Η προοπτική, η αποθήκη, το μυστήριο

Επειδή τον χειμώνα «η αγορά είναι σκοτωμένη» (οπότε, Ιανουάριο μήνα «δεν βρίσκεις παίκτες»), πάρε έναν Ααρόν Νίγεθ να μάθεις να μην πιστεύεις τα κλισέ! Οταν το πρωτάκουσα, να 'μαι ειλικρινής, νόμιζα πως επρόκειτο περί... συνωνυμίας με τον «κανονικό» Ααρόν.

Για όσους συμβαίνει να μην το έχουν συνειδητοποιήσει, και υποψιάζομαι πως κάμποσοι τέτοιοι είναι (οι ίδιοι οι) φίλοι του «Γηραιού», ο Ηρακλής φέρνει στο ελληνικό πρωτάθλημα για τον δεύτερο γύρο κυνηγό «ισοϋψή» του Μπόγιαν Κρκιτς! Αν θέλετε, ένα μικρό (εκκολαπτόμενο) Νταβίντ Βίγια...

Πλάγιος, δεξιός ή αριστερός, στο 4-3-3. 'Η «δεκάρι» πίσω απ' τον φουνταριστό, στο 4-2-3-1. Κοντός και (πολύ) δυνατός, γερά πατήματα, να παίζει ένας-εναντίον-ενός, να δημιουργεί, να χώνεται, να σκοράρει. Με κάθε αντικειμενικό κριτήριο, υψηλοτέρου επιπέδου απ' τους εξαιρετικούς δικούς μας, τον Μήτρογλου ή τον Νίνη, τους οποίους υποσκέλισε το καλοκαίρι στο Ευρωπαϊκό Κάτω των 19 Ετών στην Αυστρία. Πιο ποδοσφαιρόφατσα!

Για ένα 18χρόνο Ισπανόπουλο, φυσικά, πάντοτε κάνεις ερωτήσεις, ιδίως πώς θ' αντιδράσει (πρώτη φορά στη ζωή του) μακριά απ' τη βολή της πατρίδας. Αλλά το καινούργιο περιβάλλον, που σιγά σιγά διαμορφώνεται στον Ηρακλή, έχει τη λογική να είναι συμβατό. Αρα, και ν' απαντά σε τέτοιες ερωτήσεις.

Η επανάληψη της νωπής ιστορίας στον Αρη. Οπου η σχέση (με τον μυστηριώδη Φερέρ) εφέτος, στην εκκίνηση της περιόδου, μπορεί να τερματίστηκε κακήν-κακώς, ωστόσο δεν πήγε εντελώς χαμένη. Ισα ίσα, για να 'μαστε δίκαιοι, κάτι άφησε πίσω. Σε (ωραίες) εικόνες. Σε (ασφαλή) κληρονομιά για την «επόμενη μέρα».

Τώρα, στον Ηρακλή. Προσθήκες τύπου Ααρόν Νίγεθ αντιστοιχούν σε ομάδες που θέλουν να παίξουν μπάλα. Περισσότερο κι απ' το νέο περιβάλλον, σημασία έχει ο Ααρόν να ενταχθεί (και θα ενταχθεί ομαλά) σε μηχανισμό που θ' αποβλέπει ν' αναπτύσσει το παιγνίδι, όχι να το συρρικνώνει ή να το καταστρέφει, «εν ονόματι» του ποντακίου της Κυριακής.

Το περασμένο Σάββατο, κατά του Ολυμπιακού, ο Ηρακλής (στην ανάπτυξή του) για «πρώτο δείγμα Πεδράθα» μου άρεσε. Αλλά, βέβαια, ματς κατά του Ολυμπιακού δεν είναι κριτήριο-εγγύηση. Οχι μόνον επειδή, για τον Ηρακλή, είναι ματς υψηλού κινήτρου με περιορισμένο άγχος. Αλλ' επιπλέον διότι, με τους Ολυμπιακούς αυτού του πρωταθλήματος, οι Ηρακλήδες πάντοτε θα βρίσκουν χώρους. Καμιά εβδομηνταριά μέτρα γρασίδι, να ξεδιπλωθούν. Με τους άλλους είναι το ζήτημα τι γίνεται...

Μιλώντας για μεταγραφές Ιανουαρίου, πάλι, Θεσσαλονίκη. Αυτός που έρχεται την Κυριακή για τον Αρη, μάλλον φέρει το μεγαλύτερο ξένο όνομα που προσγειώνεται, ever, να δουλέψει στην πόλη. Ο Μάρσιο Αμορόσο ισοδυναμεί με κινούμενη αποθήκη, παραγεμισμένη παραστάσεις απ' το top level. Παλαιότερα, τέτοια ψώνια τα 'κάναν οι γείτονές μας, οι Τούρκοι, και τα ζηλεύαμε.

Εδώ, εάν κάτι αξίζει να ρωτήσει κανείς, είναι μονάχα... η βενζίνη του Βραζιλιάνου. Θα φανεί. Θα φανεί επίσης, η ωριμότητα του οργανισμού-Αρης και η αληθινή επιθυμία της μετάβασής του στον από πάνω όροφο, στο... αεροδρόμιο. Περιττεύουν πια, το σημειώσαμε και με τον Μπελούσι, οι παλλαϊκές υποδοχές. Αρκεί, επιτόπου. Εκεί που σολάρει ο πρωταγωνιστής. Στο γήπεδο.

Ο Παναθηναϊκός, την ίδια ώρα, φέρνει τον Ελντερ Ποστίγκα. Ονομα και ιστορία, οκέι. Σκεπτικό της πρόσληψης; Απροσδιόριστο. Ενας φορ-μυστήριο, απ' την κορφή ως τα νύχια, που έχει καλά πράγματα αλλ' εάν ψάξεις να βρεις το ένα πάρα πολύ καλό, το φόρτε του, δεν βρίσκεις τίποτα! Διόλου συμπτωματικά, μόνον ο Μουρίνιο στην Πόρτο τη χρονιά της κατάκτησης του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ βρήκε τον τρόπο να του απομυζήσει το μάξιμουμ εφικτό.

Ασταθής, του ύψους ή του βάθους, στα (έκτοτε) τεσσεράμισι, κοντά πέντε, τελευταία χρόνια (προπονητές και ομάδες, της εθνικής Πορτογαλίας συμπεριλαμβανομένης) πετυχαίνουν να του παίρνουν μόνο... ψιλολόγια. Κανά ωραίο τελείωμα, το τρέξιμο και την εργατικότητα στο πλάτος της επίθεσης όταν το φεγγάρι είναι εντάξει, καμιά εκκεντρική επιλογή απ' αυτές που λατρεύει να συζητεί η εξέδρα. Και, όχι λιγότερο, ο Τύπος.

Θυμάμαι, Ιούνιο του 2004 στη Λισσαβώνα, έβλεπα στην πορτογαλική TV (με σπέσιαλ σχολιαστή τον Πάουλο Σόουσα) τον προημιτελικό του Ντα Λουζ, Πορτογαλία - Αγγλία. Οταν το πράγμα έφτασε στα πέναλτι και η ένταση ήταν στα (κατά)κόκκινα, ο Ελντερ εκτέλεσε το δικό του... α λα Πάνενκα. Βουβή ανατριχίλα. Μέσα. Γκολ. Ο Πάουλο, στο μικρόφωνο, προς στιγμήν έχασε τη λαλιά του. «Τι να πω;», ψέλλισε, «είναι τρελό!».