Με λέξεις όλα λέγονται

Η φράση του τίτλου αποδίδεται στον Γκαίτε. Ετσι απάντησε σε ένα φοιτητή φιλοσοφίας που τον ρώτησε κάποτε πώς μπορεί να γράψει για το μεγαλείο της ζωής και το παράλογο του θανάτου. Εδώ δεν πρόκειται για τόσο σπουδαία πράγματα όπως η ζωή κι ο θάνατος, αλλά για κάτι πολύ πιο ελαφρύ και διασκεδαστικό. Πρόκειται για το ποδόσφαιρο, που κάποτε ειπώθηκε ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Ρήση που είναι από τις πιο παρεξηγημένες στην ποδοσφαιρική ιστορία, διότι ορισμένοι την πήραν τοις μετρητοίς. Είτε γιατί θέλουν να υπαγορεύσουν την κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθούν τα πράγματα είτε γιατί η ανοησία δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν περί τίνος πρόκειται. Με λέξεις όλα λέγονται, είχε υποστηρίξει ο Γκαίτε. Με αυτή τη ρήση, προφανώς, συμφωνεί και ο πρόεδρος της Super League και ιδιοκτήτης του ΠΑΟ, Γιάννης Βαρδινογιάννης. Γι' αυτό άλλωστε προέτρεψε τους παίκτες της ομάδας του να «γ... τον π... τον Ολυμπιακό» στο ντέρμπι της Κυριακής.

Είμαι περίεργος να δω πώς -αν υπάρξει- θα δικαιολογηθεί αυτή η προτροπή από την «πράσινη» ΠΑΕ και τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της. Σαν αστειάκι; Σαν ψυχολογική προτροπή; Σαν κάτι που λέγεται ιδιωτικά από όλους και, τέλος πάντων, δεν χάθηκε ο κόσμος αν ειπώθηκε και δημόσια, έστω και σε «στενό» κύκλο; Πώς; Ομολογώ ότι η φαντασία μου είναι περιορισμένη. Πιθανόν ο υπεύθυνος επικοινωνίας της «πράσινης» ΠΑΕ να έχει μεγαλύτερη φαντασία και να δώσει την εξήγηση, η οποία μάλιστα μπορεί να έχει ήδη δοθεί την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Ολα, άλλωστε, είναι θέμα επικοινωνίας. Ο ιδιοκτήτης της «πράσινης» ΠΑΕ είναι μήπως αφελής και η φράση του ξέφυγε; Θα με βόλευε να το πιστεύω. Θα ήμουν πιο επιεικής απέναντί του. Από έναν ανόητο δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Ετσι θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει και τη διοικητική αδυναμία του, που αντανακλά στην έλλειψη τίτλων και διακρίσεων για την ομάδα του τα τελευταία χρόνια. Ομως, ο ιδιοκτήτης της «πράσινης» ΠΑΕ δεν είναι ανόητος. Επομένως, μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι εκστόμισε τη συγκεκριμένη φράση εν γνώσει του θορύβου που θα ξεσηκώσει;

Γιατί, όμως, έκανε κάτι τέτοιο; Δεν μπορώ παρά να συνεχίσω τις υποθέσεις. Θέλει με αυτόν τον τρόπο να συσπειρώσει την «πράσινη» οικογένεια εν όψει του κρίσιμου παιχνιδιού, επειδή μία ήττα βγάζει τον Παναθηναϊκό και φέτος εκτός τίτλου; Μήπως γιατί θέλει να δείξει στους φίλους της ομάδας ότι μπορεί να γίνει σκληρός και πως δεν είναι το νωθρό κολεγιόπαιδο της πλούσιας οικογένειας που του έδωσε την ομάδα για να έχει κάτι να ασχολείται;

Μήπως γιατί θέλει να πολώσει το κλίμα εν όψει του ντέρμπι, αναγνωρίζοντας ότι ο μεγάλος αντίπαλος έχει κερδίσει τις εντυπώσεις από τον τρόπο με τον οποίο κινείται στο μεταγραφικό πεδίο, γεγονός που αναμφίβολα προκαλεί συγκρίσεις μέσα στον κόσμο των φίλων του «τριφυλλιού»; Μήπως γιατί θέλει να δείξει στους φίλους της ομάδας ότι από εδώ και πέρα αλλάζει συμπεριφορά και μπορεί να κινηθεί με άνεση -κι αυτός- στο επίπεδο του «κότες» και «πελάτες»;

Δεν γνωρίζω. Ισως, όμως, και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ να μη γνωρίζει ότι εκτός από το «γιατί» λέει κάποιος κάτι, έχει σημασία «τι» λέει αυτός ο κάποιος, «ποιος» είναι και «πότε» το λέει. Αναμφίβολα είναι δικαίωμα του ιδιοκτήτη του ΠΑΟ να λέει ό,τι θέλει. Ομως είναι και υποχρέωσή του -εκ της θέσης του- να υφίσταται και να αναλαμβάνει τις συνέπειες των όσων λέει. Και εδώ, στο ζήτημα ανάληψης της ευθύνης, ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ έχει σοβαρό πρόβλημα. Δεν τον ενδιαφέρει να το διορθώσει;

