Ισορροπία τρόμου κι άμεσες (πλέον) «αποζημιώσεις»...

Λίγη θετική σκέψη δεν βλάπτει: η ελληνική διαιτησία μπορεί –ας το διατυπώσουμε κομψά– να μη βρίσκεται σε φόρμα, διακρίνεται όμως για την προσφορά καλής, ταχείας «εξυπηρέτησης». Γράφαμε το Σάββατο, με αφορμή τις εκτός τόπου και (κυρίως) εκτός χρόνου διαμαρτυρίες Ζήκου: «Φαντάζει όμως "λογικό", εάν το αντιμετωπίσεις ως μία ακόμα πράξη στο αέναο γαϊτανάκι για τη διαιτησία, σε ένα ποδοσφαιρικό στερέωμα που καθιστά πιθανότατο να "πάρεις" (κάτι ή κάμποσα) εάν διαμαρτυρηθείς ηχηρά». Οσα διαδραματίσθηκαν το Σαββατοκύριακο μας καθιστούν ελαφρότατα σοφότερους, διότι πιστοποιούν μία τάση που διαφάνηκε λίγο νωρίτερα: τώρα, πλέον, η «εξόφληση» γίνεται άμεσα! Δεν απαιτείται η παρέλευση τριών ή τεσσάρων εβδομάδων, όπως συνέβαινε σε αρκετές περιπτώσεις στην αρχή έως και τα μέσα του πρώτου γύρου…

Ο γράφων δηλώνει πρόθυμος να άρει το προαναφερθέν συμπέρασμα ή να παραδεχθεί ότι αυτό είναι υπερβολικό, ευθύς μόλις κάποιος τον πείσει πως οφείλονται σε… σατανικές συμπτώσεις όλα τούτα: «φτιάχνει κλίμα» ο Ζήκος με τις γνωστές δηλώσεις του περί λερωμένων διαιτητικών βρακιών στο Καραϊσκάκη και στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι του Ολυμπιακού ο Τσίκινης ανακαλύπτει πέναλτι σε βάρος των γηπεδούχων, σε καθοριστικό χρονικό σημείο του αγώνα. Σύμπτωση; Ισως. Ισχυρότερη όμως φαντάζει η εκδοχή ότι ο διαιτητής πιέστηκε από την ιδέα πως κάτι τέτοιο απαιτούσε το συγκεκριμένο timing. Αλλά και το επιπλέον «κίνητρο» πού το πάτε; Είναι μάλλον απίθανο να μην είχε πληροφορηθεί στην ανάπαυλα ότι υπήρχε οφσάιντ στη φάση του (πρώτου) γκολ των «ερυθρολεύκων».

Διαμαρτύρεται διά στόματος Π. Κόκκαλη η ΠΑΕ Ολυμπιακός στα «μεθεόρτια» της διαιτησίας Τσίκινη. Φρονούν προφανώς οι «ερυθρόλευκοι» ότι κατέφθασε η στιγμή να προσέλθουν στο ταμείο του ποδοσφαιρικού μας «μπακάλικου», επικαλούμενοι το φετινό «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο». Να… αποζημιωθούν επιτέλους, βρε αδελφέ. Για το πέναλτι που δεν καταλόγισε ο Κασναφέρης στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Για το «3-2» των διαιτητικών λαθών στο Παγκρήτιο («2-2» τα «θαλασσώματα» του Βασσάρα και στο… «τάι μπρέικ» ο βοηθός που ακυρώνει το γκολ του Νούνιες). Για την «ψυχική οδύνη» στην οποία περιήλθαν, επί ενάμισι λεπτό, λόγω Τσίκινη. Την επόμενη εβδομάδα -ω του θαύματος- στο Καυταντζόγλειο o βοηθός διαιτητή Βλάχος μετατρέπει τις αμφιβολίες του για το –ανύπαρκτο, όπως αποδεικνύεται– οφσάιντ του 82ου λεπτού σε ετυμηγορία υπέρ των αμυνόμενων. Εν αντιθέσει προς ό,τι υπαγορεύουν κανονισμοί και οδηγίες.

Σύμπτωση; Ισως. Μου φαίνεται όμως κάπως ισχυρότερη η εκδοχή ότι επενέργησε το δέος του timing (στον απόηχο των διαμαρτυριών κοτζάμ Πέτρου Κόκκαλη), σε συνάρτηση με την… ανάπαυλα: πιθανότατα τότε ο δύσμοιρος βοηθός ενημερώθηκε ότι του είχε «ξεφύγει» κάποιο πεναλτάκι υπέρ του Ολυμπιακού, στα πρώτα λεπτά του αγώνα. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του…

Παραιτείται ο Λάμπρος Σκόρδας από τη θέση του αντιπροέδρου της Super League, διαμαρτυρόμενος για τη διαιτησία στον αγώνα της ομάδας του με τον Παναθηναϊκό, καθώς και σε ένα-δύο προηγηθέντα παιχνίδια. Την επόμενη εβδομάδα στο ΟΦΗ - Αρης ο διαιτητής Κοντογιαννίδης αποφεύγει να καταλογίσει δύο πέναλτι –καθαρά, αμφότερα– υπέρ των Κρητικών, οι δε «κίτρινοι» αντιμετωπίζουν τα σχετικά σχόλια με δυσφορία, τιθασευμένη όμως από «αναπάντεχο» φλέγμα! Προσέξτε διατύπωση στην ανακοίνωση της ΠΑΕ Αρης: «Μια ενδεχόμενα λανθασμένη απόφαση του διαιτητή υπέρ της ομάδας μας…».

