Δαιμονισμένοι και ματιασμένοι

Ο Αρης επιστρέφει απόψε στον τόπο του μαρτυρίου, με καθυστέρηση 22 ετών. Οταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι «κίτρινοι» στο Μιλάνο, περνούσαν την τελευταία από τις παιδικές τους ασθένειες, πριν ανδρωθούν και κατακτήσουν ευρωπαϊκές κορυφές. Οι ίδιοι ένιωθαν ήδη έτοιμοι. Αποδείχθηκε ψευδαίσθηση. Και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να κλείσει η πληγή που του άνοιξε η τότε Τρέισερ.

Ηταν προκριματικά Κυπέλλου Πρωταθλητριών, διπλοί αγώνες, με έπαθλο για το νικητή μια θέση στην εξάδα. Οταν έγινε η κλήρωση, οι περισσότεροι ξέγραψαν τον Αρη. Πού να τα βάλει κανείς με το θηρίο από την πάμπλουτη Ιταλία; Αλλά το Αλεξάνδρειο επιφύλασσε μια εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη στον Μπομπ Μάκαντου, τον Ντίνο Μενεγκίν, τον Μάικ Ντ'Αντόνι και τους άλλους άσους της Τρέισερ: 98-67!

Ο Αρης είχε Γκάλη, Γιαννάκη, Φιλίππου, τον νεοφερμένο Σούμποτιτς, έναν σέντερ με ύψος 2,02 μ. ονόματι Τζάκσον και άλλο ουδέν. Ορισμένες από τις ευρωπαϊκές εφημερίδες της εποχής τύπωσαν το αποτέλεσμα ανάποδα, πιστεύοντας ότι επρόκειτο για λάθος. Το ελληνικό μπάσκετ δεν υπήρχε πουθενά στον χάρτη.

Ο Αρης βιάστηκε να πανηγυρίσει την «πρόκριση».

Οι πολύπειροι Ιταλοί μπήκαν στο γήπεδο για τον επαναληπτικό με μάτι που γυάλιζε. Απέναντι σε ομάδα που αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν, κάλυψαν τη μισή σχεδόν διαφορά στο ημίχρονο (44-30), πάτησαν το γκάζι μετά την ανάπαυλα και άρπαξαν την πρόκριση με σκορ σχεδόν απίστευτο για τα δεδομένα εκείνων των καιρών: 83-49. Στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Αρης πλησίαζε συχνά τους 150 πόντους.

Μετά την καταστροφή, βούιξε το σύμπαν. Οι φήμες για «στημένο ματς» έδωσαν και πήραν, σε βαθμό συχνά ανεξέλεγκτο. «Και από το δικό μου το μυαλό πέρασε πολλές φορές η σκέψη ότι κάτι συνέβη», ομολόγησε πολλά χρόνια αργότερα ο Γιάννης Ιωαννίδης. «Το αποτέλεσμα δεν έμοιαζε φυσιολογικό, αυτομάτως λοιπόν καθίσταται ύποπτο! Εφόσον πάντως δύο άνθρωποι γνωρίζουν την αλήθεια για κάτι, ο ένας δεν μπορεί να γελάσει τον άλλον». Ερμηνεύσατε τον ιωαννιδικό χρησμό κατά το δοκούν.
«Πήγαμε να παίξουμε αργά και να κρατήσουμε τη διαφορά, αλλά δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε», πρόσθεσε γύρω στο 1998 ο Παναγιώτης Γιαννάκης. «Ημασταν σαν πέντε καρέκλες τοποθετημένες στο γήπεδο και ανήμπορες να κουνηθούν». Ο Αρης του 1986 έτρεχε σαν δαιμονισμένος. Ο Αρης εκείνης της μαύρης βραδιάς περισσότερο έμοιαζε ματιασμένος.

Ενα χρόνο αργότερα, το σύστημα διεξαγωγής του Κυπέλλου Πρωταθλητριών άλλαξε, ο Αρης απαλλάχτηκε από τον βραχνά των νοκ-άουτ αγώνων και η ευρωπαϊκή περιπέτειά του μπήκε σε τροχιά μεγάλων διακρίσεων.

Η περίοδος 1987-88 τον βρήκε να παίζει στο φάιναλ φορ της Γάνδης, όπου έπεσε ξανά πάνω στην Τρέισερ. Δεν μπόρεσε να κερδίσει εκείνον τον ημιτελικό, προηγουμένως όμως είχε πάρει γλυκιά εκδίκηση από τους Ιταλούς στο οικείο περιβάλλον του Αλεξάνδρειου: 120-95, ανεπανάληπτη παράσταση, με σβουριχτή «50άρα» του Νίκου Γκάλη!

Δεν ήταν λοιπόν «πυροτέχνημα» το +31 της προηγούμενης χρονιάς. Για το 34 του Μιλάνου, η ιστορία έγραψε ένα τεράστιο ερωτηματικό.