Σφύριζε ό,τι έβλεπε

Οπως αρμόζει, θα αρχίσω με τη διαιτησία. Στο συγκεκριμένο ματς όλες οι φάσεις που συζητήθηκαν είναι της τηλεόρασης ή αμφισβητούμενες. Το πρώτο σημαίνει ότι άκρη βγαίνει μόνο μέσα από την κάμερα, όπως στο άουτ πριν από την πάσα του Σαλπιγγίδη στο γκολ του Παναθηναϊκού. Το δεύτερο, τη μονομαχία Τοροσίδη-Μάλαρτζ στην ισοφάριση του Ολυμπιακού. Στην πρώτη περίπτωση ο διαιτητής κι ο επόπτης είναι ανθρωπίνως αδύνατον να διακρίνουν στη λάθος πλευρά ένα άουτ των 10 πόντων. Στη δεύτερη περίπτωση όσο ο Καλόπουλος μπορεί να σφυρίξει φράγμα στον Τοροσίδη, που έχει ανοίξει και τα δύο χέρια, τόσο μπορεί και να σφυρίξει πέναλτι και κάρτα στο σκαρφάλωμα του Μάλαρτζ στην πλάτη του παίκτη του Ολυμπιακού. Ακόμα και η περίπτωση της αποφυγής της δεύτερης κίτρινης κάρτας στον Γκαλέτι δικαιολογείται, αν συνυπολογίσουμε ότι ο Καλόπουλος αποφεύγει να βγάζει κάρτες σε ολόκληρο το ματς.

Κλείνοντας με τη διαιτησία του ντέρμπι, δεν μπορώ να συνταχθώ με την άποψη ότι ο Καλόπουλος προσπάθησε να ισορροπήσει τη μια απόφαση με την άλλη. Ηταν τόσο ετερόκλητες οι συνθήκες στις αποφάσεις που πρέπει να πάρει, ώστε αμφιβάλλω ότι ήξερε ποτέ αν κάτι ήταν σωστό ή λάθος για να το «ισοφαρίζει» με το επόμενο σφύριγμα. Ακόμα και να τον είχε πάρει κάποιος τηλέφωνο στο ημίχρονο για να του πει ότι η μπάλα στο γκολ του Παναθηναϊκού είχε βγει άουτ, δεν μπορεί να έχει σχέση με την ισοφάριση του Ολυμπιακού, που το γκολ μπαίνει στο πρώτο ημίχρονο, αλλά η θεωρία της ισορροπίας καταρρίπτεται κι από το γεγονός ότι δίνει το πέναλτι στον Παναθηναϊκό.

Μέχρι να δημιουργηθεί μια υπηρεσία ψυχολογικής ανάλυσης των σφυριγμάτων των διαιτητών, θα παραμείνω στην άποψη ότι ο Καλόπουλος σφύριζε ό,τι έβλεπε σε ένα ματς με κυριολεκτικά αμφισβητούμενες φάσεις. Η αγωνιστική, όμως, με βοήθησε να διαμορφώσω μια νέα άποψη. Οτι ο Κάκος είναι περισσότερο κακός διαιτητής από ό,τι αρχικά είχα νομίσει.

Σύμφωνοι, ο ΠΑΟΚ είχε να πάρει 50 αγωνιστικές πέναλτι. Σύμφωνοι, στο ματς με τον Ολυμπιακό ο Σάλμον έπρεπε να το πάρει. Αλλά με ποια λογική ο Κάκος δίνει πέναλτι σε μια φάση που έχει όλο τον χρόνο και τον χώρο να διακρίνει τι γίνεται και αποβάλλει και τον Ζουέλα, μόνο με τη λογική της φιλανθρωπίας εξηγείται. Ενας, όμως, διαιτητής δεν δίνει πέναλτι επειδή κάποιοι άλλοι δεν έδωσαν στο παρελθόν. Ακόμα χειρότερα δεν δίνει πέναλτι εναντίον της Ξάνθης για να ισοφαρίσει την αδικία με τον Ολυμπιακό. Και χείριστα όταν ένας διαιτητής έχει σχηματίσει την εντύπωση ότι δεν υπάρχουν νόμοι και κανονισμοί, αλλά το δίκαιο όπως αυτός το αντιλαμβάνεται, τότε η βάρκα έχει μπατάρει. Εκτός του ότι αμφιβάλλω ότι στον ΠΑΟΚ χάρηκαν με το «πέτσινο» πέναλτι, ο Κάκος αφήνει αμφιβολίες κατά πόσο μπορεί να διαιτητεύσει το ντέρμπι της Τετάρτης. Ενας διαιτητής που από εμφάνιση και αποφάσεις νομίζει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που 22 παίκτες τρέχουν ώστε ο ίδιος να μπορεί να σφυρίζει ό,τι θέλει, κάποια στιγμή θα την κάνει τη χαριτωμενιά… Και την Τετάρτη στο Καραϊσκάκη, με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό να είναι φορτωμένοι από το ματς της Κυριακής, θα είναι η χειρότερη στιγμή.