Ο «πονοκέφαλος» του Africa Cup

Ενα σωρό ευρωπαϊκές ομάδες «πονοκεφαλιάζουν» αυτόν τον καιρό, μια και πολλοί Αφρικανοί ποδοσφαιριστές εγκαταλείπουν τις ομάδες στις οποίες αγωνίζονται, για να πάρουν μέρος στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής. Και πρόκειται για σοβαρό «πονοκέφαλο», που γίνεται πιο έντονος όσο μεγαλύτερη είναι η ομάδα και όσο μεγαλύτερη είναι η αξία του ποδοσφαιριστή.

Ετσι κι αλλιώς, όμως, ακόμα και μικρή ή μικρομεσαία να είναι η ομάδα, αν ο ποδοσφαιριστής που φεύγει είναι βασικός, το κόστος ενός πιθανού τραυματισμού θα είναι μεγάλο. Αυτή τη στιγμή στις μεγάλες κατηγορίες των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων αγωνίζονται 240 Αφρικανοί ποδοσφαιριστές, με βάση τα στοιχεία της ΟΥΕΦΑ. Οι περισσότεροι από αυτούς θα εγκαταλείψουν τους συλλόγους τους για 20 μέρες τουλάχιστον. Και το διάστημα στο οποίο θα απουσιάσουν είναι κρίσιμο. Σε πολλές χώρες έρχεται αμέσως μετά τη χειμερινή διακοπή και σε όλες σχεδόν βρίσκεται ακριβώς στη μέση των πρωταθλημάτων και των προσπαθειών που κάνουν οι ομάδες για διάκριση. Αυτό το χρονικό διάστημα οι προπονητές αναπροσαρμόζουν σχέδια και τακτικές, συμπληρώνουν ρόστερ -γι' αυτό ακριβώς υπάρχει και η μεταγραφική περίοδος- κι αν χάσουν ένα βασικό ποδοσφαιριστή, αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Από τις ομάδες της Πρέμιερσιπ θα φύγουν για το Κύπελλο Εθνών Αφρικής περίπου 40 ποδοσφαιριστές, αρκετοί απ' αυτούς μεγάλης αξίας. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλές ευρωπαϊκές ομάδες που έχουν επενδύσει ή σκοπεύουν να επενδύσουν στο ταλέντο των Αφρικανών ποδοσφαιριστών θα ήθελαν η διοργάνωση να μη γίνεται καθόλου ή να βρουν έναν τρόπο να εμποδίζουν τους ποδοσφαιριστές τους να παίρνουν μέρος. Ποσώ μάλλον που οι ευρωπαϊκές ομάδες και διάφοροι αυτόκλητοι μάνατζερ έχουν επιδοθεί σε ένα κυνήγι για την ανακάλυψη του επόμενου Ντρογκμπά ή του επόμενου Ετό, μία ανακάλυψη που μπορεί να φέρει πολλά χρήματα. Η όλη διαδικασία τώρα πια θυμίζει εξευγενισμένο ή και σε πολλές περιπτώσεις ένα στυγνό δουλεμπόριο.

Βλέπετε, η αποικιοκρατική προσέγγιση σε οτιδήποτε προέρχεται από την Αφρική ουδέποτε εγκατέλειψε τους Ευρωπαίους. Και αρκετές εκατοντάδες νεαροί Αφρικανοί έχουν βρεθεί εγκαταλελειμμένοι σε ευρωπαϊκές χώρες, θύματα της απληστίας αρκετών καθαρμάτων που εμπορεύονται ανθρώπους και τα όνειρά τους.

Ιερή Αγανάκτηση

Η πλειονότητα των περιπτώσεων στις οποίες ιερείς και ιεράρχες κερδίζουν προβολή και κάλυψη από τα λεγόμενα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών αφορούν σκάνδαλα ή τίποτα εθνικιστικά παραληρήματα.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποια κάλυψη θα έχει -από δημοσιογραφική άποψη- από τις τηλεοράσεις η ενέργεια των ιερέων επτά χωριών του Νομού Αρτας να δημοσιοποιήσουν με ανοιχτή επιστολή στην τοπική κοινωνία την αντίθεσή τους και την αγανάκτησή τους απέναντι στην εκμετάλλευση που υφίστανται οι εποχικοί ξένοι εργάτες με τις οικογένειές τους από τους κατοίκους της περιοχής. «Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό Μεσαίωνα στις μέρες μας. Ο άνθρωπος-εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του. Η αρρώστια του. Ο πόνος του...», σημειώνουν ανάμεσα σε άλλα. Υποκλίνομαι με σεβασμό και αναρωτιέμαι πώς θα ήταν το πρόσωπο της Εκκλησίας αν οι φωτισμένοι λειτουργοί της θρησκείας και της αγάπης ήταν περισσότεροι.