Με το Χαϊδάρι ήταν ατύχημα, στην Ξάνθη ήταν σύμπτωμα

Οι ομάδες που «πεθαίνουν» να κάνουν κάτι (σημαντικό) στη ζωή τους, όπως η Λάρισα π.χ. πέρυσι, φαίνονται. Εκείνο το, όχι κατά κυριολεξίαν αλλά κατ' ουσίαν, once-in-a-lifetime. Στο Κύπελλο Ελλάδος, κατ' εξοχήν. Ετούτο πάντοτε, το να πεθαίνεις για να καταφέρεις κάτι, κάνει τη διαφορά. Φάνηκαν, οι πεινασμένες ομάδες, χθες. Θα φανούν και στα επόμενα ματς. Αυτής της φάσης (των «16») και των παρακάτω.

Στην Ξάνθη, δεν είναι καθόλου άσχετο, το 'λεγαν (τι φιλοδοξία έχουν επενδύσει, φέτος, στη διοργάνωση) από την Κυριακή. Αμέσως μετά τη νίκη επί του Εργοτέλη. Το 'λεγαν, δεν φοβούνταν να το πουν και (το κυριότερο) το 'καναν. Με ευφυές παιγνίδι. Συγκροτημένο τακτικά. Στη λογική της υπομονής. Καλύτερα, αναμονής.

Απ' την πλευρά της ΑΕΚ, για το ίδιο αυτό ραντεβού, δεν προέκυπτε κάτι. Τι ακριβώς γυρεύουν ανεβαίνοντας στη Θράκη. Σαν να είχαν μείνει, σταματημένοι ως οργανισμός, στην Τρίπολη. Μες στο γήπεδο η «ρεάλ πολιτίκ» της συνειδητοποιημένης Ξάνθης, δίχως ανώφελες τρέλες και αυτοκτονικά ξανοίγματα from-the-word-go, παρέσυρε την «Ενωση» σε ψευδαισθήσεις.

Οτι, δηλαδή, την έπαιρνε ν' ακουμπήσει, σαν σε μαξιλάρι, στην ιδέα-πολυτέλεια της ξεκούραστης ισοπαλίας και της μεταφοράς, συνεπώς, του παιχνιδιού στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αλλά η ΑΕΚ (έχει, στη σεζόν, αποδειχθεί ότι) δεν ξέρει... από ισοπαλίες. Στο πρωτάθλημα δεν έχει ούτε μία! Οταν και όπου δεν νικά, απλώς ηττάται.

Η Ξάνθη το 'χει κυνηγήσει, το Κύπελλο, πολλές χρονιές. Δεν της έχει καθίσει, ένας τελικός έστω, ποτέ. Με τον Αρη, το 2005 θαρρώ, πλησίασε μισή ανάσα. Αργά ή γρήγορα, όσο επιμένει να το κυνηγά, θα συμβεί. Κάποτε, σε ημιτελικό, έζησε τον (άδικο) αποκλεισμό στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Εάν δεν απατώμαι, από ένα γκολ του... Ιλια Ιβιτς στην παράταση. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ότι χθες η αδικία ξεπληρώθηκε. Οχι, για τον θεό, με την έννοια της ανταπόδοσης. Η πρόκριση της Ξάνθης ήλθε καθαρή –και δίκαιη– σαν κρύσταλλο. Οπως και μέχρι στιγμής, έτσι και στο εξής, τα όνειρά τους δεν επιτρέπονται, απλώς. Επιβάλλονται. Θα 'ναι, ξεκινώντας απ' τον προημιτελικό και όσο πάει, το καύσιμό τους. Οπως ήταν και χθες.

Οπως θα 'ναι καύσιμο, το όνειρο, για τον (επίσης διακηρυγμένα φιλόδοξο στη διοργάνωση) Αρη ή όσους πετύχουν, την ερχόμενη εβδομάδα, ν' ακολουθήσουν στους προημιτελικούς. Κάποιος Πανιώνιος, κάποιος Αστέρας Τρίπολης. Με τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και έναν από Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, κιόλας, έξω απ' τους «8», γιατί όχι;

Το σημειώσαμε, οι ομάδες που το θέλουν (και το εννοούν στ' αλήθεια) φαίνονται. Φαίνεται στην ψυχή και στη γλώσσα του σώματος. Η ΑΕΚ, χθες, δεν (αν)έδωσε τίποτα κοντινό σε τέτοια σημάδια. Θέλησης. Οι «κίτρινοι» την είχαν πατήσει και πέρυσι, ένα γύρο νωρίτερα μάλιστα, με το Χαϊδάρι.

Αλλά τότε επρόκειτο ακριβώς γι' αυτό: Οτι... την πάτησαν. Την πεπονόφλουδα. Ηταν σαφές ατύχημα. Τώρα, αυτό στα Πηγάδια, δεν ήταν ατύχημα. Ηταν σύμπτωμα. Προσέγγισης γραφειοκρατικής. Απονευρωμένης. Ακεφης. Αχαρης. Δίχως διάθεση αλληλεγγύης και (αυτο)θυσίας. Τα υπόλοιπα ήλθαν, πάνω-κάτω, φυσιολογικά.

Με τα ατυχήματα δεν μπορείς ν' αντιδράσεις. Συμβαίνουν. Τ' αποδέχεσαι και πηγαίνεις παραπέρα. Με τα συμπτώματα, όμως, μπορείς. Τα λαμβάνεις (σοβαρά) υπ' όψιν. Ανησυχείς. Πηγαίνεις στον γιατρό. Διαγιγνώσκεις. Και ακολουθείς τη θεραπευτική αγωγή.

Είναι όσο απλό ακούγεται.