Ο Ολυμπιακός είχε, έχει και πιθανότατα θα έχει το πρόβλημα του ολιγομελούς ρόστερ. Η θεωρία ότι μια ομάδα μπορεί να σταθεί με ρόστερ 22 παικτών, εκ των οποίων οι 16 να είναι πρώτης διαλογής σε ένα μαραθώνιο 50+ αγώνων τον χρόνο, θα έστεκε αν οι δεκαέξι παίκτες ήταν εγγυημένα όλο τον χρόνο υγιείς και κεφάτοι και πραγματικά έπαιζαν με την ίδια απόδοση σε δύο και τρεις θέσεις. Τέτοιο, όμως, πράγμα δεν υπάρχει.

Γιατί πρώτον, στον Ολυμπιακό και κάθε άλλη ομάδα οι περισσότεροι παίκτες μπορούν να αγωνιστούν σε μία και μόνη θέση. Κατ' αρχάς όλοι οι επιθετικοί συνήθως έχουν μία θέση. Φυσικά ο προπονητής μπορεί να τους ζητήσει να παίξουν κάπου αλλού, αλλά σχεδόν επιθετικός παίκτης, περιλαμβανομένων των χαφ, χάνει μεγάλο μέρος της δυναμικότητάς του όταν υποχρεωθεί να αλλάξει θέση. Στον Ολυμπιακό οι Γκαλέτι, Κωνσταντίνου, Μήτρογλου παίζουν μόνο σε μία θέση. Ο Λούα Λούα παίζει σε περισσότερες θέσεις, αλλά είναι φως φανάρι ότι δεν παίζει στη γραμμή, αλλά είναι δεύτερος επιθετικός, που επειδή έχει βολικό χαρακτήρα δέχεται να έχει μειωμένη απόδοση για να κλείνει κενά. Ο Τζόρτζεβιτς παίζει στον άξονα περισσότερο λόγω ηλικίας, παρά επειδή γεννήθηκε για να παίζει εκεί, τη στιγμή που ο Νιούνιες είναι άγνωστο στους φιλάθλους, αλλά κατά πάσα πιθανότητα και στον προπονητή του, πού είναι πραγματικά η θέση του. Ο χαλασμός, όμως, γίνεται στα αμυντικά χαφ.

Επειδή στις βασικές υποχρεώσεις του αμυντικού είναι και να κόβει, μόνο οι άμπαλοι δεν μπορούν να αγωνιστούν καθόλου, αλλά καθόλου, ως αμυντικά χαφ. Το ότι ένα μπακ μπορεί σε ένα παιχνίδι μικρών απαιτήσεων να παίξει αμυντικό χαφ δεν σημαίνει ότι μπορεί να το επαναλάβει και σε ματς μεγάλων απαιτήσεων. Στον Ολυμπιακό ο Λεντέσμα είναι βεριτάμπλ αμυντικό χαφ και το ίδιο ισχύει με τον Στολτίδη. Ο Μενδρινός είναι αμυντικό χαφ, αλλά μετρίων δυνατοτήτων, και ο Κατσικογιάννης αγνώστων δυνατοτήτων. Ο Τοροσίδης, ο Πατσατζόγλου και ο Αντζας καλύπτουν τον χώρο του αμυντικού χαφ όπως η λαδόκολα το τραπέζι ενός εστιατορίου. Τη δουλειά της την κάνει. Τραπεζομάντιλο δεν γίνεται με τίποτα...

Η γύμνια, όμως, της φετινής ομάδας του Ολυμπιακού οφείλεται σε διοικητικές και προπονητικές αποφάσεις. Εχοντας πικρή εμπειρία από το τι μπορεί να γίνει στα αποδυτήρια όταν υπάρχουν πολλοί παίκτες πρώτης διαλογής, ο Τάκης Λεμονής επέλεξε το ρόστερ των 22 παικτών με όχι πάνω από 18 πρώτης διαλογής. Αλλά με τον Μπράβο μόνιμο τραυματία, με τον Ντομί συμβασιούχο τραυματία και τον Λεντέσμα ξεκατινιασμένο, τώρα έχει και την πικρή εμπειρία του τι συμβαίνει όταν δεν έχεις αρκετούς παίκτες. Επίσης, η διοίκηση του Ολυμπιακού είναι πρόθυμη να κάνει μεταγραφές των πολλών εκατομμυρίων τύπου «Μπελούτσι», μεταγραφές των λίγων εκατοντάδων χιλιάδων τύπου «Σίσιτς», αλλά δείχνει απροθυμία να κάνει μεταγραφές του μισού-ενός εκατομμυρίου, που θα γέμιζαν το ρόστερ.

