια ή εκείνος ανάμεσα στους παίκτες της Βαλένθια και της Ιντερ. Ολοι ξέρουμε, όμως, ότι άλλα είναι αυτά που «τρελαίνουν». Σε σύγκριση με αυτά «Κονιάγκι» και ξερό ψωμί!

ΥΓ.: Οχι, δεν θα ήθελα να δω στην Μπαρτσελόνα ή την Αρσεναλ μεθυσμένο τερματοφύλακα – αν και κάποιες στιγμές του Λέμαν θα σε υποχρέωναν να αναρωτηθείς ποια ήταν η διαφορά…