Θα αποδεχόμουν ευχαρίστως τούτο τοn νηφάλιο… αγνωστικισμό μιας ΠΑΕ που αρνείται να αποφανθεί με κατηγορηματικότητα και η οποία έτσι υπεραμύνεται -εμμέσως πλην σαφώς- και της έννοιας «ανθρώπινο λάθος». Ομως, συγγνώμη, συμπαθάτε με, αδυνατώ να αποδεχθώ τη μονόπλευρη «γαλήνη» αυτού του είδους. Διότι το να αποχωρεί ο προπονητής της ομάδας από τη συνέντευξη Τύπου -Μπάγεβιτς στη Λάρισα- επειδή δεν καταλογίστηκε ένα πέναλτι, να παραιτείται αργότερα από την αντιπροεδρία της Super League ο πρόεδρος και η (ίδια!) ΠΑΕ να μετατρέπεται σε διδάκτορα λεπτεπίλεπτης, διπλωματικής γλώσσας όταν «αποζημιώνεται», δηλαδή όταν αδικείται κάποιος άλλος, ε, αυτό δεν συνιστά ακριβώς «τήρηση ίσων μέτρων και σταθμών». Ετσι, για να μην ξεχνάμε πόσο «ειλικρινείς» είναι οι ΠΑΕ…

Είπαμε, εισήλθαμε στη φάση των γρήγορων «επανορθώσεων». Δέκατη αγωνιστική ήταν όταν ο Κασναφέρης αρνήθηκε πέναλτι στον ΠΑΟ στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης με την Ξάνθη. Ε, την ενδέκατη και τη δέκατη τέταρτη αγωνιστική, στο Καυταντζόγλειο και το «Βικελίδης» αντιστοίχως, οι «πράσινοι»… απόλαυσαν «βολικές» αβλεψίες βοηθών διαιτητών. Ενίοτε το άγχος της «εξισορρόπησης» καταντά γλαφυρό: όγδοη αγωνιστική, στην Τρίπολη, ο Νικοπολίδης «σώζεται» κακώς από την αποβολή. Αποβάλλεται, για λόγους εξίσου… ανεξιχνίαστους, τη δέκατη, στο Περιστέρι. Αλλη σύμπτωση αυτή…

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το κακό με τη φετινή διαιτησία δεν είναι ότι «έχει αλλοιώσει τη βαθμολογία στην κορυφή υπέρ των δύο "αιωνίων"», όπως διατεινόταν αυτές τις ημέρες ο «επικοινωνιακός περίγυρος» της ΑΕΚ. Αυτό είναι εύκολο να το ισχυριστείς, συγχέοντας σκοπίμως την τρέχουσα σεζόν με συσχετισμούς δυνάμεων και αναλογίες δίκιου-αδικίας που χαρακτηρίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο από καταβολής του. Δεν είναι όμως αντίστοιχο των έως τώρα πεπραγμένων φέτος. Οποιος διαθέτει δύο δράμια ευθυκρισίας και πολλά… κιλά αντοχής στις άχαρες ενασχολήσεις, δεν έχει παρά να το ρίξει στο «ζύγισμα» και τις προσθαφαιρέσεις. «Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι…». Σούμα; Μέχρι στιγμής ισορροπημένη, μόνο που πρόκειται για την ισορροπία του φόβου…

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με τη διαιτησία. Ενεργεί φοβισμένη. Πιεσμένη. Ανήσυχη, μην τυχόν και δεν λάβει εγκαίρως υπόψη τα «ανεμολόγια» των κραυγών κάθε εβδομάδας. Η ταχύτητα με την οποία προβαίνει, τώρα, στις δέουσες «επανορθώσεις» μαρτυρά ότι το άγχος της μεγιστοποιείται όσο το πρωτάθλημα πλησιάζει στην κρίσιμη καμπή του. Δεν χρειάζονται ειδικές νουθεσίες, «συνωμοσίες» ή «αποστολές»: ο αυτόματος πιλότος του άγχους θα ωθήσει κάποιον διαιτητή, την κατάλληλη στιγμή, να εξευμενίσει την ΠΑΕ που προσφάτως αδικήθηκε. Δεν χρειάζεται καν να το έχει προαποφασίσει ο διαιτητής, πιθανότατα θα «του βγει» κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αν όχι εκείνου, κάποιου εκ των άλλων δύο.

Το ερώτημα είναι: τι να το κάνεις το δίκαιο ή σχετικά δίκαιο πρωτάθλημα, αν είναι τόσο αρρωστημένο; Τι να την κάνεις την ισορροπία, αν πρόκειται για ισορροπία του τρόμου; Τι να τους κάνεις τους «ισοσκελισμούς» στα σφυρίγματα, όταν τη χαρά του παιχνιδιού την υποσκελίζει ο… προβληματισμός του οπαδού που αναρωτιέται αν η διαιτησία «κάτι χρωστάει» στους προσεχείς αντιπάλους; Οι κραυγάζοντες έχουν ισχυρότατο κίνητρο να συνεχίσουν να εκπέμπουν «ντεσιμπέλ». Αδιαλείπτως. Την ιαχή τους την πολλαπλασιάζει ο προϋπάρχων φανατισμός, αλλά και η προθυμία κάμποσων «στρατευμένων» ΜΜΕ να πουλήσουν «θερμή υποστήριξη». Υπάρχει θεραπεία από αυτή τη νόσο; Ου, πολλές… Μέχρι, όμως, να εντοπίσουμε κάποια «σοβαρή», έχουμε να διατυπώσουμε ορισμένες… υπερβατικές, «ρηξικέλευθες» προτάσεις! Αύριο…