Το ματς του Καραϊσκάκη έκανε στον Ολυμπιακό τη μεγαλύτερη ζημιά στην εξάντληση του αποθέματος της καλής θέλησης της κερκίδας που είχε συσσωρευθεί από την πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το «δεν πειράζουν οι κακές εμφανίσεις στην Ελλάδα, διότι πάμε καλά στην Ευρώπη» τελείωσε μετά το προχθεσινό ματς. Τώρα ο Ολυμπιακός για να διατηρήσει την καλή ατμόσφαιρα στην κερκίδα πρέπει να πάει καλά και στην Ελλάδα, με πρώτο το ματς με τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο. Μια ατυχής για τον Ολυμπιακό συγκυρία, γιατί ακόμα κι αν πάει καλά στο ματς με τον Παναθηναϊκός θα έχει κερδίσει, εξαντλώντας την ομάδα του για ένα δευτερεύοντα θεσμό, τέσσερις μέρες πριν από το ματς με τον ΟΦΗ για το πρωτάθλημα, που στην πραγματικότητα είναι ο θεσμός που τον ενδιαφέρει.

Το πόσο ρόλο παίζουν οι χρονικές συγκυρίες φαίνεται από το ματς της ΑΕΚ με τη Βέροια. Αν η ΑΕΚ δεν είχε αποκλειστεί από την Ξάνθη σε ένα θεσμό που επίσης δεν την ενδιαφέρει, ο Λορένσο Φερέρ ποτέ δεν θα είχε βάλει τον Δέλλα να αγωνιστεί τραυματίας. Οπότε σήμερα θα τον είχε υγιή στο πρωτάθλημα, αντί για εκτός μάχης στον αγώνα με τον Ατρόμητο. Εκτός του ότι η χρησιμοποίηση του τραυματία Δέλλα σε ένα από τα εύκολα ματς του πρωταθλήματος δείχνει και πότε χρησιμοποιείται το ροτέισον από τον Φερέρ. Σε όλα τα ματς. Εκτός από αυτά που παίζεται το τομάρι του…

Στις κρίσεις για τον Παναθηναϊκό επιφυλάσσομαι. Οσο μπορείς να γράψεις ότι ο Παναθηναϊκός βρήκε τον εαυτό του, μπορούσες και πριν από μια εβδομάδα να γράψεις ότι ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε τη βουτιά του Καραγκούνη για να νικήσει την Καλαμαριά. Οπως το μάπα-ομάδα γράφεται για μια ομάδα που έχει κάνει ένα σερί κακών εμφανίσεων, και το σούπερ-ομάδα γράφεται για μια ομάδα που έχει κάνει ένα σερί από επιβλητικές εμφανίσεις. Στο Καραϊσκάκη ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλός αμυντικά, ένα γνωστό στοιχείο, μια και έχει την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα, και πολύ καλός επιθετικά επειδή ο Αντρέας Ιβανσιτς αποφάσισε να δείξει αυτό που είναι: ο καλύτερος, μαζί με τον Γκαλέτι, πλάγιος επιθετικός του ελληνικού πρωταθλήματος. Οι καλύτερες φάσεις του Παναθηναϊκού βγήκαν από ατομικές ενέργειες του Ιβανσιτς, που είχε τρομοκρατήσει τόσο πολύ τους αμυντικούς του Ολυμπιακού ώστε να τον παίζουν από τα τρία μέτρα. Αν ο Ιβανσιτς αποφασίσει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του, αν ο Ποστίγκα έχει στο μυαλό του ότι μπορεί να μείνει και έπειτα από τον Μάιο και ο Γκονζάλες επιστρέψει υγιής, ο Παναθηναϊκός θα μείνει στο κυνήγι του τίτλου. Το να γράφεται, όμως, ότι στο Καραϊσκάκη που πήρε την ισοπαλία ήταν υπερομάδα, είναι ύβρις στις πραγματικές υπερομάδες που στο παρελθόν έχει εμφανίσει ο Παναθηναϊκός.


Η δίψα των οπαδών του Παναθηναϊκού να πιστέψουν στην ομάδα κάλυψε και τα όποια λάθη του Πεσέιρο. Γιατί ο Βύντρα μπορεί να τα πήγε σούπερ απέναντι σε έναν αδύναμο Γκαλέτι, ο Ν'Ντόι μπορεί να έπιασε το φανταστικό πλασέ στην κίνηση, αλλά η αλλαγή του Σαλπιγγίδη παραμένει ανεξήγητη. Εκτός αν ο Σαλπιγγίδης είχε παραδώσει πνεύμα μετά την υπερπροσπάθεια... Η αλλαγή του από τον σταθερά φέτος ντεφορμέ Παπαδόπουλο ήταν δώρο για την άμυνα του Ολυμπιακού. Το απορημένο μειδίαμα του Σαλπιγγίδη τη στιγμή της αλλαγής πρέπει να το μιμήθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες θεατές και τηλεθεατές που παρακολούθησαν το ματς.